پاورپوینت کامل اسفند ماه، زمان قُدسی ۴۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل اسفند ماه، زمان قُدسی ۴۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل اسفند ماه، زمان قُدسی ۴۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل اسفند ماه، زمان قُدسی ۴۳ اسلاید در PowerPoint :

ماه اسفند نزد ایرانیان از کهن ترین دوران تا به امروز مقدس انگاشته می شده و از عزیزترین و مبارک ترین ماه ها و ایام سال به شمار می رفته است. اسفند ماه عرص زمانیِ خاصی برای تجلّی عالم قُدسی و نقش آفرینی ایزدان و فرشتگان مینوی بر روی زمین، و فضایی آکنده از راز و رمز و اشارات به عالم عُلوی بوده است.

ماه اسفند نزد ایرانیان از کهن ترین دوران تا به امروز مقدس انگاشته می شده و از عزیزترین و مبارک ترین ماه ها و ایام سال به شمار می رفته است. اسفند ماه عرص زمانیِ خاصی برای تجلّی عالم قُدسی و نقش آفرینی ایزدان و فرشتگان مینوی بر روی زمین، و فضایی آکنده از راز و رمز و اشارات به عالم عُلوی بوده است. مردم ایران فیضان قدوسیت اسفند ماه را به صورت های نمادین در مجموعه ای از باورها و رفتارهای فرهنگیشان در فضای رمز آلود مَنسَکی و آئینی جشن ها متجلی می ساخته و از این راه با عالم عُلوی و مینویِ پر از راز و رمز ارتباط می یافته اند.

قداست ماه اسفند در فرهنگ ایران سبب های گوناگونی داشته است که در زیر به مواردی از آنها اشاره می شود:

آفرینش انسان و نور در این ماه باور به آفرینش انسان در روزهای پایانی سال و در آخرین روز گهنبار ششم یا «هَمَسپَثمَدَم» ( پنج روز « تروفته» یا دزدیده= خمس مسترقه) که در تقویم کنونی از سیصد و شصتمین تا سیصد و شصت و پنجمین روز سال که تا ۲۹ اسفند ماه ادامه دارد، جشن می گرفته اند. بیرونی این روز را روز « خلق عالم» و « نوزایی آفرینش» و شمس الدین محمد دمشقی روز « آفرینش نور» بیان کرده اند(بیرونی، ۱۳۸۰: ص ۲۶۴؛ دمشقی، ۱۳۵۷: ص ۴۷۲). میرچا الیاده می نویسد: در آخرین روز سال عالم در آب های ازلی ناپدید می شود تا در سال نو باز زاده شود (

Eliade, 1959: p. 79

). بنابر باور دینی، در این گهنبار پیکر مادی بشر بر مبنای نمونه های انسان عالَم مینوی برروی زمین شکل می گیرد (فره وشی،۱۳۶۴: ص ۵).

تعلق داشتن ماه به اسفندارمذ، مادر- ایزدِ زمین این ماه به ایزد بانویی به نام « سپنته مینیو» (اسپند مینو) یا « سپنته آرمیتی» (اسپندارمذ) تعلق داشته است. اسفندارمذ که «روح نیکوکار» و «خردکامل» معنی می دهد، مادر زمین و دختر اهورامزدا و یکی از سه زن- امشاسپند، از امشاسپندان هفتگان دین زردشتی به شمار می آید و نام آخرین ماه سال از او گرفته شده و گل بیدمشک مظهر او دانسته شده است. باور این بود که این ایزدبانو از ماه اسفند و زمین پاسداری می کند و خاک را برای پرورش و رویش دانه و گیاه پاک و بارور نگه می دارد، و نظام و امور زندگی در این ماه زیر نظر و با تدبیر او می گردد. فرشت اسفندارمذ را مؤلف برهان قاطع، موکل بیشه ها و درختان ( خلف تبریزی، ۱۳۶۱: ج ۱/ ص۱۳۱) و جلیل دوستخواه( ۱۳۸۲: ج ۲/ ص ۱۰۰۲- ۱۰۰۳) نماد دوستداری و بردباری و فروتنی اهورامزدا در جهان مینوی، و نگاهبان زمین و پاکی و باروری وسرسبزی در جهان استومند دانسته اند. دوستخواه می نویسد: اسفندارمذ آفریده شد تا سرسبزی ببخشد به مرغزارهای رمه ها، و درمان ببخشد به بیماران با ده هزار نوع دارویی که دارد.

اختصاص یافتن پنجم اسفند به زنان روز پنجم هر ماه سال به نام این ایزدبانو، اسفند نامیده می شد، و بنا بر توافق نام این روز با نام ماه اسفند، این روز را اسفندگان می نامیدند و روزی مبارک می شمردند و در دور ساسانیان آن را جشن می گرفتند. عید اسفندگان به حرمت این فرشته- بانو به زنان اختصاص داشت و روز زن و عید زنان بود. به گفت بیرونی و گردیزی این عید را که با مراسمی خاص همراه بوده است «مردگیران» یا «مژده گیران» می نامیدند، و مردان در این روز به زنان هدایایی می دادند و آرزوهایشان را برآورده می کردند. در این روز زنان می توانستند به خواست خود همسران خود را بر گزینند. همچنین در شب این روز که به « کِتبَهِ الرِّقاع» معروف بود، افسون ها و تعویذ هایی بر روی رُقعه(کاغذ) می نوشتند و برای رماندن حشرات و جانوران و دور ماندن از گزند آنها بر دیوارهای خانه می آویختند.

رسم افسون بر رقعه نویسی تا زمان حیات بیرونی(۳۶۲-۴۴۰ ق/ ۹۷۳-۱۰۴۸م) در اصفهان و ری و برخی جاهای دیگر ایران مرسوم بوده و در آثار او به آن اشاره شده است (بیرونی، ۱۳۸۰: ص ۲۸۴-۲۸۵؛ همو، ۱۳۱۸: ص ۲۶۰ و حاشی ۱و۲؛ گردیزی، ۱۳۴۷: ص ۲۴۷؛ برای متن این افسون که به زبان پهلوی است، نک: اذکایی، ۱۳۸۰: ص ۶۷۸، تعلیقات شمـ .۳۳۳). امروزه نیز در ماه اسفند، به ویژه در روزهای معینی از این ماه، از جمله در شب و روز چهارشنب آخر سال ( چهارشنبه سوری) برای رماندن جن و شیاطین و ارواح زیانکاری که در طول سال کهنه در فضای زیست بومشان لانه کرده اند، افسون هایی به کار می برند. همچنین، برای گندزُدایی محیط زیست و دام ها در شب و روز چهارشنبه سوری دانه های مقدس اسفند را در آتش می ریزند و دود آن را در فضاها زیست محیطی می پراکنند.

زمان بازگشت فَرَوَهَرها و ارواح درگذشتگان به عالم خاکی باور به فرود آمدن فَرَوَهرها یا روان امشاسپندان ( نامیرایان نیکوکار) از آسمان به زمین و رستاخیز مردگان و بازگشت ارواح آنان به عالم خاکی و پیوستن به جمع زندگان در ده روز فروردگان در پایان سال از دیر باز در فرهنگ رفتاری مردم ایران بازتاب ویژه ای داشته است و مردم با واکنش هایی نمادین بازتابندگی این باور را در مناسک و آئین های آخر سال جلوه گر می ساخته اند.

اعتقاد به بازگشت روان مردگان به عالم خاکی در میان بیشتر اقوام جهان و پیروان ادیان بزرگ جهان که به رستاخیز یا معاد جسمانی انسان باور دارند، در ایام گوناگون رایج بوده است . برای نمونه مسیحیان روز دوم از ماه نوامبر( مطابق با ۱۱ آبان ماه) را که برداشت محصول زراعی کشاورزان پایان می یابد روز مخصوص مردگان می پندارند و آن را « عید مردگان» یا « روز ارواح» و« روز اموات» می نامند. همچنین، چهارمین یک شنبه از چلّ پیش از «عید پاک» را نیز که روز مخصوص پرهیز و روزه گرفتن است، از آنِ ارواح می دانند و میان آنها به «یک شنب اموات» شهرت دارد. مسلمانان شب نخستین جمع ماه رجب معروف به « لیله ُالرَغائِب » یا « شبِ رَغایب» ؛ و شیعیان ایران « شب جمعه» ی هر هفته و روزهای پایانی ماه اسفند، به خصوص آخرین شب جمعه و آخرین شب چهارشنب و آخرین روز سال در ماه اسفند( شب نوروز) را که میان عامّ مردم اصطلاحاً به « روز عَلَفه» ( روز عَرَفه ) معروف است، روز مردگان به شمار می آورند و به یاد درگذشتگان و پذیرایی از ارواح مردگان خود به نیایش و دعا و دادن خیرات می پردازند و به زیارت اهل قبور می روند.

بنابر گفت بیرونی( ۱۳۸۰: ص ۲۹۳، ۲۹۸) ایرانیان و اهل فارس در ایام فروردگان برای مردگان خود طع