پاورپوینت کامل آیین سقایی و جریده برداری در ماه سوگواری ۴۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل آیین سقایی و جریده برداری در ماه سوگواری ۴۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل آیین سقایی و جریده برداری در ماه سوگواری ۴۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل آیین سقایی و جریده برداری در ماه سوگواری ۴۹ اسلاید در PowerPoint :

جریده‌برداری و سقایی در تاریخ عزاداری با اهل فتوت و جوانمردی پیوند دارد. منابع تاریخی از انجام این آیین‌ها توسط اهل فتوت در دوره ایلخانی و صفویه سخن می‌گویند. سقایی ذکر مصائب وارده بر عترت رسول خدا بویژه امام حسین(ع) و یارانش به‌صورت نوحه سرایی دسته جمعی و هماهنگ بدون سینه زنی، زنجیر زنی، سنج و طبل زنی است. جریده علم مخصوصی بود که آن را در مقابل تکیه و حسینیه نصب می‌کردند و در پیشاپیش دسته‌های عزادار حرکت می‌دادند.

جریده‌برداری و سقایی در تاریخ عزاداری با اهل فتوت و جوانمردی پیوند دارد. منابع تاریخی از انجام این آیین‌ها توسط اهل فتوت در دوره ایلخانی و صفویه سخن می‌گویند. سقایی ذکر مصائب وارده بر عترت رسول خدا بویژه امام حسین(ع) و یارانش به‌صورت نوحه سرایی دسته جمعی و هماهنگ بدون سینه زنی، زنجیر زنی، سنج و طبل زنی است. جریده علم مخصوصی بود که آن را در مقابل تکیه و حسینیه نصب می‌کردند و در پیشاپیش دسته‌های عزادار حرکت می‌دادند. اهل فتوت از جمله گروه‌های اجتماعی و آیینی در تاریخ ایران بتدریج شخصیت امام علی(ع) را به‌عنوان اسوه و الگوی فتوت پذیرفتند. در فتوت نامه سلمی نگارش قرن پنجم هجری به جایگاه امام در فتوت اشاره نشده، اما جایگاه ایشان در فتوت نامه‌های سده ششم به بعد محوری و انکار‌ناپذیر است. برای نمونه در فتوت نامه‌های دوره ایلخانی از جمله تحفه الاخوان عبدالرزاق کاشانی عقاید شیعی به‌صراحت مطرح شده‌اند، حتی در فتوت نامه سلطانی پای آیین‌های عزاداری محرم هم به میان آمده است. با توجه به تعریف سقایی که ارائه شد، در نوعی از آن به ایام عزاداری، افراد هیأت سقایی لباس سقایی می‌پوشیدند و مشک به دوش و جام در دست در مسیر عزاداری تشنگان را سیراب می‌کردند و مصائب اهل بیت امام حسین(ع) بویژه تشنگی آن حضرت و خانواده و اصحاب ایشان را می‌خواندند.(۱)

در تاریخ فرهنگ ایرانی-اسلامی دو نوع سقایی وجود دارد که یکی جنبه معیشتی داشته و برخی در ازای گرفتن پول در مکان‌های عمومی به مسافران و رهگذران آب می‌دادند(۲)، اما نوع دوم سقایی بدون توقع مادی و به‌عنوان امری ثواب و به نیت تقرب به خداوند انجام می‌شد. (۳) در تاریخ ایران، سقایی به‌عنوان خدمتی خالصانه به مردم در میان اهل فتوت و صوفیه معمول بوده است. حکایتی که امام قشیری در رساله قشیریه بیان می‌کند: «ذوالنون مصری گفت: هر که خواهد که جوانمردان نیکو بیند، به بغداد شود و سقایان بغداد را ببیند. گفتند: چگونه؟ گفت: اندر آن وقت که مرا منسوب کردند، نزدیک خلیفه بردند. سقایی دیدم عمامه نیکو بر سر نهاده و دستاری مصری برافکنده و کوزه‌های سفالین باریک و نو اندر دست، گفتم: این سقای سلطان است؟ گفتند نه که سقای عام است، کوزه‌ای از وی فرا ستدم و آب خوردم و کسی با من بود، وی را گفتم: دیناری فرا وی ده. بنستد، گفت: تو اینجا اسیری و از جوانمردی نبود از تو چیزی ستدن».(۴) بیانگر این است که در عرف صوفیه در همان آغاز سقایت بی‌مزد یکی از نشانه‌های جوانمردی بود، چنانکه سقایان بدون چشمداشت و حق الزحمه از جوانمردان نیکو سیرت به حساب می‌آمده‌اند.

برخی از سقایت بایزید بسطامی در محضر امام صادق(ع) سخن رانده‌اند(۵)، اما احتمال درک بایزید از حضور امام به لحاظ تاریخی ممکن نیست، اما این داستان‌ها بیانگر مقبولیت سقایت در نزد اهل فتوت هستند. نکته دیگر اینکه در آثاری مانند نفحات الانس و فتوت نامه سلطانی نام سقا برای برخی از پیشاهنگان فتوت به چشم می‌خورد، مانند ولید بن عبدالله سقا از یاران ذوالنون مصری، علی بن شعیب سقا، ابوبکر سقا، درویش ابوتراب سقا و غیره که با سقایت و آب دهی به رهگذران، مسافران و در راه ماندگان ارتباط داشته‌اند.(۶) فتوت نامه ملا حسین واعظ کاشفی به‌عنوان نخستین سند بیانگر سقایت اهل فتوت با آیین سقایی عاشورا است. کاشفی درباره آنان می‌گوید: «ایشان سه طایفه هستند: اول مداحان و غراخوانان و سقایان، دوم خواص گویان و بساط اندازان. سوم قصه خوانان و افسانه گویان»(۷). حتی کاشفی کسانی را که از راه مداحی امرار معاش می‌کنند از مداحان نمی‌داند، او سقایان را هم از راسته مداحان می‌داند که علاوه بر کار مداحی مردم را سیراب می‌کنند و این نگرش ریشه در رسوم اهل فتوت دارد. از نکات بسیار مهم در فتوت نامه سلطانی پرداختن به واقعه عاشورا، که به مقام سقایت حضرت ابوالفضل عباس پردازش خاصی شده است: «پس هر که امروز به عشق شهیدان کربلا سقایی می‌کند، به متابعت و موافقت عباس علی است و پیشرو سقایان امت و هر که این معنی نداند، او را سقایی مسلم نیست».(۸) حتی از جمله سنت‌های آشامیدن آب در این اثر لعن بر قاتل امام حسین(ع) است، ذکری که هنوز توسط بسیاری از شیعیان و مریدان اهل بیت هنگام نوشیدن آب گفته می‌شود.

یکی از قلندرنامه‌های مربوط به دوران شاه سلیمان صفوی به تعدادی از نشانه‌ها و نمادهای قلندری مانند جریده، توق، ذکر و غیره اشاره دارد که رفته رفته وارد آیین‌های محرم شدند.(۹) حتی رسم بود تا سقایان نو آموز و تازه کار می‌بایست یک بار از عصر روز نهم محرم تا دو ساعت پس از ظهر عاشورا با خیک پر ریگ با وزن چهل و پنج من و زنجیر در پای در شهر گردش کنند و به ذکر انبیا و شهدای کربلا بپردازند.بدین روش به منصب سقایی وارد می‌شدند و از دست پیر وصله‌های سقایی مانند لنگ، قنطوره، رشته و بازو مهره دریافت می‌کردند.(۱۰) اصطلاح «کدو مطبخ» در ادبیات این جریان که در قلندرنامه ارباب الطریق آن را می‌بینیم، کدویی بوده که بر آن پوست می‌کشیدند و ریسمان بر چهار جانب آن می‌بستند و با آن غذا حمل نموده و برای سقایی استفاده می‌کردند، این اصطلاح بیانگر رواج سقایی در میان قلندران است. البته نباید از نظر دور داشت که «کجکول» نیز در کنار دیگر‌آلات قلندری در ارتباط با سنت سقایی در آیین‌های محرم به کار می‌رفت، کشکول متعلق به یکی از دراویش دوره قاجار که در آن به حضرت ابوالفضل عباس بن علی اینگونه اشاره شده است: «عباس آنکه شهره به هر شهر و کشور است».(۱۱) در مجموع اسناد نشان می‌دهند که سنت سقایی به‌عنوان یکی از رسوم جوانمردان و قلندران در پیوند با ائمه شیعه، واقعه عاشورا و به‌طور کلی اعتقادات شیعیان بوده است. هرچند این میراث در طول سده‌های مختلف دستخوش تغییراتی شدند، ولی اساس آیینی آن در دوره بعد تداوم یافت. گذشته از فتوت نامه و آثار قلندران، اخبار جسته و گریخته سقایی را می‌توانیم در سفرنامه‌های سیاحان غربی مشاهده کنیم. سقایی ادامه سنت جوانمردان و دراویش قلندریه است. در سفرنامه تاورنیه در کنار توصیف تکیه دراویش اصفهان، لوازم و نوع پوشش آنان و همچنین سخنوری دو درویش پیر و جوان آمده است که آنان ظرف بزرگ آب و چند جام کوچک در اطراف آن به درب خانه‌هایشان گذارده‌اند، به گونه‌ای که اگر هوا گرم باشد، یخ هم در آن می‌اندازند و عابران از آن مجانی آب می‌نوشند.(۱۲) در سفرنامه ایوان گرس با اشاره به سقایان اواخر دوره صفوی آمده که: «سقاها با پشتی خمیده مشکی بزرگ آب را میان مردم در کوچه‌ها می‌گردانیدند. آنان از این سر شهر تا آن سر شهر رفت و آمد می‌کردند و با زدن دو صفحه مسی به یکدیگر و با صدا در آوردن زنگوله‌ای، ورود خود را به مردمان تشنه و نیازمند اعلام می‌کردند. البته آنان از مردم عادی پولی از این بابت دریافت نمی‌کردند، اما اعیان و مقربین شهر با کمک‌های خود زندگی آنها را تأمین می‌کردند».(۱۳) حسین پرتو بیضایی در کتاب ورزش باستانی ضمن اشاره به گزارش تاورنیه مکانی که او در سفرنامه گزارش می‌کند، سقاخانه و آن دراویش را درویش‌های خاکساری می‌داند که در اوایل دوره پهلوی نیز بساط سخنوری و سقایی‌شان برقرار بود. تصویری که بیضایی از مشاهداتش ارائه می‌دهد، شباه