پاورپوینت کامل رویدادی تلخ در تاریخ معاصر ۴۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل رویدادی تلخ در تاریخ معاصر ۴۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل رویدادی تلخ در تاریخ معاصر ۴۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل رویدادی تلخ در تاریخ معاصر ۴۴ اسلاید در PowerPoint :

در طول یک سده پایانی حکومت عثمانی، دشمنان این امپراطوری با تمرکز بر موضوع قومیت‌های مختلف تحت حاکمیت آن، سعی کردند زمینه استیصال تُرک‌های حاکم بر سراسر این امپراطوری را فراهم آورند. آشوری‌ها، ارمنی‌ها، عرب‌های مسلمان، یهودی‌ها، کُردها، یونانی‌ها، علوی‌ها و سایر اقوام، در طول قرن‌ها از قدرت به دور مانده و زیر سایه عثمانی های حاکم قرار داشته‌اند.

مروری بر ماجرای کشتار ارامنه در دوران حکومت عثمانی

مقاله ای که می خوانید روایت تاریخی کشتار ارامنه توسط ترکان عثمانی در بحبوحه جنگ جهانی اول است. دراین زمینه شبهات فراوانی در تاریخ وجود دارد که نیاز به بررسی محققین و پژوهشگران حوزه تاریخ دارد. چاپ این مطالب لزوماً موضع رسمی ، تایید یا عدم تایید آن از سوی روزنامه ایران نیست و هدف از انتشار این مطلب انعکاس بی طرفانه به یک رویداد تاریخی است. «ایران » از انتشار نقدهای عالمانه بر این مطلب استقبال می کند.

*****

در طول یک سده پایانی حکومت عثمانی، دشمنان این امپراطوری با تمرکز بر موضوع قومیت‌های مختلف تحت حاکمیت آن، سعی کردند زمینه استیصال تُرک‌های حاکم بر سراسر این امپراطوری را فراهم آورند. آشوری‌ها، ارمنی‌ها، عرب‌های مسلمان، یهودی‌ها، کُردها، یونانی‌ها، علوی‌ها و سایر اقوام، در طول قرن‌ها از قدرت به دور مانده و زیر سایه عثمانی های حاکم قرار داشته‌اند. قدرتمندان گیتی با طرح پیشنهادهایی مبنی بر ارائه استقلال به این اقلیت‌ها و قومیت‌ها پس از فروپاشی احتمالی عثمانی توانستند زمینه نظر مساعد آنها در این باره را جلب کنند. در این میان برخی از جوانان ارمنی که فرصت را برای اعتراض به سالیان طولانی تبعیض مذهبی و نژادی مساعد یافته بودند دست به اقداماتی زدند که نهایتاً و در سال‌های پایانی حکمرانی عثمانی و ابتدای شکل‌گیری حکومت ترکان جوان به جنگ خونینی میان ترک‌ها و ارمنی‌ها منجر شد.

هنگامی که در تابستان ۱۹۱۴ میلادی آتش جنگ جهانی اول شعله‌ور و توجه اروپاییان به رویدادهای جنگ معطوف شد، دولت وقت عثمانی فرصتی مناسب یافت تا مسأله اقلیت‌های مسیحی خصوصاً ارمنیان را برای همیشه حل کند. سه نفر از رهبران اصلی این جریان به نام‌های «محمد طلعت پاشا» وزیر اعظم وقت عثمانی، «اسماعیل انور پاشا» وزیر جنگ و «احمد جمال پاشا» وزیر دریاداری که در رأس امور قرار گرفتند از اندیشه‌های نژاد‌پرستانه استفاده می‌کردند و انهدام کامل‌ نژاد ارمنی به‌ دست این کمیته و بویژه سه شخص فوق به شکلی دقیق و محرمانه برنامه‌ریزی شد.

«اسمائیل رائین» مورخ و محقق ایرانی در کتاب قتل عام ارمنیان در خصوص طرح و برنامه ترک‌های جوان چنین می‌نویسد: «این برنامه جز قلع و قمع مسیحیان امپراطوری عثمانی چیز دیگری نبود، زیرا جنگ موجب شده بود تا همان کنترل بسیار جزئی هم که قبلاً توسط دولت‌های اروپایی در زمینه حمایت از آنها وجود داشت موقتاً برطرف شود و دولت عثمانی از زیر بار آن رهایی یابد.»

همچنین «آرنولد جی توین بی» مورخ انگلیسی در کتاب خود تحت عنوان کشتار یک ملت درباره مقدمات طرح و برنامه ترک‌های جوان در خصوص نابودی ملت ارمنی چنین می‌نویسد: «ظاهراً این طرح و برنامه در نهایت پنهان‌کاری، هوشمندانه و از مدتها پیش صورت گرفته است، زیرا تردیدی نیست که اجرای چنین طرحی قطعاً با عکس‌العمل و مقاومت متشکل یا پراکنده ارمنیان مواجه می‌شد. از این‌رو باید ترتیبی داده می‌شد، که احتمال هرگونه مقاومتی از میان برود یعنی همه نیروهایی که می‌توانند به مقاومت بپردازند فلج شوند و این نیرو در وهله اول روشنفکران و در وهله دوم مردان جوان را شامل می‌شدند.»

دولت ترک‌های جوان، برنامه خود را از اواخر سال ۱۹۱۴ آغاز کردند. اوایل، کشتارها به‌صورت سری و مخفی انجام می‌گرفت. حکومت به بهانه جمع‌آوری سرباز و کارگر برای ساخت راه‌آهن، مردان بین ۱۵ تا ۵۲ ساله را به بهانه اعزام به جبهه‌های نبرد به ارتش فراخواند سپس با خلع سلاح، آنها را گروه گروه و به‌طور مجزا از بین برد. هدف از اتخاذ چنین تصمیمی قبل از هر چیز این بود که سلاح‌های جنگی از دست ارمنیان خارج شود تا ارمنیان قادر به مقاومت نباشند. این فشار تا حدی بود که ارمنیان از ترس تفتیش مأموران به قیمت گزاف از آشنایان یا همسایگان خود اسلحه خریدند و به مأموران ترک دادند. جمال پاشا وزیر دریاداری و یکی از عاملان اصلی وقوع این کشتار در نشریه ولایات منتشره ۱۹۱۵ به این نکته اعتراف کرده و می‌نویسد: «به ارامنه فشار زیادی وارد شد، به‌طوری که آنها ناچار شدند از ترک‌ها و چرکس‌ها اسلحه خریده و به مأموران دولتی تحویل دهند.»

ترکان جوان پس از خلع سلاح و از بین بردن ساکنان ارمنی و مستعد برای مقاومت و جنگ، از بهار ۱۹۱۵ به کشتار آشکار و عمومی ساکنان ارمنی در ارمنستان غربی روی آوردند.

در شب ۲۴ آوریل ۱۹۱۵ حدود ۲۳۰۰ نفر از رهبران، نویسندگان، اندیشمندان، هنرمندان و سیاستمداران ارمنی در استانبول دستگیر شدند و پس از انتقال به کشتارگاه‌ها به طرز فجیعی به قتل رسیدند. طلعت پاشا خود در برابر یک دیپلمات آلمانی که در این مورد از او سؤال کرده بود، پاسخ می‌دهد که:

«البته در میان دستگیرشدگان خیلی‌ها کاملاً بیگناه بودند.»(۱) همچنین در همان روز حدود ۵۰۰۰ نفر از ارامنه بی‌دفاع در استانبول به قتل رسیدند و این سرآغاز قتل عام ارمنیان بود. سپس مردانی را که به‌عنوان سرباز در پشت جبهه به بیگاری کشیده شده بودند، گروه گروه به قتل رساندند. بدین ترتیب، دیگر هیچ مانعی بر سر راه ترکان جوان برای اجرای مقاصد خود وجود نداشت.

سپس حکومت ترک‌های جوان برنامه نابودی ملت ارمنی را تحت عنوان تغییر مکان و مهاجرت اجباری عملی ساختند. در بهار همان سال فرمان تغییر مکان عمومی ارمنیان به بیابان‌های بین‌النهرین و سوریه صادر شد.

هفتم مه ۱۹۱۵ دولت عثمانی قانون تبعید ارمنیان به موصل و سوریه را منتشر کرد. مأموران دولت، ساکنان شهرها و روستاهای ارمنی نشین را مجبور به تخلیه کرده و به آنها گفته می‌شد که چون در منطقه جنگی قرار دارند می‌بایست به جاهای امن تری منتقل شوند. آنها حتی فرصت نمی‌دادند که ارمنیان غذا و لوازم ضروری را با خود بردارند. آنان دسته‌های ارمنی را که بیشترشان زنان، کودکان و سالخوردگان تشکیل می‌دادند، به طرف صحرای مرکزی سوریه درمنطقه دیرالزور در نزدیکی شهر حلب هدایت می‌کردند؛ جایی که در زیر آفتاب سوزان از گرسنگی و تشنگی جان می‌دادند.

مأموران عثمانی در ترابوزان واقع در ساحل جنوبی دریای سیاه، روش آسان تری را برای نابودی ارمنیان به اجرا گذاشتند. آنها ارمنیان را سوار قایق کرده و در دریای سیاه به دریا ریخته و غرق می‌کردند. در بعضی از شهرهای ساحلی دریای سیاه و همچنین درشهر وان از این روش برای کشتار استفاده می‌شد.

این مرحله اول بود،