پاورپوینت کامل حکومت و سیاست در سیره امام حسن عسکرى(ع) ۲۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل حکومت و سیاست در سیره امام حسن عسکرى(ع) ۲۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل حکومت و سیاست در سیره امام حسن عسکرى(ع) ۲۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل حکومت و سیاست در سیره امام حسن عسکرى(ع) ۲۶ اسلاید در PowerPoint :

حضرت ابومحمد، حسن بن علی العسکری(ع)، معصوم سیزدهم و امام یازدهم شیعیان است که مطابق اکثر منابع شیعی، در ماه ربیع‌الاول ۲۳۰ق به دنیا آمد. پدر بزرگوارش امام هادی(ع) و مادرش بانوی شریفی به نام سوسن یا سلیل بود. دوران امامت ایشان از سال ۲۵۴ آغاز شد و تا سال ۲۶۰ ادامه یافت. ایشان در روز ۸ ربیع الاول در ۲۹سالگی شهید شد و در سامرا کنار پدر بزرگوارش به خاک سپرده ‌شد. آنچه در پی می‌آید، تنها درباره وضعیت اختناق‌آمیز آن حضرت است.

اشاره: حضرت ابومحمد، حسن بن علی العسکری(ع)، معصوم سیزدهم و امام یازدهم شیعیان است که مطابق اکثر منابع شیعی، در ماه ربیع‌الاول ۲۳۰ق به دنیا آمد. پدر بزرگوارش امام هادی(ع) و مادرش بانوی شریفی به نام سوسن یا سلیل بود. دوران امامت ایشان از سال ۲۵۴ آغاز شد و تا سال ۲۶۰ ادامه یافت. ایشان در روز ۸ ربیع الاول در ۲۹سالگی شهید شد و در سامرا کنار پدر بزرگوارش به خاک سپرده ‌شد. آنچه در پی می‌آید، تنها درباره وضعیت اختناق‌آمیز آن حضرت است.

حضرت امام هادى(ع) و امام حسن عسکرى(ع) اجباراً در سامرا به سر مى‌بردند که در آن زمان پایتخت خلافت بود، و در محلى به نام «العسکر» که پادگان نظامى بود، جای گرفته بودند.

امام عسکرى(ع) در مدت اقامت در سامرا، یا در حبس بود یا اگر آزاد بود، تحت نظر و ممنوع‌الملاقات بود. روایات متعددى از زندانى شدن ایشان خبر مى دهد؛ از جمله آنکه المعتزبالله ـ خلیفه عباسى ـ به سعید حاجب دستور داده بود که امام را به حبس ببرد. ابوالهیثم نگرانى خود را از این وضع به امام نوشت و آن حضرت پاسخ داد که: «پس از سه روز گشایش حاصل مى‌شود» و پس از سه روز المعتز کشته شد.

آوردن و ماندن امام هادى(ع) و امام عسکرى(ع) در سامرا به اکراه و اجبار، از جهاتى مانند سیاست مأمون در آوردن امام رضا(ع) به نزد خود بود، تا بتوانند از نزدیک روابط امام را با شیعیانش مهار نمایند؛ زیرا آنان که در سرتاسر جهان اسلام پراکنده بودند، با امام هادى(ع) و امام عسکرى(ع) ارتباطات عمیق داشتند، به‌خصوص در دوره امام عسکرى(ع) که شیعیان به میلیون‌ها نفر رسیده بودند و همه بر این عقیده بودند که حق امامانشان از طرف حکام ظالم غصب شده است؛ ازاین رو خمس و هدایا و سایر وجوهات شرعیه خود را برای آن حضرت مى‌فرستادند و هیأت‌هایى از نمایندگان مردم وارد سامرا مى‌شدند و ضمن فراگیرى احکام شرعى، اموال و وجوهات شرعى خود را به امام تسلیم مى‌کردند.

بدین سان پیشرفت و گسترش شبکه منظم و متشکل شیعیان که از پیش شکل گرفته بود، براى حاکمیت عباسى خطرآفرین بود؛ لذا امام عسکرى(ع) شدیدا تحت مراقبت دارالخلافه قرار داشت و از آن حضرت خواسته شده بود که همیشه ارتباط خود را با دستگاه خلافت برقرار کند و در هر دوشنبه و پنج‌شنبه در دربار حضور یابد، و وضعیت به گونه‌اى بود که مردم نمى‌توانستند به طور مستقیم با امام ملاقات نمایند.

موقعیت اخلاقى و اجتماعى امام در میان مردم و حتى در میان افراد حکومت مشهود بود و کسى در وقار و عفاف و زیرکى و بزرگ‌منشى، چون او نبود. در «یوم النویه»، یعنى روز رفتن امام عسکرى(ع) به دارالخلافه، شور و شعفى در مردم به وجود می‌آمد و خیابان‌ها مملو از جمعیتی می‌شد که سوار بر مرکب خود بودند. وقتى امام مى‌آمد، همه هیاهوها خاموش مى‌گردید و حضرت از میانشان عبور مى‌کرد و به دارالخلافه وارد مى‌گردید. اغلب افراد این جمعیت شیعیانى بودند که از مناطق مختلف براى دیدار امام به سامرا آمده بودند.

افزایش جمعیت شیعه و رفت و آمد هیأت‌هاى نمایندگى مردم، و اموال و دارایى فراوانى که به امامان مىرسید، موجب مىشد که خلفا نسبت به امامان سختگیرى نمایند؛ لذا ائمه معصومین(ع) به پنهان‌کارى و کتمان و تقیه دست می‌زدند. سختگیرىها و فشارها در زمان امام عسکرى(ع) بیشتر شد و ایشان با مشاهده این وضعیت، تقیه را پیشه خود قرار داده بود؛ شدت تقیه و کتمان امور به اندازه‌اى بود که امام به شیعیان خود دستور دادند که وقتى به