پاورپوینت کامل بگذار سر ما بر دار رود! ۵۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل بگذار سر ما بر دار رود! ۵۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل بگذار سر ما بر دار رود! ۵۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل بگذار سر ما بر دار رود! ۵۷ اسلاید در PowerPoint :

مردم ایران در طول تاریخ شاهد حضور حکومت‌ها و سلاطین و قدرتمندان بسیاری بوده‌اند، اما در میان آنها مغولان روایتی ترسناک دارند، چرا که این سرزمین به یکباره شاهد هجوم کسانی شد که زیرو بم این سرزمین را به غارت شخم زدند و مردم را به هلاکت رساندند. در زمان هجوم مغول به ایران دو سلسله خوارزمشاهیان و سلجوقیان همزمان حکومت می‌کردند و همراه آنان هم فرقه اسماعیلیه برای خود قدرتی داشت.

به مناسبت سالروز قیام سربد‌اران

مردم ایران در طول تاریخ شاهد حضور حکومت‌ها و سلاطین و قدرتمندان بسیاری بوده‌اند، اما در میان آنها مغولان روایتی ترسناک دارند، چرا که این سرزمین به یکباره شاهد هجوم کسانی شد که زیرو بم این سرزمین را به غارت شخم زدند و مردم را به هلاکت رساندند. در زمان هجوم مغول به ایران دو سلسله خوارزمشاهیان و سلجوقیان همزمان حکومت می‌کردند و همراه آنان هم فرقه اسماعیلیه برای خود قدرتی داشت. اما به یک چشم برهم زدن به اراده چنگیز خان هر سه این نیرو در هم شکسته شد و بیش از یک قرن سرزمین ایران و مردم آن تحت سلطنت مغولان قرار گرفت. تاریخ سربد‌اران واقعیتی است از تاریخ ایران که نشان از همبستگی و همراهی مردمی دارد که سال‌ها به‌دنبال موقعیتی می‌گشتند تا با قیامی یکباره، سایه ظلم و ستم را از سر خود و سرزمین ایران بردارند، گرچه این قیام در نهایت با شکل‌گیری حکومتی محلی در منطقه خراسان و بعدها با کش و قوس‌های قدرت‌طلبانه بین سرانش به آنچه که می‌باید نرسید، اما در آن همه تاریکی، شمعی پر از نور بود.

آغاز ماجرا

«سلطان محمد خوارزمشاه» بعد از آگاهی از شکل‌گیری قدرت عظیمی به ریاست «چنگیز خان» در منطقه مغولستان نماینده‌ای را برای تحقیق به آنجا فرستاد که نتیجه آن بستن معاهده‌ای دوستانه‌ بین چنگیز خان و سلطان محمد شد. اما یک اشتباه که ریشه آن طمع و حرص حاکم منطقه «اترار» بود ایران را برای یک قرن درگیر فاجعه‌ای بزرگی کرد. چنگیز‌خان بعد از بستن معاهده هدایایی برای سلطان خوارزمشاه به همراه ۴۵۰ بازرگان که آنها نیز کالاهای فراوان و گرانبهایی داشتند روانه دربار ایران کرد. این هیأت در شهر اترار به‌خدمت حاکم شهر که دایی شاه خوارزمشاه بود رسید. این حاکم که مجذوب کالاهای گرانبها و اموال فراوان آن بازرگانان شده بود دستور داد آنها را به قتل رسانده و اموالشان را تصاحب کنند.

یکی از افراد این حادثه که جان سالم برده بود، ماجرا را به اطلاع چنگیز خان ‌رساند. بعد از شنیدن این خبر چنگیز خان هیأتی را به دربار خوارزمشاه می‌فرستد با این تقاضا که آن حاکم غارتگر را تحویل او دهند و خسارت وارده را جبران کنند. اما بی‌خردی سلطان محمد خوارزمشاه باعث شد تا نه تنها حاکم را تحویل ندهد و رفع خسارت نکند، بلکه این هیأت جدید را هم به قتل برساند. مغولان خشمگین از این واقعه نخستین لشکرکشی خود را در سال ۶۱۶ انجام دادند و پس از آن در سال ۶۲۶ هجری قمری هجوم وحشیانه خود را به ایران آغاز کردند. این هجوم خونین منجر به استیلای کامل قوم مغول حدود بیش از صد سال در سراسر ایران شد، اگرچه در زمان فرمانروایی «هلاگوخان» که حکومت منسجمی در ایران به نام ایلخانان تشکیل داد و ایران تا حدودی به سمت اصلاح امور و آبادانی رفت، اما نتیجه آن ویرانی‌ها چیزی نبود که به سادگی آباد شود.

بعد از درگذشت هلاگوخان جانشینان او با قدرت حکومت کردند تا سال ۷۱۶ که نوبت به حکومت «ابوسعید بهادر خان» رسید. او هشتمین سلطان بود و با اینکه بیست سال تا ۷۳۶ و زمان قیام سربد‌اران حکومت کرد اما چون کاردانی و لیاقت اسلاف خود را نداشت، پس از مرگش متصرفات مغولان تجزیه شد و در نهایت هم با روی کار آمدن« تیمور لنگ» قدرت مغولان در ایران به پایان رسید.

پس از مرگ ابوسعید بهادر خان جنگ‌های داخلی به خاطر کسب قدرت بین سران مغول درگرفت و در این

گیر و دار روستاییان و شهر نشینان از غارت و چپاول و تجاوز لشکریان و برخی از امیران فئودال سخت زیان دیدند. البته این جنگ و ستیز قبل از مرگ ابوسعید بهادر خان وجود داشت و بی‌وقفه در سرزمین ایران و کشورهای هم مرز آن در جریان بود و نتیجه آن بدتر شدن هر روز زندگی مردم بخصوص طبقه روستایی شد که باعث ورودشان به عرصه مبارزه شد.

ابوسعید بهادرخان در زمان حیات خود که همزمان با آخرین سال‌های حکومت ایلخانان بود، شخصی را به حکومت خراسان برگزیده و «خواجه علاءالدین محمد هندو» را به‌عنوان وزیر معرفی کرد. این وزیر در این زمان سعی کرد تا اندازه‌ای وضع اقتصادی آن ناحیه را بهبود بخشد و وصول مالیات‌هایی را که از مردم خودسرانه می‌گرفتند متوقف کند. اما این اقدامات کافی نبود و همچنان ظلم و ستم صحرانشینان مغول و ترک به رعایا ادامه داشت که بسیار بی‌رحم و متجاوز بودند.

در پی این حوادث که نارضایتی و ناخرسندی قشرهای پایین مردم چه در روستا و چه در شهر بشدت افزایش یافته بود، واعظی از شیوخ صوفیه به نام «شیخ خلیفه» که از تمام شیوخ خود دل بریده بود و برای تبلیغ باورهایش به سبزوار آمده بود، در دل و جان مردم جای گرفت. شهر سبزوار و ناحیه «بیهق» واقع در غرب نیشابور که برای این تبلیغات برگزیده شده بود بهترین و مناسب‌ترین محل به شمار می‌فت چرا که روستاییان اطراف سبزوار و طبقات پایین مردم شهری از شیعیان راسخ و در نتیجه مخالف قدرت موجود بودند و از طرفی این منطقه یکی از مراکز میهن‌پرستی در ایران‌ آن زمان بود.

به‌گفته مورخان شیخ خلیفه پس از ورود به سبزوار در مسجد جامع اقامت کرد و با صدای بلند قرآن می‌خواند و وعظ می‌کرد و در نتیجه آن عده کثیری شاگرد و مرید گرد او جمع شدند. چیزی نگذشت که اکثر روستاییان آن ناحیه مرید وی شدند. به گفته مورخین شیخ خلیفه تبلیغ «دنیاوی» می‌کرده است و مراد از این کلمه با توجه به تبلیغات پیروانش، تبلیغ مساوات عمومی و بیداری در برابر ستم بوده است. تعالیم عقیدتی شیخ خلیفه با اعتقاد رسمی حکام، یعنی تسنن نمی‌خواند و از سوی دیگر تعالیم وی موقعیت اجتماعی و سیاسی و حتی منافع اقتصادی حاکمان آن زمان را به خطر می‌انداخت.

بالاخره علمای درباری که دست در دست حکام داشتند فتوایی علیه وی و واجب القتل بودنش صادر کردند. در نتیجه دشمنان شیخ خلیفه تصمیم گرفتند او را پنهانی به قتل برسانند و روزی صبحگاهان که شاگردان شیخ خلیفه به مسجد جامع آمدند مشاهده کردند که استادشان را به یکی از ستون‌های حیاط مسجد حلق‌آویز کرده‌اند. شکی نبود که شیخ را به قتل رسانیده بودند. ولی اولیای محلی شایع کرده بودند که او خودکشی کرده است.

بعد از مرگ شیخ خلیفه، یکی از شاگردان وی به نام «حسن جوری» که به درایت و عقل و قدرت بر دیگران برتری داشت به جانشینی وی برگزیده شد. البته خود شیخ خلیفه او را به جانشینی خویش برگزیده بود. شیخ حسن جوری پس از مرگ شیخ خود، شبانه به نیشابور گریخت و با جمعی از مریدان و شاگردانش به منظور تبلیغ و ترویج عقاید مذهبی و سیاسی خود به مسافرت‌های زیادی رفت، از سبزوار گرفته تا بلخ و هرات و حتی کرمان و عراق و چنانچه پس از مدتی توقف و موعظه و تبلیغ در شهری شناخته می‌شد، پنهانی بار سفر می‌بست و راهی شهر دیگری می‌شد. این مسافرت‌های تبلیغاتی سه سال طول کشید.

حسن جوری تلاش خود را کرد تا پیروانش را با هم متحد کرده و آنها را سازمان دهد، به روایت «حافظ ابرو»، «..هر کس که دعوت ایشان قبول می‌کرد اسامی ایشان (را) ثبت می‌گردانید و می‌گفت: حالا وقت اختفاست و وعده می‌داد که هرگاه اشارت شیخ شود و وقت ظهور گردد می‌باید که آلت حرب (جنگ) بر خود راست کرده مستعد(آماده) کارزار(نبرد) حق علیه باطل گردند.» از این سخنان کاملاً می‌توان فهمید که هدف تبلیغات شیخ خلیفه و حسن جوری دعوت به خروج علیه سران مغول و همراهان آنان یعنی فرماندهان محلی بوده است.

طریقت شیخ حسن قلمرو وسیعی را فرا گرفت و عموم مردم و بخصوص پیشه‌وران و تهیدستان شهری و روستاییان را با خود همراه کرد. در تاریخ نامه‌ای معتبر و مستند از شیخ خطاب به یکی از امیران مغول برجای مانده است که وی در این نامه شهرها و نواحی را که بازدید کرده و در آنها به تبلیغ پرداخته را ذکر می‌کند. در واقع شیخ در قلمرو وسیعی به سیر و سفر پرداخته و بی‌شک تلاشش این بوده که در تمام نقاط به تبلیغ بپردازد. او گذشته از این جنبه ملی مبارزه خود با تشریح حقوق کشاورزان و روستاییان، آنان را نسبت به احقاق حقوق خود دلیر می‌کرد و به جهاد با ستمکاران تحریک می‌نمود اما پیوسته آنان را از اقدام نابجا و نسنجیده برحذر می‌داشت.

اما در نهایت در زمانی که شیخ در خراسان بود، وی را به فرمان «ارغون شاه» دستگیر و در دژی محبوس می‌کنند که در این روز هفتاد تن از درویشانی که همراه شیخ بودند بعد از مقاوتی سخت مجر