پاورپوینت کامل تأملی در مسیر کاروان اسرای اهل بیت (ع) ۵۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تأملی در مسیر کاروان اسرای اهل بیت (ع) ۵۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تأملی در مسیر کاروان اسرای اهل بیت (ع) ۵۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تأملی در مسیر کاروان اسرای اهل بیت (ع) ۵۷ اسلاید در PowerPoint :

مسیر جغرافیایی کاروان اسرای اهل بیت (ع) از کوفه تا شام، از موضوعات تاریخی مرتبط با مسئله اربعین حسینی است که درباره آن، میان پژوهشگران اختلاف نظر وجود دارد و هر یک از آنان، یکی از سه مسیر مستقیم (از طریق بادیه شام)، میانی (به موازات رود فرات) و سلطانی را به عنوان مسیرِ کاروان اسرا برگزیده‌اند

چکیده: مسیر جغرافیایی کاروان اسرای اهل بیت (ع) از کوفه تا شام، از موضوعات تاریخی مرتبط با مسئله اربعین حسینی است که درباره آن، میان پژوهشگران اختلاف نظر وجود دارد و هر یک از آنان، یکی از سه مسیر مستقیم (از طریق بادیه شام)، میانی (به موازات رود فرات) و سلطانی را به عنوان مسیرِ کاروان اسرا برگزیده‌اند. در این نوشتار با اشاره به وجود زیارتگاه‌های متعددی منسوب به سر امام حسین (ع) و دیگر شخصیت‌های اهل بیت (ع)، که در سده ششم هجری در شهرهای واقع در طول مسیر سلطانی وجود داشته، نتیجه گرفته شده که این مسیر، در سده‌های اولیه هجری، به عنوان مسیر احتمالی کاروان اسرای اهل بیت (ع) مشهور بوده است.

مقدمه

مسیر جغرافیایی کاروان اسرای اهل بیت (ع) از کوفه تا شام، از موضوعات تاریخی بسیار مهم مربوط به اربعین حسینی است و مطالعه این موضوع، از آن ‌رو اهمیت دارد که شناخت دقیق منزلگاه‌های کاروان اسرای اهل بیت (ع) در طول این مسیر، می‌تواند در بررسی زمان مورد نیاز برای سفر این کاروان و تشخیص مسئله بازگشت یا عدم بازگشت آنها به کربلا در روز بیستم صفر سال ۶۱ قمری، تعیین ‌کننده باشد.

در دو دهه اخیر، کتاب‌های فراوانی، عمدتاً به زبان عربی، درباره مسیر جغرافیایی کاروان اسرای اهل بیت (ع) از کوفه تا شام منتشر شده که بیشتر آنها فاقد نوآوری، و تکرار مکرّراتِ کارهای قبلی است. ضمنِ تحقیقات انجام شده درباره بازگشت کاروان اسرای اهل بیت (ع) به کربلا در روز اربعین، بررسی مسیر اسرا مورد توجه نویسندگان و پژوهشگران قرار گرفته است. البته گاه برخی از آنان بر اساس پیش‌فرض خود، مبنی بر رسیدن یا نرسیدن کاروان در تاریخ مزبور، به تعیین مسیر پرداخته‌اند. ۱

به طور کلی مهم‌ترین مانع در شناخت و تعیین مسیر جغرافیایی کاروان اسرای اهل بیت (ع) از کوفه تا شام، چنان‌که شماری از پژوهشگران معاصر گوشزد کرده‌اند، این است که در هیچ یک از منابع تاریخی معتبر و دست اول، آگاهی‌های قابل اعتمادی در این‌باره به چشم نمی‌خورد (قمی، بی‌تا، ص۳۸۸؛ رنجبر، ۱۳۸۴، ص۱۷۹؛ سبحانی‌نیا، ۱۳۸۴، ص۱۵۶). ازاین‌رو، با توجه به فقدان نص تاریخی صریح، لازم است از شواهد تاریخی دیگری برای تعیین و تشخیص مسیر احتمالی استفاده کرد.

مسیرهای احتمالیِ کاروان اسرا از کوفه تا شام

پژوهشگران معاصری که به بررسیِ تاریخی مسئله اربعین حسینی پرداخته‌اند، معمولاً سه راه جغرافیایی را به عنوان مسیر احتمالی کاروان اسرا از کوفه تا دمشق مطرح کرده و هر یک از آنها، یکی از این سه مسیر را برگزیده‌اند. این مسیرها عبارت‌اند از:

۱. راه مستقیم: مسیری بوده که با گذشتن از میان بادیه شام، کوفه را به صورت مستقیم به دمشق متصل می‌کرده است. این مسیر، اگرچه کوتاه‌ترین راه میان کوفه و دمشق است، به علت سختی و طاقت‌فرسا بودن آن، که مستلزم عبور از صحرای سوزان و بی‌آب و علف بوده، و با توجه به اینکه در طول آن، شهرها و آبادی‌های چندانی وجود نداشته، مسیرِ رایج و کاروان‌رو نبوده و تنها در موارد خاص و اضطراری، پیموده می‌شده است. ری‌شهری با این توجیه که به‌طور کلی اخبار موثّق و قابل اعتمادی درباره مسیر کاروان اسرای اهل بیت (ع) وجود ندارد، مسیر بادیه را بر دیگر احتمال‌های موجود در این زمینه ترجیح داده است (الریشهری، ۱۴۳۱ق، ج۵، ص۲۱۰).

۲. راه سلطانی: مسیر رایج و متداولِ عموم کاروان‌ها در سده‌های نخست اسلامی است و کلیات آن بدین شرح بوده که از کوفه در جهت شمال، با گذشتن از شهرهایی همچون مدائن (و بغداد در دوره‌های بعدی) و سپس تکریت، به شهر موصل در ناحیه جزیره می‌رسیده و سپس به سمت غرب، با گذشتن از شهرهایی همچون نصیبین، رأس‌العین، حرّان یا رقّه، به شهرهای شمالی شام، همچون بالس، حلب و قنّسرین می‌رسیده است. در ادامه نیز با تغییر جهت به سمت جنوب و با گذشتن از شهرهایی همچون حماه، حمص و بعلبک، به دمشق منتهی می‌شده است.

این مسیر در برخی از مقتل‌های قدیمی همچون مقتل منسوب به ابومخنف و نور العین فی مشهد الحسین منسوب به ابواسحاق اسفرایینی، به عنوان مسیر کاروان اهل بیت (ع) تعیین شده است. اما می‌دانیم که این مقتل‌ها ارزش و اعتبار تاریخی ندارند و امروزه، پژوهشگران و صاحب‌نظران، انتساب این دو مقتل را به هر یک از ابومخنف و اسفرایینی رد کرده‌اند (از جمله: خلیلی صیفار، ۱۳۹۳، ص۳۹-۴۱ و ۱۲۵-۱۲۶؛ محمدی ری‌شهری، ۱۳۸۸، ص۸۳-۸۷).

همچنین در کتاب کامل بهائی، که در سده هفتم هجری نگاشته شده و منبعی نسبتاً قدیمی به شمار می‌آید، به وقایعی مرتبط با حمل کاروان اسرا و سرهای شهدا به شام، که در شهرهای ماردین، نصیبین، میّافارقین (سیلوان امروزی) و بعلبک رخ داده، اشاره شده است (عمادالدین طبری، بی‌تا، ج۲، ص۲۹۱-۲۹۲). نقل این وقایع در این کتاب، به نوعی شهرت مسیر سلطانی، بلکه دایره‌ای گسترده‌تر و طولانی‌تر از این مسیر را، به گونه‌ای که شهرهای ماردین، نصیبین و سیلوان در جنوب شرقی ترکیه امروزی را در بر می‌گیرد، به عنوان مسیر کاروان اسرای کربلا نشان می‌دهد.

از میان پژوهشگران متأخر، مرحوم محدث نوری، با استناد به شهرت عبور کاروان اسرا از مسیر سلطانی، چنان‌که از مقاتل و منابع مختلف برمی‌آید، بر آن شده است که قضایای مختلف مربوط به طول این مسیر که در منابع و مقاتل مختلف نقل شده، هرچند نمی‌شود به تک تک آنها تمسک و استناد کرد، اما در مجموع مؤید عبور کاروان اسرا از مسیر سلطانی است (نوری، ۱۳۷۹، ص۲۳۸-۲۳۹).

۳. راه میانی: این مسیر به موازات رود فرات و با گذشتن از شهرهایی همچون انبار، قرقیسیا و رقّه، به شمال شام می‌رسیده و از آنجا، برای رسیدن به دمشق، با مسیر سلطانی یکی می‌شده است. امام علی (ع) برای رفت و بازگشت به «صِفّین» (در شمال شام)، مسیر موازی رود فرات را طی کرده است (درباره جزئیات این مسیر ر.ک: خامه‌یار، ۱۳۹۰، ص۴۱-۷۲). برخی از پژوهشگران، با این توجیه که این مسیر، نه مانند مسیر سلطانی آن‌قدر طولانی بوده و نه مانند مسیر بادیه شام، متروکه و کویری و خشک و سوزان بوده است، بلکه مسیری متعارف و مرسوم به شمار می‌آمده، آن را مسیر کاروان اسرای اهل بیت (ع) دانسته‌اند (سبحانی‌نیا، ۱۳۸۴، ص۱۵۹).

زیارتگاه‌های سر امام حسین (ع) و اسرای کربلا

نکته‌ای که تا کنون بسیاری از پژوهندگان مسئله اربعین حسینی بدان توجه نکرده و از آن غافل مانده‌اند، این است که در شماری از شهرهای واقع در طول مسیر سلطانی، زیارتگاه‌های متعددی مرتبط با کاروان اسرای کربلا و سر امام حسین (ع) وجود داشته که برخی از آنها تا روزگار حاضر نیز باقی مانده است. منابع و مدارک تاریخی، نشان‌ دهنده وجود بیشتر این زیارتگاه‌ها، لااقل از سده ششم هجری است و این مسئله به نوعی، شهرت مسیر سلطانی را به عنوان مسیر کاروان اسرای اهل بیت (ع) از آن دوره می‌رساند.

از مهم‌ترین این منابع، کتاب الاشارات الی معرفه الزیارات، تألیف علی بن ابی‌بکر هروی (م. ۶۱۱ق) است که در نیمه دوم سده ششم نگاشته شده و نخستین و مهم‌ترین متن تاریخی موجود درباره زیارتگاه‌های جهان اسلام به شمار می‌آید و در آن، به شماری از زیارتگاه‌های منسوب به سر امام حسین (ع) و دیگر شخصیت‌های اهل بیت (ع)، در شهرهای واقع در طول مسیر سلطانی اشاره شده است.

منبع دیگر، مناقب آل ابی‌طالب، اثر ابن شهرآشوب (م. ۵۸۸ق) است که در آن، به آشکار شدن کراماتی از زیارتگاه‌های مشهور به «مشهدالرأس» در شماری از شهرهای میان کربلا تا عسقلان، شامل موصل یا موصلَین ۲، نصیبین، حماه، حمص و دمشق، اشاره شده است (ابن شهرآشوب، ۱۴۲۱ق، ج۴، ص۸۹-۹۰).

در ادامه، فهرستی از زیارتگاه‌های رأس‌الحسین (ع) یا مقام‌های دیگری مرتبط با شخصیت‌های اسیر در کاروان اهل بیت (ع) را که با استناد به منابع و مدارک قدیمی (عمدتاً از سده ششم یا هفتم) در شهرهای واقع در طول مسیر سلطانی وجود داشته است، به دست می‌دهیم:

۱. موصل / مشهد رأس‌الحسین (ع)

ابن شهرآشوب و هروی از این زیارتگاه یاد کرده‌اند (ابن شهرآشوب، ۱۴۲۱ق، ج۴، ص۹۰؛ هروی، ۱۹۵۳م، ص۷۰) و هروی آن را به عنوان «محل گذاشتن سر امام حسین (ع) در زمان عبور اسرا» معرفی کرده است (هروی، همانجا).

۲. بَلَد / مقام عمر بن امام حسین (ع)

بَلَد شهر کوچکی در شمال موصل بوده که امروزه به نام اسکی موصل شناخته می‌شود. هروی به وجود زیارتگاهی به نام «عمر بن الحسین» (ع) در این شهر اشاره کرده که با استناد به کتیبه موجود در آن، این زیارتگاه، مقام عمر بن امام حسین (ع) در زمان اسارت وی در سال ۶۱ قمری بوده و ساختمان زیارتگاه را شخصی