پاورپوینت کامل جشن و سرور در عید غدیر خم در عصر آل بویه ۴۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل جشن و سرور در عید غدیر خم در عصر آل بویه ۴۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل جشن و سرور در عید غدیر خم در عصر آل بویه ۴۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل جشن و سرور در عید غدیر خم در عصر آل بویه ۴۶ اسلاید در PowerPoint :

در هیجدهم همان سال (۳۵۲) شیعیان بغداد به فرمان معزالدوله مراسم یادبود غدیر خم را – که به اعتقاد شیعه روز اعلام جانشینى على‏علیه السلام از سوى پیغمبر است (۱) – جشن گرفتند چادرها برافراشتند و پارچه‏ ها آویختند و با زینت ‏بیرون آمدند و شب در مجلس شرطه (پلیس) جشن آتش ‏افروزى برپا کرده طبل و شیپور نواختند و روز بعد، سحرگاهان شترى قربانى کرده به زیارت مقابر رفتند

در هیجدهم همان سال (۳۵۲) شیعیان بغداد به فرمان معزالدوله مراسم یادبود غدیر خم را – که به اعتقاد شیعه روز اعلام جانشینى على‏علیه السلام از سوى پیغمبر است (۱) – جشن گرفتند چادرها برافراشتند و پارچه‏ ها آویختند و با زینت ‏بیرون آمدند و شب در مجلس شرطه (پلیس) جشن آتش ‏افروزى برپا کرده طبل و شیپور نواختند و روز بعد، سحرگاهان شترى قربانى کرده به زیارت مقابر رفتند (۲) .

همدانى در ضمن وقایع سال ۳۵۲ گفته است که در شب پنجشنبه هیجدهم ذیحجه که شیعه آن را غدیر خم مى‏نامند در بازارها آتش افروختند، در آن شب به همانگونه که در شبهاى عید مرسوم است، دکانها تا صبح باز بود و افرادى طبل و شیپور مى ‏زدند و به زیارت کاظمین (مرقد امام کاظم و امام محمد تقى‏ علیهما السلام) رفتند و نماز عید بجا آوردند (۳) .

مراسم عید غدیر، سالها به همین ترتیب برپا مى‏شد. ابن جوزى در ضمن وقایع سال ۳۸۹ گفته است که شیعه در کرخ و باب‏ الطاق بنابر عادت جارى خود در روز عید غدیر خیمه ‏هاى بزرگ برپا داشتند و جامه‏ هاى زیبا بر آنها آویختند و اظهار سرور کردند، در شب عید، آتش افروختند و بامداد، شترى نحر کردند (۴) .

واکنش خشونت‏آمیز سنیان

سنیان با پى بردن به تاثیر اجتماعى و روانى مراسم شیعیان و بالاخره در واکنش نسبت‏به اقدام آنان دو مراسم یادبود بدعت نهادند آنها در مقابل مراسم عاشورا، هیجدهم محرم روز قتل مصعب بن زبیر را عزا گرفتند و به زیارت قبرش در «مسکن‏» رفتند (۵) . و در مقابل عید غدیر (هیجدهم ذیحجه) نیز روز بیست و هشتم ذیحجه را که سالگرد روز ورود پیغمبر اکرم‏صلى الله علیه وآله و ابوبکر در غار بود، به عنوان «یوم ‏الغار» عید گرفتند و این نخستین بار در روز جمعه چهار روز به آخر ذیحجه ۳۸۹ بود (۶) .

این مراسم (عید یا عزا) خالى از برخوردى بین شیعه و سنى برگزار نمى ‏شد، تا آنجا که حکام قدرتمند گاهى از برپایى آن جلوگیرى مى‏ کردند (۷) .

ابن کثیر حنبلى در این باره گفته است که در سال ۳۸۹ شیعه در نظر گرفتند مراسم آذین‏ بندى را که در عید غدیر که روز هیجدهم ذیحجه است، بپا دارند جمعى از نادانان منسوب به تسنن به مقابله و معارضه با شیعه برخاستند و ادعا کردند که در چنین روزى پیغمبرصلى الله علیه وآله و ابوبکر در غار ثور محاصره شدند این نیز نادانى دیگرى از این گروه است زیرا رفتن پیامبرصلى الله علیه وآله و ابوبکر در غار ثور در اوایل ماه ربیع‏ الاول سال اول هجرى بود همچنین به مناسبت این که شیعه در روز عاشورا، ماتم بپا مى ‏دارند و بر حسین‏علیه السلام محزون مى ‏شوند، جمعى دیگر از اهل سنت‏ با ایشان معارضه کردند و گفتند روز دوازدهم محرم روز قتل مصعب بن زبیر است و به همانگونه که شیعه بر حسین ‏علیه السلام عزادارى مى‏کنند و به زیارت قبر او مى‏روند، آنها نیز براى مصعب ماتم بپا داشتند و به زیارت قبر او مى‏ رفتند (۸) .

این مراسم تحریک‏ آمیز، نشانه قدرت نمائى و کشمکش هاى رقابت ‏آمیز آنان بود.

ابن جوزى در ضمن وقایع سال ۴۴۹ گفته است که در این سال اهل سنت ‏به خانه ابوجعفر طوسى (شیخ طوسى از بزرگترین علماى شیعه در قرن پنجم) در کرخ حمله بردند و کتابها و یادداشتهاى او و منبرى که هنگام تدریس بر روى آن مى ‏نشست، همه را سوزانیدند (۹) .

ابن اثیر در ضمن وقایع سال ۳۶۳ گوید: فتنه بزرگى میان سنى و شیعه برخاست اهل محله سوق ‏الطعام که سنى مذهب بودند، زنى را سوار شترى کردند و او را عایشه نامیدند، یکى از آنان خود را طلحه و دیگرى خود را زبیر نامید، این گروه با گروه دیگر به جنگ پرداختند و مى‏ گفتند: با اصحاب على بن ابیطالب جنگ مى‏کنیم (۱۰) .

معلوم است که آنها جنگ جمل را نمایش مى‏ دادند و بدین وسیله با شیعه معارضه مى‏ کردند شاید، شیعیان کرخ شبیه واقعه کربلا را ساخته بودند و اهل سوق‏ الطعام در مقام معارضه جنگ جمل را به نمایش گذاشته بودند.

از سال ۳۵۲ مراسم سوگوارى بر امام حسین‏ علیه السلام در روز عاشورا آشکارا انجام مى ‏یافت و این مراسم تا انقراض آل بویه مخصوصا در محله کرخ بغداد در اغلب سالها برقرار مى‏شد و نوعا واکنش خشونت‏ آمیز سنیان به ویژه حنابله را برمى‏ا نگیخت‏ بدین ترتیب که شیعیان، دسته‏ جمعى بیرون مى‏ آمدند و مشغول عزادارى مى‏ شدند، اهل سنت هم براى معارضه با شیعه، در کوچه و بازار به راه مى ‏افتادند دو دسته به یکدیگر مى‏ رسیدند و به زد و خود مى ‏پرداختند و جمعى از طرفین کشته و زخمى مى‏ شدند.

این اختلاف و نزاع اختصاص به عاشورا نداشت، بلکه گاهى به هنگام بپا شدن مراسم عید غدیر از طرف شیعه، نیز زد و خورد میان دو طرف رخ مى ‏داد از جمله در سال ۳۷۱ در نزاعى که در عید غدیر میان سنى و شیعه رخ داد، گروه کثیرى از طرفین کشته شدند (۱۱) .

اختلاف و نزاع میان سنى و شیعه در مواقع دیگر نیز بروز مى‏ کرد در سال ۴۴۳ اختلاف شدیدى در میان فریقین پیدا شد در آن سال، شیعه عقاید خود را آشکارا ابراز داشتند و قسمتى از عقاید خود را بر در و دیوار نوشتند، اهل سنت ‏ساکت ننشسته به مبارزه برخاستند، خلیفه القائم، نقیب آل عباس و آل على را براى کشف حقیقت فرستاد آن دو پس از بررسى به سود شیعه راى دادند، لیکن زد و خورد، ادامه یافت. اهل سنت‏ به حرم کاظمین و همچنین به قبور آل بویه که در آنجا بود، حمله بردند و خانه‏ هاى فقهاى شیعه را آتش زدند و جنایاتى کردند که چون به گوش امیر موصل، که خود و یارانش شیعه بودند، رسید، نام خلیفه را از خطبه انداخت در سال ۴۴۵ نیز دوباره اختلاف شدت پیدا کرد و زد و خورد شدید میان طرفین اتفاق افتاد (۱۲) .

البته ناگفته نماند که اختلافات مذهبى به سنى و شیعه اختصاص نداشت، بلکه در میان فرق اهل تسنن نیز زد و خوردهاى خونینى، جریان مى ‏یافت در بغداد میان شافعیان و حنبلیان و اشاعره زد و خورد برپا مى ‏شده است (۱۳) .

غرض، مهمترین توفیق شیعیان در عهد آل بویه اجازه تظاهر علنى به عقایدشان، بدون نیاز به «تقیه‏» بود در این دوره تشیع امامى، بى ‏آنکه مذهب رسمى حکومت اسلامى شود، مرسوم شد و اشخاص با فرهنگى از جمله بازرگانان و دولتمندان ساکن در محله کرخ و دارالحکومه و حتى در داخل محدوده دارالخلافه را به خود جذب کرد، تشیع امامى، یاور سایر مذاهب شیعى نیز بود، از جمله فرقه اسماعیلیه که در این دوران شخصیتهاى ممتازى را شیفته خود کرده بود» (۱۴) .

آل بویه و سیاست آشتى اعتقادى

آل بویه با این که خود شیعه بودند، و ترویج رسوم شیعه را وظیفه خود مى ‏دانستند، ولى طرفدار وحدت و اتحاد مسلمین بودند و از خصومتهاى مذهبى به شدت جلوگیرى مى‏ کردند به خصوص عضدالدوله که با اقتدار بیشترى حکومت مى ‏کرد، بغداد کمتر دچار آشوب بود. وى مانع وعظ و خطابه واعظان (قصاص) هر دو فرقه شد و حتى علویان صاحب نفوذ را که اختلافات مذهبى را تشدی