پاورپوینت کامل ماکیاوللی اخلاق، دین و سیاست ۵۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل ماکیاوللی اخلاق، دین و سیاست ۵۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل ماکیاوللی اخلاق، دین و سیاست ۵۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل ماکیاوللی اخلاق، دین و سیاست ۵۶ اسلاید در PowerPoint :

نیکولو ماکیاوللی[۲] یکی از مناقشه‎برانگیزترین متفکران اروپایی است که قرن‎هاست جدال حول آرا و نظرات وی ادامه دارد. نوشتار مختصری که در ادامه می‎آید، ترجم بندی از مدخل ماکیاوللی از دانشنام فلسفی استنفورد[۳] است که در ۹ بند به وی پرداخته است.

نیکولو ماکیاوللی[۲] یکی از مناقشه

‎

برانگیزترین متفکران اروپایی است که قرن

‎

هاست جدال حول آرا و نظرات وی ادامه دارد. نوشتار مختصری که در ادامه می

‎

آید، ترجم بندی از مدخل ماکیاوللی از دانشنام فلسفی استنفورد[۳] است که در ۹ بند به وی پرداخته است.[۴] در این نوشتار کوتاه، نویسنده -که خود از زمر ماکیاوللی

‎

پژوهان سرشناس غربی است- صرفاً به گزارش اهم تفاسیر گوناگونی که از آرای ماکیاوللی در سه حوز اخلاق، دین و سیاست شده است، می

‎

پردازد. گفتنی است مترجم در انتهای نوشتار، تمام منابع مورد استفاد نویسند مدخل را آورده است تا مفید فاید مخاطبان علاقه

‎

مند افتد؛ نیز پانوشت

‎

هایی را به متن افزوده است که به جامع

‎

تر شدن این گزارش کمک خواهد کرد.

***

این سه سنگ

‎

بنای اساسی اندیش ماکیاوللی [اخلاق، دین، سیاست] مجادلات بسیاری را میان خوانندگان او پدید آورده

‎

اند؛ مجادلاتی که آغاز آن‌ها به سد شانزدهم میلادی و آن هنگام برمی

‎

گردند که او به پیروی از شیطان متهم شد، اما در همان حال نویسندگان (و سیاستمداران) ضمن همدلی با ماکیاوللی، وی را مبیِّن نظری «مصلحت دولت»[۵] شناختند و پذیرفتند (

Meinecke

۱۹۵۷). ریش اصلی این نزاع -خاصه دربار [کتاب] شهریار[۶]- به رویکرد ماکیاوللی دربار معیارهای اخلاق عرفی و دین رسمی که ناظر به رفتار انسانند، برمی

‎

گشت. از نگاه بسیاری افراد، آموزه

‎

های ماکیاوللی موضع اخلاق

‎

ستیزی[۷] یا دست‌کم نااخلاق

‎

گرایی[۸] را اتخاذ می

‎

کنند. افراطی

‎

ترین نمون این برداشت، تعبیر مشهور لئو اشتراوس[۹] است که ماکیاوللی را -بر این اساس که به حاکمان توصیه می

‎

کند که با ترجیح استفاده از خشونت، وحشت و فریب

‎

کاری، ارزش

‎

های همگانی عدالت، بخشش، میانه

‎

روی، حکمت و دیگردوستی را زیر پا گذارند- «آموزگار شر» می

‎

داند[۱۰] (

Strauss, pp.

۹-۱۰).

یک مسلک فکری میانه

‎

روتر -که با نام بندیتو کروچه[۱۱] (۱۹۲۵) گره خورده است- ماکیاوللی را فقط یک «واقع

‎

گرا» یا «پراگماتیست» می

‎

داند که هوادار تعلیق قواعد اخلاقی در موضوع سیاست است. ارزش

‎

های اخلاقی هیچ جایی در انواع تصمیماتی که حاکمان باید اتخاذ کنند، ندارند و جز این اندیشیدن، بدترین نوع خلط مبحث است.

سست

‎

ترین برداشت ادعایی است که همچنان ارنست کاسیرر[۱۲] (۱۹۴۶) پیش‌گام آن است. کاسیرر مدعی است که ماکیاوللی با جداسازی بین «واقعیات» زندگی سیاسی و «ارزش

‎

های» داوری اخلاقی، فقط موضع یک دانشمند -نوعی «گالیل سیاست»- را اتخاذ می

‎

کند؛ بنابراین ماکیاوللی خود را صاحب عنوان بنیان‌گذار علم سیاست «مدرن» -در برابر تصور کلاسیک گران

‎

بار از هنجارِ[۱۳] ارسطو دربار علم سیاست مبتنی بر فضیلت[۱۴]- می

‎

خواند. شاید میانه

‎

روترین برداشت مبتنی بر فرضی نااخلاق

‎

گرا را کوئنتین اسکینر[۱۵] مطرح کرده (۱۹۷۸) که مدعی است ارتکاب اعمالی از سوی حاکمان که عرفاً شریرانه محسوب می

‎

شوند، «بهترین» گزینه

‎

ای است که می

‎

توان در «انتها» اتخاذ کرد.[۱۶] اسکینر با تمرکز روی این ادعا که بر مبنای شهریار، رئیس دولت در صورت امکان باید به نیکی رفتار کند اما اگر لازم شد، می

‎

بایست برای ارتکاب شر نیز آماده باشد، استدلال می

‎

کند که ماکیاوللی در شرایط معمول، پیروی از فضیلت اخلاقی را ترجیح می

‎

دهد (

Machiavelli

۱۹۶۵

, p.

۵۸).

در طرف مقابل، بعضی مفسران ماکیاوللی مطلقاً هیچ اثر سوءِ مبتنی بر اخلاق

‎

ستیزی در اندیش وی نیافته

‎

اند. بسیار پیش

‎

تر از این، ژان

‎

ژاک روسو[۱۷] معتقد بود که درس حقیقی شهریار، آموختن این حقیقت به مردم است که شهریاران چگونه رفتار می

‎

کنند و بدین‌ترتیب ماکیاوللی به جای ستایش اخلاق

‎

ستیزی [موجود در] هست حکومت یک

‎

نفره، آن را افشا می

‎

کند.[۱۸] انواع مختلفی از این برداشت، همین اواخر منتشر شده

‎

اند. بعضی از پژوهشگران مانند گرِت متینگلی[۱۹] (۱۹۵۸)، ماکیاوللی را برجسته

‎

ترین هجویه

‎

نویس معرفی کرده

‎

اند که به نقاط ضعف شهریاران و مشاوران آنان اشاره می

‎

کند.[۲۰] این واقعیت که ماکیاوللی بعدها طنزهای نمایشی نیش

‎

داری نوشت، به‌مثابه شاهدی برای استعداد هجویِ سرشار او مورد استناد قرار می

‎

گیرد. بدین‌ترتیب، ما نباید معنای ظاهری آنچه ماکیاوللی دربار رفتار اخلاقی می

‎

گوید، جدی بگیریم، بلکه به جای آن می

‎

بایست اشارات او به‌مثابه تفسیر فکاهی کنایه

‎

آمیز ناظر به مسائل اجتماعی فهمیده شود. در سوی دیگر، مِری دیتز[۲۱] (۱۹۸۶) تأکید می

‎

کند که برنام ماکیاوللی برآمده از میل به «فریفتن» شهریار -با توسل به پیشکش کردن توصی به طرز ماهرانه ساختگی (مانند مسلح

‎

کردن مردم)- بود؛ توصیه

‎

ای که بدین منظور طراحی شده است که اگر جدی یا قابل

‎

پیروی فرض شود، حاکم را ساقط می

‎

کند.[۲۲]

گستر مشابهی از دیدگاه

‎

ها دربار رهیافت ماکیاوللی عموماً نسبت به دین و خاصه نسبت به مسیحیت وجود دارد. ماکیاوللی هوادار کلیسای کاتولیک تثبیت

‎

شده

‎

ای که می

‎

شناخت، نبود. کتاب گفتارها[۲۳] روشن می

‎

کند که مسیحیت رسمی توان مورد نیاز حیات مدنی فعالانه را از انسان

‎

ها سلب می

‎

کند (

Machiavelli

۱۹۶۵

,

۲۲۸

–

۲۲۹

,

۳۳۰

–

۳۳۱). اما شهریار به همان اندازه که با لحن دون

‎‎

انگارانه دربار شرایط معاصر کلیسا و پاپ سخن می

‎

گوید، لحن ستایش

‎

آمیز را نیز به کار می

‎

برد (

Machiavelli

۱۹۶۵

,

۲۹

,

۴۴

–

۴۶

,

۶۵

,

۹۱

–

۹۱). بسیاری از پژوهشگران چنین شواهدی را به‌مثابه دلیلی بر این نکته پذیرفته

‎

اند که خود ماکیاوللی عمیقاً ضدمسیحی بود و ادیان مدنی شرک

‎

آمیز[۲۴] جوامع کهن مانند روم را ترجیح می

‎

داد، ادیانی که ماکیاوللی آن‌ها را برای شهرِ بهره

‎

مند از ویرتو[۲۵] مناسب

‎

تر می

‎

دانست. آنتونی پرل[۲۶] (۱۹۹۲) استدلال می

‎

کند که جهان ماکیاوللی -که حرکات ستاره

‎

ها و تعادل مزاج

‎

ها آن را اداره می

‎

کنند- حالتی اساساً شرک

‎

آمیز و پیشامسیحی به خود می

‎

گیرد. از نگاه دیگران بهتر است ماکیاوللی را مردی [ظاهراً] پیرو رسوم (ولو بی

‎

اشتیاق به رسوم)، دین

‎

دار و آماد سر خم کردن برای ظواهر عبادت وصف کنیم، جز اینکه او نه از منظر روحی و نه ذهنی عمیقاً شیفت مسیحیت نبود.

از میان اندک صداهای متفاوت، قابل ذکرتر از همه سباستین دِ گراتسیا[۲۷] (۱۹۸۹) و مائوریتسیو ویرولی[۲۸] (۲۰۱۰) کوشیده

‎

اند نام و نشان ماکیاوللی را از چنگ کسانی که او را به دید دشمن مسیحیت یا بی

‎

تفاوت نسبت به مسیحیت می

‎

بینند، نجات دهند. گراتسیا ضمن دریافت مفهوم منسجمی از خدایی

‎

محوری و جهان منظم در نوشته

‎

های ماکیاوللی -که بر اساس آن نیروهای دیگر (آسمان، بخت و شبیه به آن‌ها) مشمول میل و طرحی خدایی هستند- آشکار می

‎

کند که چگونه بن

‎

مایه

‎

های اساسی کتاب مقدس در سراسر نوشته

‎

های او حضور دارند. کری ندرمن (۱۹۹۹) با نشان

‎

دادن اینکه چگونه آموزه

‎

های محوری کلام مسیحی نظیر لطف و اختیار، عناصر مهم ساختار مفهومی ماکیاوللی را شکل می

‎

دهند، بینش

‎

های گراتسیا را بسط و سامان می

‎

دهد. ویرولی برخلاف این، به رهیافت

‎

های تاریخی ناظر بر مسیحیت -آن

‎

گونه که در جمهوری فلورانس دوران ماکیاوللی متجلی شده است- توجه می

‎

کند.

ارجاعات:

[۱]. کری ندرمن (

Cary J. Nederman

) استاد علوم سیاسی و دانشیار دانشگاه آریزونا و نویسند کتاب

‎

هایی چون:

Machiavelli: A Beginner’s Guide

Niccolò Machiavelli’s The Prince on the Art of Power

[۲].

Niccolò Machiavelli

[۳].

Stanford Encyclopedia of Philosophy

[۴]. برای مطالع آنلاین این مدخل نک:

https://plato.stanford.edu/entries/machiavelli

/

[۵]. خاستگاه این اصطلاح «

reason of state

» (به ایتالیایی:

Ragion di Stato

) به عصر رنسانس برمی

‎

گردد. گفتنی است این اصطلاح را در انگلیسی به

National interest

(منافع ملی) نیز ترجمه می

‎

کنند (مترجم).

[۶].

The Prince

[۷].

immoralism

[۸].

amoralism

[توضیح مترجم: فرد

immoral

را نباید با

amoral

اشتباه گرفت: «

amoralism

معادل با فقدان کامل باورهای اخلاقی و/یا باور صریح به غیرمادی بودن نظری اخلاق است (و ازاین

‎

رو حتی وجود اخلاق را ناموجه به‌حساب می

‎

آورد)؛ از سوی دیگر

immoralism

نظام فکری

‎

ای است که اصول اخلاقی را نمی

‎

پذیرد و صراحتاً با اخلاقیات معارضه می

‎

کند… به دیگر سخن،

amoralism

وجود اخلاقیات را منکر است اما

immoralism

با اخلاقیات معارضه می