پاورپوینت کامل وجود متعالی انسانی و امکان علوم انسانی اسلامی ۵۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل وجود متعالی انسانی و امکان علوم انسانی اسلامی ۵۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل وجود متعالی انسانی و امکان علوم انسانی اسلامی ۵۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل وجود متعالی انسانی و امکان علوم انسانی اسلامی ۵۶ اسلاید در PowerPoint :

ارسطو پیش از هر فیلسوف دیگری به اهمیت تقسیم‎بندی علوم در تعریف علوم آگاه بود و هیچ‎کس را نمی‎توان همشأن ارسطو در کشف بستگی تعریف علوم به تمایز آنها از یکدیگر دانست. علم در پیدایش خود در شعبه‎های گوناگون مدیون تمایز علوم از یکدیگر است و این حقیقت برای همه ما به ‎سان حکم بدیهی می‎نماید. ارسطو بود که از این بداهت پرده برداشت؛ بنابراین امکان احکام علمی علوم گوناگون منوط به تمایز این احکام از یکدیگر است که بدیهی است.

درآمد

ارسطو پیش از هر فیلسوف دیگری به اهمیت تقسیم

‎

بندی علوم در تعریف علوم آگاه بود و هیچ

‎

کس را نمی

‎

توان همشأن ارسطو در کشف بستگی تعریف علوم به تمایز آنها از یکدیگر دانست. علم در پیدایش خود در شعبه

‎

های گوناگون مدیون تمایز علوم از یکدیگر است و این حقیقت برای همه ما به

‎

سان حکم بدیهی می

‎

نماید. ارسطو بود که از این بداهت پرده برداشت؛ بنابراین امکان احکام علمی علوم گوناگون منوط به تمایز این احکام از یکدیگر است که بدیهی است. علاوه بر این یکایک شاخه

‎

های علوم انسانی با فصلهای علیحده از جنس عام علوم انسانی متمایز می

‎

گردد. جنس عام علوم انسانی «موجود انسانی و ماهی منسوب

‎

الیه» است و با افزودن فصول گوناگون بر این جنس، بخش خاص از علوم انسانی متمایز می

‎

شود. علوم انسانی را نمی

‎

توان بر پایه

‎

مقایسه موضوع این علم از علوم انسانی یا آن علم دیگر تعریف نمود. علوم انسانی موضوع واحده

‎

ای ندارد و تنها به هنگامی تعریف از علوم انسانی دقیق و جدی خواهد بود که همه

‎

علومی که ذیل عنوان کلی علوم انسانی جای می

‎

گیرد، مدّنظر باشد.

با این علوم انسانی، انسان چون یک امر یگانه

‎

ای ملاحظه می

‎

شود که شناخت آن ممکن است. هر شناختی که به

‎

هر

‎

نحو به انسان بازگردد، می

‎

تواند در زمره معرفت

‎

های انسانی قرار گیرد بی

‎

آنکه مشروط به آن باشد که در زمره احکام علوم ریاضی باشد یا علوم طبیعی یا علوم هستی

‎

شناختی. تعریف و توصیف انسان کلی شرط برای کلیت علوم انسانی است. معمای مهم در این است که انسان به

‎

رغم آنکه در علوم انسانی مرسوم به تفصیل شناخته می

‎

شود، ضرورتا بسط و تفصیل تعریف پذیرفته شده پیشینی از انسان در این معرفت علوم انسانی مرسوم حاصل و متحقق نشده است و همین اختلاف فضای احتمال انتقادی را موجب شده و روز به روز آن را گسترده

‎

تر می

‎

سازد.

از این رو همواره جایگاه انسان در نظام فلسفه مطلق یا فلسفه وجودی با وضعیت انسانی برآمده از علوم انسانی فاصله دارد. نمی

‎

توان گفت که علوم انسانی مطلوب و علوم انسانی موجود رایج دارای موضوعات کاملا متباین

‎

اند و یا اینکه موضوعاتی وجود دارند که مخصوص به علوم اسلامی

‎

اند و در برابر آنها موضوعاتی که منسوب به علوم غیراسلامی

‎

اند. اما می

‎

توان گفت شئونات انسان از منظر علوم انسانی مطلوب چه این شئون سلبی یا ایجابی باشد، متعین و مخصوص

‎

اند و در مقابل آن، علوم انسانی رایج کما بیش مایتعلق این شئون متعالیه شناخته نمی

‎

شود. هرچه این شئون متعینه و مخصوصه مظاهر اسماءاللهی در مفهوم کلی انسان کامل مورد تحقیق و تفحص گردد، مباحث عام علوم انسانی به فضای مطلوب نزدیکتر می

‎

شود.

اختلاف دو دسته علوم انسانی مطمئنه و غیرمطمئنه یادشده در حد اختلاف در موضوع و محمول و غایت و روش نیست؛ یعنی اختلاف بین این دو دسته از علوم انسانی موجود و علوم انسانی مطلوب در محدوده اختلاف موضوع و غایت و روش نیست و چه

‎

بسا که اختلاف آنها اختلاف مراتبی، یعنی اختلاف علوم ظاهریه و اختلاف علوم جوهریه باشد، بدین معنی یک علم برای دیگری حکم نهان و باطن را دارد.

بازگشت به انسان

این مقاله را با این پرسش آغاز می

‎

کنیم که: تقلیل یا بازگشت به علوم انسانی تا چه حد مشروط به بازگشت به انسان است؟ و آیا بازگشت غایی در علوم انسانی، غایت بازگشت انسانی است؟ بدیهی است که سرنوشت انسان در علوم انسانی دخیل است و عکس قضیه نیز تا حدودی صادق است و علوم انسانی نیز در سرنوشت انسانی دخالت دارد و با توسعه این علوم، وجود انسانی مراتبی از هستی خویش را بازخواهد یافت.

به

‎

نحو متقابل حصول شعور و آگاهی مطمئنه در اعتلای این علوم تأثیر خواهد گذارد و به

‎

نحو متقابل تخفیض و تنزیل در مرتبه فردی و اجتماعی انسانی منجر به پیدایش علومی خواهد شد که به

‎

رغم عنوان انسانی، با جنس حیوانی و فصل غیرانسانی شناخته می

‎

شود.

از شرایط علوم انسانی مطمئنه و مطلوب این است که در تحقق انسانیت بشر ممانعت به

‎

وجود نیاورد. پس مبانی این علوم نمی

‎

تواند چنان تعریف و تعیین شود که اصل انسانیت را برهم ریزد، آشفته سازد و یا نابود کند. در این علوم متعالی انسانیت بشر (

homo

) به بشریت انسان (

humanus

) تقلیل نمی

‎

یابد. اگر چنین مخاطره

‎

ای رقم بخورد، بدین معناست که علوم انسانی دیگر متعالی نیست و مرزهای آن با علوم غیرانسانی آشفته و برهم و فروریخته است.

چگونه می

‎

توان تصوری از علوم انسانی مطلوب یا اسلامی داشت بی آنکه ملاحظه ما از انسان همچون موجودی باشد که ذوعالمین، عالم دنیی و عالم عقبی است. عالم انسان مخصوص و محدود به عالم طبیعی در متافیزیک ارسطو نیست. این انسان طراز اسلامی، مظهر جامع جمیع اسما و صفات الهی در شئون و اطوار گوناگون است که از جمله این اسماء ربوبی، «هو الاول» و «هو الآخر» است. این انسان مربوب رب‌الدنیا و رب‌الآخره است و حقیقت دنیا چیزی جز طریقیت به آخرت نیست. بر چنین بنیادی است که تعریف نوینی از انسان که جامع و اشمل است، در قلمروها و حوزه

‎

های گوناگون علوم انسانی شکل می

‎

گیرد که در تاریخ و توصیف این علوم بی

‎

سابقه است.

بدون اینکه از عظمت تاریخی تمدن اسلامی در همه حوزه

‎

های گوناگون از علوم و فنون و فرهنگ و اداره

‎

جامعه چشم بپوشیم، اقرار می

‎

کنیم که گمشده ما در اسلام محدود به بازسازی آثار از دست رفته در خرابه

‎

های این تمدن نیست، بلکه غرض بازگشت به امکان بهره

‎

مندی

‎

های دو عالم و سعادت واسعه انسانی می

‎

باشد که در شریعت اسلام مفطور و مندرج است؛ به

‎

شعور و روحی که تواناتر از گذشته تاریخی بر جهان بسط

‎

یافتنی است.

مارکس در پایان قرن نوزدهم از فقر فلسفه در غرب گفته بود و هم

‎

اکنون ما مواجه با فقر انسان شایسته در طراز اسلام می

‎

باشیم. تلألؤ خورشید عظمت و شرافت اسلامی در پشت ابرهای تیره و انبوه غبارهایی از شیوه زندگی مدرن و جغرافیای سیاسی ناعادلانه شرقی ـ غربی فرومانده است و میراث تمدنی ما که حامل نشانه

‎

هایی از این منشأ بود، هم اینک فروریخته و درمانده به

‎

نظر می

‎

رسد. راه بازگشت به این مبنا، تنها رجوع به شیوه دوباره ساختن کهنه

‎

های تاریخی نیست؛ زیرا مقارنت حکم تاریخی با این میراث انباشته از اشیای کهن ما را به نیستگاه متافیزیک مرسوم غربی می

‎

راند، بلکه راه حقیقی همان ساختن اراده معطوف به منشأ تعالی اولی است.

از منظر علوم انسانی اسلامی، مفهوم غرب و دانش برآمده از غرب جغرافیایی خود به خود منفی و مطرود نیست. معذلک از این منظر تعیّن جغرافیایی علوم تقدیری است که به

‎

هیچ وجه نمی

‎

تواند قابلیت داشته باشد تا تقسیم علوم به متعالی و غیرمتعالی را بر مبنای موقعیت

‎

های جهان جغرافیایی تجویز و توجیه کند و یا توضیح دهد. اینکه بخشی از علوم طبیعی و یا ریاضی در کجای جغرافیای جهان تکوین

‎

یافته است، نمی

‎

تواند تعالی و یا عدم

‎

تعالی آن را بیان کند. مراتب تقرب وجودی علوم بر اساس دوری از غربت و فراموشی وجود سنجیده می

‎

شود و نه دوری و نزدیکی زمینی و جغرافیایی؛ در همه سرزمین

‎

هایی که در آنها دانش

‎

های متشابه انسانی ظهور یافته است. به

‎

رغم زمینی

‎

بودن و خاکی بودن و اینجایی و آنجایی بودن این دانش

‎

ها از تشاون و از مرتبت همتراز و یا حتی یکسانی برخوردار بوده است.

حقایق و احکام جغرافیایی شواهد و آیات هستی

‎

شناختی

‎

اند که انکار آنها و یا انتزاعی کردن بی

‎

وجه و علت آنها منجر به نقص مبانی هستی

‎

شناسی خواهد شد؛ اما این حقایق و احکام برخلاف نظر طرفداران محیط زیست و مکتب اکولوژی، تنها حقایق و احکام پوزیتیویستی حاکم و مسلط بر قلمرو علوم زیستی و انسانی نیستند و باید بین آنها و دیگر حقایق و احکام غیر پوزیتیویستی از علوم انسانی تاریخی مناسبت، ملازمت و ملاصقت به وجود آورد.

علی

‎

الظاهر به

‎

نظر می

‎

آید طرح کلی علوم انسانی اسلامی نسبت به مفهوم تمدن من ای هو کان بی

‎

تفاوت یا لابشرط است. این چنین نیست که تحقیق و پرسش از علوم انسانی اسلامی ضرورتا با تعریف و نوع خاصی از تمدن قرینه باشد. آنها که فلسفه بنیادی دین را با تمدن خاصی یکی می

‎

پندارند، پیشاپیش این پیش‌فرض دنیامدارانه و سکولاریستیک غربی را که دین همچون تمدن تاریخی است را پذیرفته

‎

اند. از دیدگاه فیلسوف مؤمن و موحد، دین متعالی از تاریخی بودن است و منشأ آن در اصل چیزی جز اراده تکو