پاورپوینت کامل شاهنامه و مرجعیت فرضی غرب ۷۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل شاهنامه و مرجعیت فرضی غرب ۷۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل شاهنامه و مرجعیت فرضی غرب ۷۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل شاهنامه و مرجعیت فرضی غرب ۷۶ اسلاید در PowerPoint :

برای اینکه مبادا تصور شود که چنین ارزیابی از اروپای قرون وسطی به آرای کنتور محدود می‌شود، ‌بگذارید از رابرت لوپز مورخ ایتالیایی قرون وسطی، و استاد دانشگاه ییل مطلبی نقل کنم. وی این دوره را دوران «آمیزش توحش ژرمنی با فرسودگی رومی» تعریف می‌کند.

توحش ژرمنی با فرسودگی رومی

برای اینکه مبادا تصور شود که چنین ارزیابی از اروپای قرون وسطی به آرای کنتور محدود می‌شود، ‌بگذارید از رابرت لوپز مورخ ایتالیایی قرون وسطی، و استاد دانشگاه ییل مطلبی نقل کنم. وی این دوره را دوران «آمیزش توحش ژرمنی با فرسودگی رومی» تعریف می‌کند.

واقعیت هرچه باشد،‌ مقایسه بین اروپای قرون وسطی و غرب آسیای اسلامی در مورد تولید، ترویج و سلوک با کتب، و تعدد و وسعت کتابخانه‌های عمومی و خصوصی در این دو منطقه نشان می‌دهد که منطقه اسلامی آسیای‌ غربی از نظر اتکا بر کتابت، اساسا‌ با اروپای قرون وسطی متفاوت بوده است. در حقیقت اختلاف کمّی در این حوزه به قدری زیاد است که نوعی اختلاف کیفی را در میان این دو تمدن القا می‌کند. به همین ترتیب،‌ تکوین اندیشه علمی و نظری در این دو منطقه فرهنگی، باهم تفاوت‌های اساسی دارد. بررسی آماری متون مربوط به علم ریاضی که بین قرون سوم تا یازدهم هجری نهم تا هفدهم میلادی درجهان اسلام تألیف شدند، می‌تواند اوضاع را به صورت عینی‌تری نشان دهد.

این تحقیق منحصراً معطوف بر آثار در زمینه ریاضیات است که بین قرون سوم تا یازدهم هجریر نهم تا هفدهم میلادی درکشورهای مسلمان تدوین شدند و رساله‌های مذهبی، فلسفی و گونه‌‌های دیگر را ممکن است سنجش تولید علمی صرف را در جامعه اسلامی مختل کند، به حساب نمی‌آورد. در این جدول تعداد چنین تألیفاتی در هریک از قرون این دوران مورد مطالعه،‌ فهرست شده است:

دوران حیات فردوسی همزمان با اوج این فعالیت خردورزانه دوره اسلامی بوده است در همین دوران ژربر اوریاکی فقط به این خاطر که از علمای مسلمان اندلس کمی جبر و مقابله آموخته بود، شهرت «ساحر» کسب کرده بود! معانی ضمنی مطالبی که نقل کردیم باید بر همه کس روشن باشد.

کتب‌ریاضی‌در‌دوره‌اسلامی

سال میلادی تعداد کتب

۹۰۰ـ۸۰۰ ۱۱۰

۱۰۰۰ـ۹۰۰ ۹۱

۱۱۰۰ـ۱۰۰۰ ۲۳۵

۱۳۰۰ـ۱۲۰۰ ۱۶

۱۴۰۰ـ۱۳۰۰ ۲۴

۱۵۰۰ـ۱۴۰۰ ۸

۱۶۰۰ـ۱۵۰۰ ۸

۱۷۰۰ـ۱۶۰۰ ۳

در مقایسه با جهان اسلام، دانش در اروپای قرون وسطی اساسا منحصر به آموزه‌های مذهبی بود. کتابخانه‌های غربی مجموعه‌هایی مذهبی بودند که در درجه اول برای مقاصد دینی به کار می‌رفتند. به جای اینکه از آنها به عنوان وسیله‌ای برای کسب دانش به معنی اخص استفاده شود، از این مجموعه‌ها به عنوان ابزارهای مجادله و بحث با بی دینان استفاده می‌شد. این مطلب از فحوای نامه‌ای مورخ ۱۱۷۰م ر۵۶۵ق که از طرف راهبی به نام جفری از خدمه کلیسای سن بارب در نورماندی، خطاب به پیتر مانگوت راهبی از بوگرسی۱ در اسقف‌نشین تورس نوشته شده مستفاد می‌گردد: «دیر بدون کتابخانه، مانند قلعه است بدون زرادخانه، کتابخانه ما زرداخانه ماست. از آنجاست که ما احکام خدایی را مانند پیکان‌های تیزی برای حمله به دشمنانمان بیرون می‌آوریم. از آنجاست که ما زره تقوا بر تن می‌پوشیم، و کلاهخود رستگاری بر سر می‌نهیم، سپر ایمان به دست می‌گیریم، و شمشیری روحانی که همان کلام الهی باشد بر کمر می‌بندیم.»

بر عکس، کتابخانه‌های مسلمانان آن زمان عمدتا غیردینی بود. کتابخانه‌های مسلمین حاوی منابع زیادی در باب موضوعات علمی، ادبی، نجوم، ریاضیات و تعداد زیادی از دیگر موضوعات غیردینی بود. شاید بگویند که شاهد تاریخی در باب رواج یا استفاده از کتابخانه‌ها در غرب آسیا مبین شیوه زندگی طبقات فرهیخته در آن منطقه است و نه همه مردم، و نباید این شواهد را بر تمام جامعه تعمیم داد؛ اما دقیقا به این خاطر که فردوسی از طبقه عوام نبود و به طبقه نخبگان خردمند زمان خود متعلق بود، این شواهد قطعا به اثر وی مربوط می‌شود. به عبارت دیگر، شواهد مربوط به ماهیت منابع ادبی که در دسترس نخبگان فرهیخته زمان فردوسی بود بدون هیچ تردیدی به بررسی فعالیت‌های ادبی وی نیز مربوط می‌شود.

دیوارنوشته‌ها

اتکای فراوان جامعه اسلامی بر سواد در دوران قرون وسطی از طریق شاهد دیگری نیز تأیید می‌شود، یعنی از طریق «دیوار نوشته‌ها»، یعنی مطالبی که بر در و دیوار نوشته می‌شد. گزارش‌هایی در باب فراوانی دیوار نوشته‌ها در ایران و در بقیه مناطق غرب آسیا در متون آثار ادبی کلاسیک فارسی و عربی به صورت پراکنده موجود است. این گزارش‌ها نشان می‌دهند که فنّ کتابت در میان عوام مسلمانان بسیار رایج‌تر از اروپاییان بوده است. چنین دیوارنوشته‌هایی حتی در مورد ایران قبل از اسلام هم گزارش شده‌اند.

ابن قتیبه (وفات:۲۷۸قر۸۹۱م) از ترجمه متنی از دوره قبل از اسلام نقل می‌کند که یکی از درباریان ایرانی پسرش را از نوشتن روی دیوارها یا دروازه‌ها نهی می‌کند. در حاشیه همین مطلب و به عنوان یک جمله معترضه قابل ذکر است که این دیدگاه در بسیاری از مطالعات شاهنامه وجود دارد که آنچه از ادبیات ایرانیان قبل از اسلام به استثنای آثار اصیل دینی به ما رسیده، به طور شفاهی انتقال یافته است. من این دیدگاه را غیر محتمل می‌دانم. حکومتی به وسعت و پیچیدگی ساسانی نمی‌توانسته از لحاظ اداری تنها با اتکا بر «سنّت شفاهی» باقی بماند، چنان که تنها رقیب آن، یعنی امپراتوری روم نیز بر شفاهیات متکی نبود. مقدار چشمگیری سند و مدرک پراکنده در متون کهن عربی وجود دارد که سطح بالای سواد را در جامعه ایران قبل از اسلام ثابت می‌کند. به هر حال این اطلاعات و شواهد وسیع، بررسی نشده باقی مانده‌اند.

اما بازگردیم به اصل مطلب خودمان؛ این قضیه قابل اثبات است که در زمانی که بیشتر اروپایی‌ها از جمله اعیان و اشراف اروپا بی‌سواد یا منتهای مراتب کم‌سواد بودند، نه تنها بیشتر طبقات پیشه‌ور، اشرافی بلکه شاید عده معتنابهی از عامه مردم و سپاهیان در غرب آسیا سواد خواندن داشتند و احتمالا بر کتابت نیز قادر بودند. ابوالفرج اصفهانی(۲۸۴ـ۳۵۶قر۹۶۷ـ۸۹۷م) که شهرتش را مدیون تألیف کتاب الاغانی است، نه تنها یک مجلد کامل را به ذکر «کنیزکان شاعره» اختصاص داده که ثابت می‌کند سواد محدود به «نخبگان و سرآمدان» نبوده، بلکه رساله کوتاهی شامل تعداد زیادی از دیوارنوشته‌های جالب همت تدوین کرده است. وی نام این کتاب را «ادب الغرباء» گذاشته است. دیوارنوشته‌های این کتاب از مساجد، مهمانخانه‌ها، استحکامات، سنگ قبرها، تخته سنگ‌ها و دروازه‌ها گردآوری شده بوده است. یکی از راویان وی، یک صوفی به نام علی بن‌عبدالله واسطی، از فراوانی گیج کننده دیوارنوشته‌های یافت‌شده روی دیوارهای داخلی مناره مسجد اصلی سامرا در عراق متحیر شده بوده. این نشان می‌دهد که افراد باسواد در میان عامه مردم زمان او کم نبوده‌اند. نیازی به گفتن نیست که چنین شرایطی در اروپای قرون وسطی وجود نداشته است.

انسان وجود یک ذهنیت متن‌مدارانه را حتی در میان اعضای اصناف دون‌پایه‌تر در ایران دوره قرون وسطی احساس می‌کند؛ مثلا حتی پیشگویانی که در دوره فردوسی زندگی می‌کردند، مجبور بودند که برای انجام حرفه خود بر متون کتبی متکی باشند. منوچهری (وفات:۴۳۲ر۱۰۴۱م) می‌گوید:

به سانِ فالگویانند مرغان بر درختان بر

نهاده پیشِ‌ خویش‌اند، پر از تصویر دفترها

حداقل مطلبی که از این بیت به دست می‌آید، این است که نوعی تمایل به متون کتبی در بین فالگیران و پیشگویان هم شایع بوده است.اکثر مسلمانان غرب آسیا به نظام آموزشی دسترسی داشتند و این نظام به هیچ‌وجه محدود به اولاد نخبگان و سرآمدان نبود. زمخشری(۴۶۶ـ ۵۳۸قر۱۱۴۳ـ۱۰۷۴م)، حکایتی نقل می‌کند که نشان می‌دهد چگونه معلمی در یک مدرسه فرزندان اغنیا و اولاد فقرا را تعلیم می‌داد. یاقوت از ابوحیان توحیدی (وفات:۴۱۴قر۱۰۲۳م) نقل می‌کند که وقتی ابن‌کیسان (وفات:۲۹۹قر۹۱۲م) یکی از متون دستوری ثعلب را تعلیم می‌داد، بیش از صد نفر از اشراف و ادیبان و تعداد زیادی از دیگر مردم در مجلس درسش حضور داشتندو اضافه می‌کند که ابن‌کیسان با فقرا و نجیبانی که به محضر وی می‌آمدند، عینا مثل هم رفتار می‌کرد.

فردوسی در فرهنگی ادبی و در میان جامعه‌ای سخت نکته‌بین می‌زیست. همتایان وی، یعنی ادبای خراسان دارای چنان فضل و دانش و فرهیختگی ادبی بودند و بر منابع حکومت چنان احاطه‌ای داشتند که او هرگز نمی‌توانست بدون اینکه به ریشخند گرفته شود، منبع اثر خود را جعل کند. حتما معاصرانش نمی‌گذاشتند که او بعد از انجام این کار قسر در برود. اندیشمندان خراسان توجه زیادی به جزئیات داشتند.

مثالی از این دست در اثر یکی از معاصران فردوسی، یعنی بیهقی مورّخ عهد غزنوی (وفات:۴۶۹قر۱۰۷۷م) دیده می‌شود، وی از بیرونی به شرح زیر نقل می‌کند: «روزی خوارزمشاه سوار شده، شراب می‌خورد، نزدیک حجره من رسید. فرمود تا مرا بخواندند. دیرتر رسیدم بدو، اسب براند تا در حجره نوبت من و خواست که می‌فرود آید، زمین‌بوس کردم و سوگند گران دادم تا فرود نیامد و گفت:

العلمُ مِن اشرفِ الولایات یأتیه کُلُّ الوری و لایأتی

پس گفت: «لولا الرُّسوم الدُّنیاویَّه لَما استدعیتُک، فالعلمُ یَعلو و لایُعلی» و تواند بود که او اخبار معتضد امیرالمومنین را مطالعات کرده باشد که آنجا دیدم که روزی معتضد در بستانی دست ثابت بن قُرّه گرفته بود و می‌رفت. ناگاه دست بکشید، ثابت پرسید: یا امیرالمومنین دست چرا کشیدی؟ گفت: «کانت یدی فوقَ یَدِکَ و العلم یَعلو و لایُعلی»

بیقهی اصل گفته مخدوم بیرونی را تشخیص می‌دهد و در باب منبعی که خوارزمشاه احتمالا آن را در آن منبع خوانده است به حدس و گمان متوسل می‌شود، گویای تسلط و احاطه تام و تمام معاصران فردوسی بر منابع عصر خویش است. بیهقی نه ادیبی استثنایی و نه حتی از بهترین ادبای خراسان محسوب می‌شد. بسیار افرادی بودند که به اندازه او تبحر داشتند. همان شاهی که بیهقی این حکایت را در باب او نقل می‌کند، یکی از عالم‌ترین و فاضل‌ترین مردان زمان وی بود. این تصور که فردوسی توانسته باشد در چنین فضای بسیار فرهیخته‌ای یک کتاب کامل را جعل کند، تصوری نامعقول است.

علمای پیشین مسلمان توجه ویژه‌ای به مسائل مربوط به منبع و اصالت متن نشان می‌دادند. بیشتر دستنامه‌های شعر فارسی و عربی سنتی حداقل فصلی را به مسئله سرقت ادبی (سرقات) اختصاص می‌دهند که در آن، اشکال مختلف این مقوله را مورد بحث قرار می‌دهند. این اشکال عبارتند از: انتحال، سلخ، المام و نقل. انتحال عبارت است از «شعر دیگری را بر خود بستن، شعر یا سخن دیگری را برای خود دعوی کردن». سلخ این است که «معنی و لفظ فراگیرد و ترکیب الفاظ آن بگرداند و بر وجهی دیگر ادا کند». المام در اصطلاح شاعران «آن است که معنایی فراگیرد و به عبارتی دیگر و وجهی دیگر به کار آرد.» آخرین نوع سرقت، نقل «آن است که در این باب شاعر معنی شاعری دیگر بگیرد و از بابی به بابی دیگر بَرَد و در آن پرده بیرون آرد»؛ مثلا ایده اصلی در مدیحه‌ای استفاده شده باشد، اما اقتباس‌کننده تصمیم می‌گیرد تا از آن در هجو یا هزلی استفاده کند، که در این مورد دست به عمل نقل زده است.

شعرا و مؤلفان سرشناس و معروف دوره کلاسیک از نمود کاربرد نادرست در جایی که سرقت ادبی به حساب تواند آمد، هوشیارانه پرهیز و به دقت منابع‌شان را مشخص می‌کردند؛ مثلا عتبی (وفات:۴۲۷قر۱۰۳۶م) مورّخ و دبیر بزرگ غزنوی محتاطانه نام شاعری که شعر او را در مدح سرور خود اقتباس کرده، ذکر می‌کند.

با درنظر گرفتن چنین بافت فرهنگی، فردوسی نمی‌توانسته منبعش را جعل کند و بعد هم