پاورپوینت کامل عهد و شهادت فیلسوفانه ۴۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل عهد و شهادت فیلسوفانه ۴۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل عهد و شهادت فیلسوفانه ۴۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل عهد و شهادت فیلسوفانه ۴۲ اسلاید در PowerPoint :

حفظ «عهد» صرفا آگاهی و اشعار به حدود نیست، بلکه انسان باید به آنچه امر و یا نهی الهی است، در رجا و خوف، معترف و در عمل خویش ملتزم باشد؛ اما آنان که کافر گشتند و خداوند به آنها می‎گوید از عذاب دردناک بچشند، زیرا کفر ورزیدند و عهد خدا را به جا نیاوردند. به‎رغم آنکه ایمان ماتقدم یا «ایمان ذر» با آنهاست، اما در حضیض دنیا ایمان نیاوردند و به میثاق و عهد بازنگشتند و عهد را فراموش کردند.

حفظ «عهد» صرفا آگاهی و اشعار به حدود نیست، بلکه انسان باید به آنچه امر و یا نهی الهی است، در رجا و خوف، معترف و در عمل خویش ملتزم باشد؛ اما آنان که کافر گشتند و خداوند به آنها می

‎

گوید از عذاب دردناک بچشند، زیرا کفر ورزیدند و عهد خدا را به جا نیاوردند. به

‎

رغم آنکه ایمان ماتقدم یا «ایمان ذر» با آنهاست، اما در حضیض دنیا ایمان نیاوردند و به میثاق و عهد بازنگشتند و عهد را فراموش کردند.

اضافه کنیم چون در بیان جماعت خاسران فرمود: «الذین ینقضون عهد الله من بعد میثاقه: همانانى که پیمان خدا را پس از بستن آن مى‌شکنند.» (بقره، ۲۷) این اعلام و انذار بازدارنده برای انجام عمل زیانبار است عمل انسانی خاسر که مستوجب آتش و عذاب و قهر الهی است. نفس این اعلام نافی عقیده بر جبر و عمل غیر مختار انسانی است؛ چنانچه کسی بگوید انسان مجبور به عملی بوده که واکنش طبیعی آن عذاب الهی است، می

‎

گوییم اگر مجبور بود، چه نیازی است تا باری

‎

تعالی او را از نقض پیمان الهی برحذر دارد و به عهد خویش فراخواند؟

و تفویض هم نفرمود که مولای ما فرمود: اگر خداوند به بنده خود تفویض می

‎

کرد، دیگر آنها را بین امر و نهی محصور نمی

‎

کرد. همین دعوت به عهد و نذر و نهی از نقض عهد و نفی نذر، خود دلیل بر محال بودن مطلق تفویض است.

پس چون در روز بازپسین از انسان درباره عهد خود با خداوندش پرسش شود، حکایت او جز با تعهد به عهد و یا نقض و عدم تعهد به عهد که همان عمل اوست، حکایت دیگری نیست و جز این پاسخ نخواهد گفت. آری یا نه پاسخ انسان در برابر رب‌العالمین است. چنانچه انسان در این جهان می

‎

گوید العیاذ بالله حق مرا به سوء و فحشا امر کرد، در آخرت نمی‌تواند این دروغ را بگوید و چنانچه پندارد خیر و شر انسان را خداوند مشیت ننموده، پس در سلطه خداوند شرک نموده و در آخرت که «یوم تُبلی السرائر» است (روز آشکارشدن نهان‌ها)، نمی‌تواند چنین بگوید و چنانچه بنده سرکش به خداوند دروغ ببندد و از سر عقیده تفویض، بپندارد که معاصی او به غیر قوه و نیروی الهی است، باز داخل در نار خواهد شد!

پس راه نجات انسان در پاسخ به عهد و تأیید و تصدیق عهد است و هر انسانی را عهدی است در عهد خداوند؛ و انبیا و اولیا را عهدی با خداوند است؛ و امتهایی از ادیان و شرایع الهی عهدشان با پیامبران و رسولان اولوالعزم الهی است که در وجود مقدس آنها عهد خداوند آشکار شده است و النهایه حضرات انبیای اولوالعزم خود عهدی با خداوند دارند که در وجود حضرت ختمی مرتبت(ص)، ختم عهد و شهادت آشکار شده است: «نحن عهدالله و نحن ذمّه الله» (بحارالانوار، ۲۴ و ۲۵).

و چون غایت قرب، ظهور در مظهر است، پس انبیا که داعی به عهد الهی

‎

اند، خود عین همان شهادت و عهدند و عهد الهی مردمان، به وجود آنان است و آنان نیز در مراتب عهد و شهادت یکی پیش از دیگری

‎

اند تا آنجا که به حضرت ختمی مرتبت می‌رسد که شهید و محل عهد دیگر انبیای اولوالعزم است و همه به حقانیت او شاهدند و به او دعوت نموده‌اند و ایمان به خداوند را منوط به عهد و پیمان او دانسته

‎

اند و سرّ اینکه در فقره احادیث نوری آمده که: «نحن عهدالله» همین است؛ یعنی که در غایت عهد الهی، خود در مظهر این عهد که حضرات خمسه آل عبا و معصومین علیهم الصلوه و السلام

‎

اند، ظاهر می

‎

شود و این مظهر همان عهد اوست که در کتاب او آمده است. پس باید به مقامات آنان معترف بود و بدان قرب ورزید که این ظهور، به اسم «ظاهر» و عهد معهود بازمی

‎

گردد و این یعنی تحقق پیمان و تحقیق و تنجیز وعده الهی است.

در دعا آمده است که او در عهد، «قریبٌ مجیب» است؛ یعنی به محض اظهار شهادت و تمکین انسان به عهد و توثیق آن، خداوند را «نزدیک و اجابت‌کننده» می

‎

یابد و از عذاب و دوزخ الیم دور می‌شود و به رحمت و جنت الهی واصل می

‎

گردد. «کذلک الیوم تُنسی: همان طور که نشانه‌هاى ما بر تو آمد و آن را به فراموشى سپردى، امروز همان‌گونه فراموش مى‌شوى»

(طه، ۱۲۶) یا در دوزخ فراموش می‌شود و برای همیشه در آن می‌ماند به خاطر اینکه در دنیا حق را فراموش کرد و عهد و عبادتش را ترک کرد، کما اینکه بهره دوزخیان از بهشت نیز جز فراموشی بهشت نیست!

و از لطایف عهد این است که چنانچه پیمان او نبود، رحمتش هیچ‌گاه و هرگز بر خلق سایه نمی

‎

افکند؛ چه، سوگند و پیمان او بود که موجب خلق جهان ماده شد تا مظهر قبول شهادت حق تعالی باشد. پس نماز مردمان که شهادت متضمن بر یگانگی حضرت حق و حقانیت رسول است، تابع آن شهادت است که حق تعالی آنها را بدان در الست تخصیص فرموده و «الستُ بربکم» بر آنها خوانده؛ چه، مربوب این امت مختص این امت و مربوب امت دیگر مختص اوست و رسول هر امت، از ذوات آن امت است تا شهادت او متحد با حقیقت دعوت او باشد و مبدأ و معاد وی با عهد و شهادت او منطبق باشد.

عذاب و پاداش اخروی با مراتب توثیق عهد و شهادت متناسب و متوازن است. دوزخیان از این شهادت سرباز می‌زنند و پیمان می‌شکنند و امر خدا را برنمی‌تابند؛ پس به سبب ارتداد، بازخواست می‌شوند و به عذاب گرفتار می‌گردند. بسیاری از مصادیق گناهان امت دیگر ـ همچنان‌که در تاریخ ملتها مشهود است ـ متفاوت است؛ اما آنچه در میان همه امتها همسان بزرگترین گناه شمرده شده، همان نقض عهد و چون ترک نماز است که بالاترین گناه است و پشیمانی از آن، جز به توبه نصوح و صادق سود نمی

‎

دهد. مکافات نقض پیمان و عهد در روز جزا، ماهیت همان نقض و فراموشی عهد است.

البته انسان چه مؤمن باشد و چه نباشد، می

‎

تواند خود را ملزم به پیمان‌های فراوانی کند و تصدیق این عهود کثیره فردی و اجتماعی و وفای به آنها، ضرورتا به معنی ایمان داشتن انسانی نیست. حضرت امام حسین(ع) در روز عاشورا خطاب به دشمنان فرمود: «ان لم یکن لکم دین و لاتخافون المعاد، فکونوا احراراً فی دنیاکم: اگر دین ندارید و از رستاخیز نمی‌ترسید، پس در دنیایتان آزاده باشید!» ذکر این نکته مفید است که این فقره خود نشان امکان آزادگی ورای تعهد دینی است؛ یعنی انسان می

‎

تواند آزاده باشد گرچه مؤمن هم نباشد و اینکه این آزادگی فی

‎

نفسه یک اصل متکافی مرجح و شریف برای انسان است که فراگیر است و حتی انسانی که پیمانش را با خداوند نقض کرده، می

‎

تواند به آزادی احترام بگذارد و اعمالش را با ارجاع به مفهوم آزادی بسنجد و سبک و سنگین کند. این بدین معناست که «آزادی» خود یک معیار و میزان مستقل است.

در اینجا نمی

‎

خواهیم به بحث مفهوم آزادی دوران مدرنیته وارد شویم و خلط ذاتی در این مفهوم مدرن را یادآوری نماییم و آن را تحلیل و موشکافی کنیم. تنها به اشاره عرض می

 اشتراک گذاری در شبکه های اجتماعی، به دوستانتان معرفی کنید.