پاورپوینت کامل مارش میهن پرستی از زبان سربازان وطن ۶۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مارش میهن پرستی از زبان سربازان وطن ۶۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مارش میهن پرستی از زبان سربازان وطن ۶۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل مارش میهن پرستی از زبان سربازان وطن ۶۴ اسلاید در PowerPoint :

در دی ماه سال ۱۲۳۵ خورشیدی به درخواست دولت ایران دو کارشناس موزیک نظام به نام «بوسکه» (Bousluet) و «رویون» (Rouillon) ازطرف دولت فرانسه به ایران اعزام و یک دسته موزیک نظامی با روش موزیک نظام فرانسه در ایران تأسیس کردند که «موزیک سلطنتی» نامیده شد.

از گروه موزیک سلطنتی تا هنرستان موسیقی ملی

در دی ماه سال ۱۲۳۵ خورشیدی به درخواست دولت ایران دو کارشناس موزیک نظام به نام «بوسکه» (

Bousluet

) و «رویون» (

Rouillon

) ازطرف دولت فرانسه به ایران اعزام و یک دسته موزیک نظامی با روش موزیک نظام فرانسه در ایران تأسیس کردند که «موزیک سلطنتی» نامیده شد.

دو سال بعد بوسکه به فرانسه بازگشت و رویون ریاست این دسته را برعهده گرفت و تا سال ۱۲۴۶ در این مقام باقی ماند.

دسته دوم موزیک سلطنتی نیز چندی زیر نظر دریانورد ایتالیایی به نام «مارکو» (

Marco

) تشکیل شد که وی توفیق چندانی با این دسته موزیک نیافت.

ناصرالدین شاه که خواستار گسترش موزیک نظام بود، در سال ۱۲۴۷ از دولت فرانسه درخواست استاد برجسته‌ای کرد تا علاوه ‌بر رهبری دسته موزیک به گسترش و آموزش افراد بیشتری نیز بپردازد. لذا در سال ۱۲۴۷ «آلفرد ژان باپتیست لومر» (

Alfred Jean Baptiste Lemaire

) معاون هنگ اول گارد پرنده نظام فرانسه به ایران فرستاده شد و با عنوان «رئیس موزیک شاهنشاه ایران» به استخدام دولت درآمد.

وی در آغاز به تجدید سازمان دو دسته موزیک سلطنتی پرداخت، اما این کار بسیار دشوار بود زیرا افراد این دسته‌ها نه تنها به زبان فرانسه آشنایی نداشتند بلکه بسیاری از آنها با خواندن و نوشتن فارسی هم آشنا نبودند و گوش آنها هم با موزیک غربی نامأنوس بود. با این حال لومر چاره‌ای نداشت جز آنکه به آنها نت و نواختن سازهای بادی موزیک نظامی را طبق دروس موسیقی در فرانسه بیاموزد.

لومر درحالی که دسته‌های موزیک نظامی را به کار انداخت، برای پیشرفت موزیک نظام و تربیت نوازنده و پرورش مربی و تکنواز سازهای بادی، تأسیس «شعبه موزیک نظام» را به ناصرالدین شاه پیشنهاد کرد که مورد استقبال و تصویب وی قرار گرفت.

شعبه موزیک نظام براساس برنامه‌های مدرسه متوسطه موسیقی پاریس و به‌منظور تربیت رؤسای دسته‌ها و تکنوازهای موزیک نظام در سال ۱۲۴۹ تأسیس و در شمار واحدهای تابع دارالفنون قرار گرفت.

لومر به تنهایی علاوه بر مدیریت شعبه موزیک، تدریس تمامی سازهای بادی، پیانو، سلفژ، هارمونی و ارکستراسیون نظامی را شخصاً برعهده داشت و برای ارتباط با شاگردان، علی‌اکبر خان نقاش باشی (مزین‌الدوله) که در دارالفنون علاوه‌ بر تدریس نقاشی، زبان فرانسه را نیز تعلیم می‌داد و با موزیک غرب نیز آشنایی داشت، برای ترجمه با لومر همکاری می‌کرد.

دوره شعبه موزیک نظام ۶ سال بود و پس از پایان دوره شاگردان با دریافت دیپلم با درجه افسری به مقام فرماندهی دسته موزیک نایل و هرکدام مسئولیت دسته‌ای را برای تعلیم برعهده می‌گرفتند. اما نخستین دوره تحت تعلیم لومر ۱۵ سال طول کشید و از ۲۵ نفر آغاز‌کننده دوره، تنها ۱۰ نفر موفق به دریافت دیپلم شدند.

به شاگردان موزیک نظام علاوه‌ بر لباس نظامی و غذای رایگان، حقوقی معادل ۱۲۰ الی ۱۵۰ فرانک فرانسه کمک هزینه تحصیل داده می‌شد و این حقوق علاوه ‌بر حقوق دریافتی به‌عنوان درجه‌دار نظام بود.

در این سال‌ها افراد دیگری نیز مانند «گوار» (

guar

) برای تعلیم دسته‌های موزیک والیان شهرهای مختلف مثل کامران میرزا (وزیر جنگ) نیز به ایران آمدند که کارشان جنبه آموزشی نداشت.

پس از چند سال به پیشنهاد لومر، یک فرانسوی دیگر به نام مسیو «دوال» (

Duale

) به‌عنوان نوازنده ویولن و مربی ارکستر به تهران آمد و نخستین ارکستر سازهای زهی را در ایران تأسیس کرد. ولی اقامت وی به درازا نکشید و پس از دو سال از ایران رفت. وی نخستین فردی بود که نواختن ویولن به سبک غربی را در ایران معمول کرد و در این رشته چند شاگرد برجسته تربیت کرد که آنها نیز بعدها با تدریس این ساز در دارالفنون و مدرسه موزیک موجب اشاعه این ساز شدند.

در سال ۱۲۶۵ نخستین ارکستر سلطنتی ایران توسط لومر و با شاگردان مدرسه موزیک نظام تأسیس شد و از این سال این ارکستر به جای نقاره‌چیان در تشریفات رسمی و دیدار سفرا با شاه شرکت می‌کردند و آهنگ «سلام رسمی» را که از ساخته‌های لومر بود می‌نواختند و از آن سال نیز آهنگ «سلام رسمی ایران» تا آغاز مشروطه معمول بود و پس از آن ممنوع شد.

لومر در سال ۱۲۸۸ در تهران درگذشت و با فوت او شعبه موزیک نظام و ارکستر سلطنتی براثر آشفتگی اوضاع عمومی کشور تعطیل شد. از سال ۱۲۸۹ غلامرضا مین باشیان (سالار معزز) از شاگردان برجسته لومر که از جلمه ۱۰ نفر دیپلمه دوره اول مدرسه موزیک نظام بود، از طرف وزارت معارف به ریاست ارکستر همایونی برگزیده شد و وی این ارکستر و ارکسترسازهای زهی را از نو سازماندهی کرد.

در سال ۱۲۹۳ به پیشنهاد سالار معزز شعبه موزیک نظام دارالفنون پس از چند سال تعطیلی مجدداً فعالیت خود را با عنوان «کلاس موزیک» در دارالفنون از سرگرفت و چند نفر از هنرآموزان برجسته لومر نیز برای تدریس سازهای بادی، ویولن، ویولنسل و پیانو دعوت شدند. دوره کلاس ۴ ساله بود و بجز موزیک نظام، آموزش رشته‌های موزیک غربی نیز تعلیم داده می‌شد. در اثر پیشرفت و تلاش‌های بسیار کلاس موزیک و تربیت نوازندگان برجسته و توجه احمدشاه، به پیشنهاد سالار معزز کلاس موزیک از دارالفنون جدا شد.

مدرسه موزیک (تأسیس هنرستان موسیقی)

در سال ۱۲۹۷ کلاس موزیک پس از انتزاع از دارالفنون به صورت یک مدرسه مستقل زیرنظر وزارت معارف درآمد و سازمان آن گسترش یافت. این نخستین مدرسه مستقلی است که برای تعلیم موسیقی به روش علمی در ایران تشکیل شد و سنگ ‌بنای «هنرستان موسیقی» نهاده شد. در کلاس موزیک که پیش از این تأسیس شده بود، تنها آموزش موزیک به نظامیان معمول بود ولی در این مدرسه بجز شاگردان نظامی که موزیک نظام می‌آموختند، شاگردان عادی و غیرنظامی نیز اجازه ثبت‌نام و فراگیری موسیقی کلاسیک (غربی) را داشتند، ضمن اینکه در این مدرسه مطابق مدارس دیگر دروس عمومی مثل فارسی، فیزیک، حساب، جغرافیا، تاریخ و… در کنار آموزش‌های تخصصی موسیقی طی سالیان تحصیل تدریس می‌شد.

دوره مدرسه ۶ ساله بود (البته در سال‌های اول به‌دلیل جمعیت کم شاگردان، مقاطع به صورت فشرده برگزار و نخستین دیپلمه‌های مدرسه طی ۳ سال دوره را طی کرده و فارغ‌التحصیل شدند) و شرط ثبت‌نام داشتن گواهینامه ۶ ساله ابتدایی بود. مدرسه در ابتدای کار بسیار از نظر امکانات فقیر بود و تنها دو دستگاه پیانو در آغاز کار توسط احمد شاه و سردار سپه (رضا خان) به مدرسه اهدا شد. شاگردان نظامی از سوی قزاقخانه برای تحصیل به مدرسه معرفی می‌شدند و از ارتش کمک هزینه می‌گرفتند و در واقع بورسیه ارتش بودند و شاگردان غیرنظامی نیز از طرف وزارت معارف ماهانه یک تومان کمک هزینه دریافت می‌کردند تا برای تعلیم سرود در مدارس تربیت شوند.

غلامرضا مین باشیان برای مدرسه خود کتاب‌های تخصصی موسیقی از زبان فرانسه ترجمه می‌کرد یا آنها را تألیف و شخصاً تدریس می‌کرد. در این دوره سازهای بادی (فلوت، کلارینت، ابوا، ترومپت، ترومبون، هورن) و پیانو، ویولن، ویولنسل و کنترباس تدریس می‌شد و سالار معزز نیز به موزیک ایرانی توجه می‌کرد و برخی از شاگردان را به شیوه علمی این موسیقی و اجرا روی پیانو تشویق می‌کرد. تمام شاگردان موظف به تعلیم دروس عمومی، تخصصی علمی (سلفژ، هارمونی و…) و تخصصی عملی (نواختن یک ساز بادی و یک ساز زهی و پیانو) بودند. همچنین از سوی مین باشیان نظامنامه‌ای اختصاصی برای مدرسه موزیک تهیه و به تصویب وزارت معارف رسید که به‌عنوان نخستین اساسنامه مدرسه موزیک (هنرستان موسیقی) شناخته می‌شود.

از سال ۱۳۰۰ که رضا شاه (سردار سپه) در نخستین جشن توزیع گواهینامه فارغ‌التحصیلان حضور یافت و علاقه خود را به موسیقی ابراز کرد، به پیشنهاد مین‌باشیان و موافقت وزارت معارف، آموزش سرود در چند دبستان پایتخت آغاز شد و در هر مدرسه یک گروه از کودکان به تعلیم سرود مشغول شدند. آهنگ‌های این سرودها را سالار معزز و فرزندش نصرالله مین‌باشیان (نصرالسلطان) تنظیم می‌کردند و بیشتر آهنگ‌ها روی اشعار بوستان سعدی، شاهنامه فردوسی، محمدتقی بهار (ملک‌الشعرای بهار) و… ساخته می‌شد و برخی از آهنگ‌ها نیز به صورت چند صدایی و کر تنظیم می شد .

رفته رفته آموزش سرود مورد توجه مدارس قرار گرفت و هر مدرسه برای خود طلب سرودی می‌کرد و تنها مرجع تنظیم و ساخت سرودها سالار معزز بود.

براثر پیشرفت‌های مدرسه، در سال ۱۳۰۴ سفیر افغانستان درخواست اعزام یکی از فارغ‌التحصیلان برای تشکیل مدرسه موزیک در کشورش را کرد و سفیر ترکیه نیز درخواست کرد چند نفر از شاگردان مدارس ترکیه برای تحصیل موسیقی در مدرسه موزیک پذیرفته شوند که مورد تأیید رضاشاه قرار گرفت و از آن سال برای چند کشور در خاورمیانه و آسیا فارغ‌التحصیلان مدرسه جهت تدریس اعزام می‌شدند.

تعداد متقاضیان تحصیل در مدرسه موزیک روز به روز افزایش یافت و در آن سال‌ها به طور متوسط هر ساله ۴۵ نفر در سال اول مدرسه ثبت‌نام می‌کردند اما براثر آموزش‌های سخت موسیقی در پایان ۶سال معمولاً بین ۳ تا ۶ نفر موفق به اتمام دوره و دریافت گواهینامه دیپلم می‌شدند. نخستین فارغ‌التحصیلان مدرسه موزیک داوود نجمی، حسین لطفی و حسین نعیمی (نعیمیان) بودند.

از سال ۱۳۰۵ دوره مدرسه به ۸ سال افزایش یافت تا فرصت بیشتری برای آموزش موسیقی به شاگردان به وجود آید. همچنین هر یک از شاگردان نظامی موظف شدند در سال آخر مدرسه برای دریافت دیپلم یک قطعه مارش نظامی تنظی