پاورپوینت کامل نام‌آوران ایرانی ۴۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نام‌آوران ایرانی ۴۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نام‌آوران ایرانی ۴۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نام‌آوران ایرانی ۴۱ اسلاید در PowerPoint :

یکی از آن سه نفر – به پاس خدمات فرهنگی استاد دکتر نصرالله پورجوادی

گفتن و نوشتن درباره استاد دکتر نصرالله پورجوادی، کاری سهل‌وممتنع است. می‌توان با کمی کوشش و کنکاش، سیری در اینترنت و منابع مکتوب کرد و نوشته‌ها و انتشارات و گفت‌وگوهای وی را یافت و زندگینامه‌ای دقیق یا کلی درباره او نوشت. ولی شناخت پورجوادی به عنوان یک مدیر موفق، کارآمد و ماندگار فرهنگی لزوما از طریق سیر دنیای مجازی یا فهارس نشریات فرهنگی به دست نمی‌آید.

یکی از آن سه نفر – به پاس خدمات فرهنگی استاد دکتر نصرالله پورجوادی

گفتن و نوشتن درباره استاد دکتر نصرالله پورجوادی، کاری سهل‌وممتنع است. می‌توان با کمی کوشش و کنکاش، سیری در اینترنت و منابع مکتوب کرد و نوشته‌ها و انتشارات و گفت‌وگوهای وی را یافت و زندگینامه‌ای دقیق یا کلی درباره او نوشت. ولی شناخت پورجوادی به عنوان یک مدیر موفق، کارآمد و ماندگار فرهنگی لزوما از طریق سیر دنیای مجازی یا فهارس نشریات فرهنگی به دست نمی‌آید. در این یادداشت کوتاه قصد ندارم وارد وادی نوشتن درباره زندگی و کارنامه علمی شخصی او شوم چرا که اولا حوزه مطالعات و تخصص او عمدتا در موضوعاتی است که من دانش بسیار ناچیزی در آنها دارم و ثانیا دیگران در این مورد حق مطلب را ادا کرده یا خواهند کرد. تلاش من برای توجه به وجه خاصی از حیات علمی و اجرایی پورجوادی است که یا کاملا مغفول مانده یا کمتر مورد توجه واقع شده است.

درواقع یکی از اهداف من از نکوداشت و تاکید بر قدرشناسی از پورجوادی، پرداختن به تجربه ارزشمند و احتمالا تکرارنشدنی مدیریت علمی و فرهنگی او و شماری از هم‌طرازان او، به‌خصوص در دوران پرتنش و حساس سال‌های پایانی دهه ۵۰ و دهه ۶۰شمسی است. گفتنی است که این یادداشت کوتاه خلاصه‌ای از یک بخش از سه‌گانه مفصلی است که در همین موضوع در دست نگارش دارم و امیدوارم روزی بتوانم در فرصت دیگر و فضایی مناسب آن را منتشر کنم. به‌دنبال پیروزی انقلاب اسلامی، تصفیه‌های گسترده و بی‌مهابای استادان و دیگر دانشگاهیان، وقوع انقلاب فرهنگی و تعطیل شدن مراکز آموزش‌عالی، در چند مرحله، بسیاری از استادان دانشگاه‌ها در بیشتر رشته‌ها یا دچار بازنشستگی زودهنگام و بازخرید اجباری شده یا کلا از دانشگاه رانده و اخراج شدند. در این بین، برخی استادان رشته‌های فنی، مهندسی و علوم پایه بودند که توانستند به راه‌های مختلف، شرایط دشوار را تا حدی تغییر داده و از طریق مهاجرت، ورود به دنیای کار خصوصی یا دولتی صنعتی، اقتصادی و تجاری و آغاز کسب‌وکار مرتبط یا نزدیک به حرفه خود، نبود در محیط آکادمیک را تحمل کنند. در این کشاکش، اکثر استادان و دیگر دانشگاهیان رشته‌های علوم انسانی، هنری و فرهنگی دارای پناهگاهی مطمئن و امکانی جهت ادامه حیات علمی و مادی خود نبودند و ضمنا توان و مجالی نیز برای جلای وطن و استفاده از امکانات خارج از کشور را نیز نداشتند؛ امکاناتی که طبعا در همه جای جهان برای فرهیختگان علوم انسانی محدود و برای ایرانیان و ایران‌پژوهان کمتر از دیگران بود. در میانه این وانفسای روزگار، سه مدیر فرهنگی با سه عقبه مختلف، در سه وادی گوناگون و در سه موسسه علمی، پژوهشی مختلف، با تلاشی عجیب و به‌واقع با شنا کردن برخلاف جریان رایج آب، دست یاری به سوی این دسته بزرگ از فرهیختگان علمی و دانشگاهی رشته‌های علوم انسانی، هنری و فرهنگی دراز کردند و با بهره گرفتن از نفوذ اجتماعی و سیاسی و امکانات بالقوه و بالفعل خود، همچون ناجی غریقی کمک کردند تا این فرهیختگان دست‌کم برای مدتی ولو به‌طور محدود و موقت، از استیصال و اضطرار آن زمانه نجات یابند. این در حالی بود که نه شرایط زمانه به‌گونه‌ای بود که قدرشناسی از این اقدامات حمایتی از محققان علوم انسانی صورت گیرد و نه اساسا چنین اقدامی برای حامیان علوم انسانی نام و نانی داشت که برعکس، بسیاری، از جمله کسانی که امروزه مواضع خود را در جهت مثبت حمایت از علم و فرهنگ تغییر داده‌اند، به‌شدت مخالف چنین اقداماتی بودند و به‌زعم خودشان، حمایت از «مشتی غرب‌زده طاغوتی بیگانه با انقلاب» را اقدامی درست و ستودنی ارزیابی نمی‌کردند.

طبعا همه کسانی که زیر چتر حمایتی فرهنگی- اداری این سه مدیر دوران‌ساز فرهنگی قرار گرفتند، از نظر مشکلات در یک سطح نبودند. برخی صرفا در موج تعطیلی دانشگاه‌ها مشکل پیدا کرده بودند، برخی به دلیل ناسازگاری با شرایط انقلاب کنار گذاشته شده بودند، برخی متهم به همکاری با دستگاه‌های حکومت قبل از انقلاب بودند و برخی نیز متهم به داشتن فعالیت‌های سیاسی یا فکری علیه وضع موجود بودند و بعضا حتی در این راه،‌کارشان به بازجویی و زندان نیز کشیده شده بود. این سه مدیر ماندگار دوران‌ساز، محمود بروجردی، محمدکاظم موسوی بجنوردی و نصرالله پورجوادی هستند. مرحوم دکترمحمود بروجردی (شهریور ۱۳۱۲- اسفند ۱۳۸۹) معلم دبیرستان و سپس استاد دانشگاهی بود که به مدد شایستگی‌های فردی، مردمداری مثال‌زدنی، سوابق دینی و حوزوی خانواده پدری و دامادی رهبر و بنیانگذار جمهوری‌اسلامی، پس از چند سمت معاونت در وزارت آموزش و پرورش و امور خارجه و آموزش‌عالی، در اوایل دهه ۶۰ به ریاست نهاد تازه‌تاسیسی با عنوان «موسسه پژوهش و مطالعات فرهنگی» رسید؛ موسسه‌ای که در واقع اتحادیه‌ای از ۱۲موسسه فرهنگی و دانشگاهی بازمانده از سال‌های قبل از انقلاب بودند که پس از چند سالی وقفه، رکود یا بلاتکلیفی در هم ادغام شدند و در دوران ریاست بروجردی توانستند با حذف یا جذب استادان کنارکشیده، کنارمانده یا کنارگذاشته شده رشته‌های مختلف علوم انسانی، هم این قبیل فرهیختگان را سامان و پناه دهد و هم منشأ خدمات علمی و فرهنگی بسیاری شود. این موسسه اکنون با تغییر ساختار با عنوان پژوهشگاه نگارنده لازم می‌داند که در آینده‌ای نزدیک به بررسی کارنامه مدیریت فرهنگی و علمی دکتر محمود بروجردی بپردازد. محمدکاظم موسوی‌بجنوردی (متولد ۱۳۲۱) پس از‌گذار از زندگی در نجف و سپس ایران، در خانواده پدری که همگی از عالمان دین بودند، در ایران چاره اصلاح مملکت را در نبرد مسلحانه و تشکیل یک گروه چریکی دانست و پس از رهایی از اعدام و گذراندن سال‌های متمادی در زندان شاه، در آستانه انقلاب رها شد و پس از پیروزی انقلاب به مقامات اجرایی و سیاسی و حزب و سپس نمایندگی مجلس رسید. بجنوردی اما خیلی زود دریافت که نه جنگ‌افزار و ن