پاورپوینت کامل تفکیک شیفتگان عدالت از فریفتگان قدرت ۳۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تفکیک شیفتگان عدالت از فریفتگان قدرت ۳۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تفکیک شیفتگان عدالت از فریفتگان قدرت ۳۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تفکیک شیفتگان عدالت از فریفتگان قدرت ۳۹ اسلاید در PowerPoint :

بهترین میزان براى دریافت توفیق یک حکومت، میزان «عدالت» در آن حکومت است، یعنى اینکه یک حکومت چگونه استحقاق‌ها را در همه‌ امور رعایت مى‌کند و تبعیض‌ها را مى‌زداید، آنجا که باید مساوات را پاس بدارد، بجد آن را پاسدارى مى‌نماید، آنجا که صلاحیت و استحقاق موجب تفاوت و امتیاز مى‌شود، حقوق متناسب هر ذیصلاح و هر ذى‌حقى را رعایت مى‌کند و براى همگان امکان رشد و شکوفایى استعدادشان را فراهم مى‌سازد تا هر کس بتواند به میزان بروز استعداد و توانایى خود از امکانات متناسب با استعداد و تلاش خویش بهره‌مند شود و به هیچ‌کس و هیچ‌چیز ستمى روا نشود.

تأملی بر رمز و راز حکومتداری امیر‌المؤمنین(ع)

بهترین میزان براى دریافت توفیق یک حکومت، میزان «عدالت» در آن حکومت است، یعنى اینکه یک حکومت چگونه استحقاق‌ها را در همه‌ امور رعایت مى‌کند و تبعیض‌ها را مى‌زداید، آنجا که باید مساوات را پاس بدارد، بجد آن را پاسدارى مى‌نماید، آنجا که صلاحیت و استحقاق موجب تفاوت و امتیاز مى‌شود، حقوق متناسب هر ذیصلاح و هر ذى‌حقى را رعایت مى‌کند و براى همگان امکان رشد و شکوفایى استعدادشان را فراهم مى‌سازد تا هر کس بتواند به میزان بروز استعداد و توانایى خود از امکانات متناسب با استعداد و تلاش خویش بهره‌مند شود و به هیچ‌کس و هیچ‌چیز ستمى روا نشود.

عدالت در بیانات امیرمؤمنان على(ع) در مفهومى عمیق و همه‌جانبه، به معناى قرار دادن هرچیز در جاى خود و رعایت استحقاق هر چیز و رساندن هر ذى‌حقى به حقش آمده، چنانکه آن حضرت فرموده است:«عدالت کارها را بدانجا مى‌نهد که باید.» (نهج‌البلاغه، حکمت ۴۳۷)

پیشواى عدالت‌گرایان، امام على(ع)، همه چیز را برمبناى عدالت مى‌دید و همه‌چیز را با میزان عدالت مى‌سنجید و حکومت را نیز پذیرفت تا عدالت را برپا سازد و در بستر عدالت، عبودیت‌الله را معنا بخشد. امیرمؤمنان على(ع) حکومت را هدف نمى‌دانست تا همه چیز را براى آن بخواهد، آن را کعبه‌ آمال نمى‌دید تا همه‌کس را به گِرد آن به طواف وادارد، حکومت را وسیله‌ قدرت و مکنت و منزلت نمى‌دانست تا آن را محمل خودکامگى و اقتدارگرایى و چپاولگرى و ثروت‌اندوزى و خوارسازی و به بنده‌گیری مردمان سازد. امام على(ع) براى نفسِ حکومت، هیچ ارزش و اعتبارى قائل نبود، مگر اینکه به وسیله‌ آن بتواند عدالت را برپا سازد که در این صورت، حکومت اعتبار مى‌یابد و در تمام دوران حکومت خود در این راه گام برداشت و ذره‌اى در این مسیر کوتاهى روا نداشت و این میزانى روشن در توفیق حکومتىِ آن حضرت است.

گفت‌وگوى امیرمؤمنان على(ع) با ابن‌عبّاس نمونه‌اى است گویا براى تبیین دیدگاه عدالت‌گرایانه‌ آن حضرت و اینکه نفسِ حکومت تا چه اندازه نزد آن حضرت بى‌ارزش بوده است، مگر آنکه به وسیله‌ حکومت، باطل و ستمى را بزداید و حق و عدالتى را برپا نماید. شریف رضى آورده است که عبدالله‌ بن عباس گوید در «ذى قار» [پیش از جنگ جمل] نزد امیرمؤمنان(ع) رفتم، آن حضرت مشغول پینه‌زدن کفش خود بود، چون مرا دید، گفت: «بهاى این کفش چقدر است؟» گفتم: «بهایى ندارد». فرمود:«به خدا سوگند این کفش بى‌ارزش نزد من محبوب‌تر است از حکومت بر شما، مگر آنکه حقى را برپا سازم یا باطلى را براندازم.» (همان، خطبه ۳۳)

امام على(ع) حکومت را نپذیرفته بود تا حکمفرمایى کند، تا خاندان خود را بر مردمان مسلط سازد، تا از حکومت براى خود توشه‌اى اندوزد، تا مردمان را به بندگى خویش گیرد، تا گروهى را به ناحق بالا کشد و گروهى را به ناحق پایین آورد، تا صالحان را دشمن گیرد و فاسقان را حزب خویش قرار دهد، تا به نام دین، دنیاطلبى نماید؛ هرگز، بلکه این امور همان چیزى بود که پیشواى عدالت‌گرایان از ظهورش در میان مسلمانان سخت هراس داشت و نگرانى او براى امت اسلامى از همین امور بود، چنانکه فرمود:«نگرانى من از آن است که نابخردان و نابکاران این امت زمامدارى را به دست آرند و مال خدا را دست به دست گردانند و بندگان او را به بندگى و خدمت خود گیرند و با صالحان در پیکار باشند و فاسقان را یاران خود سازند.» (همان، نامه ۶۲)

پیشواى عدالت‌گرایان، على(ع)، حکومت نابخردان و نابکاران را که مایه‌ ظهور انواع بى‌عدالتى‌ها است، سبب بیشترین نگرانى خود بر امت اسلامى معرفى کرده و حکومت را براى زدودن چنین روابط و مناسبات و به منظور برپا نمودن عدالتى همه‌جانبه پذیرفته، چنان‌که فرموده است:«آرى، به حق آنکه دانه را شکافت و جهان را آفرید، اگر حضور حاضران و اتمام حجت با اعلام وجود ناصران نبود و اگر خداوند از عالمان پیمانى سخت نگرفته بود که در برابر شکم‌بارگى ستمگر و گرسنگى ستمدیده هیچ آرام و قرار نگیرند، بى‌تأمل رشته‌ حکومت را از دست مى‌گذاشتم و پایانش را چون آغازش مى‌انگاشتم و چون گذشته، خود را به کنارى مى‌کشیدم.» (همان، خطبه ۳)

امیرمؤمنان على(ع) در تمام دوران حکومت خود بر سر این سخن ایستادگى نمود و هرگز در سیاست خود ذره‌اى از عدالت عدول ننمود. او عدالت را میزان حکومت خود قرار داد، نه حکومت را میزان عدالت؛ او عدالت را میزان سیاست خود قرار داد، نه سیاست خود را میزان عدالت؛ و از این‌رو جز به راه عدالت نرفت. آن حضرت مى‌فرمود: «معیار و میزان سیاست، عدالت است.» (شرح غررالحکم، خوانساری، ج ۶، ص ۱۱۶)

در منظر امام على(ع) عدالت قوام‌بخش حکومت، مایه‌ پیوند مردم و دولت و راه تحقق دیانت است. این نگاه به عدالت در کلمات آن حضرت مکرر وارد شده است، از جمله این بیانات:

«عدالت نظام‌بخش حکومت است.» (غررالحکم، آمدی، ج ۱، ص ۴۰)

«عدالت نگهدارنده‌ مردم است.» (همان، ص ۳۷)

«خداى سبحان عدالت را مایه‌ برپایى انسان‌ها و ستون زندگانى آنان و سبب پاکى از ستمکارى‌ها و گناهان و روشنى چراغ اسلام قرار داده است.» (همان، ص ۳۳۵)

امام على(ع) با چنین دریافتى از عدالت، به حکومت پرداخت و تحت هر شرایطى که قرار گرفت از عدالت رو برنتافت؛ تنگناها و مخالفت‌ها و مصیبت‌ها و نامردمى‌ها سبب نشد که از عدالت همه‌جانبه و فراگیر خود دور شود، بلکه پیوسته بر مدار عدالت حکومت کرد و معیارى جاودان ارائه نمود تا محکى باشد براى تف