پاورپوینت کامل پیشینه تئاتر ایران در ادبیات فارسی ۳۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل پیشینه تئاتر ایران در ادبیات فارسی ۳۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل پیشینه تئاتر ایران در ادبیات فارسی ۳۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل پیشینه تئاتر ایران در ادبیات فارسی ۳۵ اسلاید در PowerPoint :

عطار، “پرده بازی” ، “خیال بازی” و “بازی خیال” را تقریبن به یک معنی به کار می بَرَد و این معنا ظاهرن برابر است با آن چه در زبان عربی به آن “خیالُ الظّل” می گفته اند. از این بیت خاقانی (دیوان، برگ ۲۲۷)

عطار، “پرده بازی” ، “خیال بازی” و “بازی خیال” را تقریبن به یک معنی به کار می بَرَد و این معنا ظاهرن برابر است با آن چه در زبان عربی به آن “خیالُ الظّل” می گفته اند. از این بیت خاقانی (دیوان، برگ ۲۲۷)

در پرده دل آمد دامن کشان خیالش *** جان شد خیال بازی در پرده وصالش

روشن می شود که “پرده بازی” و “خیال بازی” یک چیز بوده است. عطار خود “بازیِ خیال” را به گونه ای تصویر می کند که امری است که در نظر جلوه می کند و سپس محو می شود (مختارنامه، برگ ۱۱۹ دیوان، برگ ۲۹۵)

چندان که به سرِّ کار درمی نگرم *** مانندِ خیال بازی ام می آید.

ور ز رخش لحظه ای نقاب برافتد *** هر دو جهان بازیِ خیال نماید

و نشان می دهد که کسانی که “پرده بازی” می کرده اند، در پرده نهان می شده اند و سپس به گونه ای دیگر آشکار می شده اند (مختارنامه، برگ ۲۲۷ دیوان، برگ ۴۱۲)

چون از پسِ پرده سر بدادی ما را *** در پرده نشین و پرده بازی می کن

رفتم به زیر پرده و بیرون نیامدم *** تا صیدِ پرده بازی گردون نیامدم

و این پرده بازان خود مردمی چالاک بوده اند و دارای مراتب و درجات (دیوان، برگ ۳۳۷)

هر جا که شگرفْ پرده بازی ست *** در پرده زلفِ توست، جانباز

“پرده بازی” در جایگاهِ معینی انجام می گرفته است که آن را “خیال خانه” می نامیده اند (مختارنامه، برگ ۱۱۷)

دو کَوْن خیال خانه ای بیش نبود *** وندیشه ما بهانه ای بیش نبود

پیشینه این بازی و جزییات آن را برخی از پژوهندگان در سده های هفتم و هشتم جست و جو کرده اند. احمد تیمورپاشا (۱۲۸۸ـ ۱۳۲۸ ق) پژوهشگر مصری نمونه ای از “بازی خیال” یا به تعبیر عرب ها “خیالُ الظِّل” را در کتابی به همین نام گردآوری کرده و خلاصه ای از کتابِ او را استاد عباس زریاب خویی در کتاب آینه جام، (برگ های ۳۴۳ ـ ۳۴۵)، نقل کرده است و در مجموع می تواند بدین گونه فشرده شود که این بازی به نظر او یک بازی هندی بوده که در کشورهای دیگر از جمله مصرِ دوره ی ایّوبیان و ممالیک رواج یافته و در خانه ای چهارگوشه که سقف چوبی داشته اجرا می شده است. پرده ای از یک طرفِ این خانه می آویخته اند و در فاصله ی آن جا که بینندگان نشسته اند و آن جا که صورتک های بازی حرکت می کنند آتش را می افروخته اند و روشناییِ آتش که بر این صورتک ها می افتاده آن ها را به حرکت درمی آورده اند و شخصی از بازیگران که آوازی خوش داشته است آواز می خوانده است. احمد تیمور شواهدی از برخوردِ برخی فقیهان با مسأله “بازیِ خیال” را نیز نقل کرده است. قدیم ترین شواهدی که احمد تیمور در تاریخ یافته است از حدود عصر وزارتِ صلاح الدین ایّوبی (پس از ۵۶۴ ق) است و آن هم در مصر. ما در این جا به یک سند بسیار مهم که تاکنون کسی از آن خبر نداشته است و پیشینه این بازی را ( که بخشی از تاریخ تئاتر در ایران است ) به حدود سده ی چهارم می بَرد، نقل می کنیم و سپس به تحلیل آن خواهیم پرداخت. پیش از هر گونه بحث تاریخی و طرح نزاع در باب بودن یا نبودنِ چیزی به نام “ادبیات نمایشی در ایران” به این داستان که از مقامات کهن و نویافته ی ابوسعیدابوالخیر (۳۵۷ـ۴۴۰ ق) نقل می شود دقت کنید:

و گویند یک روز (شیخ ابوسعید) می گذشت و جماعتی لُعبت بازان خیال بازی می کردند و دف می زدند. شیخ خادم را بگفت: بگوی تا امشب به خانقاه آیند. به شب به خانقاه آمدند و پرده دربستند و سماع آغاز کردند. یک یک خیل را برون می آوردند: خبّازان و قصّابان و آهنگران و دانشمندان و مقربان و صوفیان. و هر قومی را، جداگانه، بیتی نهاده بودند. درمی خواستند و با قوّالان می گفتند. و آخر همه صوفیان را به در آوردند و گفتند: این بگویید: “جاءَ ریحٌ فی القَفَص، جاءَ ریحٌ فی القَفَص.” شیخ این بشنید و وقتِ او خوش گشت. برخاست و گِردْ درمی گشت و می گفت: جاءَ ریحٌ فی القَفَص (بند ۷۱)

تا آن جا که اطلاع دارم این قدیم ترین و دقیق ترین توصیفی است که از “پرده بازی” یا “خیال بازی” یا “فانوسِ خیال” در ادبیاتِ اسلامی شده است. از این داستان به روشنی می توان دانست که:

۱- در عصر ابوسعید ابوالخیر ، و احتمالن در حدود سال ۴۰۰ هجری، “بازیِ خیال” یا “پرده بازی” یا “لعبت بازی” یک نوع نمایش رایج در محیط جامعه ی عصر غزنوی بوده است و در نیشابورِ سده ی چهارم و آغاز سده ی پنجم جزو سرگرمی های اجتماعی و از لوازم زندگیِ شهری تلقی می شده است.

۲- لعبت بازان کسانی بوده اند که این نمایش نامه را اجرا می کرده اند و نمایش ایشان همراه با موسیقی بوده است، زیرا “دف زدن” این لعبت بازان در حین نمایش در همین داستان به صراحت آمده است و از آن جا که برای هر کدام از اصناف و طبقاتی که در نمایش جایی داشته اند، سرودی و حراره ای وجود داشته است و آن سرود و حراره را دم می گرفته اند و دسته جمعی می خوانده اند، به یقین آواز نیز جزو این نمایش بوده است.

۳- لعبت بازی، در عین حال نوعی شغل در جامعه شهری تلقی می شده است و وقتی لعبت بازان به محله ای یا شهری وارد می شده اند، به ترتیب، افراد یا جمعیت ها از ایشان دعوت می کرده اند که بیایند و برای ایشان نمایش لعبتِ خیال را اجرا کنند.