پاورپوینت کامل هزل و طنز در اشعار حکیم سنایی ۳۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل هزل و طنز در اشعار حکیم سنایی ۳۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل هزل و طنز در اشعار حکیم سنایی ۳۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل هزل و طنز در اشعار حکیم سنایی ۳۹ اسلاید در PowerPoint :

گونه‌های شوخ‌طبعی در شعر سنایی، اعم از هزل و هجو و فکاهه، بیش از آنکه جنبه‌ شخصی یا تفننی داشته باشد، در خدمت نقد اجتماعی و اخلاقی است و کارکرد تعلیمی دارد. همین ویژگی یعنی خدمت به اندیشه، موجب جدیت آنها و آفرینش طنز است. سنایی همان‌طور که در بیان تجربه‌های سیر و سلوک عرفانی در شعر فارسی آغازگر است، در طنزآوری در شعر نیز پیشگام است. چنان‌که طنز در شعر بزرگانی چون عطار و مولوی و سعدی و عبید و حافظ، در سایه رهاوردهای ارزشمند طنزآوری در شعر سنایی است.

گونه‌های شوخ‌طبعی در شعر سنایی، اعم از هزل و هجو و فکاهه، بیش از آنکه جنبه‌ شخصی یا تفننی داشته باشد، در خدمت نقد اجتماعی و اخلاقی است و کارکرد تعلیمی دارد. همین ویژگی یعنی خدمت به اندیشه، موجب جدیت آنها و آفرینش طنز است. سنایی همان‌طور که در بیان تجربه‌های سیر و سلوک عرفانی در شعر فارسی آغازگر است، در طنزآوری در شعر نیز پیشگام است. چنان‌که طنز در شعر بزرگانی چون عطار و مولوی و سعدی و عبید و حافظ، در سایه رهاوردهای ارزشمند طنزآوری در شعر سنایی است.

هزل روبروی جدّ

در پیشینه ادب ما خیلی مرسوم نبوده که اصطلاحات حوزه نقد را دقیق به کار ببرند؛ چون که موضع نقد ادبی بیشتر بر مطالبات مربوط به «بدیع و «بیان»، یعنی شاخه‌های «علم بلاغت» متکی بوده و کمتر مطالعات و نقدهای زبانی می‌شده است؛ به همین دلیل هم اصطلاحات، اصطلاحات سیّالی است و این روزگار جدید است که منتقدان ادبی را ناگزیر کرده اصطلاحات را دقیق به کار ببرند؛ در واقع دلالت‌های زبان ادبی دلالت‌های مطابقه نیست، بلکه دلالت‌های تضمن و التزام است که موجب می‌شود اصطلاحات معادل دقیق معنایی نداشته باشند، چنان‌که هنوز مرسوم است و دست‌کم در نقد ادبی دانشگاهی ما هنوز سایه آن هست که ما از اصطلاحاتی استفاده می‌کنیم که خیلی سیال و گاه حتی عاطفی است؛ اصطلاحاتی که معنای دقیق علمی ندارند و کمّی و قابل ارزیابی هم نیست.

نکته دیگری اینکه بعضی از این اصطلاحات در طول زمان تغییر کرده‌اند. در روزگار ما، وقتی از گونه‌های شوخ‌طبعی صحبت می‌کنیم و از هزل می‌گوییم، مقصود بیشتر گونه‌ای از شوخ‌طبعی است که در آن حوزه خط قرمزها و حریم مربوط به مسائل جنسی است و این تابوی همیشگی فرهنگ شرقی وقتی که به بیانی که هنری و خنده‌آور است، وارد می‌شود، به آن هزل می‌گوید؛ در حالی‌که در گذشته هزل لزوما به این معنا نبوده است، اگرچه آن را هم در بر می‌گرفته، اما «هزل» غالباً روبروی «جد» بوده است.

به این دلیل گفته شده هزل جدی نیست که غالباً خیال کرده‌اند چون هزل به حوزه‌هایی وارد می‌شود که حوزه‌های مباحث جدی نبوده یا اینکه وارد حریم‌های ممنوعه می‌شود؛ درحالی که این‌طور نیست. هزل به لحاظ مقصود بسیار جدی است، دست کم از سنایی به بعد جدی می‌شود، چنان‌که پیش از او شعر نیز چندان جدی نبوده و دستاویز خیلی چیزها بوده است، شاعرها حاشیه مجالس شادخواری و عیاشی بودند؛ آنها را خیلی جدی نمی‌گرفتند و زنگ تفریح مجالس عیاشی بودند. سنایی آغازگر واردکردن اندیشه و تفکر، نه‌فقط لزوما تفکر عرفانی، بلکه اندیشه و تفکر و نظام اندیشه به شعر است. در شعر پیش از سنایی، اندیشه هست، اما نظام اندیشه در آن نیست و بیشتر دستاویز کارهای روزمره است. شاعرها و دست‌کم شاعرهای بزرگ و خلاق دستگاه فکری دارند، هزل هم زمانی که وارد این دستگاه فکری می‌شود، جدی می‌شود. مثل استاد یا معلمی است که درس می‌دهد، بنابراین اگر لطیفه یا طنزی به کار می‌برد، برای هدف ادب تعلیمی است، اما اینکه هزل در کجا جدی نیست، نکته‌ای است که به لحاظ زبان‌شناسی می‌‌توان روی آن تأمل کرد.

هزل تعلیمی

دو نقطه است که هزل و طنز را از جدیت درمی‌آورد: یکی در مسئله دلالت است، یعنی تطبیق لفظ یا کلام با معنای آن و همان چیزی که در بلاغت صورت فشرده شده آن را کلمات یا جملات تهکمی می‌گویند، یعنی چیزی بگوییم و چیز دیگری، غالبا ضد معنای اصلی اراده کنیم که در زبان معمول ما هم رایج است. جای دیگری که هزل، جدی نیست، در فضای متعلق به تعلیم، عرفان و انتقال معارف است که با استفاده از این گونه تمثیلات و فرهنگ، چون غیرمنتظره و با آن فضایی که با مقتضای دینی سازگار است و ماجرا را از جدیت می‌اندازد، و الا در اهدافش کاملا جدی است. در تطبیق هزل با فضای تعلیم و عرفان، جدیت وجود ندارد؛ اما در اهدافش بسیار جدی است.

نکته مهم دیگر این است که هزل، هجو، فکاهه و هر نوع دیگری از شوخ‌طبعی، هنگامی که در خدمت یک نظام اندیشه و دستگاه فکری باشند، جزو طنز حساب می‌شوند و ابزار طنزپرداز هستند. از آنجا که کسانی که کار پژوهش طنز می‌کنند به این نکته ساده توجه نکرده‌اند، غالبا در تحلیل آثار سنایی یا مولانا با این مشکل مواجه شده‌اند که از متفکر بزرگی مثل سنایی یا مولانا بعید است که این قصه‌های رکیک و شنیع در آثارشان باشد، از آنها بعید است که این‌گونه به کسانی که با آنها مخالفند، تهاجم کنند و این القاب را نسبت دهند، درحالی که وقتی که کسی کار اندیشه و تعلیم می‌کند، دستگاه فکری دارد و برای انتقال مقصود خود از همه ابزارها استفاده می‌کند و تفاوت آن با هجو و هزل شخصی در این است که آنجا مفاهیم نمایانگر خودشان نیستند، بلکه نمایانگر مفاهیم عام هستند.

دستاویزهای ریشخند سنایی

سنایی در جایی که چیزی را هجو می‌کند یا دستمایه تمسخر قرار می‌دهد، مصداق یک مفهوم عام‌تر و نمادین است، یعنی در آن غرض شخصی نیست. البته وی در بسیاری از موارد اسامی افراد را هم آورده است؛ اما به‌گونه‌ای موضوع را تعمیم داده است که بر مصادیق او در همه دوران‌ها تطبیق می‌شود. نکته‌ای جواد مجابی در مقاله‌ای درباره طنز سنایی دارد و خیلی قابل تأمل است. می‌گوید آن قصاید فاخری که سنایی برای ستایش حاکمان، امیران و… ساخته و به لحاظ ادبی هم واقعا باشکوه بوده است، امروز به هیچ کار غیر از اینکه در کلاس‌های ادبیات، دانشجوها را با آنها سرگرم کنیم، نمی‌آید و اتفاقا این بخش سنایی، یعنی آن بخشهایی که در آن روزگار جدی به ‌نظر نمی‌آمده