پاورپوینت کامل ما تازه در نیمه راهیم ۵۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل ما تازه در نیمه راهیم ۵۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل ما تازه در نیمه راهیم ۵۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل ما تازه در نیمه راهیم ۵۷ اسلاید در PowerPoint :

۱.توصیف؛ مارکس به‌درستی دیالکتیک متافیزیکی هگل را از آسمان به زمین آورد. ایده‌های دیالکتیک هگل، نه زاده و درون‌بود «مطلق» و نه بروز آن‌ها مینوی و ایدئالیستی است، بل حاصل تنش و جدال طبقات اجتماعی است. دستگاه‌های ایدئولوژیک تاریخی نیز در هم عرصه‌ها ریشه در گسل‌هایی دارند که مابین این طبقات شکل گرفته و می‌گیرد؛ این آغازی بود بر پایان ایدئالیسم.

مروری بر اندیش مارکس و برآوردی از آیند مارکسیسم

۱.توصیف؛ مارکس به‌درستی دیالکتیک متافیزیکی هگل را از آسمان به زمین آورد. ایده‌های دیالکتیک هگل، نه زاده و درون‌بود «مطلق» و نه بروز آن‌ها مینوی و ایدئالیستی است، بل حاصل تنش و جدال طبقات اجتماعی است. دستگاه‌های ایدئولوژیک تاریخی نیز در هم عرصه‌ها ریشه در گسل‌هایی دارند که مابین این طبقات شکل گرفته و می‌گیرد؛ این آغازی بود بر پایان ایدئالیسم. هگل در مبحث خدایگان و بنده مطلب مهمی ارائه می‌دهد که ناخواسته ایدئالیسم را برملا می‌کند. بنده از ترس خشونت و مرگ، واسط میلِ خدایگان و طبیعتِ سخت است. بخش زمخت و سخت طبیعت به‌مثابه امر فی‌نفسه به بنده واگذار می‌شود و بخش لغیر طبیعت از طریق کار بنده به میل و لذت خدایگان تعلق می‌گیرد. این خشونت بنیادین، بنیاد تضاد غیرعقلانی طبقاتی و داستان هم تاریخ بشر است. نابرابری طبقاتی ناشی از یک خشونت و غلب بنیادین، بخشی از مردم را اسباب لذت برخی دیگر می‌کند. ایدئالیسم همان گفتمان طبق خدایگان جهت بهره‌کشی از طبقات فرودست و بازتولید این شرایط اجتماعی است. بنابراین واژگونگی‌ای که مارکس در روند دیالکتیک به وجود آورد، این گفتمان را در حوز تئوریک برملا و باطل ساخت.

۲.عصر مارکس زمان نکبت و فقر بود، گرسنگی و مرگ‌ومیر بدون هیچ پشتوان حمایتی و حقوقی گلوی کارگران را می‌فشرد، درعین‌حال، در نتیج انقلاب صنعتی و رشد ناگهانی صنایع، کارگران به بزرگ‌ترین طبقه با تشکیلاتی منسجم و منظم بدل و در برابر این شرایط حالتی انقلابی به خویش گرفته بودند. در چنین وضعیتی روشنفکران تنها لازم بود به وظیف تاریخی و ذاتی خویش عمل کنند: به طبقه و تشکیلاتی منسجم و ستمدیده برای مبارزه با قدرت نامشروع بپیوندند؛ این امر صورت گرفت و مارکس معروف‌ترین روشنفکری بود که پیش‌قراول این راه شد.

۳.مارکس توصیفی انتقادی از عصر سرمایه‌داری فراهم کرد که تا امروز باقی است و هنوز هم انقلابیون را دلگرم می‌کند. او تنها هدف سرمایه‌داری را افزایش سرمایه و تراکم هرچه بیشتر آن می‌داند و منشأ این افزایش یا رشد سرمایه را ارزش افزوده‌ای می‌دانست که از حاصل تفریق ارزش مبادله‌ای از ارزش ذاتی که در واقع همان میزان کار است، به دست می‌آمد. وی این سود را نامشروع و از قِبَل بیگاری یا عدم پرداخت مزد واقعی کارگر می‌دانست. به عبارتی، وی ارزش مبادله‌ای کالا و ارزش ذاتی ناشی از کار کارگر را برابر و بنابراین ارزش افزوده را صفر می‌دانست، یا بهتر بگوییم، به سازوکار بازار و قاعد عرضه و تقاضای آن برای تعیین ارزش مبادله‌ای کالا اعتقاد نداشت؛ با این حساب، هرگونه کسب ارزش افزوده از سوی سرمایه‌دار نوعی بیگاری از کارگر بود. ایدئولوژی طبق حاکم از نظر وی دستگاهی مفهومی جهت توجیه و طبیعی قلمداد کردن این جریان بود، این ایدئولوژی به آدمی می‌آموخت که به خود و کارش نگاهی کالایی داشته باشد. کارگر اسیر سحر و رازآلودگی کالایی می‌شد که در واقع خود تولید کرده و فروش کار به‌عنوان کالا و تصاحبش توسط کارفرما را طبیعی قلمداد کند. مارکس هم کالا و هم پول را دارای نوعی رازآلودگی می‌داند که باعث فریب کارگران می‌شود، درصورتی‌که این رازآلودگی به واقع چیزی جز تجسم و بازنمود شبک گسترد کار و فعالیت اجتماع انسانی نیست و کارگر آن را به اشتباه به امری فراسوی روابط مادی کار ارجاع می‌دهد. مارکس می‌گوید، کار آدمی همان ذات و هویت آدمی است، کار سازند انسان‌ها و جهان آن‌ها و همچنین عرص همبستگی و پیوند جمعی آن‌هاست. بورژوازی فردیت را فقط در رابطه با مالکیت تعریف می‌کند. به لحاظ تاریخی هم این‌گونه بود، منظور بورژواها از رعایت حقوق فردی، اجاز مشارکت در مالکیت حاصل از تجارت بود.

۴.تمرکز مارکس بر روی مطالع «روابط تولید» بود که یک سوی آن به کارگران و سوی دیگرش به سرمایه‌دار پیوند داشت. مسئل وی این بود که چرا در عین رونق بازار و رشد روزافزون سرمایه، کارگران هر روز فقیرتر می‌شوند. ایدئولوژی‌های روبنایی نظام سرمایه‌داری از گسل‌های تنش‌زای مابین طبقات ظهور کرده، ولی در پی رفع این تضادها نیستند بلکه آن‌ها را در قالبی دیگر بازتولید می‌کنند. تنش نیروی تولید و روابط تولید پیش‌برند دیالکتیک مادی ساختار و روابط تولید در اجتماع هستند. مارکس تمدن سرمایه‌داری را آخرین فرایند این دیالکتیک مادی و تاریخی می‌داند و درعین‌حال این وهله را حتی از مراحل قبل سیال‌تر می‌داند و تغییر و دگرگونی را ویژگی ذاتی عصر سرمایه می‌داند. از نظر وی، بورژوازی بدون انقلاب دائم در ابزارهای تولید، مناسبات تولید و مناسبات جامعه نمی‌تواند به حیات خویش ادامه دهد. ایجاد این انقلاب‌های پیاپی، ناپایداری این دوران را از هم دوران‌های پیشین متمایز می‌کند. نیاز بورژوازی به بازاری دمادم در حال گسترش آن را به سراسر زمین می‌کشاند. هرآنچه محلی، مقدس و پایدار است، دود می‌شود و به هوا می‌رود. مارکس پایان این روند را نفی سرمایه‌داری و تضادهایش و برآمدن جامع کمونیستی جهانی و بی‌طبقه و مجری این رخداد را طبق کارگر و انقلاب جهانی آن می‌داند.

۵.پرولتاریا با خودآگاهی از نقش انقلابی خود بایستی شرایط موجود تضادهای طبقاتی و به‌طورکل طبقات را از میان بردارد. مالکیت خصوصی ملغی شده و هر انسانی باید آن اندازه کسب کند که نیاز دارد. به عبارتی، تملکی که موجب می‌شود کارگر تنها برای این زنده بماند که به سرمایه و نظام سرمایه‌داری خدمت کند، ملغی می‌شود. البته مارکس استدلال می‌کند که مالکیت خصوصی هم‌اکنون نیز وجود ندارد و بیش از ۹۰ درصد مردم مستأجر یک اقلیت سرمایه‌دار کمتر از ده‌درصدی هستند. الغای مالکیت به معنای مصادر ثروتی است که در دست این اقلیت بلوکه شده و زندگی را بر اکثریت مردم تنگ کرده است. در این راستا، مارکسیسم هندس جنسیتی و به‌ویژه خانواد تک‌همسری را نیز زیر سؤال می‌برد و آن را یک ساخت جنسیتی تاریخی می‌داند که با فروپاشی نظام سرمایه‌داری از بین می‌رود؛ ابزار تولید به جامعه تعلق گرفته و انسان با کار خود آشتی کرده و ازخودبیگانگی می‌رهد؛ هر فرد به انداز نیازش دریافت و به انداز توانش کار می‌کند؛ آزادی فرد بیش از همیشه گردیده و هر فرد توانایی آن را دارد که ذاتش را نمایان و بیان کند. پرولتاریا سرانجام باید خودش را نیز به‌عنوان یک طبقه و همچنین دولتی را که تشکیل داده نیز ملغی کند، در این صورت، کار انسانی عرص همبستگی جمعی و بروز شایستگی‌های انسانی می‌گردد.

البته این‌ها آرمان‌های نهایی است. در فاز اول انقلاب که سوسیالیسم نام دارد راه برای رسیدن به فاز دوم که جامع آرمانی کمونیستی است فراهم می‌گردد. در فاز نخست که در واقع ایجاد یک وضعیت استثنایی است (وضعیت استثنا به معنای اشمیتی که در آن قانون و حقوق به تعلیق درآمده و دولت پلیسی جامعه را در جهت خاصی با خشونت جلو می‌برد) طبق پرولتر باید تشکیل یک دولت دیکتاتوری داده و با تغییر مناسبات تولید و الغای مالکیت ابزار تولید و زدودن ایدئولوژی جوامع طبقاتی از ذهن‌ها، جامعه را در مسیر آرمان کمونیسم قرار دهد. این فازهای دوگانه به‌ویژه برای انقلابیونی مانند لنین اهمیت بسزایی داشت.

۶.تحلیل انتقادی؛ روایت مارکسیسم مانند دیگر روایت‌های رستگاری (دینی یا سکولار، مسیحی یا هگلی فرقی نمی‌کند) از یک وضعیت جهنم‌گونه آغاز و نوید یک بهشت را می‌دهد. این رویه هم در مورد سنگ‌بنای روایت تاریخی مارکسیسم یعنی «شیو تولید آسیایی» یا وضعیت کارگران در قرن ۱۹ و هم در پایان روایت یعنی کمونیسم، لامکانی که همه آزادند و هرکس توانایی بیان و ظهور آنچه ذاتش اقتضا می‌کند، برقرار است. کار و تولید عرص بروز شایستگی‌های انسان می‌شود و همگان در یک جامع بی‌طبق آباد و آزاد فارغ از بوروکراسی و ستم دولت زندگی می‌کنند و … به عبارتی در ابتدا و انتهای چنین روایات تاریخی دو ایده نشسته‌اند که تحقق نیافته و نمی‌یابند، به‌ویژه اید بهشت. ممکن است برای توجیه اید جهنم شواهد گوناگونی مثلاً در زندگی کارگران یا در نظری شیو تولید آسیایی یافت شود، ولی برای توجیه اید بهشت پایانی و رستگاری بشر بر روی زمین هیچ‌چیز جز آرزو وجود ندارد. واقعیت این است که نتیج انقلاب‌های مارکسیستی در واقعیت همان فاز نخست بود؛ یعنی سوسیالیسم. دیکتاتوری حزبی، لغو مالکیت خصوصی و دولت تمامیت‌گرا و بوروکراسی بی‌انتها و نفی آزادی‌ها و حقوق فردی، همه و همه با توجیه فاز دوم یعنی رسیدن ب