پاورپوینت کامل رحمت و بخشش سیره مستمر علوی ۴۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل رحمت و بخشش سیره مستمر علوی ۴۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل رحمت و بخشش سیره مستمر علوی ۴۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل رحمت و بخشش سیره مستمر علوی ۴۵ اسلاید در PowerPoint :

«دین» تجلى رحمانیت حق بر مردمان است و هیچ با «خشونت‌ورزى» سازگارى ندارد و توصیه به خشونت نمی‌کند، بلکه در منطق دین، خشونت جلوه نابخردى و شیطان‌زدگى آدمى و از جمله سپاهیان جهل و شیطان است؛ چنانکه در حدیثی از امام صادق(ع) رأفت و قساوت، رحمت و غضب، رفق و خُرق، صفح و انتقام، مودت و عداوت و مدارات و مکاشفت در تقابل هم آمده‌اند. امام على(ع) خشونت را نوعى «از دست رفتن عقل» و «دیوانگى» مطرح کرده و فرموده است:

نگاهی به آموزه‌های اخلاقی امیرمؤمنان علی(ع) در آستانه عید غدیر

«دین» تجلى رحمانیت حق بر مردمان است و هیچ با «خشونت‌ورزى» سازگارى ندارد و توصیه به خشونت نمی‌کند، بلکه در منطق دین، خشونت جلوه نابخردى و شیطان‌زدگى آدمى و از جمله سپاهیان جهل و شیطان است؛ چنانکه در حدیثی از امام صادق(ع) رأفت و قساوت، رحمت و غضب، رفق و خُرق، صفح و انتقام، مودت و عداوت و مدارات و مکاشفت در تقابل هم آمده‌اند. امام على(ع) خشونت را نوعى «از دست رفتن عقل» و «دیوانگى» مطرح کرده و فرموده است:

«خشونت گونه‌اى دیوانگى است، چرا که خشونت‌ورز پشیمان شود و اگر پشیمان نشد دیوانگى او استوار بُوَد.» (نهج‌البلاغه، حکمت ۲۵۵)

«خشونت» در آیات و روایات و بویژه آموزه‌هاى امام على(ع) به مفهوم هر نوع هتک حرمت به کرامت انسان و زیرپا گذاشتن حقوق اشخاص و تعرض، تعدى، تأذى و تندى و تیزى و بدرفتارى، به هر شکل و درباره هرکس است. این مفهوم در آیات و روایات با واژه‌هاى متعدد بیان شده است از جمله؛ خُرق، فَظ، غلظت، خشونت، عَسف، حِدت، عُنف، غَرب، نُشوز، طِماح، ایذاء.

البته باید در نظر داشت که چنین خشونتی غیر از «شدت قانونى» است. شدت قانونی به معنای اجراى حدود و قوانین، آن هم تابع اخلاق با دقت و شدت، براى حفظ حرمت‌ها و پاسدارى از حقوق انسان‌ها و جلوگیرى از تعدى متجاوزان و بازداشتن خیانتکاران و جنایتکاران از خیانت و جنایت است که امرى عقلایى و ضرورى، بلکه انسانی‌ترین اقدامات در حفظ سلامت فرد و جامعه است، چنانکه امیرمؤمنان على(ع) بدان اشارت فرموده است: «خداوند برپا داشتن حدود را واجب کرد تا آنچه حرام است بزرگ نماید.» (همان، حکمت ۲۵۲)

امیرمؤمنان حضرت على(ع) خود چنان حدود و قوانین را بزرگ می‌دید و محترم می‌شمرد که به اندازه سر سوزنى تعدى و تجاوز به قوانین و زیرپا گذاشتن حرمت و حقوق مردمان را براى هیچ‌کس جایز نمی‌شمرد که سلامت فرد و جامعه تابع چنین امرى است. آن حضرت درباره خود فرموده است: «به خدا سوگند اگر شب را تا بامداد بر بسترى از خارِ سخت بیدار به سر برم، یا در غل و زنجیرها بسته و کشیده شوم، برایم محبوب‌تر است از اینکه خدا و رسولش را روز قیامت در حالى ملاقات کنم که به بعضى از بندگان ستم کرده و چیزى از اموال دنیا را غصب نموده باشم. چگونه به کسى ستم روا دارم، آن هم براى جسمى که تار و پودش بسرعت به سوى کهنگى پیش می‌رود [و از هم می‌پاشد] و مدت‌هاى مدید در میان خاک‌ها می‌ماند.» (همان، کلام ۲۲۴)

همچنین آن حضرت فرموده است: «اگر اقلیم‌هاى هفتگانه را با آنچه در زیر آسمان‌ها است به من بدهند که خداوند را، با گرفتن پوست جویى از دهان مورچه‌اى، نافرمانى کنم، هرگز نخواهم کرد!» (همان)

امیرمؤمنان على(ع) که خود «مظهر رحمانیت حق» است، اینگونه در حفظ حدود و قوانین درباره خویش سخن می‌گوید و تا این اندازه نسبت به قوانین و حدود پایبندى نشان می‌دهد. شدت قانونی چنین چیزی است. ایستادگى در حفظ حدود و مرزها و رعایت قانون و پایبندى به آن و یکسان دیدن همه در برابر قانون و اجراى حدود و قوانین تابع اخلاق، با دقت و شدت، عین رحمت بر همگان است و چنین امرى خشونت نامیده نمی‌شود. آیا مجازات متناسب و سنجیده نسبت به جنایتکار و آدمکش و متجاوز به حریم و حقوق و حرمت مردمان خشونت نامیده می‌شود؟ آنچه در دین به‌عنوان مجازات وجود دارد، اجراى قوانینى رحمانى است که با ملاحظات و شروط بسیار صورت می‌گیرد و همچون دلسوزى و رحمت و شفقت پزشکى است حاذق در اقدام براى جراحى بیمار، در آنجا که جز جراحى چاره‌اى نیست.

امیرمؤمنان حضرت على(ع)، برترین تربیت شده مدرسه پیامبر اکرم(ص)، به همه مردمان عشق می‌ورزید و خواهان سعادت همگان بود و در عین حال در اجراى قانون نسبت به متجاوزان به حقوق مردمان و خیانتکاران و جنایتکاران، ذره‌اى کوتاهى روا نمی‌داشت. به‌عنوان مثال، آن حضرت در آغاز عهدنامه مالک اشتر، چنین سفارش فرموده است:

«قلب خود را لبریزساز از رحمت بر مردمان و دوستى ورزیدن با آنان و مهربانى کردن به همگان؛ و همچون جانورى درنده مباش که خوردن‌شان را غنیمت شمارى! زیرا مردمان دو دسته‌اند: دسته‌اى برادر دینى تو هستند و دسته دیگر در آفرینش با تو همانندند؛ گناهى از ایشان سر می‌زند، یا علت‌هایى بر آنان عارض می‌شود، یا خواسته و ناخواسته خطایى بر دستشان می‌رود. پس به خطایشان منگر و از گناهشان درگذر، چنانکه دوست دارى خدا بر تو ببخشاید و گناهت را عفو فرماید.» (همان، نامه ۵۳)

مشخص است که امیرمؤمنان على(ع) تا چه اندازه سفارش به رحمت و محبت و لطف نموده و از تندى و تیزى با مردمان پرهیز داده و اصل را بر گذشت و بخشش دانسته است. اما آنجا که کسى قوانین را زیر پا می‌گذاشت و به حقوق و حدود تجاوز می‌نمود، حضرت على(ع) محکم و استوار بود و از سر رحمت بر همگان به اجراى قانون اهتمام می‌ورزید و در مجازات متعدیان به حریم و حقوق مردمان و زیر پا گذارندگان حدود و مرزهاى الهى تردید روا نمی‌داشت. به‌عنوان مثال در نامه‌اى به زیاد بن ابیه، قائم‌مقام عبدالله‌بن عباس در استاندارى بصره، چنین نوشته است:

«و همانا من به خدا سوگند می‌خورم، سوگندى راست که اگر مرا خبر رسد که تو در دارایی‌های عمومی مسلمانان، اندک یا بسیار، خیانت کرده‌اى، چنان بر تو سخت گیرم که اندک‌مال مانى و درمانده به هزینه عیال و خوار و پریشان حال؛ والسلام.» (همان، نامه ۲۰)

همچنین به یکى از کارگزاران خود نوشته است: «اما بعد، من تو را در امانت شریک خود داشتم… پس تو چون فرصت به دست آوردى، به مردم خیانت کردى و شتابان تاخت آوردى و تند برجستى و آنچه توانستى از اموالى که براى بیوه زنان و یتیمان نهاده بودند، برگرفتى و بربودى، آن سان که گرگ تیز چنگ، بز زخم‌خورده و از کار افتاده را برباید. پس با خاطرى آسوده، اموال مردمان را به حجاز روانه داشتى و خود را در گرفتن آن بزهکار نپنداشتى.

پس، از خدا بیم‌دار و مال‌هاى این مردم را باز سپار و اگر نکنى و خدا مرا یارى دهد تا بر تو دست یابم، کیفرت دهم که نزد خدا عذرخواه من گردد؛ و به شمشیرت بزنم که کس را بدان نزدم جز آنکه به دوزخ درآمد. به خدا سوگند، اگر حسن و حسین چنان می‌کردند که تو کردى، از من روى خوش ندیدندى و به آرزویى نرسیدندى، تا آنکه حق را از آنان بستانم و باطلى را که به ستم‌شان پدید شده، نابود گردانم.» (همان، نامه ۴۱)

آیا چنین سلوکى رحمت و شفقت بر همگان ن