پاورپوینت کامل «عقل ستیزی» و «جنون ستایی» در شعر آیینی ۴۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل «عقل ستیزی» و «جنون ستایی» در شعر آیینی ۴۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل «عقل ستیزی» و «جنون ستایی» در شعر آیینی ۴۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل «عقل ستیزی» و «جنون ستایی» در شعر آیینی ۴۹ اسلاید در PowerPoint :

«عاشورا یک حادثه تاریخیِ صرف نبود. عاشورا یک فرهنگ، یک جریان مستمر و یک سرمشق دائمی برای امت اسلام بود. حضرت ابی عبداللَّه (علیه السّلام) با این حرکت – که در زمان خود دارای توجیه عقلانی و منطقی کاملاً روشنی بود – یک سرمشق را برای امت اسلامی نوشت و گذاشت. این سرمشق فقط شهید شدن هم نیست؛ یک چیزِ مرکب و پیچیده و بسیار عمیق است.

به مناسبت ۲۸ صفر، سالروز رحلت پیامبر اکرم(ص) و شهادت امام حسن مجتبی(ع)

«عاشورا یک حادثه تاریخیِ صرف نبود. عاشورا یک فرهنگ، یک جریان مستمر و یک سرمشق دائمی برای امت اسلام بود. حضرت ابی عبداللَّه (علیه السّلام) با این حرکت – که در زمان خود دارای توجیه عقلانی و منطقی کاملاً روشنی بود – یک سرمشق را برای امت اسلامی نوشت و گذاشت. این سرمشق فقط شهید شدن هم نیست؛ یک چیزِ مرکب و پیچیده و بسیار عمیق است.

سه عنصر در حرکت حضرت ابی عبدالله‌(ع) وجود دارد: عنصر منطق و عقل، عنصر حماسه و عزت، و عنصر عاطفه…عنصر منطق و عقل در این حرکت، در بیانات آن بزرگوار متجلی است؛ قبل از شروع این حرکت، از هنگام حضور در مدینه تا روز شهادت. جمله، جمله این بیانات نورانی، بیان کننده یک منطق مستحکم است.

خلاصه این منطق هم این است که وقتی شرایط وجود داشت و متناسب بود، وظیفه مسلمان، «اقدام»است. این اقدام خطر داشته باشد در عالی‌ترین مراحل، یا نداشته باشد.»(فرازی از بیانات رهبر معظم انقلاب در دیدار روحانیان و مبلغان در آستانه ماه محرم ۱۳۸۴)

پیشینه «جنون ستایی» در ادب پارسی

در شعر و ادب پارسی، در موارد بسیاری واژگان «عشق» و «جنون» و «شیدایی» مترادف همدیگرند. دیگر این که مفهوم «جنون» و «دیوانگی» بیشتر در منظومه های عاشقانه و عرفانی مورد ستایش قرار گرفته است، و در بیشتر موارد کاربرد این واژه – به استثناء اشعار عرفانی – رابطه ای مستقیم با «هوس» و «نفسانیات» دارد. البته ناگفته نماند که در سیر و سلوک عرفانی «دیوانگی» قرائتی متفاوت از قرائت «عاشقانه» – عشق مجازی – دارد که پرداختن به آن در این مجال و مقال نمی گنجد و فرصتی فراخ تر می طلبد.

و اما تعریف عشق: شیخ الرئیس ابو علی سینا درباره«عشق» چنین می‏گوید:«بدان که عشق بر دو قسم است: یکی عشق‏ حقیقی و دیگری عشق‏ مجازی.عشق مجازی نیز بر دو قسم است: ۱- نفسانی ۲- حیوانی.

عشق نفسانی،عشقی است که مبداء آن تجانس و همبستگی ذاتی نفس عاشق و معشوق باشد و بیشتر توجه و تحسین عاشق، به شمائل (سیرت و خلق)معشوق است. خلق و سیرت، آثار معنوی و نهانی معشوق می‏باشد و چون این امور جنبه نفسانی دارد، بدین ‏سبب عشق نفسانی خوانده شده است.عشق حیوانی، عشقی است که مبدأ آن شهوت حیوانی و لذت‏جویی بهیمی است و توجه و اعجاب عاشق، به صورت و اندام و رنگ و خطوط و نقوش چهره و اعضای معشوق می‏باشد و چون این امور جنبه مادی و بدنی دارند، بدین‏ سبب عشق حیوانی و پست نامیده شده است.»(ابو علی سینا، شیخ الرئیس، الاشارات و التنبیهات(نمط نهم- مقامات العارفین)، ترجمه مرحوم دکتر سید ابو القاسم پور حسینی، تهران، انتشارات خانقاه نعمت اللهی، چاپ اول، دی ماه ۱۳۴۷)

همچنان که در تعریف ابن سینا نیز مشهود است، سرچشمه و منشاء عشق نفسانی «هوای نفس» است و آبشخورعشق حیوانی،«غریزه». از آنجا که عشق نفسانی، تنها بر پایه محبت محض استوار است، در فرهنگ عامیانه به درستی به آن «عشق کور» می گویند. یعنی عشقی که از جرعه نوشی از کوثر معرفت بی بهره است. زیرا عاشق به خاطر آتش عشقی که در جانش زبانه می کشد، چنان مجذوب معشوق می شود که جز خوبی و زیبایی از او چیزی نمی بیند. چون عشق او بر پایه شناخت و معرفتی عمیق از محبوب و معشوق استوار نیست.

یعنی عاشق به خاطر محو شدن در محبوب، فرصتی برای دیدن «سیرت» معشوق پیدا نمی کند تا او را به درستی بشناسد. چنین عشقی بیش تر در تعصب ریشه دارد تا شناخت و آگاهی. در عشق نفسانی، «معشوق» همه دین و دنیای عاشق می شود، و «معشوق پرستی» جای «خداپرستی» را می گیرد، چنان که عاشق دین و دل باخته با لهجه شیفتگی و شیدایی محض خطاب به معشوق می گوید: «لا اله الا تو». حال آن که معشوق او یک انسان زمینی و خاکی است و در کنار محاسن، معایبی نیز دارد. «وحشی بافقی» در منظومه «شیرین و فرهاد» به زیبایی به این دقیقه ظریف اشاره می کند و می گوید:

به مجنون گفت روزی عیب جویی

که پیدا کن به از لیلی نکویی

که لیلی گر چه در چشم تو حوری است

به هر جزوی ز حسن او قصوری است

ز حرف عیب‌جو مجنون برآشفت

در آن آشفتگی خندان شد و گفت

اگر در دیده مجنون نشینی

به غیر از خوبی لیلی نبینی

خاستگاه عشق حیوانی نیز همچنان که ابن سینا گفته است «هوس» و«غریزه» است، و عاشق، موجودی «خودخواه» و «هوسران» که جز به کامجویی به چیز دیگری نمی اندیشد. در این وادی، عاشق خودخواه، تنها به «صورت» و «جمال» معشوق نظر دارد و از «سیرت» و «باطن» او غافل است. به همین خاطر است که گاهی «عشق» با جرقه یک نگاه شعله ور می شود، و بعد از کامجویی عاشق از معشوق به سرعت فروکش می کند! زیرا برپایه شناخت و معرفتی عمیق از محبوب و معشوق استوار نیست. یعنی عاشق به خاطر محو شدن در جاذبه صورت، فرصتی برای دیدن «سیرت» معشوق پیدا نمی کند تا کاستی ها و زشتی های او را با چشم جان ببیند، ولی بعد از کامجویی و رهایی از آتش هوس و شهوت ناگهان چشم جانش باز می شود و در معشوق خویش چیزهایی می بیند که پیش از این ندیده بود. حضرت حافظ چه زیبا این دقیقه باریک تر از مو را در غزل زیر به تصویر کشیده است:

لطیفه‌ای است نهانی که عشق از او خیزد

که نام آن نه لب لعل و خط زنگاری است

جمال شخص نه چشم است و زلف و عارض و خال

هزار نکته در این کار و بار دلداری است

آری،«هزار نکته در این کار و بار دلداری است» که عاشق کور توان دیدن و درک و فهم آنها را ندارد، مگر زمانی که از خواب عشق و مستی بیدار شود و به خود آید. بیداری از خواب عشق و مستی به مدد شبچراغ عشق واقعی و اصیل امکان پذیر است که بر دو پایه «معرفت و محبت» استوار است. چنین عشقی نه تنها چشم عقل عاشق را کور نمی کند، بلکه به عاشق صادق گوهر دانایی و بینایی می بخشد تا در صراط مستقیم سعادت و رستگاری گام بردارد و با شناخت به سرمنزل مقصود برسد.

آفات شیدایی و شیفتگی محض

متاسفانه پای این عشق که ریشه در محبت افراطی دارد و خاستگاه آن شور و شیدایی محض است، به عرصه شعر و ادبیات آیینی نیز باز شده است. به این معنا که گاهی شاعر بزرگان دینی را تنها به چشم «معشوق زمینی» می نگرد و با حالت جنون و شور و شیدایی به وصف صورت خاکی آنان می پردازد، و در وصف چشم و ابرو و زور بازوی آنان غزل و قصیده می سازد!

عشق و محبت افراطی – بدون شناخت – به خاندان رسالت که در نهایت سر از غالی گری و کفر و شرک در می آورد، با استناد به آیات و روایات قرآنی، یکی از آفات دین و دینداری است. چنان که مولای متقیان در نهج البلاغه می فرماید: «سیهلک فی صنفان: محب مفرط یذهب به الحب الی غیر الحق و مبغض مفرط یذهب به البغض الی غیر الحق و خیر الناس فی حالا النمط الاوسط فالزموه: دو گروه نسبت به من هلاک می گردند: کسی که در دوستی من افراط کند و شدت عشق و علاقه او را به انحراف از حق دچار نماید، و کسی که در اثر شدت دشمنی با من به سوی باطل رود. بهترین مردم نسبت به من کسانی هستند که راه اعتدال را بپیمایند، از آن ها جدا نشوید.» – نهج البلاغه، خطبه ۱۲۷

«عقل گریزی» و«جنون ستایی» نیز یکی از آفاتی اس