پاورپوینت کامل پارادوکس‌های زندان مدرن ۴۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل پارادوکس‌های زندان مدرن ۴۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل پارادوکس‌های زندان مدرن ۴۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل پارادوکس‌های زندان مدرن ۴۳ اسلاید در PowerPoint :

زندان یکی از نهادهایی است که در دوره‌ی پهلوی، دستخوش تغییر و تحولات شد. این تغییرات ریشه در دوران مشروطه و بعضاً اواخر سلطنت ناصرالدین‌شاه داشت؛ یعنی آنجا که کنت دومونت فورت با تأسیس پلیس در ایران و نگارش «طرح تنظیمات»، نخستین گام‌ها را در این زمینه شروع کرد. به‌منظور بررسی درست زندان مدرن، بایستی آن را در ارتباط با دادگستری مورد نظر قرار داد.

نگاهی به تحول دستگاه قضا و زندان در عصر پهلوی اول

زندان یکی از نهادهایی است که در دوره‌ی پهلوی، دستخوش تغییر و تحولات شد. این تغییرات ریشه در دوران مشروطه و بعضاً اواخر سلطنت ناصرالدین‌شاه داشت؛ یعنی آنجا که کنت دومونت فورت با تأسیس پلیس در ایران و نگارش «طرح تنظیمات»، نخستین گام‌ها را در این زمینه شروع کرد. به‌منظور بررسی درست زندان مدرن، بایستی آن را در ارتباط با دادگستری مورد نظر قرار داد. به سخن دیگر، تا عرصه‌ی حقوق کیفری دستخوش تغییر و دگرگونی نمی‌شد، امکان تغییر در زندان‌ها نیز وجود نداشت. اصلاحات قضایی به سال‌های قبل از مشروطیت بازمی‌گشت و در دوران بعد نیز تداوم یافت. علی‌اکبر داور، وزیر عدلیه‌ی کابینه‌ی مخبرالسلطنه، دست به اصلاح عدلیه (دادگستری) زد و تدوین قوانین عرفی را در دستور کار قرار داد. داور بدین منظور، عدلیه را برای ایجاد تشکیلات جدید منحل کرد و محاکم حقوقی تشکیل داد. او با همکاری عده‌ای از قضات بلندپایه، به تدوین قوانین جدید همت گماشت و به‌منظور نوسازی دستگاه قضایی، دادگاه‌هایی در سطح کشوری، ناحیه‌ای و شهرستانی، همراه با دیوان عالی کشور در سطح مملکتی، به وجود آورد و قوانین جزایی و جنایی را بر بنیاد قوانین ایتالیا و سوئیس تدوین کرد.

در این راستا، به‌تدریج حقوق‌دانانی با تحصیلات جدید، جایگزین قضات قدیمی با سواد و تعلیمات سنتی شدند. در سال ۱۳۰۴ قانون مجازات عمومی به تصویب رسید که در آن مهم‌ترین مجازات برای جرائم خرد و کلان، زندان در نظر گرفته شده بود. در سال ۱۳۰۷ نظام‌نامه‌ی محابس و توقیفگاه‌ها به تصویب رسید و در آن، زندانیان به حقوقی نظیر غذا خوردن، ملاقات، مکاتبه و… دست یافتند. آیین‌نامه‌ای هم برای کار زندانیان غیرسیاسی تدوین شد. علاوه بر این، دولت ایران در دوره‌ی پهلوی اول، در کنگره‌های بین‌المللی، به شکل فزاینده‌ای مشارکت کرد؛ چنان‌که نمایندگانی از دولت ایران در کنگره‌های زندان‌ها، پلیس و کنگره‌ی امور جزایی و حبس شرکت داشته‌اند و از تجارب جهانی، به‌ویژه کشورهای غربی، به‌منظور اصلاح قوانین قضایی، مسئله‌ی استرداد مجرمین و طرح و نقشه برای ساخت زندان‌ها استفاده شد. در همین راستا، کنگره‌ی زندان‌ها منعقده در لندن، در سال ۱۳۰۴ش (۱۹۲۵م) نقشه‌ای برای ساخت زندان جدیدی در ایران طراحی و ارسال نمود.

پُرواضح بود که با تغییر رویکرد در عرصه‌ی حقوق کیفری، زندان دیگر نمی‌توانست با اشکال گذشته و پیشامدرن خود (که نماد آن در سیاه‌چال‌ها نمودار بود) تداوم یابد. بدین ترتیب بود که به پیروی از آیین‌نامه‌ها، ساختار فیزیکی زندان‌ها نیز تغییر کرد. در درون نهاد کلان زندان، خرده‌نهادهایی مثل بیمارستان، کارخانه، آشپزخانه و… پدید آمد و از این رو، رأی اروین گافمن، جامعه‌شناس کانادایی، در اینجا صائب به نظر می‌رسد که زندان را در زمره‌ی نهادهای تامی (

Total institution

) به‌شمار می‌آورد که در درون آن، تمام کنش افراد می‌بایست تحت کنترل و دید زندانبان‌ها انجام پذیرد و ارتباط ساکنان این نهاد با دنیای خارج منقطع شود.

در خلال دوران پهلوی اول، دو زندان ساخته شد که می‌توان از آن‌ها با صفت «مدرن» یاد کرد. اگرچه در برخی از زندان‌های دیگر، مثل زندان اصفهان، تبریز و شیراز نیز برخی از عناصر معماری مدرن وجود داشتند، ولی تام و تمام نبودند؛ چنان‌که فی‌المثل زندان شیراز همان ارگ کریم‌خان زند بود که با تغییراتی به زندان مبدل شده بود یا زندان تبریز سابقاً کارخانه‌ی قالی‌بافی آلمانی‌ها بود و بعداً دولت آن را خریداری و به زندان تبدیل کرده بود.

نخستین زندان مدرن ایران را می‌توان زندان قصر به‌شمار آورد که معمار روس، نیکلای مارکف، ساخت آن را در سال ۱۳۰۸ش به پایان رساند و به دست رضاشاه، در همان سال افتتاح شد. دومین زندان یا به‌طور دقیق‌تر توقیفگاه مدرن ایران، توقیفگاه عدلیه (کمیته‌ی مشترک ضدخرابکاری بعدی) بود که توسط معماران و مهندسان آلمانی ساخته شد و در سال ۱۳۱۶ افتتاح گردید.

برخی چون آبراهامیان، در توصیف خود از زندان قصر و کیفیت مدرن بودن آن، دچار سوءتعبیرهایی شده‌اند. آبراهامیان با اخذ نظریه‌ی میشل فوکو در «مراقبت و تنبیه»، نظم و انضباط را نیز، که به قول فوکو مهم‌ترین استراتژی قدرت در جامعه‌ی مدرن است، به جامعه‌ی ایران و زندان آن نسبت می‌دهد. آبراهامیان در اعترافات شکنجه‌شدگان مدعی شده است که زندان قصر از «سراسربین» (

panopticon

) جرمی بنتام الگوبرداری شده است. اما این مدعا نمی‌تواند محل اعتبار باشد، زیرا قصر دارای شاخصه‌های معماری سراسربین نبود. در سراسربین، سلول‌ها در یک ساختمان حلقه‌ای قرار دارند که این ساختمان حلقه‌ای در کانونش ساختمانی است که در آن رؤسا و مسئولین زندان به تمام سلول‌ها تسلط کامل دارند. سلول‌ها هم میله‌میله بوده و دارای نور کافی هستند، اما زندان قصر هیچ‌کدام از شرایط پیش‌گفته را نداشت و نه درهای میله‌ای سلول‌ها و نه برج مرکزی، در آن محلی از اعراب نداشت. اگر زندان قصر مشابه الگوی سراسربین بود، کاربست نظریه‌ی فوکو می‌توانست در این مورد خاص صحیح باشد، ولی برای آنکه بتوان از نظریه‌ی فوکو استفاده کرد، صرفاً تغییرات در زندان بسنده نیست، بلکه بایستی کل جامعه و نظام سیاسی، مؤلفه‌های قدرت مدرن را داشته باشند و باید سطح تکنولوژی به‌قدری پیشرفته باشد که از آن بتوان برای کنترل افراد استفاده کرد. مع‌الوصف ساختمان زندان قصر بسیاری از مؤلفه‌های یک زندان مدرن و البته نه از نوع سراسربین را در خود داشت: بیمارستان، اتاق ملاقات، کارخانه، حیاط، کریدور، سلول، حمام و…

به‌واسطه‌ی تغییراتی که در عرصه‌ی حقوقی از یک‌سو و ساختار زندان از سوی دیگر صورت گرفته بود، کنش‌های زندان نیز بعضاً دگرگون شد و در برخی موارد، کنش‌های نوینی خلق گردید که مسبوق به سابقه نبود؛ به‌طوری‌که اعتصاب غذا کنشی ساختارشکن به‌شمار می‌آمد و فقط با تکوین زندان مدرن و حق زندانیان در صرف غذا، امکان وقوع و حدوث آن می‌رفت. ایجاد کارخانه در برخی از زندان‌ها و کار زندانیان غیرسیاسی در آن نیز در این زمره بود.

لیکن تغییر و تحولات در عرصه‌ی زندان‌های دوره‌ی رضاشاه را باید