پاورپوینت کامل حماسه، سرود پهلوانی ۵۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل حماسه، سرود پهلوانی ۵۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل حماسه، سرود پهلوانی ۵۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل حماسه، سرود پهلوانی ۵۴ اسلاید در PowerPoint :

«دانشنامه زبان و ادب فارسی» مجموعه هفت جلدی مغتنمی است که به قلم جمعی از دانشوران و زیر نظر استاد ارجمند آقای دکتر اسماعیل سعادت تدوین شده و انتشارات فرهنگستان زبان و ادب فارسی آن را در اختیار علاقه‌مندان گذاشته است. آنچه در پی می‌آید، نوشتاری از مجلد دوم است که به موضوع «حماسه» در ادبیات ملل مختلف و از آن جمله ایران می‌پردازد.

اشاره: «دانشنامه زبان و ادب فارسی» مجموعه هفت جلدی مغتنمی است که به قلم جمعی از دانشوران و زیر نظر استاد ارجمند آقای دکتر اسماعیل سعادت تدوین شده و انتشارات فرهنگستان زبان و ادب فارسی آن را در اختیار علاقه‌مندان گذاشته است. آنچه در پی می‌آید، نوشتاری از مجلد دوم است که به موضوع «حماسه» در ادبیات ملل مختلف و از آن جمله ایران می‌پردازد. مؤلف دانشمندش، آقای دکتر خالقی مطلق است که عمده عمر گرامی خود را در تحقیق و تصحیح شاهنامه گذرانده است و از این جهت حقی ادانشدنی به گردن ایرانیان و شاهنامه‌خوانان و پژوهندگان عرصه ایران‌شناسی دارد. به راستی می‌توان تحقیقات مرتبط با شاهنامه را به دو دور پیش از خالقی و پس از او تقسیم کرد، هرچند که قبل از ایشان نیز کسانی در این وادی گام برداشته بودند که نامشان گرامی باد؛ اما کار سترگ استاد خالقی قابل مقایسه با هیچ کدام از آنها نیست. افزون بر کار تصحیح، دکتر خالقی مجموعه مقالاتی نیز مرتبط با اجزای شاهنامه دارد که آنها نیز بسیار مهمند. در مقاله حاضر (که موارد ارجاعی و منابعش حذف شده)، استاد به بررسی موضوع حماسه‌سرایی پرداخته‌اند که بخشی از آن مربوط به ایران و زبان فارسی و حماسه ملی و از آن میان شاهنامه است. آگاهی بر این مقدمات برای گام‌زنان در این پهنه حائز اهمیت فراوان است.

***

حماسه در عربی به معنی «دلاوری»، «شجاعت»، از ریش «حمس» به معنی «شدت و حدّت در کار» و در ادب قدیم عرب، به نوعی شعر رزمی می‌گفتند که در شرح افتخارات قبایل عرب سروده می‌شد؛ ولی امروز در زبان فارسی برابر اصطلاح غربی، به معنی «منظوم پهلوانی» (از یونانی و در اصل به معنی «سخن»، «داستان»، «نظم») به کار برده می‌شود. و اما

epos

خود کهن‌ترین قالب منظوم نوع «اپیک» (شعر روایی) است و اپیک یکی از انواع سه‌گان شعر است؛ دو نوع دیگر یکی «لیریک» (شعر غنایی) است و دیگری «دراماتیک» (شعر نمایشی).

خاستگاه حماسه را سرود پهلوانی یا «چکامه» می‌دانند. سرود پهلوانی شعر روایی کوتاهی است در توصیف کارهای پهلوانی، بدون آنکه وارد جزئیات ماجرا و یا شرح درگیری شود، بلکه تنها به نکات اصلی ماجرا و گفتگوهای «دراماتیک» بسنده می‌کند. در سرود حماسی همچنین توجه اصلی به پهلوان است، نه به داستان. سرودهای حماسی را آوازخوان‌های دوره‌گرد در میان توده مردم، به‌ویژه هنرمند‌ترین آنها، در بزمهای اشرافی و درباری و یا در همراهی فرمانروایان در سفرها و لشکرکشی‌ها می‌خواندند و می‌نواختند. بیشتر این سرودها، چون به روی کاغذ نیامده‌اند، از دست رفته‌اند.

از نمونه‌های مشهور و بازمانده آنها، می‌توان از سرود هیلدبراند۱ به آلمانی کهن، از حدود سال ۸۰۰ م، سرودهای حماسی اسکاندیناوی، معروف به اِدا۲ سرودهای حماسی روسی با عنوان بیلینه۳ به معنی «رویداد»، که از سد یازدهم تا سد بیستم در روسیه رواج داشتند، نام برد.

در ایران از سرودهای حماسی پیش از اسلام چیزی برجای نمانده است؛ ولی در اوستا برخی توصیف‌هایی «یَشت»‌های پنجم، هشتم، نهم، دهم و نوزدهم را، در عین حال که گواهی از پیشینه‌ای کهن در شعر حماسی در ایران‌اند، می‌توان نوعی سرود حماسی نیز به شمار آورد، یا دست‌کم بازتاب‌هایی از سرودهای حماسی دانست. همچنین از رُمانس مادی «زَریادرس و اوداتیس»۴‌ که شرح کوتاهی از آن را خارس میتیلنی گزارش کرده و آن روایت کهن‌تری از داستان «گشتاسپ و کتایون» بوده، محتملا گونه سرود حماسی آن نیز وجود داشته است؛‌ چون به روایت خارس، « ایرانیان این داستان عشقی را با دلبستگی بسیار به آواز می‌خواندند.»

در زمان ساسانیان، اگرچه از سرودهای باربد چیزی برجای نمانده است، ولی عنوان برخی از آنها، چون «کین سیاوش» و «کین ایرج» اشاره به سرود حماسی دارد. گذشته از این،‌ فردوسی یکی از سه سرودی را که باربد در بزم پرویز از بالای درخت می‌خواند، «پهلوانی سرود» نامیده است. همچنین جاحظ در کتاب «المحاسن و الاضداد»، به خواندن روایات پهلوانی در زمان خسروپرویز در جشن نوروز اشاره کرده است.

به دیگر زبان‌های ایرانی نیز نمونه‌های اندکی از سرود پهلوانی در دست است؛ از آن جمله است قطع ناقصی به سُغدی در توصیف «نبرد رستم با دیوان» و «سرود دارجنگه» به زبان لری، از شاعری به نام نوشاد. در شعر رسمی عربی و فارسی نیز قطعات کوتاه حماسی یا حماسی‌گونه هست که در آنها آواز و موسیقی نقشی ندارند. از آن میان اشعار کتاب «الحماسه» از ابوتمام (شاعر عرب ثلث نخستین سد سوم ق) در توصیف افتخارات قبیلگی و یا «مناظره عرب و عجم» از اسدی طوسی.

داستان پهلوانی

از مجموعه سرودهای پهلوانی، یا از روایات حماسی شفاهی یا مدون، حماسه یا داستان پهلوانی به وجود می‌آید که بیشتر منظوم است؛ ولی در برخی کشورها، از جمله در ایرلند و ایران، به صورت منثور نیز وجود داشت. ویژگی‌های حماسه عبارت‌است از: گسترش نقل، پرداختن به جزئیات، بیرون رفتن از موضوع اصلی یا به اصطلاح حاشیه رفتن، بازگویی رویدادهای پیشین، توجه به طبیعت و توصیف رنگین آن، به کار بردن مثل و تمثیل، تکرار ترکیبات توصیفی معین (مانند «رستم نامدار»، «شمشیر هندی»، «تیغ تیز»، «خورشید تابان»،‌«ماه نو» و جز اینها) ‌و حتی تکرار تمامی یک مصراع تا چند بیت، پذیرفتن داستان‌های میان‌پیوست.

موضوع حماسه شرح اساطیر و توصیف‌های آرمانی‌شده کارهای خدایان و پهلوانان و وصف نبردهای سرنوشت‌ساز میان اقوام است. روایات حماسی را که در میان مردم رواج داشت، سرایندگانی به گون بدیهه‌سرایی به شعر درمی‌آوردند و آنها را با نواختن ساز به آواز می‌خواندند. در یونان باستان به این سرایندگان «راپسود»،۶ در سده‌های میانه در فرانسه «ژونگلور»،۷ در میان صربها «گوزلار»،۸ در روسیه «اسکوموروخی»،۹ در قفقاز و آسیای میانه «عاشیق» و «کوراوغلوخوان» می‌گفتند و در آسیای میانه استادان این هنر لقب «بلبل» می‌گرفتند. در ایران باستان این سرایندگان «گوسان» نامیده می‌شدند، ولی در شاهنامه بر آنها نام «لوری» نهاده شده است.

برای حماسه اگرچه می‌توان هر وزنی را برگزید، ولی غالبا در میان هر ملتی حماسیه وزنی ویژ خود دارد که سراسر آن بدان وزن سروده شده است؛ مثلا وزن شعر ایلیاد را «هکسامِتِر»۱۰ می‌نامند و آن بحری است که از شش پایه و هر پایه از یک هجای بلند تکیه‌دار و یک هجای بلند یا دو هجای کوتاه تشکیل شده است و پای ششم بریده یا محذوف است. این وزن را‌ سپس‌تر، بسیاری از شاعران حماسه‌سرای غرب، از جمله ویرژیل (۷۰ ـ ۱۹ق‌م )‌،‌شاعر رومی، به کار بردند. و یا برای حماسه‌های فارسی بحر متقارب مثمن محذوف به کار رفته است،‌ مگر در چند مورد اندک، همچون شاهنام مسعودی مروزی متعلق به آغاز سد چهارم‌ق (به بحر متقارب سالم و یا هزج مسدس محذوف) و شاهنام حیرتی تونی (متوفی ۱۹۷۰ق؛ به بحر هزج مسدس محذوف).

بدیهه‌سرایی

در آغاز سد بیستم دو پژوهند آمریکایی به نامهای میلمَن پری۱۱ و شاگردش آلبرت لرد پس از بررسی‌ اشعار حماسی شفاهی در یوگسلاوی، موفق به کشف شیو بدیهه‌سرایی این سرایندگان شدند و به این نتیجه رسیدند که آنها هنگام بدیهه‌سرایی، از واحدهای بیانی از پیش ساخته استفاده می‌کردند. آنها سپس این نظر را تا حدودی به حماسه‌های باستان و سده‌های میانه‌نیز تعمیم دادند. در سالهای اخیر، دو سه تن از ایران‌شناسان این فرضیه را درباره شاهنامه نیز معتبر دانسته‌اند و خواسته‌اند از فردوسی کمابیش یک گوسان یا نقال بسازند؛ ولی چون نظر آنها تحمیلی، ساده‌دلانه و ساده‌انگارانه و صرفا ناشی از شیفتگی به فرضی پری ـ لرد و علاقه به عمومیت دادن اعتبار آن است، در اینجا پرداختن بدان جز به درازا کشاندن سخن سودی نخواهد داشت.

اجمالا باید گفت که اگر بدیهه‌سرایی از چند بیت درگذرد و به یک قطعه بزرگ یا حتی به یک داستان بکشد، حتی با آماده بودن موضوع و به کار بردن عبارات از پیش ساخته، هیچ‌گاه ارزش‌ ادبی بزرگی به دست نخواهد آورد و از این رو، فرضیه پری ـ لرد حتی درباره همه حماسه‌های شفاهی نیز دارای اعتبار یکسان نیست، بلکه اعتبار کامل آن محدود به کار گوسان‌های دوره‌گرد و