پاورپوینت کامل آرمان‌های دیرینه ایرانیان در زمانه آشوب ۵۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل آرمان‌های دیرینه ایرانیان در زمانه آشوب ۵۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل آرمان‌های دیرینه ایرانیان در زمانه آشوب ۵۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل آرمان‌های دیرینه ایرانیان در زمانه آشوب ۵۶ اسلاید در PowerPoint :

ارزش‌هایی که براساس جهان‌بینی رایج در ایران پیش از اسلام در گذر زمان پخته شده‌اند، مجموعه آرمان‌های اجتماعی- سیاسی فرزانگان ایران به شمار می‌آیند. اوستا، شاهنامه، کتیبه‌ها، متن‌های پهلوی و اندرزنامه‌ها، جلوه‌گاه پررنگ آرمان‌های ایران باستان‌اند. این آرمان‌ها و ارزش‌ها که در گذر سده‌ها از اسطوره‌ها به اندیشه فلسفی نزدیک شدند، نگاه انسان ایرانی را درباره مردم، اداره جامعه و زندگی و پیوند آنها را با یکدیگر بیان می‌دارند.

بازتاب اجتماعی اندیشه‌های ایران باستان در بوستان و گلستان سعدی

داد، اشه و خرد، محور آرمان‌های کهن ایرانیان

ارزش‌هایی که براساس جهان‌بینی رایج در ایران پیش از اسلام در گذر زمان پخته شده‌اند، مجموعه آرمان‌های اجتماعی- سیاسی فرزانگان ایران به شمار می‌آیند. اوستا، شاهنامه، کتیبه‌ها، متن‌های پهلوی و اندرزنامه‌ها، جلوه‌گاه پررنگ آرمان‌های ایران باستان‌اند. این آرمان‌ها و ارزش‌ها که در گذر سده‌ها از اسطوره‌ها به اندیشه فلسفی نزدیک شدند، نگاه انسان ایرانی را درباره مردم، اداره جامعه و زندگی و پیوند آنها را با یکدیگر بیان می‌دارند. تعبیر اهوره‌مزدا (خدا)، خشثرپاون (شاه) و کاره (مردم) به ترتیب، شکل‌گیری نهاد دین، سیاست و اجتماع را در پی آورد. ارزش‌هایی مانند داد یا عدالت، اشه یا نظم، خرد و تدبیر از بررسی روابط این نهادها با یکدیگر پدیدار شد. در گات‌های اوستا واژه‌های «ونگهئوش خشثر» به معنای شهر یا کشور نیکویی و «خشثر وئیریه» به معنای حاکم یا فرمانروای دادگر و دانا، همگی بر اهمیت عدالت و دادگری در بینش‌های تاریخی و اجتماعی ایرانیان گواهی می‌دهند. همچنین بند ششم از‌ هات ۴۳ یسنای اوستا از زبان زرتشت به اهوره‌مزدا چنین آورده است؛ «بدان هنگام که سپند مینوی تو فراز آید، شهریاری مینوی و منش نیک با کنش خویش، جهان را به سوی اشه پیش می‌برند و آرمیتی رادمردان را به سوی خرد نافریفتنی تو رهنمونی خواهد کرد». شهریاری مینوی با رفتار و کردار نیک، نظم و خرد در ادبیات دینی ایران باستان همراه و همپای به شمار می‌آیند. فریدون در شاهنامه فردوسی، شخصیتی شناسانده می‌شود که به ستم و بیدادگری‌های ضحاک پایان داده است. فرزانه توس در توصیف او اینگونه سروده است؛ «فریدون فرخ فرشته نبود/ ز مشک و ز عنبر سرشته نبود… به داد و دهش یافت آن نیکویی/ تو داد و دهش کن فریدون تویی». مردم و اجتماع در اندیشه ایران باستان، ستون و قوام حکومت به شمار می‌آیند و داد، عدالت‌ورزی، خرد و تدبیر، جایگاهی آرمانی در نظرگاه ایرانیان کهن دارند. داریوش یکم هخامنشی در یکی از کتیبه‌هایش در نقش رستم چنین گفته است؛ «به خواست اهوره‌مزدا چنان کسی هستم که راستی را دوست هستم، بدی را دوست نیستم. نه مرا میل است که شخص ضعیف از طرف توانا به او بدی کرده شود. نه آن مرا میل است که شخص توانایی از طرف ضعیف به او بدی کرده شود. آنچه راست است، آن میل من است. مرد دروغگو را دوست نیستم. تندخو نیستم. آن چیزهایی را که هنگام خشم بر من وارد می‌شود، سخت به اراده نگاه می‌دارم. سخت بر هوس خود فرمانروا هستم». این گفتار در واقع تحقق آرمان‌های اجتماعی ایرانیان باستان را در سایه فرمانروایی کاردان بیان می‌دارد. ارزش‌های مطرح با گذر زمان به آرمان‌های اجتماعی بدل شده، ایرانیان در روزگاران بعدی برای تحقق آنها کوشیدند.

سرخوردگی اجتماعی و تبلور آرمان‌ها در متن‌های ادبی

ورود اسلام به ایران، دگرگونی‌های سیاسی- دینی را در ایران به همراه آورد. آرمان‌های اجتماعی ایرانیان اما در دین اسلام پیوستگی یافت. متن‌های فراوان ادبی همچون «بوستان» و «گلستان»، شاهکارهای شیخ مصلح‌الدین سعدی شیرازی، در جریان گسست‌های سیاسی- اجتماعی در ایران دوره اسلامی پدیدار شدند که با پذیرش نظم آیینی و بسیار مردم‌محور در مضمون‌های پند و اندرز، آرمان‌های اجتماعی ایران باستان را بازمی‌تاباندند. روزگار سعدی با یورش ویرانگر مغولان همزمان بود؛ هجومی که ویرانی‌ها و پریشانی‌های بسیار در جامعه ایران پدید آورد. تباهی‌های اخلاقی، فسادهای فردی و اجتماعی، ترس و تملق، از آثار برجسته و نمایان آن روزگار به شمار می‌آیند. مرتضی راوندی در کتاب «تاریخ اجتماعی ایران» درباره زیست اجتماعی و اقتصادی پس از یورش مغول می‌نویسد؛ «فتوحات چنگیز در ماهیت رژیم اجتماعی آسیای میانه تغییری نداد ولی در وضع طبقات مختلف تاثیرات گوناگونی باقی گذاشت. روحانیون، تجار و ملاکین و غیره به ‌زودی تکیه‌گاه اشغالگران مغول شدند و وضع طبقات زحمتکش روزبه‌روز به وخامت گرایید».

در روزگار جوانی سعدی، اتابک سعد بن زنگی، فرمانروای فارس (۵۹۹ تا ۶۲۳ قمری) با قطب‌الدین مبارز شبانکاره‌ای رویاروی و درگیر شد. اتابکان آذربایجان در این میانه به شیراز یورش برده، قتل و غارت بسیار کردند. سلطان غیاث‌الدین پسر سلطان محمد خوارزمشاه پس از دو‌سال از آن ماجرا به شیراز تاخت. اتابک سعد در درگیری ‌سال ۶۱۴ قمری به سلطان محمد خوارزمشاه تسلیم شد. اتابک ابوبکر بن سعد (۶۲۳ تا ۶۵۸ قمری) پس از پدر در فارس به قدرت رسید. او از مقتدرترین اتابکان بود و در رونق و آبادانی سرزمین فارس کوشید. این اتابک دوراندیش با اوگتای قاآن مغول از در سرسپردگی درآمد و فارس را از خرابی رهایی بخشید. فارس اما پس از او به گونه رسمی به دیوان ایل‌بیگی ضمیمه شد و آن سرزمین به‌ویژه شهر شیراز از ‌سال ۶۶۳ قمری روی آرامش ندیدند و اوضاع نابسامان حکومت مغولی و خراج‌های سنگین بر سر ساکنان آن‌جا سایه افکند. شیخ اجل سعدی در چنین شرایط اجتماعی، نخست بوستان، سپس گلستان را با موضوع زندگی فردی و اجتماعی نگاشت. این سخن‌سرای بزرگ، لابه‌لای این نگاشته‌ها و سروده‌ها، اجتماع را لازمه حکومت برشمرده است. سعدی همواره حاکمان را به اجرای عدالت و دادورزی فرا می‌خواند و از دل‌خستگی‌ها و پریشانی‌های زمانه‌اش، تحقق آرمان‌های ریشه‌دار و دیرینه ایرانی را آرزو دارد، به‌گونه‌ای که بارها در فهماندن کلیشه‌هایش، از شخصیت‌های ایران باستان یاد می‌کند.

خرد، نظم و عدالت‌ورزی از زبان پادشاهان ایران باستان

سعدی در باب نخست بوستان از سه مسأله حکمت عملی- سیاست مُدُن، تدبیر منزل و تهذیب اخلاق- سخن رانده است و عدالت اجتماعی را بیشتر در مسیر سیاست مُدُن جای می‌دهد. داستان‌های بوستان به‌گونه‌ای اندیشه و نگرش سعدی را به گذشته می‌نمایاند. او بر پایه عقل، بر آن است ارزش‌های فراموش‌شده را با رویکردی نو باز زنده سازد. سعدی در سایه این گرایش، وضع قشرهای گوناگون اجتماعی مانند پادشاه، وزیر، عابد، رعیت، گله‌بان و جنگجو را انتقادپذیر نمایانده، کنش‌هایشان را نقد می‌کند. دو مفهومِ خرد و عدالت که از شرط‌های بنیادین ماندگاری و پایستگی مُلک و حکومت به شمار می‌آیند، در نخستین بیت‌های بوستان به گونه پند و اندرز پادشاهان ایران باستان به جانشینان‌شان روایت می‌شوند؛ «شنیدم که در وقت نزع روان/ به هرمز چنین گفت نوشیروان … که خاطر نگه دار درویش باش/ نه در بند آسایش خویش باش». خسرو یکم انوشیروان، نماد عدل و داد در فرهنگ ایرانی شناخته می‌شود. سعدی پس از آن بی‌درنگ دومین عنصر یعنی خرد و دانایی را بدین‌گونه یاد می‌کند؛ «نیاساید اندر دیار تو کس/ چو آسایش خویش جویی و بس… نیاید به نزدیک داناپسند/ شبان خفته و گرگ در گوسفند». سعدی در گلستان نیز انوشیروان را یاد کرده است و جاودانگی نام وی را از کوشش‌های نکویش برآمده می‌داند؛ «زنده است نام فرخ نوشیروان به خیر/ گرچه بسی گذشت که نوشین روان نماند». مردم در سراسر تاریخ ایران از گذشته‌های دور تا روزگار معاصر و پیروزی انقلاب مشروطیت، نقش مستقیم در سرنوشت سیاسی جامعه نداشتند اما با پذیرش حاکمیت و فعالیت‌های تولیدی به‌عنوان بنیان جامعه رفتار می‌کردند. حاکمیت در واقع همچون موهبتی الهی به پادشاه واگذار شده بود تا زمانی که کارهای رعیت را بر پایه عدل و نظم اداره کند، به‌گونه‌ای که وجود مردم، وجود نهاد حاکمیت را توجیه می‌کرد. سعدی در بوستان، نصیحت‌های انوشیروان به فرزندش هرمز چهارم را چنین روایت می‌کند؛ «برو پاس درویش محتاج دار/ که شاه از رعیت بود تاجدار… رعیت چو بیخ‌اند و سلطان درخت/ درخت‌ ای پسر باشد از بیخ سخت… مکن تا توانی دل خلق ریش/ وگر می‌کنی، می‌کنی بیخ خویش». نگرش سعدی چنان مردم‌محور و رعیت‌نواز است که آنان را به ریشه و شاه را به درخت تشبیه کرده، تأکید می‌دارد؛ آزار رعیت توسط شاه همچون کندن ریشه و بن خویش است. همین مفهوم‌ها در جای دیگر بوستان در قالب پند خسرو دوم پرویز به فرزندش شیرویه تکرار می‌شوند «شنیدم که خسرو به شی