پاورپوینت کامل حکمت عملی و ذات دانش اخلاقی ۵۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل حکمت عملی و ذات دانش اخلاقی ۵۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل حکمت عملی و ذات دانش اخلاقی ۵۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل حکمت عملی و ذات دانش اخلاقی ۵۴ اسلاید در PowerPoint :

اخلاق کاربردی ارسطو مبتنی بر «فرونسیس» (حکمت عملی) و فضایل است. از نظر کانت انجام کار درست به معنای انجام وظیفه است. در اخلاق فضیلت ارسطویی مجموعه‌ای از وظایف وجود ندارد که شخص برای انجام کار درست ملزم به متعهد بودن به آن‌ها باشد.

نگاهی به شاخصه‌های مدنظر ارسطو در اخلاقِ تعلیم و آموزش

اخلاق کاربردی ارسطو مبتنی بر «فرونسیس» (حکمت عملی) و فضایل است. از نظر کانت انجام کار درست به معنای انجام وظیفه است. در اخلاق فضیلت ارسطویی مجموعه‌ای از وظایف وجود ندارد که شخص برای انجام کار درست ملزم به متعهد بودن به آن‌ها باشد. نزد ارسطو انجام دادن کار درست به معنای انجام عمل فضیلت‌مندانه و به کار بستن حکمت عملی است. طبق تفسیر نوسبام، فرونسیس ازاین‌جهت که غیراستنتاجی و غیرقیاسی است به ادراک شباهت دارد؛ حکمت عملی در اصل توانایی ادراک، تصدیق کردن و شناسایی ویژگی‌های برجسته یک موقعیت پیچیده و پاسخ دادن به آن‌هاست… ادراک عملی تنها از طریق یک فرایند طولانی زیستن و انتخاب کردن به دست می‌آید، فرایندی که درایت و پاسخ‌گویی عامل را ارتقا می‌بخشد.[۱]

از آنجا که حکمت عملی حاصل تجربه تعداد زیادی از موقعیت‌های واقعی و خاص است و نه حاصل علم به قواعد جهانی، جوانان نمی‌توانند دارای حکمت عملی باشند.[۲] فرونسیس یا حکمت عملی همچنین بخشی ضروری از یک زندگی خوب است، زیرا شخص نمی‌تواند بدون به کار بستن فعالانه حکمت عملی به اودایمونیا برسد. نزد ارسطو، انسان بودن یعنی توانایی در استدلال عملی.[۳]

ارسطو می‌گوید اخلاق به‌عنوان یک رشته دانشگاهی همچون ریاضیات نیست، ریاضیات دانش دقیق (اپیستمه) تولید می‌کند و راجع به چیزهای تغییرناپذیر قواعد کلی وضع می‌کند؛ در سوی دیگر، محصول اخلاق اندوکسا[۴] است که دانش دقیق نیست بلکه بهترین ایده‌ها یا عقاید عمومی مورد احترام است. ارسطو تفکر انسانی را به ۳ دسته تقسیم می‌کند: تفکر نظری[۵] (تئورتیکا)، تفکر عملی (پرکتیکا) و تخیل[۶] (پوئتیکا). ریاضیات نماینده تفکر نظری است و افراد به خاطر خود دانش به این نوع از تفکر می‌پردازند. تفکر عملی (که با نام‌های اخلاق و تفکر سیاسی نیز شناخته می‌شود) به زندگی خوب و پیش‌شرط‌های آن می‌پردازد. از نظر ارسطو اخلاق نمی‌تواند مجموعه‌ای از قواعد وضع کند که به‌خودی‌خود تضمین‌کنند زندگی خوب باشند. اخلاق می‌تواند دانش عملی (اندوکسا) تولید کند که برای رسیدن شهر و شهروندانش به اودایمونیا حیاتی است. بااین‌وجود این دانش عملی (اخلاقی) به تنهایی برای رسیدن به یک زندگی خوب کافی نیست، زیرا بدون فرونسیس و اراده قوی، دانش عملی بی‌استفاده خواهد بود. ارسطو می‌گوید فرونسیس علم[۷] (تفکر نظری) یا حتی نوعی هنر[۸] (پوئتیکا) نیست؛ علم نیست زیرا آنچه در عمل انجام شده خلاف آن را ثابت می‌کند؛ و هنر نیست زیرا عمل و تولید به نوع دیگری از دانش تعلق دارند؛ پس احتمالی که باقی می‌ماند این است که خرد (فرونسیس) حالتی از درک حقیقت باشد که متضمن استدلال بوده و به عمل به آنچه برای انسان خوب یا بد است، می‌پردازد.

فضایل ارسطویی و اخلاق آموزشی معلم

فضایل ارسطویی حالت‌هایی هستند که به مجموعه‌ای خاص از اعمال و احساسات مربوط می‌شوند. فضایل گرایش‌هایی به عمل کردن و احساس کردن به شیوه‌ای شایسته در تمام موقعیت‌های اجتماعی مفروض هستند. فضایل را با انجام اعمال فضیلت‌مندانه به دست می‌آوریم؛ به‌واسطه اعمال شجاعانه به شجاعت می‌رسیم و با عادلانه رفتار کردن به فردی عادل تبدیل می‌شویم. ممکن است بپرسند اگر فضیلت‌مند نباشیم چطور ممکن است اعمال فضیلت‌مندانه انجام دهیم. استدلال ارسطو ممکن است مانند یک دور باطل به نظر برسد، اما این‌طور نیست. یک کودک اگر به‌درستی تربیت شود بدون تأمل و تعمد شروع به انجام کارهای فضیلت‌مندانه می‌کند، بدون اینکه به ذات اخلاقی این اعمال آگاه باشد. یک کودک خصلت‌های خوکرده را در خود پرورش داده و این خصلت‌ها او را به انجام «کار درست» رهنمون می‌کنند؛ هم‌زمان با ادامه روند آموزش، کودک رفته‌رفته متوجه می‌شود که چرا عمل کردن به شیوه فضیلت‌مندانه مطلوب و حتی گاهی ضروری است. به طور مشابه، آموزش نامناسب رذایل را پرورش داده و کودک می‌آموزد علیه خصلت‌هایی رفتار کند که جامعه فضیلت‌

‎

مندانه به شمار می‌آورد. از نظر فردریک کاپلستون «فضیلت خود حالت و ملکه‌ای است از یک استعداد و به‌وسیله به کار بردن مناسب آن استعداد ایجاد شده است».[۹] ارسطو می‌گوید مسئله انواع عاداتی که یک کودک به دست آورد به‌هیچ‌وجه موضوع کم‌اهمیتی نیست، در واقع این مسئله می‌تواند مهم‌ترین مسئله باشد.[۱۰]

ارسطو فضایل را به دو نوع تقسیم می‌کند:

«بنابراین فضایل دو دسته هستند، فضایل عقلانی و فضایل اخلاقی. فضایل عقلانی عمدتاً از طریق آموزش به وجود آمده و رشد می‌کنند و ازاین‌رو مستلزم زمان و تجربه هستند. فضایل اخلاقی حاصل عادت هستند؛ ازاین‌رو نام آن‌ها اخلاقی، کمی با ایتوس (به معنای شخصیت) متفاوت است.»[۱۱]

حکمت عملی و حکمت نظری فضایل عقلی هستند. فرونسیس شکلی از حکمت است که به عادات و رفتار درست در موقعیت‌های اجتماعی مربوط می‌شود. حکمت نظری زمانی مورد نیاز است که به چیزهای ابدی می‌پردازیم و به تفکر فلسفی مشغول می‌شویم. پس فضایل اخلاقی کدام فضایل هستند؟ پیش از ارائه چند مثال از فضایل اخلاقی ارسطو بی‌فایده نیست اگر مروری بر تاریخچه کلمه انگلیسی فضیلت داشته باشیم. واژه لاتین اولی «ویرتوس» (

virtus

) ترجمه مارکوس تولیوس سیسرو از آریته ارسطو است. سیسرو واژه مقابل فضیلت را «ویتیوم» (

vitium

) ترجمه کرده است که در انگلیسی به

vice

ترجمه شده است. بعدها از ویرتوس برای اشاره به افراد مذهبی و مردان خدا استفاده شد. در عصر ویکتوریایی ویتیوم و وایس به معنای انحراف اخلاقی جنسی بود. هیچ‌یک از معانی یادشده به اخلاق فضیلت ارسطویی تعلق ندارد. یک ویژگی منحصر نیز در استفاده ارسطو از مفهوم فضیلت وجود دارد. امروزه می‌گوییم شخصی که همواره در مقابل وسوسه‌ها ایستادگی می‌کند یک شخص فضیلت‌مند است. از نظر ارسطو شخصی که دچار وسوسه‌های شدید می‌شود و باید قبل از انجام کار درست با این وسوسه‌ها دست‌وپنجه نرم کند، یک شخص فضیلت‌مند نیست، اگرچه شخصی خویشتن‌دار است. با در نظر داشتن این نکته‌ها در ادامه به فهرستی از فضایل اخلاقی ارسطویی می‌پردازیم که برای یک آموزگار ضروری هستند؛ این فضایل در اخلاق نیکوماخوس غایب هستند اما در اخلاق اودموس به آن‌ها اشاره شده است. نزد ارسطو فضیلت اخلاقی همواره حد وسط بین افراط و تفریط است. ارسطو خود به فضایل یک معلم نپرداخته است، زیرا از نظر او تعلیم کار مناسبی برای یک انسان نجیب‌زاده نیست. ادعای ما این است که معلم باید شخصی فضیلت‌مند باشد -یا حداقل در جهت فضیلت‌مند شدن تلاش کند- به‌طوری‌که بتواند به‌عنوان الگویی برای شاگردانش به خدمت بپردازد و بتواند در موقعیت‌های دشواری که ممکن است در کلاس درس رخ دهد شیوه مناسب عمل کردن را انتخاب کند. امروزه باید فضایل خاص را به شیوه‌ای متفاوت از ارسطو تفسیر کنیم؛ اما همان‌طور که ارسطو خود می‌گوید، دانش اخلاق، دانش دقیق یا علم نیست و در طول تاریخ دچار تغییر و تحول می‌شود.

مهربانی و صمیمت فضیلتی سطحی اما درعین‌حال مهم برای یک معلم خوب است. یک معلم نباید تملق شاگردان خود را بگوید. معلم باید چنان سطح بالایی از اعتمادبه‌نفس و عزت نفس داشته باشد که نه نیازی به تملق‌گویی داشته باشد نه نیازی به بداخلاقی؛ این فضیلت با صداقت در ارتباط است. وقتی یک معلم عزت نفس بالایی داشته باشد، دیگر ظرفیتی برای تواضع ساختگی یا رفتار فخرفروشانه نخواهد داشت. آنکه تظاهر می‌کند داشته‌هایش بیش از واقعیت است خودستا و لاف‌زن است و آنکه تظاهر می‌کند داشته‌هایش کمتر از واقعیت است تحقیرکنند خویش است. یک معلم با اعتمادبه‌نفس با غروری سالم تأیید دیگران را دریافت کرده و دیگران را به شکلی شایسته تأیید می‌کند. ارسطو برای این شخصیت آخر یک رذیلت تعریف کرده است که آن را کم‌رویی یا عدم اعتمادبه‌نفس می‌نامد. یک شخص فروتن تأیید دیگران در مورد اعمال خوبش را با وقار پذیرا می‌شود، درحالی‌که انسان بی‌شرم منم‌منم می‌کند. این نیز مربوط به فضیلتی است که ارسطو آن را بزرگ‌منشی[۱۲] می‌نامد. انسانی که صاحب این فضیلت است عزت نفس بالایی دارد، همان‌طور که تمام فضایل دیگر را نیز داراست. چنین شخصی وقتی به افتخارات بزرگ نایل می‌شود کمی خرسند می‌شود و وقتی مورد اهانت ناعادلانه قرار می‌گیرد، آن را بی‌اهمیت و کوچک می‌شمارد. انسان بزرگ‌منش خودستایی نمی‌کند و در سوی دیگر، خود را کوچک نیز نمی‌شمارد. این ویژگی در شغلی که ارزیابی عملکرد شاگردان یا دانش‌آموزان در آن معمول است بسیار ارزشمند به شمار می‌رود.

از نظر ارسطو آنکه خود را بسیار بالا می‌داند خودبین است و آنکه خود را بسیار کوچک می‌شمارد خودکم‌بی