پاورپوینت کامل ایرانی‌تباران زنگبار ۷۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل ایرانی‌تباران زنگبار ۷۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل ایرانی‌تباران زنگبار ۷۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل ایرانی‌تباران زنگبار ۷۴ اسلاید در PowerPoint :

با وجود فاصله زیاد ایران و زنگبار در جنوب شرقی آفریقا، این‌ دو سرزمین از دیرباز دارای ارتباطاتی با یکدیگر بوده‌اند. آنچه در پی می‌آید، از کتاب «جامعه و فرهنگ زنگبار» برگرفته شده که به همت سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی در دسترس عموم قرار گرفته است.

اشاره: با وجود فاصله زیاد ایران و زنگبار در جنوب شرقی آفریقا، این‌ دو سرزمین از دیرباز دارای ارتباطاتی با یکدیگر بوده‌اند. آنچه در پی می‌آید، از کتاب «جامعه و فرهنگ زنگبار» برگرفته شده که به همت سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی در دسترس عموم قرار گرفته است.

روابط ایران و زنگبار در گذشته‌های دور هرچند اطلاعات بسیار کمی در مورد مناسبات تاریخی ایران با مجمع‌الجزایر زنگبار در گذشته‌های دور وجود دارد، اما در کتب تاریخی ادوار قبل از اسلام اشاراتی گذرا به روابط ایران و سرزمین زنگبار شده است که بیشتر به ارتباطات تجاری محدود می‌شده است. مهمترین این مناسبات به دوره ساسانیان و ایجاد روابط نسبتا متمرکز با اقوام گوناگون ساکن شرق آفریقا بازمی‌گردد که عمدتا از رقابت‌ شاهان این سلسله با رومیان بر سر کنترل آبراه‌های مهم و نظارت بر تجارت غرب و شرق ناشی بوده است.

در طی قرن ششم میلادی با وجود تلاش فراوان امپراتوری روم در ممانعت از توسعه روابط تجاری و اقتصادی ایران با ممالک و سرزمین‌های دوردست نظیر هند،‌ چین و شرق آفریقا، دریانوردان ایرانی موفق شدند بر آبراه‌ها و گذرگاه‌های مهم اقیانوس هند تسلط کاملی بیابند و به تجارت دریایی خود با اقوام شرق آفریقا ادامه دهند. منابع رومی و یونانی در این عهد از نقش ایران در انتقال کالاهایی نظیر طلا، عاج و حیوانات زنده نظیر پرندگان گرانبها و میمون از شرق آفریقا (و زنگبار) به جزیره سراندیب و حتی چین و ماچین سخن گفته‌اند (نیر نوری، ۱۳۶۳: ۲۵۸ ـ ۲۵۹).

در دوره پادشاهی انوشیروان (۵۳۱ ـ ۵۷۹م)، رقابت و تضاد منافع بین ایران و روم و حبشه (هم‌پیمان‌ روم) بر سر کنترل آبراه مهم باب‌المندب، به ایجاد جنگی شدید بین ایرانیان و حاکم حبشی یمن منجر شد که در نهایت با پیروزی ایران و ایجاد حکومتی دست‌نشانده در یمن، تنگه مهم باب‌المندب ـ که آبراهی مهم برای ارتباط با منطقه شرق آفریقا محسوب می‌شد ـ در اختیار ایرانیان قرار گرفت (طبری،‌ج۱: ۵۵۸ـ۵۵۹).

استیلای ایرانیان بر یمن، روابط دیرینه ایران و شرق آفریقا را استحکام بیشتری بخشید و مبادله کالاهای گوناگون از ممالک چین، هند و روم با کالاهای بازرگانان آفریقای شرقی بر نقش کلیدی ایرانیان ـ که واسطه این اقوام بودند ـ افزود.۱

در اواخر قرن ششم میلادی و در سالهای آخر حکومت‌ ساسانی، روابط اقتصادی ایران با اقوام ساکن این منطقه به درجه‌ای رسید که حتی گروهی از بازرگانان ایرانی که دست‌اندرکار انتقال کالاهای متنوع آفریقایی به ایران و ممالکت همجوار بودند، در سواحل شرق آفریقا اجتماعات کوچکی تشکیل دادند و در منطقه «سانگی یا کاتی» واقع در جنوب شهر باستانی کیلوا، پایگاهی برای خود تأسیس کردند. کشفیات باستان‌شناسی سالهای اخیر در این منطقه نیز بر این امر صحه گذارده و آثار باقی‌مانده شامل کوزه‌ها و ظروف سفالین که در طی کشفیات و حفاری‌های باستان‌شناسی به دست آمده، نقش و نگار ایرانی این ظروف را ـ که از ساخت آنها به دست ایرانیان حکایت دارد ـ تأیید کرده است (:

Trimingham 9).2

پس از ظهور اسلام و اضمحلال حکومت ساسانی، روابط ایرانیان و آفریقایی‌ها تداوم یافت و از این زمان به بعد علاوه بر مناسبات و مبادلات بازرگانی، اهداف تبلیغی و گسترش دین اسلام نیز در سرلوحه اهداف ایرانیان تازه‌مسلمان شده قرار گرفت. در قرون اول و دوم هجری، گروهی از مبلغان مسلمان ـ که برخی از آنان بازرگانان و دریانوردان ایرانی بودند ـ با سفر به مناطق مختلف شرق آفریقا دین اسلام را به بومیان معرفی کردند و با بهره‌گیری از راه و روش مسالمت‌جویانه خویش، اسلام را در این منطقه گسترش دادند و تاریخ شرق آفریقا را به گونه نوینی زقم زدند‌(

Ibid: 6

).

پس از گسترش اسلام به‌تدریج گروهی از مسلمانان از شبه‌ جزیره عربستان به آفریقای شرقی مهاجرت کردند. در مهاجرت اول که در عهد اموی صورت گرفت، چند قبیله از طوایف عمان در مناطق شمال سومالی و کنیای فعلی اقامت گزیدند و در مهاجرت دوم که در قرن دوم هجری و توسط پیروان زید‌بن علی انجام شد، گروهی از ایرانیان نیز به همراه اعراب مخالف امویان به شرق آفریقا مهاجرت کردند و سکونت در این سرزمین را به اطاعت از حکام اموی ترجیح دادند. آنان ظاهرا در جنوب سومالی و حوالی لامو (کنیا) اقامت گزیدند و به دلیل اختلافات عقیدتی، از ایجاد هرگونه روابطی با مهاجران عمانی دوری جستند و به حشر و نشر با سیاهان مجاور خود پرداختند و با آنها بستگی‌های سببی نیز ایجاد کردند. این ایرانیان زیدی‌مذهب را می‌توان از اولین اقوامی دانست که سنگ بنای استقرار ایرانیان در شرق آفریقا را بنا نهاده و زمینه‌ساز مهاجرت سازمان‌یافته شیرازی‌ها به آفریقای شرقی شدند (عبدالعزیز الفهمی، ۱۳۵۶: ۴۱).

مهاجرت شیرازی‌ها به زنگبار

مهاجرت گروهی از ایرانیان شیرازی‌الاصل به شرق آفریقا و تشکیل دولتی منظم در سواحل و جزایر این منطقه در فرآیند زمانی بسیار طولانی، یکی از وقایع شگرف تاریخ ایران است که متأسفانه با وجود اهمیت فراوان، کاملا مورد غفلت قرار گرفته است. این ایرانیان پس از استقرار در شرق آفریقا، پادشاهی بزرگی به نام «دولت شیرازی‌ها» را در بخش معتنابهی از جزایر و سواحل شرق آفریقا از جمله مجمع‌الجزایر زنگبار تشکیل دادند. این پادشاهی که به شکل دولت‌شهرهای مستقل از هم اداره می‌شد، تحت حاکمیت دولت‌شهر کیلوا ـ پایتخت این امپراتوری باشکوه ـ قرار داشت.

ایرانیان پس از استحکام دولت خویش مناسبات بسیار خوبی را بر اساس دوستی و تفاهم با بومیان همجوار خویش برقرار ساخته و در راستای این تعامل به دستاوردهای مهمی در خصوص توسعه فرهنگ و تمدن ایران در این منطقه نایل آمدند. بر اساس مستندات و شواهد تاریخی ـ که مورد تأیید چند منبع قدیمی شرق آفریقا نیز قرار گرفته است ـ شیرازی‌ها در دوره حاکمیت «آل بویه»، از شیراز به شرق آفریقا مهاجرت کرده‌اند.

بنیان‌گذار سلسله شیرازی‌ها فردی به نام «علی‌بن حسن» شیرازی بود که در اواخر قرن چهارم هجری قمری به همراه شش پسر، زنان، تنی چند از خواهران و برادران و دیگر اقوام نزدیک خود با هفت کشتی نسبتا بزرگ و محکم بادبانی و از طریق بندر سیراف عازم شرق آفریقا شد. شیرازی‌ها پس از چند هفته طی طریق و عبور از سرزمین‌های مختلف در چند جزیره و ساحل اقیانوس هند از جمله زنگبار، پمبا، تومباتو، کیلوا، کومور، مومباسا و… استقرار یافتند(

Trimingham , 1962: 11).3

طبق روایات، «علی بن حسن» پس از ورود به شرق آفریقا، هر یک از فرزندان خود را در منطقه‌ای استقرار داد و سپس خود به مناطق پایین‌تر آمده، در جزیره زیبا و سرسبز کیلواکیسیوانی سکنی گزید. شیرازیان مدت کوتاهی پس از سکونت در منطقه کیلوا، این شهر را به دلیل اهمیت ویژه تجاری و اقتصادی آن به مرکز حکومت خود و دولت‌شهر مادر مبدل ساختند. مراکز استقرار شیرازی‌ها در آن عهد به صورت خط سیری طولی در منطقه وسیعی از سواحل شمالی کنیا تا سوفالا در موزامبیک گسترده شده بود و این دولت‌شهرها از طریق کشتی‌های بادبانی در تماس دائمی با یکدیگر بودند(عبدالعزیز الفهمی، ۱۳۵۶: ۴۵).۴

دولت‌شهرهای شیرازی در نحوه اداره امور داخلی خود از استقلال کامل برخوردار بودند؛ البته به حکومت مرکزی کیلوا وفادار بودند و رشته‌ای از علائق خونی و خویشاوندی، آنها را به هم پیوند می‌داد(

Trimingham: 15

). این دولت‌‌شهرها جدای از برخورداری از عامل مهم امنیت و آسایش، در رهگذر روابط تجاری و خرید و فروش کالاها و اجناس مختلف به سود سرشاری دست یافتند. این وضعیت مناسب اقتصادی به‌تدریج کل پادشاهی شیرازی‌ها را تحت تأثیر خود قرار داد و حتی بومیان سیاه‌پوست ـ که مشاغل ساده‌ای بر عهده داشتند ـ نیز به ثروت هنگفتی دست یافتند؛ ثروتی که از ناحیه تجارت عاید این پادشاهی می‌شد، موجب شد که شیرازیان به‌تدریج به ساخت تجهیزات بندری نظیر بندرگاه، اسکله، ساختمان‌های مختلف اداری، انبار و مراکز تجاری اقدام کنند و به گسترش اقدامات تجاری خود تا مناطق دوردست هندوستان، چین و ایران نیز بپردازند؛ به گونه‌ای که تجارت بین ایران و سایر ممالک خاورمیانه آن عهد بیشتر در اختیار این مهاجران بود(عرب احمدی، ۱۳۷۹: ۲۳۸).۵

امپراتوری شیرازی‌ها به مدت دو قرن در اوج اقتدار بود؛ اما از اواخر قرن دوازدهم میلادی و آغاز جنگ پنهانی قدرت بین مدعیان سلطنت، این پادشاهی آرام‌آرام از اهداف اولیه خود دور شد. در طی قرون چهارده و پانزده میلادی امپراتوری شیرازی با دسیسه‌های گوناگونی مواجه شد و تنی چند از شاهان این سلسله در نتیجه فتنه‌ها و توطئه‌های داخلی به قتل رسیدند و جنگ داخلی پنهان در سواحل و جزایر مختلف تحت حاکمیت شیرازی‌ها آشکار شد. در نهایت دخالت امرای محلی، شاهزادگان و برخی از زنان در امور دولت، این حکومت باشکوه را به سراشیبی سقوط کشانید و در سال ۱۵۰۲م بساط این حکومت به دست پرتغالی‌ها برای همیشه برچیده شد و پرتغالی‌ها کنترل کامل منطقه شرق آفریقا را در دست گرفتند.

امپراتوری شیرازی‌ها حدود پنج قرن بر بخش وسیعی از شرق آفریقا مستقر بود و پس از آن به طرزی باورنکردنی رخت بربست و با اولین تلنگر دریانوردان پرتغالی دچار اضمحلال شد. با این حال این دولت ایرانی تأثیر بسیار عمیقی بر این منطقه بر جای نهاد که آثار آن هنوز پابرجاست و به نظیر نمی‌رسد در آینده‌ای دور نیز یادگاری‌های این پادشاهی عظیم از بین برود.

مهمترین تأثیر امپراتوری زنج بر این منطقه، پدید آمدن «نژاد شیرازی» بود که خود، تحولی در نژاد و قومیت اقوام سیاه به وجود آورد. نژاد شیرازی باعث آمیختگی و اختلاط نژادی بین ایرانیان و بومیان سیاه‌پوست شد و از این درهم آمیختگی، قبایل جدیدی در زنگبار و پمبا به وجود آمدند که هنوز نیز خود را از نسل شیرازی‌های مهاجر و از گروه سواحیلی‌ها می‌دانند. این افراد که امروز بخش عمده جمعیت زنگبار را تشکیل می‌دهند، با وجود چهره‌های قهوه‌ای آفتاب‌سوخته و ویژگی‌های سیاهان آفریقایی(گونه‌های برجسته، دندان‌های سفید منظم و موهای فر مجعد ریز) خود را شیرازی می‌دانند و جدای از افتخار و مباهات به تبار ایرانی خویش، هنوز بسیاری از آداب و رسوم قدیمی ایرانیان را انجام می‌دهند(نوائی، ۱۳۶۲: ۵۴۸).

شیرازی‌ها علاوه بر نژاد، بنیانگذار زبان جدیدی به نام «سواحیلی» در شرق آفریقا شدند. این زبان که هم اکنون میلیون‌ها نفر را در منطقه وسیعی از شرق و جنوب آفریقا در بر می‌گیرد، در دوره حکومت شیرازیان قوام گرفت و ریشه اصلی آن به قرون اول و دوم هجری و ارتباط اعراب با بومیان شرق آفریقا بازمی‌گردد، ولی ایرانیان مهاجر نیز بر آن تأثیرگذار بودند و لغات فارسی موجود در زبان سواحیلی از عمق نفوذ فارسی زبانان بر آن در حدود هزار سال پیش حکایت دارد (عرب احمدی، ۱۳۷۵: ۱۷۸).

سبک معماری ایرانی

شیرازی‌ها سبک معماری ایرانی قرون چهارم و پنجم هجری را در آفریقا رواج دادند. آنان پس از استقرار در جزایر متعدد واقع در اقیانوس هند، شیوه معماری و خانه‌سازی ایرانی با استفاده از سنگ و آهن و سیمان و کنده‌کاری چوب را نیز رایج ساختند؛ به‌گ