پاورپوینت کامل نظریه‌بینامتنیت در دو منظومه‌ نظامی و خواجو ۴۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نظریه‌بینامتنیت در دو منظومه‌ نظامی و خواجو ۴۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نظریه‌بینامتنیت در دو منظومه‌ نظامی و خواجو ۴۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نظریه‌بینامتنیت در دو منظومه‌ نظامی و خواجو ۴۵ اسلاید در PowerPoint :

بیست‌ویکمین نشست از مجموعه درس‌گفتارهایی درباره‌ خواجوی کرمانی به بررسی مثنوی ‌«گل ‌و نوروز» خواجو و «خسرو و شیرین» نظامی اختصاص داشت که با سخنرانی دکتر صلاحی‌مقدم در مرکز فرهنگی شهر کتاب برگزار شد. در این درس‌گفتار با نگاهی به نظریه‌ بینامتنیت، این دو منظومه‌ عاشقانه بررسی شد.

اشاره: بیست‌ویکمین نشست از مجموعه درس‌گفتارهایی درباره‌ خواجوی کرمانی به بررسی مثنوی ‌«گل ‌و نوروز» خواجو و «خسرو و شیرین» نظامی اختصاص داشت که با سخنرانی دکتر صلاحی‌مقدم در مرکز فرهنگی شهر کتاب برگزار شد. در این درس‌گفتار با نگاهی به نظریه‌ بینامتنیت، این دو منظومه‌ عاشقانه بررسی شد. آناهید خزیر ابوالعطا کمال‌الدین محمود متخلص به خواجو از شاعران قرن هشتم است که حافظ به وی ارادت داشت. خواجو آثار زیادی دارد: یکی خمسه‌ است که به الهام از خمسه‌ نظامی سروده شده است؛ دیوان غزلیات و قصاید و چند کتاب هم به نثر دارد؛ مانند «رساله البادیه» که درباره سفر حج است و رساله ‌مناظره شمشیر و قلم به اسم «سبع المثانی» و رساله مناظره شمس و سحاب.

ترامتنیت؛ حرکت متون در همدیگر

باختین در نظریه اولیه خود یعنی «منطق مکالمه» یا منطق گفتگو یا منطق گفتگومندی این نظر را دارد که در رمان چندصدایی وجود دارد و از همین امر یک ایده کلی گرفته شد. گفتند هر اثر ادبی مکالمه‌ای است با آثار دیگر. ژولیا کریستوا در سال ۱۹۶۰ اصطلاح «بینامتنیت» را به ‌طور خاص مطرح می‌کند و می‌گوید هر متنی از متنهای قبلی اثر پذیرفته است و در متنهای بعدی اثر دارد. رولان بارت هم بعد از او در این باره سخن می‌گوید تا می‌رسیم به ژرار ژنت که به صورت خیلی گسترده و ریزبینانه‌ وارد مسأله بینامتنیت می‌شود و اسمش را «ترامتنیت» می‌گذارد. ترامتنیت حرکت متون در همدیگر است که به پنج قسمت تقسیم می‌شود: «بینامتنیت»، «سرمتنیت»، «بیش‌متنیت»، «فرامتنیت» و «پیرامتنیت».

ژنت می‌گوید بینامتنیت به سه شاخه تقسیم می‌شود: «آشکارا ـ تعمدی»، «پنهانی ـ تعمدی» و «ضمنی». آشکارا تعمدی یعنی اینکه یک نفر صادقانه می‌گوید که از فلان متنها برای کارم استفاده کرده‌ام. پنهانی تعمدی، سرقت ادبی است؛ یعنی چیزی نمی‌گوید ولی این اتفاق افتاده و «ضمنی» عبارت است از تلمیح و کنایه‌هایی که برمی‌گردد به متنهای دیگر. خیلی ساده اگر بخواهم درمورد بینامتنیت بگویم، «هم‌حضوری» است؛ یعنی دو متن که کنار هم گذاشتیم، نه یکی فرادست است و نه دیگری فرودست. بینامتنیت با این مفهوم در ادبیات مقایسه‌ای وجود دارد. در ادبیات تطبیقی بیش‌متنیت وجود دارد؛ یعنی تأثیر و تأثر؛ مثلا گوته «دیوان شرقی‌» را می‌نویسد، منتها براساس دیوان حافظ. یا متی آرنولد اثرش را براساس «رستم و سهراب» فردوسی می‌نویسد؛ یعنی تغییر می‌دهد، اما اصل آن به فردوسی می‌رسد.

مواردی مشترک و مواردی اختلاف بین خواجو و نظامی وجود دارد؛ از جمله موارد مشترک، وزن و بحر است. مثنوی گل و نوروز بحر «هزج مسدس» است که این را از نظامی گرفته است. خواجو در شعرهای خود به صراحت خود را از شاگردان نظامی می‌داند: «نبیند نظم در شیرین‌کلامیر چو خواجو هیچ شاگرد نظامی».

خواجو آشکاراـ‌ تعمدی را نشان می‌دهد و ما مطمئن می‌شویم شیوه نظامی را دارد. نکته‌ دیگر اینکه نظامی جزو مؤدب‌ترین شاعرها در ادبیات فارسی است. استادان ما گفته‌اند که سه شاعر خیلی مؤدب داریم که یک عبارت بد و خارج از محدوده ادب نگفته‌اند: فردوسی، نظامی، پروین اعتصامی، دیگرانی هم بعدا اضافه شده‌اند که با آنها کاری نداریم. گفته می‌شود عاشقانه‌نویس باشی و ادب را کاملا رعایت کنی، کار دشواری است و جالب است که خواجو دقیقا در این مسأله از نظامی تبعیت کرده و در شعر عاشقانه‌اش کلمه مستهجن، رکیک، خارج از قاعده و خارج از ادب دیده نمی‌شود.

از نظر وجه اختلاف باید گفت داستان گل و نوروز کاملا با داستان خسرو و شیرین متفاوت است که به این «بینامتنیت» گفته می‌شود؛ یعنی هر کسی جای خودش را دارد. یک چیزهایی را از قبلی گرفته و چیز دیگری آفریده است. نکته‌ دیگر اینکه در خسرو و شیرین بخشی تاریخی است و بخشی هم تخیلی؛ مثلا اصلا «شکر اصفهانی» یا «بزرگ‌امید» در تاریخ نداریم، اما در داستان خسرو و شیرین داریم. هرمز، خسرو پرویز، شیرین، مریم، قیصر روم، بهرام چوبین و همه اینها را در تاریخ داریم، اما وقتی به سراغ کتاب گل و نوروز خواجوی کرمانی می‌رویم، کاملا تخیلی است. در اینجا با خسرو و شیرین متفاوت می‌شود. «گل و نوروز» را با شرایط خود مورد توجه قرار می‌دهیم و «خسرو و شیرین» را هم با شرایط خود. حدود صد شاعر از نظامی تقلید کرده‌اند و تحت تأثیرش بوده‌اند: مهدوی شیرازی، جامی، خواجو، امیرخسرو دهلوی و…

نابغ داستان‌سرایی

اینکه چرا فخرالدین اسعد گرگانی ـ سراینده ویس و رامین ـ که حدودا صد سال قبل از نظامی بوده، به عنوان پدر داستان‌سرایی ایران مطرح نشده است، دلایلی دارد. نظامی نابغه داستان‌سرایی است و شخصیت بسیار بالای انسانی و اسلامی دارد. او شیرین را به عشق «آفاق» همسر خود می‌سراید؛ یعنی وقتی راجع به شیرین صحبت می‌کند، تمام وجودش برای آفاق می‌لرزد. نظامی عشق را محور عالم می‌داند. یعنی جذبه‌ای در کل عالم وجود دارد که عشق زمینی یک لمعه از لمعات آن است؛ همان چیزی که در عرفان وجود دارد و مولانا آن را مطرح می‌کند.

نکته‌ دیگری که در آثار نظامی وجود دارد و خواجو هم دقیقا آن را اجرا کرده، این است که با نام خدا آغاز می‌شود و با نعت رسول اکرم(ص) ادامه پیدا می‌کند. نکته‌ مشترک دیگر این است که نظامی می‌گوید تعلیم غیر مستقیم بهتر از تعلیم مستقیم است؛ یعنی من یک داستان عاشقانه برایت می‌گویم، ولی عاشقانه‌ای که از آن درس می‌گیری. شیرین در سنگستان قصرشیرین نشست، غصه خورد، با خدا مناجات کرد ولی به‌آیین با خسرو پرویز ازدواج کرد. با اینکه خیلی عاشق خسرو پرویز بود، گفت باید به‌آیین ازدواج کنم و به‌آیین با هم پیمان ببندیم. این آموزه برای همه دوران‌هاست و نه فقط برای آن دوره. این هوشیاری، خلوص، اعتقاد و ایمان دقیقا در خواجو هم هست. وی هم برتری تعلیم غیر مستقیم بر تعلیم مستقیم را پیش می‌کشد.

روایتی از اواخر دوره ساسانیان

داستان خسرو و شیرین متعلق به یکی از ادوار تاریخی یعنی اواخر دوره ساسانیان است. در تاریخ از شیرین به عنوان کنیز ارمنی نام برده شده، درحالی‌که در روایت نظامی، وی شاهزاده‌ای در ارمنستان است. تاریخ بلعمی می‌گوید: «کنیزی بود او را شیرین نام که اندر همه ترک و روم او را شیرین از آن صورت نیکوتر نبود» و درباره فرهاد در تاریخ بلعمی این‌طور می‌آید: «فرهاد بر او عاشق شد، پرویز او را عقوبت کرد و به کوه‌کندن فرستاد.» داستان تاریخی، یعنی داستان زندگی خسرو این‌گونه است: خسرو پرویز ـ پسر هرمز چهارم ـ در جنگ از بهرام چوبین شکست می‌خورد و به روم فرار کرده، پیش قیصر می‌رود. قیصر روم با شرایطی به او کمک می‌کند و بهرام چوبین را شکست می‌دهد. نظامی می‌گوید یکی از شرط