پاورپوینت کامل قرآن و مکاتب کلامی و فلسفی ۴۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل قرآن و مکاتب کلامی و فلسفی ۴۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل قرآن و مکاتب کلامی و فلسفی ۴۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل قرآن و مکاتب کلامی و فلسفی ۴۴ اسلاید در PowerPoint :

در سده پسین باید از ابوالمحامد عثمان بن عمر فیروز‌آبادی (د۶۷۵ق) عالم اشعری فارس یاد کرد که اثری را با عنوان «فرائد التفسیر» به عنوان تعلیقه بر کشّاف زمخشری نگاشت و در آن کوشید تا از موضع کلامی اشاعره، برداشت‌های معتزلی زمخشری از آیات قرآنی را پاسخ گوید

در سده پسین باید از ابوالمحامد عثمان بن عمر فیروز‌آبادی (د۶۷۵ق) عالم اشعری فارس یاد کرد که اثری را با عنوان «فرائد التفسیر» به عنوان تعلیقه بر کشّاف زمخشری نگاشت و در آن کوشید تا از موضع کلامی اشاعره، برداشت‌های معتزلی زمخشری از آیات قرآنی را پاسخ گوید (ادرنوی، طبقات‌المفسرین، ۲۴۹). این موج در سده هشتم نیز از سوی اشعریانی چون شرف‌الدین حسن بن محمد طیبی (د۷۴۳ق) با تألیف «تفسیرالقرآن» که تفسیری پرحجم بود و نگاشتن حاشیه‌ای بر کشاف زمخشری (ادرنوی، همان، ۲۷۷ـ۲۷۸) و محمدبن احمد ابن لبان مصر (د۷۴۹ق) با تألیف «رد المتشابه الی املحکم» (حاجی خلیفه، کشف الظنون، ۱ر۸۳۷) ادامه یافت و نقطه درخشش دیگری برای آن، حاشیه سعدالدین تفتازانی (د۷۹۲ق) بر کشاف بود. وی تفسیر دیگری نیز به فارسی با عنوان کشف الاسرار نگاشته بود (ادرنوی، همان، ۳۰۱ـ۳۰۲). از آن پس نیز اشعریان بارها تفاسیری نوشتند. به عنوان جریان‌هایی نزدیک با اشاعره، می‌توان به کسانی چون اکمل‌الدین محمد بن محمد بابرتی (د۷۸۶ق) پیوسته به مکتب کلامی ماتریدی اشاره کرد که هم تفسیری مستقل بر قرآن کریم و هم حاشیه‌ای بر کشاف تألیف کرده است (ادرنوی، همان، ۲۹۹). همچنین از عالمان متأخر دوام‌دهنده به مکتب اصحاب حدیث و گراینده به جریان سلف که دست کم در مقام مناقشه با متکلمان به تفسیر قرآن پرداخته‌اند، برخی به نوعی درگیر مباحث کلامی نیز بوده‌اند. از این دست نخست باید ناصرالدین احمد بن محمد بن منصور ابن منیر (د۶۷۳ق) عالم مصری را یاد کرد که افزون بر کتاب مستقلی در تفسیر، در اثری با عنوان «الانتصاف من الکشاف» به رد دیدگاه‌های معتزلی زمخشری در کشاف برخاسته است (ابن‌منیر، الانتصاف، سراسر اثر؛ ادرنوی، همان،۲۵۳). شاخص این موج از پرداختن به مباحث کلامی ـ قرآنی از سوی سلف‌گرایان، ابن‌تیمیه عالم مشهور سلفی است که با نوشتن آثار متعدد در تفسیر و اصول تفسیر، در این مسیر گامهای مؤثری برداشته است.

تفسیر قرآن نزد متکلمان امامیه

براساس آنچه در منابع کتاب‌شناختی امامیه بازتاب یافته، برخی از قدیم‌ترین متکلمان امامیه، نسبت به تفسیر اهتمام داشته و آثاری در این باره تألیف کرده‌اند. از آن جمله می‌توان به تألیف کتب تفسیری ابن‌عبدک جرجانی و ابومنصور صرام نیشابوری از معاصران ابوسهل نوبختی (د۳۱۱ق) اشاره کرد (نجاشی، الرجال، ۳۸۲؛ طوسی، الفهرست، ۱۹۰؛ ابن شهرآشوب، معالم العلماء، ۱۴۰).

در نیمه نخست سده چهارم می‌توان از محمد بن بحر رهنی (د حدود ۳۳۰ق) یاد کرد که با تالیف کتاب «البرهان السدید من عون المدید» در زمینه تفسیر قرآن، همین مسیر را دنبال کرده است (نجاشی، همان، ۳۸۴؛ ابن شهر آشوب، همان، ۹۶). در اواخر سده چهارم و اوایل سده پنجم هجری، با شکل‌گیری مکتب کلامی بغداد نزد امامیه، تفسیر قرآن نیز یکی از موضوعات مورد اهتمام آنان بود. شریف رضی (د۴۰۸ق) از متعلقان به این مکتب تفسیری مفصل در حدود ده جلد با عنوان «حقائق التأویل» تألیف کرد که بخش بازمانده‌اش تنها جلد پنجم است و به‌خوبی نشان‌دهنده محتوای گسترده کلامی آن است (چ بیروت، دارالمهاجر). از شیخ مفید به عنوان بنیانگذار مکتب بغداد تنها این اندازه می‌دانیم که ردیه‌ای بر تفسیر ابوعلی جبایی تألیف کرده بوده است (نجاشی، همان، ۴۰۱). سیدمرتضی دیگر از عالمان مکتب نیز در کتاب مشهور خود با عنوان «امالی»، به صورت گزینشی به مباحث تفسیری پرداخته و برخی از آیات را با رویکردی کلامی ـ ادبی تفسیر کرده است.

اگرچه شیخ طوسی و سلیمان صهرشتی دقیقا در شمار عالمان مکتب بغداد جای نمی‌گیرند، ولی به هر روی در همین مکتب رشد یافته‌اند. کتاب «التبیان فی تفسیر القرآن» از شیخ طوسی، با حجمی ده جلدی برگرفته‌های وسیعی از کتب تفسیری متکلمان پیشین، به‌خصوص معتزله دارد و به مناسبت آیات، مباحث کلامی گسترده‌ای را در برگرفته‌ است. این کتاب در واقع کهن‌ترین تفسیر درایی و یکی از دوره‌های گسترده تفسیر امامی است که برجای مانده است. تفاسیر بعدی امامیه، چون «مجمع البیان» طبرسی و «روض‌الجنان» ابوالفتوح رازی کاملا تحت تأثیر آن بوده‌اند.در سخن سلیمان صهرشتی عالم زیسته در اواخر سده ۵ق نیز باید بر ردیه او بر تفسیر ابویوسف قزوینی از معتزله اشاره کرد که ابن شهرآشوب از آن یاد کرده است (ابن شهر آشوب، معالم العلماء، ۵۶).

در سده‌های میانی، همچون حوزه اهل سنت و جماعت، ‌نزد امامیه نیز فضای واعظانه بر تفسیرنویسی غلبه گرفت و کمتر رویکرد کلامی در تفسیر دیده می‌شد. از جمله نمونه‌ها، باید به کتاب «متشابه القرآن و مختلفه» نوشته ابن شهرآشوب ساروی(د۵۸۸ق) اشاره کرد که نمونه‌ای کم‌نظیر از یک تفسیر موضوعی است. این تفسیر به گونه‌ای بی‌سابقه در میان تفاسیر کهن، آیات قرآنی را نه بر اساس ترتیب سور، بلکه بر‌اساس موضوع تفسیر کرده است.

در سده‌های بعد، با وجود آنکه کلام امامیه با کوشش کسی چون خواجه نصیرالدین طوسی(د۶۷۲ ق) وارد مرحله جدیدی از رونق و بسط خود شده،‌ تفسیر کلامی بیش از پیش متروک شده است. از نمونه‌های محدود از توجه به تفسیر در کلام مابعد خواجه، می‌توان به کوشش‌های قطب‌الدین محمد بن محمد رازی اشاره کرد؛ وی حاشیه‌ای بر کشّاف نوشته و به ارزیابی دیدگاه‌های کلامی زمخشری پرداخته بود. این حاشیه خود مورد اعتراض جمال‌الدین محمدبن آقسرایی قرار گرفته است (نک: ادرنوی، طبقات‌المفسرین، ۲۹۲).

تفسیر قرآن نزد فلاسفه

با وجود آنکه به طور مرسوم در سخن از گونه‌های تفسیر بارها از تفسیر فلسفی نیز سخن آمده است، ولی به واقع پیش از صدرالدین شیرازی به‌سختی می‌توان نمونه‌هایی از روی آوردن به تفسیر فلسفی قابل پی‌جویی است. از معدود نمونه‌ها باید به شرح سوره، الاخلاص، رساله‌های منتسب به شیخ‌الرئیس ابن‌سینا (د۴۲۸ق) یاد کرد که در ضمن مجموعه رسائل او با عنوان «جامع البدائع» به چاپ رسیده و کاملا جنبه تأویلی دارد (مصر، ۱۳۳۵قر۱۹۱۷). فراتر باید از ابن‌رشد (د۵۹۵ق) فیلسوف مشّایی اندلسی یاد کرد که در نوشته‌ای با عنوان «فصل المقال فیما بین الشریعه و الحکمه من الاتصال» به تفسیر فلسفی آیاتی از قرآن کریم پرداخته و کوشش داشته است تا از همسخنی قرآن و به طور کلی نصوص دینی با عقل و فلسفه دفاع کند و به طبع راهی جز تأویل نجسته است (چاپ به کوشش محمد عماره، قاهره، ۱۹۷۲م).

مهمترین کوشش در جهت پدیدآوردن تفسیری فلسفی، مربوط به فیلسوف نامدار شیعه در عصر صفوی و بنیانگذار حکمت متعالیه، صدرالدین شیرازی است. او خود در مقدمه «الاسفار» یادآور شده که هدفش در طرح حکمت متعالیه، جمع بین قرآن و عرفان و برهان بوده است. حاصل کوشش صدرالدین شیرازی در جهت فهم قرآن، تألیف کتابی با عنوان «تفسیرالقرآن» است که مفصلترین تفسیر فلسفی شناخته می‌شود (چاپ قم، ۱۳۶۶ش). افزون‌ بر این تفسیر، صدرالدین کتاب دیگری با عنوان «اسرار‌الآیات» تألیف کرده که ویژگی تأویل در آن