پاورپوینت کامل «تحمیدیه»، حلقه گمشده شعر آیینی ۴۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل «تحمیدیه»، حلقه گمشده شعر آیینی ۴۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل «تحمیدیه»، حلقه گمشده شعر آیینی ۴۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل «تحمیدیه»، حلقه گمشده شعر آیینی ۴۱ اسلاید در PowerPoint :

کسانی که تاریخ هزاره ادب پارسی را مطالعه کرده و با هنر شعر که اصیل‌ترین و بزرگ‌ترین سرمایه ملی ایران و ایرانیان است، مأنوس و محشورند؛هرگز حلاوت خوانش تحمیدیه‌های فاخر و باشکوه بزرگان شعر و ادب پارسی را از یاد نمی برند.

بسم‌الله الرحمن الرحیم

هست کلید در گنج حکیم

«نظامی»

کسانی که تاریخ هزاره ادب پارسی را مطالعه کرده و با هنر شعر که اصیل‌ترین و بزرگ‌ترین سرمایه ملی ایران و ایرانیان است، مأنوس و محشورند؛هرگز حلاوت خوانش تحمیدیه‌های فاخر و باشکوه بزرگان شعر و ادب پارسی را از یاد نمی برند.

تحمیدیه‌هایی چون:«ای نام تو بهترین سرآغاز» نظامیر«به نام خداوند جان و خرد»فردوسی»ر «ملکا ذکر تو گویم،که تو پاکی و خدایی» سناییر«آفرین جان آفرین پاک را»عطارر«ای خدا این وصل را هجران مکن»مولانار«پشتم قوی به فضل خدایست و طاعتش»ناصرخسرور«به نام خداوند جان آفرین،حکیم سخن در زبان آفرین» سعدیر«دلا بسوز که سوز تو کارها بکند» حافظر«به نام چاشنی بخش زبان‌ها،حلاوت سنج معنی در بیان‌ها»وحشی بافقیر«تا کی به تمنای وصال تو یگانه» شیخ بهاییر«به نام آن که جان را فکرت آموخت»شیخ محمود شبستریر و«ای بر سریر مُلک ازل تا ابد خدا» شهریار.

امروز اما به شهادت بسیاری از صاحب نظران وپژوهش گران، در مجموعه اشعار شاعران معاصر به ندرت با توحیدیه‌های عمیق و فاخری از جنس توحیدیه‌های بالا روبرو می شویم. از همین رو، با دریغ و تأسف باید گفت که شعر توحیدی و نیایشی، حلقه گمشده شعر دینی و آیینی روزگار ماست.

برای اثبات این ادعا کافی است تاملی اجمالی در هزاران هزار دفتر شعری که در طول سال‌های بعد از انقلاب از سوی شاعران چاپ و منتشر شده است، داشته باشیم. دفاتری که در پیشانی نوشت اکثر آنها – به جز مواردی معدود – به‌شعری در تسبیح و ستایش ذات اقدس پروردگار بر نمی خوریم.

آری،«توحید»، گوهری است که در شعر آیینی شاعران روزگار ما در حاشیه قرار گرفته و با کمال تاسف جای خود را به غالی گری و معصوم پرستی داده است. در حالی که شعر اصیل دینی و آیینی ما پیش و بیش از هر چیز باید مُبلغ توحید و یکتاپرستی باشد. چون شعار کلیدی و محوری اسلام و عصاره همه تعالیم قرآنی چیزی جز «لا اله الا الله» نیست. این یک انحراف بزرگ است. حقیقت تلخی است که با حقیقت محمدی و آموزه‌های قرآنی و وحیانی سازگاری ندارد. ما به عنوان شاعرانی که رسالت تبلیغ دین و آیین محمدی را به دوش می کشیم،نباید از صراط مستقیم«توحید و یکتاپرستی» منحرف شویم. اگر در مسیری غیر از این گام برداریم، بدون تعارف مصداق«خسر الدنیا و الاخره» خواهیم بود.

وقتی ما بر این سفره نورانی می نشینیم، باید ادب و آداب همسفره بودن با خاندان رسالت را رعایت کنیم. ادب حکم می کند که ما از بزرگان دینی پیروی کنیم و پیروی از آنان امکان پذیر نیست مگر با تبیین سیره عملی آنان. بلا استثناء، همه بزرگان دینی – قبل از هر چیز – بندگان صالح خدا بودند و در مسیر بندگی حضرت حق گام بر می داشتند. ما نیز اگر خود را مُحب و دوستدار خاندان رسالت می دانیم باید از آن ذوات مقدس درس «بندگی» بیاموزیم.

اولین چیزی که در بررسی و کنکاش زندگی خاندان رسالت(علیهم السلام) و بزرگان دینی توجه انسان را به خود جلب می کند، این است که راز رستگاری و سربلندی آنان چیزی جز«بندگی» حضرت حق نیست. و مگر نه این است که گفته اند:«بندگی کن تا که سلطانت کنند». ازهمین رو، راز عظمت و بزرگی این انسان‌های کامل را باید در عبودیت،تهذیب نفس،جهاد اکبر و تقوای ایشان جست وجو کرد.

دیلمی در«ارشاد القلوب» آورده است: روایت شده که خداوند تعالی در برخی از نوشته‌ها و کتبش می گوید: ای فرزند آدم! من حیات نامیرا هستم؛ در چیزهایی که بدان فرمان داده ام، اطاعتم کن تا تو را زنده نامیرا قرار دهم. ای فرزند آدم! من به چیزی می گویم: باش! پس می باشد، اطاعت مرا در آنچه فرمانت دادم بکن تا تو را چون خود قرار دهم و به چیزی بگویی: باش! پس باشد.

(نوری، مستدرک‏الوسائل، ج ۱۱، ص ۲۵۹، مؤسسه آل البیت، قم، ۱۴۰۸ ه ق)

«ابو بصیر» نیز به نقل از امام باقر (ع) می گوید:«از جمله دعاهاى امیر المؤمنین (ع) این بود: اى خداى من! همین عزّت مرا بس که بنده توأم، و همین افتخار مرا بس که تو پروردگار منى. اى خداى من! همان گونه که من دوست دارم، تو از آن منى؛ پس مرا به آنچه دوست دارى موفّق بدار.»

(الحکم الزاهره، ترجمه انصارى، ص ۴۸۸،ح ۱۳۵۲)

آری،عبودیت و بندگی خداوند سبحان، اصل و ریشه تمام کرامات بزرگان عالم و جان مایه سعادت و رستگاری انسان است. کسی که به مقام بندگی برسد، قلبش از حجاب‌های ظلمانی و شیطانی رهایی می یابد و راه باروری و بالندگی برایش هموار می شود، و به توفیقاتی دست پیدا می کند که دیگران از آن توفیقات محروم اند. از همین روست که عارف وارسته«خواجه عبدالله انصاری» گفته است: « الهی، اگر یکبار گویی بنده من، از عرش بگذرد خنده من».

یکی از دلایل دور افتادن از اصل توحید در شعر آیینی امروز – هر چند گفتنش ممکن است به مذاق بعضی‌ها خوش نیاید – افتادن در دایره دور و تسلسلِ «روزمره گی» و «جشنواره زدگی» است. منِ شاعر، امروز دنبال کسی می گردم که متاعم را بر او عرضه کنم و او به قیمت خوب خریدارش باشد. در این داد و ستد، صد در صد خواست مشتری مهم است. این که او چه می‌خواهد و چه می پسندد؟ شاعر نیز برای این که تلاشش بی مزد نماند، کالایی را عرضه می‌کند که مشتری پسند است؛ یعنی:«آنچه شما خواسته اید»! …. و توخود حدیث مُفصل بخوان از این مُجمل!

شوربختانه،بسیاری از ما فراموش کرده ایم که خواهان و مشتری اصلی شعر آیینی، خدا و خاندان رسالت اند و پیش و بیش از هر کسی، تأیید و رضایت آنان باید مدنظر شاعر باشد. وقتی مشتری خداست، چشم داشتن به پسند دیگران و صله خواستن از غیر خدا، کار مقبولی نیست. اگر شاعر با خلوص نیت در این راه گام بردارد، به یقین صله خود را از حضرت کریم و سلسله کرامت دریافت خواهد کرد. چنان که حضرت لسان الغیب حافظ شیرازی می فرماید:

تو بندگی چو گدایان به شرط مزد مکن

که خواجه خود روش بنده پروری داند

با توجه به مقتضیات زمانه و نیاز جامعه به درک عمیق تر و اصیل تر از دین و برای این که شعر آیینی ما از دایره تکرار و تقلید بیرون بیاید و جانی دوباره بگیرد، زمان آن رسیده است که با بهره گیری از منابع اصیل دینی همچون قرآن، نهج البلاغه،صحیفه سجادیه و … در حوزه شعر آیینی از منزل صورت (مدح و منقبت)به منزل سیرت(معارف و حقایق دینی)هجرت کنیم و با رونمایی و پرده برداری از حقیقت محمدی(ص)، پرچم توحید