پاورپوینت کامل زلزله و حافظه کوتاه مدت ایرانیان ۴۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل زلزله و حافظه کوتاه مدت ایرانیان ۴۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل زلزله و حافظه کوتاه مدت ایرانیان ۴۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل زلزله و حافظه کوتاه مدت ایرانیان ۴۰ اسلاید در PowerPoint :

در صد سال گذشته بیش از هزار و ۵۰۰ زلزله ویرانگر در ایران رخ داده است و ده‌ها هزار نفر از هموطنان زیر آوار جان باخته‌اند و بسیاری بی‌خانمان و مجروح شده‌اند. اکنون پرسش بزرگی در برابر ما است؛ چرا این فاجعه‌های بزرگ را نتوانسته‌ایم مدیریت کنیم؟ تاکنون مهم‌ترین پاسخی که به این پرسش داده شده، این بوده است که فناوری پیشرفته‌ای برای پیش‌بینی زلزله یا برای احداث ساختمان‌های مستحکم نداریم.

در صد سال گذشته بیش از هزار و ۵۰۰ زلزله ویرانگر در ایران رخ داده است و ده‌ها هزار نفر از هموطنان زیر آوار جان باخته‌اند و بسیاری بی‌خانمان و مجروح شده‌اند. اکنون پرسش بزرگی در برابر ما است؛ چرا این فاجعه‌های بزرگ را نتوانسته‌ایم مدیریت کنیم؟ تاکنون مهم‌ترین پاسخی که به این پرسش داده شده، این بوده است که فناوری پیشرفته‌ای برای پیش‌بینی زلزله یا برای احداث ساختمان‌های مستحکم نداریم.اما آیا وقت آن نرسیده که در جست‌وجوی راهکار دیگری باشیم؟ آیا نباید به این فکر بیفتیم که پاسخ‌های فناورانه برای مواجهه و مدیریت زلزله ناکافی است؟ زلزله تنها در ایران رخ نمی‌دهد، کالیفرنیا در ایالات متحده امریکا بیشترین تجربه زلزله را دارد و در دو دهه اخیر کمترین آسیب‌ها را از زلزله دیده است. کشور ژاپن نمونه دیگری از جامعه پر زلزله و لرزان با آسیب‌های اندک است. چین نیز از کشورهای لرزانی است که موفقیت‌های بزرگی برای کاهش خسارات ناشی از زلزله به دست آورده است. تجربه این کشورها درس‌های خوبی برای جامعه ما دارد. در این گفتار می‌خواهیم با تکیه بر تجربه کشورهای مختلف در مواجهه با زلزله، به جای راهکاری فناورانه، آن را «مسأله‌ای فرهنگی» معرفی کنیم. زمین لرزه واقعی، فرهنگ ما است. ما برای مدیریت زلزله باید به جای مواجهه با زمین به مدیریت و مواجهه ذهنیت‌های جمعی و فرم‌های فرهنگی مولد زلزله و آسیب‌های آن بپردازیم. منظور از فرم‌های فرهنگی مولد زلزله، مجموعه باورها، خط مشی‌ها و دانش‌هایی است که معنای زلزله را در ذهن و ضمیر و زبان جامعه ما به اشکال گوناگونی به صورت امری اجتناب‌ناپذیر و رخدادی گذرا و تقدیری محتوم و پدیده‌ای معطوف به گذشته می‌شناسند که باید با آن به هر طریق ممکن سازگاری کرد یا آن را بسرعت التیام بخشید و به فراموشی سپرد. ما برای اینکه بتوانیم زلزله را مدیریت کنیم بدون تردید به فناوری‌ها نیاز داریم اما چیزی که فناوری را کارآمد می‌کند، تنها تکنیک‌ها و توانایی‌های مکانیکی آنها نیست بلکه نحوه به‌کارگیری آنها و زمینه اجتماعی و فرهنگی که این فناوری‌ها در آنها استفاده می‌شوند، نیز مؤثرند.

ما باید میان «زلزله» و «تهدید زلزله» تمایز قائل شویم. چیزی که جامعه ما و جامعه انسانی را به مخاطره می‌اندازد زلزله نیست، زمین هیچگاه دشمن انسان نبوده است، ما بدون وجود زمین و زلزله‌هایش هیچ گونه تمدنی نداشتیم. امروزه به کمک مطالعات زمین‌شناسی برای ما آشکار شده است که همه تمدن‌ها در کنار کوه‌ها و حیطه تحولات کوه‌زایی زمین شکل گرفته‌اند. در همین کشور خودمان اگر سلسله کوه‌های زاگرس و البرز نبود، تمدن ایران هم نبود. زمین‌های حاصلخیر کوهپایه‌ها امکان پیدایش کشاورزی و دامپروری و بعد پیدایش شهرها و تمدن‌ها را برای مردمان بین‌النهرین و ایران بزرگ ممکن کرد.

بنابراین، واقعیت این است که زلزله، غضب خداوند نیست بلکه بخشی از ساز و کار تکوین آفرینش این جهان است. آفرینشی که اگر ما سهم درستی از آن پیدا کنیم، به وضوح درمی‌یابیم که در آن بیش از ویرانی، آبادانی و عمران نهفته است. در واقع آنچه خسارت‌های جانی و مادی بزرگ را بر ما انسان‌ها و مردم ایران تحمیل می‌کند، زمین و زلزله نیست بلکه خود ما هستیم. منظور از «ما»، تک‌تک افراد نیست بلکه «دانش‌های فرهنگی»، «باورهای جمعی»، «عادت‌ها» و «خلقیاتی» است که در ذهن و ضمیر و زبان ما شکل گرفته است و نحوه مواجهه ما با واقعه‌‌ها از جمله زلزله را شکل می‌دهد.

اما باید بدانیم آنچه ما را تهدید می‌کند و موجب عجز و ناتوانی ما در برابر فاجعه‌هایی همچون زلزله می‌شوند، چیست؟ ما می‌دانیم که هر فاجعه‌ای از جمله زلزله در سه مرحله شکل می‌گیرد؛ قبل از لرزش زمین و پیدایش زلزله، هنگام وقوع واقعه و بعد از وقوع آن.

اگر بخواهیم با واقعه‌ای که زلزله می‌نامیم، مواجه شویم باید راهبردهایی برای هر سه مرحله این فرآیند در نظر گیریم؛ زلزله هرگز ناگهان رخ نمی‌دهد و هیچگاه زلزله حادثه نیست! واقعیت این است که زلزله فرآیندی است که بتدریج از طریق گسل‌هایی که در ذهن، ضمیر و زبان جامعه است، شروع به فعال شدن می‌کند و نیروهای تاریخ فرهنگی و فکری ما دست به دست هم می‌دهند تا مقدمات ظهور زلزله را مهیا سازند. بعد از آنکه مقدمات مهیا شد، زمین تکان می‌خورد، خانه‌ها فرو می‌ریزند، آدم‌ها جان می‌سپارند، بدن‌ها مجروح می‌شوند و اشیا آسیب می‌بینند. در این مرحله اتفاقی که می‌افتد این است که ما بسرعت آماده می‌شویم تا با توجه به همان نیروهای تاریخی، فکری و فرهنگی که ما را برای این لحظه آماده کرده‌اند، خود را در فضایی از واکنش‌های عاطفی شدید قرار دهیم و با خلق مجموعه وسیعی از باورهای گوناگون و الگوهای رفتاری متناسب با شرایط پیش‌آمده روبه‌رو شویم. ما در این مرحله به جای بازاندیشی، تأمل و نقد خویشتن تاریخی و فرهنگی‌مان، از این حادثه همچون فرصتی برای تأیید مجدد تمام ارزش‌ها و باورهای پیشین‌مان کمک می‌گیریم در این مرحله نوعی نظام معنایی متناسب با زلزله تولید و بازتولید می‌شود.

از این لحظه، سومین و آخرین مرحله از فرآیند زلزله شکل می‌گیرد؛ یعنی، دوره فراموشی، برای مدت کوتاهی تصاویر و نشانه‌های زلزله را در ذهن‌مان نگه می‌داریم، ذکر مصیبت می‌خوانیم، به آسیب‌دیدگان کمک می‌کنیم تا خودمان را هم تطهیر کنیم. مهم‌ترین فعالیت ما در این مرحله تلاش برای فراموش و بی‌گناه دانستن خودمان است.

طبق چنین تحلیلی از واقعه، می‌توان زلزله را چنین تبیین کرد؛

۱. زلزله حادثه‌ای ناگهانی نیست بلکه محصول فرآیندی تدریجی و در عین حال فرهنگی و اجتماعی است.

۲. خسارت‌ها و مصیبت‌های ما نه‌از طبیعت و زمین بلکه از فرهنگ ما برمی‌خیزد.

۳. برای مدیریت فاجعه باید به «مدیریت فرهنگ فاجعه» توجه کرد و تا زمانی که نتوانیم