پاورپوینت کامل «شعر انتظار» و گزاره های غلط ۷۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل «شعر انتظار» و گزاره های غلط ۷۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل «شعر انتظار» و گزاره های غلط ۷۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل «شعر انتظار» و گزاره های غلط ۷۶ اسلاید در PowerPoint :

این که در شعر انتظار بر روی این باور غلط پای بفشاریم که «بدون امام زمان گردش روز و شب پوچ و بی معناست، فصل ها تکراری و گرفتار دور و تسلسلی باطلند.

موید این حقیقت است که درک و دریافت ما از فرهنگ انتظار، برداشتی صرفا احساسی و غیرمنطبق با آموزه های اصیل دینی است،شناختی سطحی و عامیانه .

این که در شعر انتظار بر روی این باور غلط پای بفشاریم که «بدون امام زمان گردش روز و شب پوچ و بی معناست، فصل ها تکراری و گرفتار دور و تسلسلی باطلند.

موید این حقیقت است که درک و دریافت ما از فرهنگ انتظار، برداشتی صرفا احساسی و غیرمنطبق با آموزه های اصیل دینی است،شناختی سطحی و عامیانه .

این نوشتار به قصد تبیین و تشریح اجمالی گزاره های غلطی که در «شعر انتظار» از بسامد بالایی برخوردارند، قلمی شده است؛ گزاره هایی چون:

۱ – عبث بودن خلقت در «عصر غیبت»

۲ – «غیبت» را معادل «عدم حضور» دانستن

۳ – صاحب اختیار دانستن امام زمان در تعیین زمان ظهور

۴ – خط و نشان کشیدن برای امام زمان (امر به ظهور!)

۵ – نگاه به امام زمان به عنوان یک «ابَر انسان» یا « مافوق انسان»

۶ – اصلاح امور جهان را متوقف به ظهور حضرت دانستن

۷ – امام زمان را به جای خدا کارگردان عالم هستی دانستن

۸ – نفرین به روزگار به بهانه طولانی شدن دوران غیبت!

**در «عصر غیبت»، زندگی دور و تسلسل باطل نیست

گاهی در سروده های انتظار با ابیاتی مواجه می شویم که مُبین نا آشنایی شاعر با فرهنگ و فلسفه انتظار است. ابیاتی از قبیل:

در زمان غیبتت، عالم نمی ارزد به هیچ!

بی خدا می چرخد این گردون، تبسم کن، بیا

پوچ است مولا! زندگی بی تو

«کن فیکون» بادا زمان بی تو

این که در شعر انتظار بر روی این باور غلط پای بفشاریم که «بدون امام زمان گردش روز و شب پوچ و بی معناست، فصل ها تکراری و گرفتار دور و تسلسلی باطلند ، موید این حقیقت است که درک و دریافت ما از فرهنگ انتظار، برداشتی صرفا احساسی و غیرمنطبق با آموزه های اصیل دینی است، شناختی سطحی و عامیانه.

برغم چنین تصوری، در چشم و دل انسان مومن، هیچ چیز در عالم خلقت بیهوده آفریده نشده و خلقت دنیا هدفمند و نه بازیچه است، همچنان که خداوند در آیات ۱۶ تا ۱۸سوره انبیا می‌فرماید: «آسمان، زمین و آنچه که میان آنها است را به بازیچه نیافریدیم. اگر ما می‌خواستیم جهان را به بازی گیریم خود چنین می‌کردیم و چنین می‌بود،بلکه ( این گونه نیست و جز آنکه کار از سر بازی نیست)، همیشه حق را بر باطل می‌افکنیم، تا آن را تباه سازد؛ این است که باطل نابود است، وای بر شما از آنچه (خدا را به آن) وصف می‌کنید و کار را بازیچه می‌پندارید».

همچنین خداوند در آیه ۲۷ سوره «ص» نیز می‌فرماید: «آسمان و زمین و آنچه در میان آنهاست را به باطل نیافریدیم. این پندار کسانی است که کفر پیشه ساخته‌اند، وای بر کفر پیشگان از گرفتاری در دوزخ.»

با عنایت به آیات فوق، القای این باور غلط که در عصر غیبت امام زمان، چرخ فلک عبث به دور خود می چرخد و ما عاطل و باطل زندگی می کنیم، در تقابل با فرهنگ و فلسفه اصیل انتظار است.

**«غیبت» معادل «عدم حضور» نیست

گزاره غلط دیگری که گاهی در انتظارسروده ها به آن بر می خوریم، «غیبت» را معادل «عدم حضور» دانستن است، برای مثال در بعضی شعرها می خوانیم:

تو غایبی و نشانی ز ردپایت نیست

تو نیستی و جهان قطره قطره می میرد

در حالیکه در فرهنگ انتظار، «ظهور» معادل «حضور» و «غیبت» معادل «عدم حضور» نیست چنانکه در متون معتبر شیعی نیز از امام زمان به عنوان «غایب حاضر» نام برده شده یعنی کسی که در عصر غیبت نیز در جمع مردم حضور دارد و در معادلات عالم هستی تاثیرگذار است.

مضمون «غایب حاضر» در انتظار سروده ها از دیرباز مورد توجه شاعران بوده و شاعران بزرگی چون سنایی، عطار، مولانا، سعدی و حافظ نیز با این نگاه از امام زمان سخن گفته اند.

در شعر معاصر نیز حضرت «موعود» وجودی شاهد و حاضر است و علت درک نکردن حضور ایشان، حجاب های ظلمانی است که بر جان و جهان ما سایه انداخته است:

می تراود آفتاب، جز من و تو کو حجاب؟

شاعر! او نهفته نیست، از خودت که بگذری

(قربان ولیئی)

از منظر شاعران شیعی، حضرت موعود (عج) غیبتی ندارد، بلکه به امر خدا، فقط از دیده ها پنهان است. این مضمون برگرفته از متن آیات، روایات و احادیثی است که از معصومین(علیهم السلام) برای ما به یادگار مانده است.

امام صادق(ع) می فرماید: «مردم امام خود را نیابند، امام در موسم حج حاضر می شود و آنها را می بیند، ولی آنها او را نمی بینند. (کافی، ج ۱، ص ۱۳۶)

در حدیث دیگری از امام صادق (ع) آمده است: «صاحب این امر- حضرت حجت- در میان آنها راه می رود و در بازارشان رفت و آمد می کند، روی فرش هاشان گام برمی دارد، ولی او را نمی شناسند.» (بحار، ج ۲، ص ۱۵۴)

کی رفته‌ای زدل که تمنا کنم تو را

کی بوده‌ای نهفته که پیدا کنم تو را

غیبت نکرده‌ای که شوم طالب حضور

پنهان نگشته‌ای که هویدا کنم تو را

**امام زمان در امر«ظهور» صاحب اختیار نیست

در حدیثی از امام صادق(ع) می خوانیم: «ابی بصیر از امام صادق (ع) نقل می کند: از او درباره قائم(ع) سوال کردم؛ فرمود: وقت گذاران دروغ گفته‏ اند، ما خاندانی هستیم که وقت را تعیین نمی کنیم‏./الکافی، ج ۱، ص ۳۶۸.»

طبق آیات و روایات و مستندات دینی، هیچ کس جز خدا از زمان ظهور حضرت حجت(عج) آگاه نیست و بیرون آمدن از پرده غیبت جز به اذن و اراده الهی ممکن نیست. حضرت موعود نیز همچون ما «منتظر» فرا رسیدن زمان ظهور خویش است و در این مورد اختیاری بیش از آنچه خدا به او عنایت کرده ندارد بنابراین درخواست استعجال یا در مواردی تعویق در ظهور، با عباراتی از قبیل «همین جمعه باید بیایی، وگرنه…؟!» و یا «تعجیل مکن، ظهور آقا زود است!» علاوه بر این که خروج از دایره ادب دینی است، درخواستی نامعقول و خارج از دایره اختیارات امام زمان است.

در روایات و احادیث دعا برای تعجیل ظهور حضرت بسیار توصیه شده اما این دعا «درخواست از خداست»، نه درخواست از امام زمان(عج) زیرا همان گونه که اشاره شد، امر ظهور تنها و تنها در دست خداست و در این امر «توقیت» – تعیین وقت – محلی از اعراب ندارد چنانکه در روایات زیر نیز بر این دقیقه تاکید شده است:

در روایتی از امام باقر(ع) سؤال شد: «هل لهذا الأمر وقت؟:آیا ظهور صاحب الزمان وقت معینی دارد؟ حضرت در پاسخ سه بار فرمود: «کذَبَ الْوَقَّاتُونَ کذَبَ الْوَقَّاتُونَ کذَبَ الْوَقَّاتُون.» یعنی «کسانی که برای ظهور، وقت تعیین می کنند، دروغ می گویند./ الکافی، ج۱، ص۳۶۸، ح۵، باب کراهیه التوقیت.»

از امام جواد(ع) نیز نقل شده است: «إِنَّ لَهُ غَیبَهً یکثُرُ أَیامُهَا وَ یطُولُ أَمَدُهَا فَینْتَظِرُ خُرُوجَهُ الْمُخْلِصُونَ وَ ینْکرُهُ الْمُرْتَابُونَ وَ یسْتَهْزِئُ بِهِ الْجَاحِدُونَ وَ یکذِبُ فِیهَا الْوَقَّاتُونَ وَ یهْلِک فِیهَا الْمُسْتَعْجِلُونَ وَ ینْجُو فِیهَا الْمُسْلِمُون: برای او غیبتی طولانی است که علاقه مندان، منتظر ظهورش خواهند بود و آنها که تردید دارند، انکار می کنند و مخالفین، آن را به باد مسخره می گیرند! کسانی که وقت ظهور را تعیین می کنند دروغگو می باشند و آنان که در این باره شتاب می نمایند به هلاکت می رسند و آن ها که در مقام تسلیم هستند رستگار می شوند./ بحارالانوار، ج۵۱، ص۱۵۷، ح۵.»

اسحاق بن یعقوب روایت می کند که توقیعی به دست محمد بن عثمان از ناحیه مقدسه امام زمان (عج) در جواب سؤالات من صادر گشت که از جمله نوشته بود: «وَأَمَّا ظُهُورُ الْفَرَجِ فَإِنَّهُ إِلَی اللَّهِ وَ کذَبَ الْوَقَّاتُون: ظهور فرج پس قطعاً به خدا و اراده او وابسته است و آنها که برای ظهور، وقتی را معین می کنند، دروغگویند./ بحارالانوار، ج۵۳، ص۱۸۰، ح۱۰.»

بنابراین، ادب دینی حُکم می کند که تنها برای تعجیل در ظهور دعا کنیم و همچون حضرت عطار، وقوع این اتفاق خجسته را از خدا بخواهیم:

یا الهی! مهدی ام از غیب، آر

تا جهان عدل گردد آشکار

(عطار نیشابوری)

**خط و نشان برای «امام زمان» بد است

کوچک‌ ترم از آن که بگویم بیا و یا…؟

خط و نشان برای امام زمان بد است

طبق آیات و روایات و مستندات دینی، هیچ کس از زمان ظهور حضرت حجت (عج) جز خدا آگاه نیست و طولانی شدن زمان غیبت نیز فلسفه و حکمتی دارد بنابراین هرگونه ادعایی در این خصوص دروغ محض و بازی با احساسات مذهبی مردم است که هرگز نباید به آن وقعی نهاد.

خداوند در قرآن می فرماید: «وَ ما لَهُمْ بِهِ مِنْ عِلْمٍ إِنْ یَتَّبِعُونَ إِلاَّ الظَّنَّ وَ إِنَّ الظَّنَّ لا یُغْنی‏ مِنَ الْحَقِّ شَیْئاً: آنها هرگز به این سخن دانشی ندارند، تنها از گمان بی ‏پایه پیروی می‏ کنند با این که گمان هرگز انسان را از حقّ بی‏ نیاز نمی‏ کند./نجم – آیه ۲۸.»

به کارگیری ادبیات آمرانه و طلبکارانه در شعر مهدوی، آسیبی بزرگ و نشانه بیگانگی ما با فرهنگ اصیل انتظار است. گویا یادمان رفته که خدایی هم هست و همه مقدرات عالم خلقت در کف باکفایت اوست.

یادمان رفته امام زمان(عج) نیز بنده ای از بندگان خداست که جز خدا کسی از زمان ظهورش با خبر نیست و تاخیر در ظهور آن حضرت نیز بنا بر حکمت و مصلحتی است که ما از آن بی خبریم.

به خاطر غفلت از این دقیقه است که گاهی زمام صبر و شکیب را از دست می دهیم و با بیانی تحکم آمیز برای امام زمان خط و نشان می کشیم و امر به ظهور حضرت می کنیم؛ کاری که شایسته یک شاعر آیینی اصیل نیست:

همین امروز یا فردا، درآ از پرده غیبت

درآ از پرده غیبت، همین امروز یا فردا

معنای انتظار سازنده این نیست به اعتبار این که کاسه صبرمان لبریز شده، مدام با شعر برای امام زمان «خط و نشان» کشیده و با حالت آمرانه و طلبکارانه از امام زمان تقاضای ظهور کنیم.

معنای انتظار این نیست که هر غروب جمعه از سر دلتنگی به زمین و زمان ناسزا بگوییم و حتی مقام کبریایی خدا را زیر سوال ببریم که چرا آقا ظهور نکرد! بزرگ ترین تکلیف ما به عنوان یک منتظر واقعی در زمان غیبت، صبوری و تلاش در مسیر اصلاح امور با «عمل صالح» و دعاست، چنانکه حضرت لسان الغیب حافظ شیرازی – که رحمت خدا بر او باد می فرماید:

حافظ وصال می‌ طلبد از ره دعا

یا رب دعای خسته دلان مستجاب کن

**امام زمان، «ابَر انسان» – مافوق انسان – نیست

در حدیثی از امام زمان(عج) می خوانیم:«قـد آذانا جهلاء الشیعه و حمقائهـم، و من دینه جناح البعوضه ارجح منه.» حضـرت حجت به محمـد بـن علـی بـن هلال کـرخـی فـرمـوده‌انـــد: نادانان و کـم خـردان شیعه و کسانـی که بال پشه از دینـداری آنان محکم تـر است، ما را آزردند.(احتجاج طبرسی،جلد ۱، صفحه ۴۷۴.)

گاهی در شعرهایی که برای امام زمان می گوییم، آن حضرت را به عنوان یک «ابر انسان» – مافوق انسان – معرفی می کنیم و در مواردی نیز جایگاه ایشان را تا مقام کبریایی بالا می بریم در حالیکه بزرگان دین به تعبیر خداوند در قرآن انسان هایی همچون ما هستند، با این تفاوت که به آنان وحی می شود:

«قُل إِنَّما أَنَا بَشَرٌ مِثْلُکُمْ یُوحی إِلَیَّ: ای رسول! به مردم بگو: همانا من بشری مانند شما هستم که به من وحی می‌رسد/ آیه ۱۱۰ سوره کهف.»

به تعبیر استاد مطهری، «ما شرقی ها مقام را به این می ‌دانیم که گفته شود فلان شخص اهل مکاشفه است، اهل کرامت و معجزه است، جن در تسخیر دارد، با فرشتگان تماس دارد»، در حالیکه ارزش واقعی بزرگان دین نه به معجزات و کارهای خارق العاده و خارج از توان بشری، بلکه بیش تر