پاورپوینت کامل مفهوم شناسی حکمت در شاهنامه ۳۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مفهوم شناسی حکمت در شاهنامه ۳۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مفهوم شناسی حکمت در شاهنامه ۳۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل مفهوم شناسی حکمت در شاهنامه ۳۲ اسلاید در PowerPoint :

روزی از روزها در مجلسی از موبدان و بخردان، انوشیروان از آنان می‌خواهد که هریک دفتر دانش خود را بگشاید؛ پس هر کس از علم خود می‌گوید. بزرگمهر نیز به پا می‌خیزد و آنچه می‌گوید، از مصادیق بارز حکمت در شاهنامه است. (حکمت به معنایی که از آن سخن گفتیم و نه الزاماً قواعد و بنیان‌های فلسفی).‎ نخستین کلام بزرگمهر تأکید بر این معناست که انسان پرگوی در میان مردمان خوار می‌گردد. پس از آن نکات نغز و حکیمانه‌ای گفته می‌شود که پندهای لقمان در قرآن را به یاد می‌آورد و نیز برخی مبانی حکمی در تمدن اسلامی را.

روزی از روزها در مجلسی از موبدان و بخردان، انوشیروان از آنان می‌خواهد که هریک دفتر دانش خود را بگشاید؛ پس هر کس از علم خود می‌گوید. بزرگمهر نیز به پا می‌خیزد و آنچه می‌گوید، از مصادیق بارز حکمت در شاهنامه است. (حکمت به معنایی که از آن سخن گفتیم و نه الزاماً قواعد و بنیان‌های فلسفی).

‎

نخستین کلام بزرگمهر تأکید بر این معناست که انسان پرگوی در میان مردمان خوار می‌گردد. پس از آن نکات نغز و حکیمانه‌ای گفته می‌شود که پندهای لقمان در قرآن را به یاد می‌آورد و نیز برخی مبانی حکمی در تمدن اسلامی را. این خود نشان می‌دهد که فردوسی حکمت ایران باستان را به زبان عصر و زمانه خود روایت می‌کند

‎

. بنیان درستی معرفت به حق است و گر این معرفت صید آدمی گردد، آدمی را هیچ باک نیست. مصداق چنین صاحب معرفتی را تن ز این جهان و جان از آن جهان است و صفات حمیده دیگر

‎

:

‎

ز نیرو بوَد مرد را راستی

زسستی دروغ آید و کاستی

ز دانش چو جان تو را مایه نیست

بهْ از خامشی هیچ پیرایه نیست

چو بر دانش خویش مهر آوری

خرد را ز تو بگسلد داوری

توانگر بود هر که را آز نیست

خنُک بنده کش آز انباز نیست

مدارا خرد را برادر بوَد

خرد بر سر جان، چو افسر بود

چو دانا تو را دشمن جان بود

بهْ از دوست‌مردی که نادان بود

توانگر شد آن کس که خشنود گشت

بد و آز و تیمار او سود گشت

به آموختن گر فروتر شوی

سخن را ز دانندگان بشنوی

به گفتار گر خیره شد رأی مرد

نگردد کسی خیره همتای مرد

هر آن کس که دانش فرامُش کند

زبان را به گفتار خامش کند

(همان، ابیات ۱۰۹۰ تا ۱۱۰۹)‏

حکیمان بزرگمهر را بر این گفتار نیک، مدح و آفرین می‌گویند؛ به‌ویژه که پس از آن، بزرگمهر شاه دادگر را شبان گوسفندان می‌خواند و صاحب فرّ یزدان. این مجلس و این گفتار بر شأن و منزلت بزرگمهر می‌افزاید و انوشیروان که از آن حظ فراوان برده، مجلس دیگر می‌آراید و به تعبیر فردوسی حکیمان داننده و هوشمند را بار دیگر به مباحثه با بزرگمهر فرا می‌خواند. مفهوم «حکیم» برای کسانی که در این مجلس حاضر می‌گردند، با استناد به نوع سؤالشان روشن می‌شود و بدین صورت حکمت در نزد فردوسی تعریف می‌گردد

‎

:

‎

حکیمان داننده و هوشمند

رسیدند نزدیک تخت بلند

(همان، بیت ۱۱۳۶)‏

اولین پرسش حکیمان از بزرگمهر قضا و قدر است. پاسخ وی، حکمتی از حکمت‌های شاهنامه است. پاسخ ساده و مناقشه‌برانگیز بزرگممهر و در اصل فردوسی به آن، نشان‌دهنده قلت بضاعت فردوسی در مقام استدلالات فلسفی و مباحثات کلامی (و از جمله پیچیده‌ترین‌شان چون قضا و قدر) نسبت به حکمای آن دوره است. جواب بزرگمهر به سؤال قضا و قدر چنین است

‎

:

‎

از ایشان یکی بود فرزانه‌تر

بپرسید از او از قضا و قدر

که: انجام و فرجام چونین سَخُن

چگونه‌ست و این بر چه آید به بُن؟

چنین داد پاسخ که: جوینده مرد

دوان و شب و روز با کارکرد

بوَد راه روزی بر او تار و تنگ

به جوی اندرون آب او با درنگ

یکی بی‌هنر خفته بر تخت بخت

همی گل فشاند بر اوبر درخت

چنین است رسم قضا و قدر

ز بخشش نیابی به کوشش گذر

جهاندار دانا و پروردگار

چنین آفرید اختر روزگار

(همان، ابیات ۱۱۳۸ تا ۱۱۴۴)‏

در این ابیات قضا و قدر رسماً به حق تعالی وانهاده می‌شود و آدمی نیز در تغییر و تصرف در آنها ناتوان. آیا این ابیات همان اندیشه رایج اشعریان در آن روزگار نیست؟

‎

‎

سؤال دیگر آن است که شئ افزون چیست و شخص شایسته کیست؟ از دیدگاه بزرگمهر شئ افزون دانش است و شایستگان صاحبان صفاتی چون آهستگی، کریمی، خوبی و شایستگی‌اند. دیگری از هنر به هنگام نبرد می‌پرسد. پاسخ می‌یابد که هنر آن است که مرد جنگی چون عیب خود دید، آیین و کیش خود بگرداند، یعنی از آن عیب دوری گزیند و راه و رسمی دیگر در پیش گیرد

‎

.

‎

حکیمی دیگر راز رنج کمتر بردن در زیستن را جویا می‌شود. وی خردمندی، بردباری، راستی در تجارت، فروگذاشتن کژی و ناراستی و بخشندگی به هنگام کامکاری را راههای کاهش رنج در زندگی می‌داند. سؤال دیگر پیرامون ماهیت کسانی است که حافظ و نگهبان نفس خویشند. کسانی که چون به آرزوهای خود می‌رسند، کریمی و نیک‌خویی خود را وانمی‌نهند و چون بدی روزگار اوج گیرد در درستی و راستی، سستی نمی‌ورزند

‎

.

‎

حکیمی دیگر از طریق نیکنامی و عاقبت به خیری سؤال می‌کند

‎

:

‎

چه سازیم تا نام نیک آوریم

در آغاز فرجام نیک آوریم

دوری از گناه و آنچه در مکتب کنفوسیوس قانون سیمین، نام نهاده‌اند و در مسیحیت قانون زرین (یعنی هر آنچه بر خود نمی‌پسندی، بر دیگران مپسند) از جمله حکمت‌های بزرگمهر است برای وصول به نیک نامی و فرجام پاک

‎

.