پاورپوینت کامل سینما، تاریخ و فریب ۴۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل سینما، تاریخ و فریب ۴۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل سینما، تاریخ و فریب ۴۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل سینما، تاریخ و فریب ۴۴ اسلاید در PowerPoint :

مارک فرو در نوشتار «Film as an Agent, Product and Source of History» درباره پیوند سینما و تاریخ چنین می‌نویسد: «فیلم در رابطه با جامعه و امر تاریخی، مدت‌ها تنها به‌عنوان اثری هنری شناخته می‌شد و تحلیل و شرح آن مسائلی مربوط به ارزیابی و فهم صرف آن بود».

فیلم‌ها و مستندهای تاریخی چگونه می‌توانند هوشمندانه بر ذهن‌های مخاطب اثر گذاشته، واقعیت را وارونه سازند

مارک فرو در نوشتار «

Film as an Agent, Product and Source of History

» درباره پیوند سینما و تاریخ چنین می‌نویسد: «فیلم در رابطه با جامعه و امر تاریخی، مدت‌ها تنها به‌عنوان اثری هنری شناخته می‌شد و تحلیل و شرح آن مسائلی مربوط به ارزیابی و فهم صرف آن بود». تاریخ‌پژوهان اما اکنون از هر فرهنگ و تخصص متفاوت، سینما را یک منبع غنی برای پژوهش‌های خود برمی‌شمرند. پیوند فیلم و تاریخ‌نگاری، در گستره‌های نقد تاریخی فیلم، تاریخ سینما و فیلم در جایگاه ابزار رشد خلاقیت مورخانه بررسی می‌شود. نقد تاریخی فیلم، به معنی تحلیل عنصرها و مفهوم‌هایی در فیلم به شمار می‌آید که به‌گونه‌ای به تاریخ دوره‌ای ویژه یا آن زمانه‌ای که داستان در آن رخ داده، مرتبط است. برای مثال راستی‌آزمایی فیلم «گلادیاتور» (۲۰۰۰میلادی) یا «تروی» (۲۰۰۴میلادی) در بوته نقد تاریخی فیلم جای می‌گیرد؛ همچنین بررسی درستی و راستی رویدادها، حقیقی‌بودن شخصیت‌ها حتی راستی‌آزمایی عنصرهای فنی مانند طراحی صحنه، لوکیشن و طراحی لباس از جنبه‌های همخوانی با ویژگی‌های همان دوره تاریخی، در گستره نقد تاریخی فیلم می‌گنجد. بررسی اندیشه پشت متن و احتمالا تحریف‌ها، جعل‌ها و جرح‌ها و تعدیل‌های کارگردان‌ها و فیلمنامه‌نویسان، مهمترین وظیفه نقد تاریخی فیلم است. تاریخ سینما یا تاریخ‌نگاری سینما،‌ یک رشته علمی به شمار می‌آید. برای مثال «کارشناسی فیلم و تاریخ» در دانشگاه‌های ساوتهمپتون و کِنت تدریس می‌شود. این رشته علمی، هم به معنای نگارش تاریخ سینما، رویدادها و شرح جریان‌ها و مکتب‌های هنری آن و خط‌های زمانی فیلم‌ها و کارگردان‌هاست، هم به معنای درک پیوند میان فیلم در جایگاه اثری هنری و تاریخ چونان رشته‌ای علمی است. بخش دوم به نقد تاریخی فیلم نزدیک می‌شود، با این وصف که یک مورخ نیز می‌تواند از نظر درستی و اعتبار تاریخی، فیلم را ارزیابی کند، اما دانش‌آموخته رشته «فیلم و تاریخ» به درک پیوند پدیدارشناسانه میان این دو می‌پردازد و می‌کوشد تاریخ را از منظر فیلم بهتر بفهمد. فیلم همچون ابزاری برای رشد خلاقیت مورخانه، یعنی اساسا فیلم در جایگاه اثری هنری، در هر ژانری با یا بدون زمینه تاریخی، چگونه سبب تحریک و تقویت نیروی تخیل، تحلیل و خلاقیت فرد می‌شود؟ افرادی که با هنر همنشین‌اند، ذهنی بازتر و پویاتر در تحلیل مسائل دارند و اصولا دنیا را به رنگی متفاوت از روزمره دیگران می‌بینند. تاریخ‌نگاری همانند وظیفه کارآگاهان است؛ مورخ از این نگاه، درحال حل پرونده‌ای است که برای آن به ابزارها و توانایی‌های گوناگون نیاز دارد، برای رسیدن از نقطه‌ای به نقطه‌ای دیگر، مسیری باید بپیماید که در آن کارآگاه به توانایی‌ها و دستاوردهای متخصصان گوناگون نیازمند می‌شود و خود ذهنی چند وجهی و پویا برای چیدن تکه‌های معما در کنار هم و حل آن باید داشته باشد. گستره هنر، از ادبیات و نقاشی گرفته تا موسیقی و سینما و تئاتر، ذهنی خلاق، پویا و چندوجهی رشد می‌دهد که می‌تواند مسائل را با نگاهی متفاوت و انتقادی بنگرد. دیدن فیلم، خود دریچه‌ای به دنیایی از معناها، رمزها، بازی‌ها و معماهاست و غیرمستقیم بر روند تاریخ‌نگاری از نظر تقویت نیروی خلاقه تاثیر می‌گذارد؛ فیلم‌های تاریخی یا دارای بافت تاریخی، البته در این میانه، خود از ابزارهای مهم پژوهش به شمار می‌روند. تاریخ‌نگار در همه این گستره‌ها، خود را در یک موقعیت شناسایی یا ذهنی (

Subjective

) می‌گذارد. او می‌کوشد با فهم یک پدیده، آن را شناسایی و نقد کند. علاقه و زمینه کاری او در این میان مسلما شرطی مهم در برپایی پیوند مناسب عاطفی مورد نیاز با اثر است. پژوهشگری که در زمینه تاریخ ایران مطالعه دارد، عنصرهای تاریخی فیلم سقوط (۲۰۰۴میلادی) را به اندازه یک تاریخ‌نگار اروپایی نمی‌تواند درک کند. رابطه واژگونه چنین مثالی نیز وجود دارد. این مانع اما حل‌ناشدنی نیست؛ پژوهشگر علاقه‌مندی که درباره فیلم یا موضوع، آگاهی‌هایی اندک دارد، از دستاوردهای دیگر منتقدان و مخاطبان می‌تواند بهره برده، از فیلم آگاهی یابد. نوشتار پیش رو، پیوند میان پژوهشگر تاریخ با دو ژانر «تاریخی- زندگینامه‌ای» و «مستند» را بررسی می‌کند.

ژانر تاریخی- زندگینامه‌ای؛ حقیقت یا روایتی برای توده

آثار این ژانر برای مورخان، همچون ابزار مورد استفاده در کارهای تحقیقاتی به شمار می‌آیند؛ هم آنها را نقد می‌کنند، هم در کنار کار اصلی‌شان به این آثار رجوع می‌کنند. برای مثال پی‌یر بریان، مورخ نامدار ایران هخامنشی، در ضمیمه کتاب «امپراتوری اسکندر بزرگ» به فیلم «اسکندر کبیر» (۲۰۰۴ میلادی) اشاره کرده است. یک فیلم با این‌حال هیچ‌گاه مانند سندی تاریخی نمی‌تواند مورد ارجاع باشد، زیرا منبع دست اول نیست، مگر آن‌که خود موضوع تحقیق باشد. برای مثال، بریان فیلم اسکندر را یک سند یا منبع نپنداشته که در کنار تحقیق خود، بدان اشاره و آن را نقد کرده است، اما اگر موضوع کار یک پژوهشگر، بررسی آثار سینمایی درباره اسکندر بزرگ باشد، خود این فیلم‌ها منبع اصلی تحقیق به شمار می‌آیند. بدین‌ترتیب میان این دو سطح از رجوع به آثار سینمایی باید تفاوت گذاشت. پژوهشگر حوزه تاریخ اساطیر یا یونان، به آثار سینمایی به‌عنوان منبع‌هایی برای نگاه امروزین ما به آن دوره می‌تواند رجوع کند یا آنها را به بوته نقد بکشد. این فیلم‌ها معمولا اشکال‌های فراوان محتوایی و فنی دارند و با وجود مشاوران تاریخی، باز به دلیل روایت هنری و جذابی که باید داشته باشند، به تحریف دچار می‌شوند؛ برخی نیز از اساس با جهت‌گیری ساخته می‌شوند، مانند فیلم دو بخشی «۳۰۰» یا «آرگو». پاره‌ای فیلم‌های این ژانر مدعی‌اند روایتی حقیقی از یک رخداد ارایه می‌کنند و همین پاشنه آشیل آنهاست، زیرا سازندگان آنها هنرمندند، نه مورخ و حلقه میانجی آنها با «تاریخ»، مشاوران اثر یا رجوع فیلمنامه‌نویسان و کارگردان‌ها به کتاب‌های برجسته و معتبر در آن حوزه است. معمولا تعداد فیلم‌هایی که واقعا بی‌طرفانه به موضوع پرداخته باشند، اندک است، آثار این حوزه یا به قصد سرگرمی ساخته شده‌اند که در آن صورت، کیفیت درستی تاریخی اثر پایین می‌آید یا در پی هدفی ویژه می‌گردند که بار معنایی بر آن درستی تاریخی می‌گذارد. تاریخدان در برابر چنین آثاری باید اثر را هم از نظر محتوایی، یع