پاورپوینت کامل فساد و ناکارآمدی مانع اصلاحات ۵۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل فساد و ناکارآمدی مانع اصلاحات ۵۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل فساد و ناکارآمدی مانع اصلاحات ۵۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل فساد و ناکارآمدی مانع اصلاحات ۵۴ اسلاید در PowerPoint :

برای ایرانیان، دوره سلطنت قاجارها به‌نوعی نقطه اتصال ایران از جهان سنتی و قدیم به‌دنیای مدرن و جدید محسوب می‌شود. اگر سال ۱۲۱۰ق/ ۱۱۷۴ش/ ۱۷۹۶م را آغاز سلطنت قاجارها بر ایران در نظر بگیریم، که آقامحمدخان با غلبه بر رقبا و مدعیان، سلطه تقریبا تمام و کمالی بر کشور پیدا کرد؛ و سال ۱۳۴۵ق/ ۱۳۰۴ش/ ۱۹۲۵م را هم پایان کار قاجاریه بدانیم که مجلس دوره پنجم شورای ملی به‌انقراض سلسله قاجاریه رای داده و موجبات انتقال سلطنت ایران به‌سلسله پهلوی را فراهم آورد، هفت پادشاه سلسله قاجاریه حدود ۱۳۱ سالِ شمسی و ۱۳۵ سال قمری در ایران سلطنت کردند.

مروری بر اصلاحات عصر قاجار

برای ایرانیان، دوره سلطنت قاجارها به‌نوعی نقطه اتصال ایران از جهان سنتی و قدیم به‌دنیای مدرن و جدید محسوب می‌شود. اگر سال ۱۲۱۰ق/ ۱۱۷۴ش/ ۱۷۹۶م را آغاز سلطنت قاجارها بر ایران در نظر بگیریم، که آقامحمدخان با غلبه بر رقبا و مدعیان، سلطه تقریبا تمام و کمالی بر کشور پیدا کرد؛ و سال ۱۳۴۵ق/ ۱۳۰۴ش/ ۱۹۲۵م را هم پایان کار قاجاریه بدانیم که مجلس دوره پنجم شورای ملی به‌انقراض سلسله قاجاریه رای داده و موجبات انتقال سلطنت ایران به‌سلسله پهلوی را فراهم آورد، هفت پادشاه سلسله قاجاریه حدود ۱۳۱ سالِ شمسی و ۱۳۵ سال قمری در ایران سلطنت کردند. شاید تاکنون حتی اکثری از مورخان و صاحب‌نظران عالم سیاست هم به‌نقش تعیین‌کننده و درجه اول قاجارها و به‌ویژه شخص آقامحمدخان در تجدید حیات، حفظ و بازیابی تمامیت ارضی و سرزمینی ایران در یک برهه بسیار حساس و خطیر تاریخی بی‌اعتنا مانده باشند؛ در واقع هم اهمیت درجه اول این موضوع تا حد زیادی تحت‌الشعاع شکست‌های بزرگ ایران از ارتش روسیه تزاری در دوران سلطنت فتحعلی‌شاه قرار گرفته و تقریبا به‌طور کامل مغفول مانده است. همچنان‌که می‌دانیم روسیه از همان اواخر دوران سلطنت صفویه سودای گسترش قلمروهای جغرافیایی خود تا مرز‌های جنوبی ایران در خلیج فارس را در سر می‌پرورانید و فقط بعد از آن‌که نادرشاه افشار با قدرت شمشیرِ خود افاغنه یاغی را به‌طرفه‌العینی از میان برداشت و قشون متجاوز عثمانی را طی چند نبرد سنگین درهم شکسته و به‌بیرون از مرزهای سنتی دو کشور عقب راند؛ و در همان حال نیروهای تزار که در برهه فترت و بی‌سامانی سیاسی- امنیتی اخیر به‌درون قلمروهای شمالی ایران نفوذ کرده‌ بودند، ناگزیر و بی‌هیچ برخوردی از برابر قشون نادرشاه عقب نشستند، تا دو سه دهه آتی به‌طور موقت، خطر حمله مجدد روسیه تزاری به‌ایران منتفی شد. به‌دنبال قتل نادرشاه در سال ۱۱۶۰ق برهه جدیدی از تشتت، پراکندگی و بی‌سامانی سیاسی و امنیتی در ایران شروع شد. حتی کریم‌خان زند (۱۱۹۳- ۱۱۶۳ق) فقط بر حدود نیمی از خاک ایران در بخش غربی کشور تسلط داشت.

مرگ کریم‌خان و تشدید پراکندگی های سیاسی

مرگ کریم‌خان که موجد دوره جدید و شدیدتری از پراکندگی سیاسی و درگیری‌های داخلی میان مدعیان قدرت در بخش‌های مختلف ایران شد، تقریبا مقارن بود با برهه جدیدی از طرح‌های توسعه‌طلبانه و تجاوزکارانه روسیه تزاری در قلمروهای شمال و شمالغربی ایران. این بار روسیه‌تزاری که به‌تازگی گرفتاری‌های نظامی- سیاسی‌اش را در اروپا حل‌وفصل کرده بود، بیش از هر زمان دیگری آمادگی داشت تا رویای دستیابی به‌آب‌های گرم خلیج فارس را عملی سازد. به‌ویژه این‌که در آن مقطع سراسر قلمروهای ایران در آتش فتنه مدعیانِ پرشمارِ عمدتا بی‌مقدار و ناآگاهِ از آنچه در دنیای پیرامون جریان داشت، می‌سوخت و به‌تبع آن طعمه بسیار آسانی برای همسایه متجاوز شمالی محسوب می‌شد. در چنین شرایطی بود که آقامحمدخان متعاقب مرگ کریم‌خان زند طی نبردهایی تقریبا طولانی تمام مدعیان داخلی قدرت و سلطنت را با موفقیت از میان برداشت و با متحد کردن و تجدیدحیات جغرافیایی و سرزمینی ایران (که با ضرب‌شست‌هایی محکم و معنادار به‌کروفرهای مرزی ارتش و هواداران روسیه تزاری در قلمروهای شمالغربی ایران هم همراه بود)،‌ به‌شیوه مألوفِ تمام سلسله‌های پادشاهی اعصار گذشته تاریخ ایران، با قدرت شمشیر و برای آخرین بار سلسله‌ پادشاهی جدید را در کشور ما تأسیس کرد.

قدرت‌نمایی سنتی آقامحمدخان و تمامیت ارضی

بدین‌ترتیب با این قدرت‌نمایی سنتی آقامحمدخان در آستانه ورود ایران به‌عصر جدید بود‌ که بعد از دهه‌ها پراکندگی و بلبشوی سیاسی، بار دیگر ایران یکپارچگی و تمامیت ارضی و سرزمینی خود را بازیافت و به‌تبع آن توطئه روسیه تزاری برای اتصال قلمروهای جنوبی خود به‌کرانه‌های خلیج فارس شکست خورد. بدین‌ترتیب آقامحمدخان وقتی در ۲۷ اردیبهشت ۱۱۷۶/ ۲۰ ذیقعده ۱۲۱۱ به‌قتل رسید، بعد از حدود ۴۸ سالی که از قتل نادرشاه سپری می‌شد، بار دیگر ایران یکپارچگی سیاسی و تمامیت ارضی و سرزمینی خود را به‌دست آورده بود.

در آغاز سلطنت قاجاریه هنوز ایران از همان اعتماد به‌نفس تاریخی خود به‌عنوان یک قلمرو پادشاهی دیرپا و توانمند در آسیای غربی برخوردار بود و روابط، برخوردها و مقابله‌جویی‌های گاه‌وبیگاهِ خود با قدرت‌ها، حکومت‌ها و کشورهای همسایه در غرب، شمال و شرق را در چارچوب همان مناسبات سنتی سیاسی درک و فهم می‌کرد و هیچ هم این تصور در میان نبود که احتمالا نسبت به‌قدرت‌های رقیب منطقه‌ای و محلی از توانمندی و اقتدار و موقعیت استراتژیک نازل‌تری برخوردار است. اما فقط در جریان دو دوره جنگ‌های ایران و روسیه تزاری در سال‌های ۱۲۲۸- ۱۲۱۸ق و ۱۲۴۳- ۱۲۴۱ق بود که حکومت و کارگزاران سیاسی و نظامی قاجار تقریبا به‌یکباره دریافتند مناسبات سنتی گذشته دگرگون شده است و در جهان جدیدی که خیلی هم برای آنها آشنا نبود تحولات و پیشرفت‌های کمتر قابلِ‌درکی در عرصه‌های گوناگون سیاسی، اقتصادی، نظامی و بالاخص تکنولوژیکی حاصل شده است. با تمام این‌احوال در دوران سلطنت فتحعلی‌شاه (۱۲۵۰- ۱۲۱۲ق) ایران هنوز تا آن حد از اعتماد به‌نفسِ تاریخی برخوردار بود که به‌رغم تمام ضعف‌های نظامی و تسلیحاتی، در برابر ارتش مدرن و با تجربه روسیه تزاری سال‌ها مقاومت کرده و هماوردی بجوید و چه‌بسا تلاش کند قلمروهای از دست رفته را به‌خاک کشور بازگرداند. یادمان باشد که در هنگام آغاز جنگ‌های ایران و روس، ایران سالیانی تقریبا طولانی درگیری‌ها و برخوردهای ویرانگر داخلی را در بخش‌های مختلف کشور پشت سر گذاشته بود و حکومت جوان قاجار هنوز تا آن حد فرصت پیدا نکرده بود، موقعیت سیاسی، اقتصادی و نظامی- امنیتی خود را تقویت و تحکیم بخشد. با این حال، در آن برهه قاجارها در میان تمام رقبا و مدعیان حکومت و سلطنت توانمندتر و کارآمدترین موقعیت را دارا بودند و به‌تبع آن، اگر کشور در برابر تهاجمات نظامی و فشارهای توأمان سیاسی و دیپلماتیک قدرت‌های رقیب جهانی (روسیه- انگلستان- فرانسه) ضعیف و کم‌توان ظاهر شد، به‌معنای آن نبود که هرگاه احیانا مدعیانِ قدرت دیگری بر جای قاجارها تکیه زده بودند لزوما واکنش مناسب‌تر و کارآمدتری به‌تجاوزات نظامی روسیه و بازی‌های سیاسی- دیپلماتیک قدرت‌های رقیب جهانی نشان می‌دادند. با تمام این‌احوال ایران در همان دوره نسبتا طولانی سلطنت فتحعلی‌شاه (که برخلاف آنچه گفته می‌شود اگر فرد ضعیفی بود نمی‌توانست قریب به ۴۰ سال سلطنت کند) حدود ۱۲ سال در برابر ارتش قدرتمند روسیه تزاری (که یکی از چند ارتش بزرگ و قدرتمند آن روزگار جهان محسوب می‌شد) در مجموع نمایش نظامی آبرومند و قابل قبولی از خود نشان داد. نیروهای ایرانی بارها توانستند نیروهای نظامی روسیه تزاری را در صحنه‌های نبرد مغلوب کرده و به‌عقب‌نشینی وادارند؛ و اگرچه در دوره نخست، بعد از حدود ۱۰ سال نبرد و کشاکش نظامی سنگین، نهایتا ایران ناگزیر تن به‌مصالحه داد و طی عهدنامه گلستان (۱۲۲۸ق) بخش‌هایی از قلمروهای خود را به‌روسیه واگذار کرد؛ اما هنوز ایران تا آن حد از اعتماد به‌نفس تاریخی برخوردار بود که شکست نظامی و عهدنامه متعاقب آن را به‌منزله شکستی قطعی محسوب ندارد؛ به‌عبارتی، اگرچه در دوره اول جنگ‌ها ایران به‌لحاظ نظامی از روسیه شکست خورده بود، اما هنوز بر همان نهج سنتی دیرپای تاریخی درگیری نظامی با همسایگان، امیدوار بود در زمانی مناسب که خیلی هم نمی‌توانست دور باشد، شکست مذکور را جبران کرده و قلمروهای از دست رفته را از خصم بستاند. در همین راستا هم بود که به رغم آتش‌بسِ متعاقب عهدنامه گلستان، اندیشه بازپس‌گیری مناطق واگذار شده، هیچگاه از فکر و