پاورپوینت کامل احترام به آب در فرهنگ و ادبیات باستانی ۳۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل احترام به آب در فرهنگ و ادبیات باستانی ۳۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل احترام به آب در فرهنگ و ادبیات باستانی ۳۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل احترام به آب در فرهنگ و ادبیات باستانی ۳۷ اسلاید در PowerPoint :

شیخ را گفتم. «چون از سماع فارغ می‌شوند، آب می‌خورند، معنی آن چیست؟» گفت: ایشان می‌گویند که آتش محبت در دل اثر کرد و از حرکت رقص دیگ معده تهی گشت، اگر آب بر وی نزنند، بسوزد.(۱)

شیخ را گفتم. «چون از سماع فارغ می‌شوند، آب می‌خورند، معنی آن چیست؟» گفت: ایشان می‌گویند که آتش محبت در دل اثر کرد و از حرکت رقص دیگ معده تهی گشت، اگر آب بر وی نزنند، بسوزد.(۱)

آب همان که آتش دل را فرو نشاند، پلیدی و گناه از بدکاران بزداید، بر سر آبرو رفتگان و آلودگان آب ریزند، تا توبه شود از همه پلیدی‌ها و پلشتی‌ها و دوباره نزد خداوند عزیز گردند، آب بر چهره زنند، وضو سازند تا سر بر خاک سایند و سرور پاکان را بستایند. آفرینش آب همان آفرینش خلقت و پهنه هستی است. بدون آب خلقت تباه گشته و همه چیز نابود و نیست گردد.

در فرهنگ ایرانیان، همواره آب گرامی و بزرگ داشته شده و هرگز ایرانیان آب روان را به آلودگی‌ها نیالوده‌اند. استرابون جغرافی دان می‌نویسد: (ایرانیان در آب جاری استحمام نمی‌کنند، در آن لاشه و مردار و آن چه ناپاک است نمی‌اندازند.) قباد در اساطیر ایرانی از آب گرفته می‌شود. رودابه مادر رستم نامش از آب آمده است، فریدون برای نبرد با ضحاک و ستم کاران روزگار خویش می‌بایست از اروند رود بگذرد، بدون گذر از آب پیروزی بر بیدادگران امکان ندارد.

زرتشت پرسید: ای آفریننده جهان هستی، چه کسی زمین را بیشتر شادمان کند؟ اهورمزدا گفت: ای اسپتمان زرتشت، کسی که بیشتر کشت کند و بیشتر بکارد و گیاهان بیشتر برویاند، آب در آورد و زمین بیشتر سیراب کند.(سرود ۲۹ گات‌ها)

نیاکان ما هزاران سال پیش که به این سرزمین اهورایی ایران پای نهادند، با این رویداد روبرو گردیدند که سرزمین آنان با رودخانه‌های اندک و باران‌های کوتاه مدت همراه است.

خشکسالی و قهر باران همواره مشکل آنان می‌بود، آموختند که می‌بایست با خشکسالی به مبارزه پرداخت و بر آن چه آب‌های روان و رودخانه‌های بزرگ است به دیده احترام نگریست و از آلودن «آب» بر حذر بود. در آیِین و باور آنان آن گونه گرامیداشت «آب» جای گرفت که آناهیتا(ناهید) را فرشته و نگهبان آب دانستند. آناهیتا از فرشتگان ایرانی است که به او ستایش می‌ورزیدند برای این که یار و یاور آنان باشد، دست به قربانی کردن برای این فرشته پاسبان آب می‌زدند.

در گمان ایرانیان «آناهیتا بانویی است که در زورمندی برابر با تمام آب‌هایی است که بر روی زمین جاری است و به دریای فراخکرت می‌ریزد، وی بانو و سرپرست تمامی آب‌هاست، کسی است که هزار دریا و هزار رود دارد.»(۲)

ایرانیان جاودانگی و حیات جاودانه را در آب گمانه می‌بردند، آبی که نوشیدن آن حیات ابدی می‌آورد، برای رسیدن به آن طی ظلمات واجب بود. آب حیات بسیار کسان را تشنه و ناکام در ظلمات قرار داد. بسیار سر در این راه گذارند. ایرانیان می‌انگاشتند، همان گونه که جنگ و نبرد میان روشنایی و تاریکی گیتی را فرا گرفته و روشنایی را از اهورمزدا و تاریکی را از اهریمن می‌دانستند، ترسالی و باران‌های فراوان، خروش رودها، سرازیرگشتن آب‌های روان از دل کوه‌ها و چشمه‌ها از نعمت‌های خداوندی است. خشک سالی، قهر و سترون گشتن ابرها و گریز از آسمان ایران زمین از اهریمن است.

پس تعظیم و احترام آب‌های جاری و رودخانه‌ها در باور راستین آنان جای یافت. آناهیتا که پاسبان آب‌ها بود مورد ستایش قرار گرفت، معابد برای این نیایش‌ها ساخته شد. شاید همین باورها بود که سنگ تمدن و فرهنگ ایرانی را در رهگذر هزاران سال ساخته و تمدن و فرهنگ ایرانی را در پهنه گیتی گسترانید.

آب ریزگان یا آب ریزان جشن کهن ایرانی بود که قرن‌ها از سوی ایرانیان برگذار می‌شد که شوربختانه اندک اندک از خاطره فرزندان این خاک و بوم زدوده شد و هنوز گهگاه رگه‌هایی از آن در میان اقوام ایرانی دیده می‌شود. به امید آن که عزیز آنان به سلامت از سفر باز گردد، کاسه آبی بر پشت بام او پاشیده می‌شد تا فره آب بدرقه او باشد.

آبان، هشتمین ماه در تاریخ باستانی ایرانیان است. آبان به آب اختصاص داشت. گمان داشتند که سنت آب ریزان از نوروز باستانی که جشن بزرگ مردم ایران زمین است، سرچشمه گرفته است. چه آن که اهورمزدا برای احیای روان در گذشتگان به آسمان‌ها فرمود تا بر آنان ببارد، جان تازه بگیرد.

در شاهنامه فردوسی، جمشید پیشدادی با فرّه ایزدی به یاری خداوند، نخست مردمان را به ساختن آلت جنگ همچون زره و خُود رهنما گشت و بافتن و دوختن جامه را آموخت. با توجه به ارزش آب و گریز از آلودگی در فرهنگ ایرانی و سفارش به پاکی تن و جلوگیری از فرو رفتن مردمان در آب‌های جاری، جمشید فرمان می‌دهد که دیوان حمام و گرمابه را بنا کنند و به این روش ایرانیان نخستین مردمانی بودند که گرمابه را شناخته و ساختند:

از این پس که این‌ها شد آراسته

شهنشاه با دانش و خواسته

بفرمود دیوان ناپاک را

به آب اندر آمیختن خاک را

هر آن چه از گلِ آمد چو بشناختند

سبک خشت را کالبد ساختند

به سنگ و به گچ، دیو دیوار کرد

نخست از برش هندسی کار کرد

چو گرمابه و کاخ‌های بلند

چو ایوان که باشد پناه از گزند

با همه احترام که ایرانیان نسبت به آب داشته‌اند و آن را به عنوان یکی از عناصر چهارگانه (آب، باد، آتش، خاک) مورد ستایش فراوان قرار می‌دادند، با توجه به وضعیت آب و هوای ایران زمین، از خشکسالی‌ها در امان نمی‌ماندند. از این خشکسالی‌ها در اساطیر و تاریخ ایرانیان بسیار سخن آمده است. در گذر هزاره‌ها بر پهنه ایران زمین به واسطه این خشکسالی‌ها، رودخانه‌ها خشکیده، آسمان بر زمین بخیل گشته، آدمیان بسیار به همراه طبیعت و جنگل‌ها در آفت خشکسالی نابود گشته‌اند. این موضوع نیز در شاهنامه فردوسی در بیان حماسه‌ها و رویدادهای تاریخی آمده است، در زمان قباد پادشاه ساسانی خشکسالی بر ایران زمین حاکم م