پاورپوینت کامل “خود از برون نگری” ایرانی ۲۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل “خود از برون نگری” ایرانی ۲۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل “خود از برون نگری” ایرانی ۲۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل “خود از برون نگری” ایرانی ۲۹ اسلاید در PowerPoint :

شاید این عنوان و این تعبیر، غریب و نامانوس به چشم آید. حق با شماست. اما به گمانم این بهترین اصطلاح برای توضیح وضعیت سیاسی ما ایرانیان است. ما ایرانیان همواره خود را از چشم دیگران می نگریم؛ از چشم مستشرقان، از چشم بی.بی.سی و دیگر سخن‌پراکنان، از چشم گردشگران، از چشم از فرنگ برگشتگان و خلاصه از چشم هر چشمی غیر از خودمان. نه اینکه ما نمی بینیم و خود را برانداز نمی کنیم. چشم داریم و می بینیم. اما عملا چشم بیگانه بر چشم ما ارجحیت یافته است.

شاید این عنوان و این تعبیر، غریب و نامانوس به چشم آید. حق با شماست. اما به گمانم این بهترین اصطلاح برای توضیح وضعیت سیاسی ما ایرانیان است. ما ایرانیان همواره خود را از چشم دیگران می نگریم؛ از چشم مستشرقان، از چشم بی.بی.سی و دیگر سخن‌پراکنان، از چشم گردشگران، از چشم از فرنگ برگشتگان و خلاصه از چشم هر چشمی غیر از خودمان. نه اینکه ما نمی بینیم و خود را برانداز نمی کنیم. چشم داریم و می بینیم. اما عملا چشم بیگانه بر چشم ما ارجحیت یافته است.

“خود از برون‌نگری” وقتی آگاهانه و به اندازه باشد یک هنر ذهنی است. حتی فراتر از آن، یک روش نیکوی اخلاقی است. بررسی و نگریستن به خود از چشم دیگری یک مزیت اخلاقی است.کسی که می تواند از پوستین تنگ خود و امیال و منافع خود به در آید و برای لحظه‌ای از چشم دیگری به کار و بار خویش بنگرد درواقع تخیل اخلاقی‌اش را به کار گرفته و شایسته تحسین است. رمان نامه‌های ایرانی” مونتسکیو یکی از بهترین تلاش‌های کلاسیک برای”خود از برون‌نگری” آگاهانه است[۲]. او می‌کوشد از نگاه ازبک و ربکا، دو مسافر و گردشگر خیالی که از ایران راهی فرانسه شده‌اند به نقد جامعه آن روزگار خود بپردازد.

اما اگر این”خود از برون‌نگری”گرفتار زیاده‌روی و افراط شود انسان را از درون تهی می‌سازد. اصالت آدمی به این است که برایندی صرف از محیط و نگاه‌ها و راه‌های رفته دیگران نباشد. اگر ما خود را نبینیم و نتوانیم واقعیت خویش را کشف کنیم بعید است دیگران بتوانند آنرا آشکار سازند.حکایت جوامع هم کم و بیش چنین است. ملت ما از یک جهت به مراتب اخلاقی‌تر از مردمان ترکیه یا آمریکا و… است. چرا که ما به عنوان یک ملت بیش از آنها اهل”خود از برون‌نگری”هستیم. ما فقط خود را از طریق آینه‌ها و رسانه‌های تک سویه داخلی رصد نمی‌کنیم. ما خود را می‌بینیم، هم از چشم خود و هم از چشم آمریکا، بریتانیا، قطر، عربستان و…پس ما برداشت واقع‌بینانه‌تری از خویشتن خویش داریم.

ولی این وضعیت تا زمانی یک فضیلت یا مزیت خواهد بود که برون‌نگری بر درون‌نگری پیشی نگیرد و چشم بیگانه جایگزین چشم خودی نشود. ما حتی وقتی می‌خواهیم از بیگانگان و اغیار دوری بگزینیم و واقعا مستقل باشیم، همه چیز را از چشم غیر معنا می‌کنیم. هر چه که خلاف بینش و دیدگاه اغیار باشد حتما خوب است. هرچه که همسو با نگاه غیر باشد حتما بد است. اما چرا چنین است؟ چون ما آیینه نداریم. ما چشم‌های جمعی و رسانه‌های رسانا و توانایی نداشتیم و نداریم که احساس کنیم می‌توانیم با آنها خود را و دنیای پیرامون خود را به خوبی نظاره کنیم.

ناچار همیشه چشم ما به چشم غیر است. خواه برای موافقت و خواه برای مخالفت. ایران فاقد رسانه‌های واقعا ملی است. هیچ رسانه‌ای تا کنون کاملا از آن ما نبوده است و همواره بخشی از ما را و بخشی از جهان را به ما نمایانده است. لاجرم هرچه که رسانه‌های رقیب پا به میدان گزاردند و ابعاد دیگری از ما و جهان را به نمایش گذاشتند، اعتماد ما به رسانه هایمان کمتر و کمرنگ‌تر شد.

آفت این وضعیت، این است که ما مردمی شده‌ایم که اخبار داخل را از اخبارگویان خارج می‌شنویم و تحلیل اوضاع درون کشور را از بیرون رفتگان یا بیرون شدگان می‌گیریم.آنها خواه نا خواه ایران را از بیرون می‌بینند و نقد و حرجی بر آنها نیست. نقد بر ما وارد است که در درون هستیم و خواه نا خواه بر وفق نگاه بیرونیان عمل می‌کنیم. شاید ما از معدود کشورهایی باشیم که گرفتار”خود از برون نگری”افراطی هستیم.

برای اینکه متوجه وضعیت خاص ایران شوید به عنوان نمونه به این دو تحقیق توجه کنید. بررسی‌های سال ۲۰۱۶ نشان می‌دهد که تنها بیست درصد از مردم سوئد اعتماد زیادی به رسانه‌های خارجی دارند[۳]. همچنین بررسی‌های اخیر در سال ۲۰۱۷ گویای آن است که بیش از شصت درصد از آمریکایی‌ها اعتماد زیاد یا نسبی به رسانه‌های آمریکا دارند[۴]. قطعا وجود این همه شبکه ماهواره‌ای فارسی زبان و وجود این همه بشقابک ماهواره بر بام خانه‌های ایرانیان می‌تواند بیش از هر آمار و پیمایشی گویای اعتماد ما به رسانه‌های رسمی داخلی