پاورپوینت کامل تاریخچه راههای ایران ۵۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تاریخچه راههای ایران ۵۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تاریخچه راههای ایران ۵۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تاریخچه راههای ایران ۵۷ اسلاید در PowerPoint :

پس از سقوط دولت ساسانی، نظارت بر راهها و حفظ و نگهداری آنها تا مدتی دچار مشکل و نابسامانی شد؛ اما با آغاز حکومت‌های ایرانی تدریجا به راهها توجه شد و با آغاز حکومت طاهریان تا دوره غزنویان «تجارت از راه دریا و همچنین به وسیله کاروان‌‌ها در قرن دهم میلادی رونقی بسزا داشت، آمل و ساری بندرگاه‌های مهم ایران در کرانه دریای مازندران به شمار می‌رفت که با خوارزم و قفقاز و نواحی ولگا و روس تجارت می‌کردند

۷ـ راههای ایران در دوره اسلامی

پس از سقوط دولت ساسانی، نظارت بر راهها و حفظ و نگهداری آنها تا مدتی دچار مشکل و نابسامانی شد؛ اما با آغاز حکومت‌های ایرانی تدریجا به راهها توجه شد و با آغاز حکومت طاهریان تا دوره غزنویان «تجارت از راه دریا و همچنین به وسیله کاروان‌‌ها در قرن دهم میلادی رونقی بسزا داشت، آمل و ساری بندرگاه‌های مهم ایران در کرانه دریای مازندران به شمار می‌رفت که با خوارزم و قفقاز و نواحی ولگا و روس تجارت می‌کردند و جهاز روسها در سواحل آمل و ساری پهلو گرفته و کالاهای خود را با کالاهای ایرانی مبادله می‌کردند.۳۷ و مسلما می‌باید راههایی باشند تا کالاهای ایرانی را از طریق این جاده‌‌ها به این بنادر برسانند و کالاهای وارداتی را به نقاط دیگر ایران ببرند.

در این زمان همچنین بندر سیراف که از بنادر دوره ساسانی به شمار می‌رفت، در کنار دریای پارس همچنان پررونق بود. بندر سیراف که تا نیمه دوم قرن چهارم قمری آباد بود، از بنادری به شمار می‌رفت که از طریق جاده‌های باقی‌مانده از دوران ساسانی به نقاط داخلی ایران ارتباط داشت و۳۸ در منتهی‌الیه شاهراه بازرگانی مهم عهد ساسانی که از شهر «گور» (فیروزآباد امروز) می‌گذشت، قرار داشت. سیراف از دوره ساسانی تا قرون اولیه اسلامی شهرت و اعتبار خاصی داشت و جاده سنگی و پهن فیروزآبادـ سیراف که فراندنبرگ در سال ۱۳۳۸خ کشف کرد، از دیرباز محل عبور کاروان‌های بزرگ تجاری بود که حامل کالاهای خراسان، ماد (اصفهان، ری و کاشان) بودند که متاع ایرانی از پارچه، ادویه، گلاب، دستبافت‌ها و غله و میوه خشک را به کشتی‌های بادبانی بندر سیراف تحویل می‌دادند.»۳۹ «همچنین از ایران به کشورهای کرانه دریای (مدیترانه) عربستان، هند و چین از طریق خشکی و دریا صادرات و واردات جریان داشت.»۴۰

مسلما توسعه تجارت منوط به داشتن راههای معتبر بوده و به نظر می‌رسد، راههای باستانی و سراسری ایران، همچنان مرمت ومورد استفاده واقع می‌شد؛ چنان که ناصرخسرو قبادیانی مروزی (۳۹۴ ـ ۴۸۱ ق) قسمت‌هایی از راه سراسری غرب به شرق ایران را که در مسیر جنوبی کوههای البرز تا خراسان کشیده شده، طی نمود. وی «سفر خود را از مرو شروع می‌کند. به سرخس می‌رسد و پس از رسیدن به طوس از آنجا به نیشابور، بسطام، قومس (دامغان و سمنان) می‌رود و آنگاه به ری می‌آید.»۴۱ این همان راه باستانی است‌که حتی در زمان ما نیز به آن جاده خراسان می‌گوییم و هنوز مورد استفاده واقع می‌شود.

«پس از خراب شدن سیراف، قلعه دیکران یا دیکپایه به جای آن مورد استفاده جهانگردان و دریانوردان و تجار قرار گرفت که نزدیک ۲۰ کشتی می‌توانست در آن پهلو بگیرد و جاده کاروانی شیراز در قرن هفتم تا آنجا و سواحل خلیج فارس امتداد داشت.»۴۲ در قرن هشتم هجری ابن‌بطوطه ـ سیاح معروف مراکشی ـ از راه هرمز و بندرعباس (گمبرون) به داخل ایران سفر نمود. وی به «خوزستان، کرانه‌های خلیج فارس، هرمز، اصفهان، شیراز و مناطق غربی ایران رفت.»۴۳

با روی کار آمدن حکومت صفویه، راههای جدید ساخته شد و راههای قدیمی بازسازی شد و پلهای بسیاری مرمت و تأسیس گشت، مسیر قدیمی جاده کناره دریای مازندران نیز مجددا مورد استفاده قرار گرفت، به طوری که «شاه‌عباس در سال ۱۰۰۷ق پس از فتح هرات از مسیر طوس و مشهد به طرف قوچان و از مسیر قوچان به استرآباد و مازندران رفت.»۴۴ همچنین نادر در بازگشت «از سفر فتح خوارزم در سال ۱۱۵۳، به مشهد آمده و از آنجا به قصد سرکوبی لزگیان داغستان ، از راه کناره دریای مازندران سفر خود را پس از رسیدن به استرآباد به سمت غرب ادامه داد و از طریق گیلان رهسپار آذربایجان ‌گردید.»۴۵

آنچه مسلم است، راههای ایران در دوره صفویه مرمت شد و این خاندان بزرگ علاوه بر بازگردندان وحدت و یکپارچگی سیاسی به ایران، در جهت توسعه قدرت نظامی و عمران و آبادی کشور کوشیدند. خصوصا در زمان شاه‌عباس اول فعالیت‌های مناسبی برای ساخت راههای جدید و امکانات بین‌راهی، انجام شد. در دوره قاجاریه، به‌ویژه در دوره ناصرالدین‌شاه به راهها توجه بیشتر شد، به طوری که در سفرنامه‌های ناصرالدین‌شاه به نقاط مختلف ایران، او همواره به وضع راهها اهمیت می‌داد و دستورات مکرری در مورد تعمیر و مرمت جاده‌ها و پلها صادر می‌کرد. محمدحسن خان اعتمادالسلطنه در کتاب مأثرالاثار در مورد میزان راههای ساخته شده در عهد ناصری می‌نویسد: «پانصد فرسنگ راههای شوسه و غیر شوسه در تمام بلاد ممالک محروسه ایران ایجاد و احیا و احداث و انشا شده است.»۴۶ این رقم یعنی ۳۰۰۰ کیلومتر راه خود نشانه توجه به راه و راهداری در این دوره است و در این راهها امکانات بین راهی نیز مسلما‌ مورد توجه بوده است.

با اشاره‌ای‌ که به راههای ایران تا پایان دوره ناصری شد، به بررسی و بیان پاورپوینت کامل تاریخچه راههای ایران ۵۷ اسلاید در PowerPoint تا عصر مشروطیت پایان می‌دهیم؛ زیرا راههای اصلی ایران تا عصر مشروطیت در واقع همان مسیرهای قدیمی بود که در چند برهه تاریخی مورد تعمیر و استفاده قرار گرفت و پس از عصر مشروطیت که به گفته مورخان به عنوان دوره معاصر تلقی می‌شود در زمینه جاده سازی تحولات مهمی ایجاد شد که بررسی آن در این پژوهش تاریخی نمی‌گنجد.

بخش دوم، بررسی مسیرهای تاریخی ایران با راههای فعلی ایران

اگر به مسیرهای تاریخی و باستانی راههای ایران توجه کنیم، ملاحظه می‌شود که دو راه اصلی که از دامنه‌های جنوبی سلسله جبال البرز از غرب به شرق و در دامنه‌های شرقی سلسله‌ جبال زاگرس از شمال غربی به جنوب غربی و جنوب ایران و به موازات این دو رشته کوه کشیده شده، در حال حاضر نیز همچنان مورد استفاده قرار دارد. گیرشمن به این دو مسیر اشاره می‌کند و می‌نویسد: «همه پایتخت‌های ایران از زمان ماد رو به بیابان در طول دو جاده اصلی که در کناره‌های داخلی دو سلسله جبال بزرگ کشیده شده قرار گرفته‌اند.»۴۷ این مسیر در حال حاضر نیز غرب ایران را به شرق کشور ارتباط می‌دهد و از طرفی شمال غربی ایران را به جنوب غربی و جنوب ایران وصل می‌نماید.

ریچارد فرای نیز در خصوص استفاده از راههای باستانی ایران در حال حاضر، می‌نویسد: «هنوز هم جاده اصلی که از بالای بین‌النهرین (میانرودان)، از نزدیک محل امروزی همدان و تهران به درون فلات ایران، امتداد می‌یافت و از کنار صحرا می‌گذشت و از طریق خراسان به آسیای مرکزی یا به سمت هند می‌رفت قابل مشاهده است…»۴۸

این همان جاده‌ای است که از راههای عمده دوره پارتیان می‌باشد که دو انتهای جاده ابریشم را به هم می‌پیوست و «طبق گفته ایزیدورخاراکی، ابتدا این راه، از انطاکیه در کنار مدیترانه (زاویه شمال شرقی) آغاز می‌شود، ما را تا فرات و مرز پارت در زوگما و سپس تا سلوکیه که راهی است ۱۵روزه می‌برد و آنگاه به سوی شمال شرقی، تا همدان، ری، نسا و مرو می‌رود و از آنجا در قلمرو پارت به سوی جنوب یا افغانستان و هند امتداد می‌یافت.»۴۹

این جاده که از سلوکیه به طرف شمال شرقی می‌رود، همان راهی است که ریچارد فرای به آن اشاره می‌کند و می‌گوید از بالای بین‌النهرین به همدان، تهران و سپس به درون فلات ایران امتداد می‌یابد و به خراسان و آسیای مرکزی و هند می‌رود. «شاخه دیگر مهم این راه علاوه بر مسیر همدان، ری، نسا و مرو، شاخه چینی این جاده است که از مرو به طرف چین امتداد می‌یابد و تا آن سوی مرو و باختر (بلخ) و برج سنگی (تاشکورگان) و تورفان و ترکستان چین و خود چین می‌رفته است.»۵۰ جاده‌ای که فعلا پس از عبور از همدان به تهران (ری قدیم) می‌رسد و پس از عبور از گرمسار، سمنان و دامغان (قومس، کومش کهن) به شاهرود (بسطام) می‌رسد و سپس به طرف شرق و به سوی خراسان ادامه پیدا می‌کند، به سبزوار (بیهق) و سپس به نیشابور، و طوس (مشهد) می‌رسد، آنگاه در مسیر جاده نیشابور به مرو به سرخس در منتهی‌الیه شرقی مرزهای خاوری ایران می‌پیوندد و امروز به آن «جاده خراسان» می‌گوئیم که همان راه باستانی دوره هخامنشی است.

یکی از مناطقی که در این جاده توجه را به خود جلب می‌کند، محلی است که در آن گردونه داریوش سوم هخامنشی (دارا) در هنگامی که موردتعقیب اسکندر بود، واژگون گردید که به گفته دیودور در ژوئیه (تیرماه) ۳۳۰ پ.م اتفاق افتاد: «محلی که اسکندر در آنجا به داریوش رسید. باید جایی باشد بین سمنان و شاهرود موافق نوشته‌های مورخان قدیم. ظن قوی می رود که این محل در نزدیکی دامغان بوده و داریوش سوم را مقدونی‌ها در طرف جنوب شرقی سفیدکوه که آبهایش به دهات قومش می‌رود، یعنی تقریبا در شمال حاجی ‌آباد کنونی یافته‌اند. موافق روایات ایرانی وقتی که اسکندر به بالین دارا