پاورپوینت کامل یادداشت‌هایی دربار? هایدگر ۲۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل یادداشت‌هایی دربار? هایدگر ۲۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل یادداشت‌هایی دربار? هایدگر ۲۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل یادداشت‌هایی دربار? هایدگر ۲۶ اسلاید در PowerPoint :

از منظر هایدگر ابژه‌های ذهنی بر ابژه‌های عینی اولویت هستی شناختی دارند؛ جهان ذهنی، جهانی انتزاعی، غیر قابل بررسی و دسترس‌ناپذیر نیست، بلکه جهان ذهنی نیز دارای عینیّت است و عینیّت‌های آن در جلوه‌های صوری ابژه‌های عینی منعکس می‌شود. لذا ذهنیّت حقیقت بوده و دارای اصالت است؛ معنا براساس چنین اصالت ذهنیّتی به دنیای پیرامون انسان از سوی خود انسان بخشیده می‌شود.

معنا، ذهنیّت، انسان

از منظر هایدگر ابژه‌های ذهنی بر ابژه‌های عینی اولویت هستی شناختی دارند؛ جهان ذهنی، جهانی انتزاعی، غیر قابل بررسی و دسترس‌ناپذیر نیست، بلکه جهان ذهنی نیز دارای عینیّت است و عینیّت‌های آن در جلوه‌های صوری ابژه‌های عینی منعکس می‌شود. لذا ذهنیّت حقیقت بوده و دارای اصالت است؛ معنا براساس چنین اصالت ذهنیّتی به دنیای پیرامون انسان از سوی خود انسان بخشیده می‌شود.

هیچ معنای خارج از هستی انسان و تلقی وی از آن وجود نداشته، بنابراین معرفت شناسی مبتنی بر معناکاوی هستی‌های انسانی می‌باشد و باید از درون فرایند معنابخشی خود انسان دنبال شود. تنها معیار ارزیابی معنا خود معناست، و انسان موجودی معناساز است.

چون این معانی برساخت ذهن هستند، ذهنیّت تنها معیار ارزیابی نهایی می‌باشد، پس اثبات‌گرایی با تاکید بر ابعادِ بیرونیِ عینی، معیاری وهم‌آلود برای درک جهان انسانی است. به همین دلیل هایدگر نه به دنبال تبیین علّی جهان‌شمول فرازمان و فرامکان، پیش‌بینی‌پذیر، کنترل‌پذیر و کشف‌پذیر، بلکه نظام معنایی مشترک فهم‌پذیر، تفسیرپذیر و تأویل‌پذیر میان انسان‌ها می‌باشد.

تفهّم؛ فعالیت درگیرانه

فرض روش شناختی هایدگر این است که، درک و تفهّم در مسائل روزمره و رابطه‌ایِ آدمی، از مطالع ابژه‌ها در علوم زیستی و طبیعی با پیش فرض‌های ابژه – سوژه و ذهن – بدن دکارت، متمایز است.

انسان بودن به معنای هستی در جهان، به معنای مشارکت عینی و عملی در بسترهای فرهنگی و اجتماعی و تاریخی است. به عبارت دیگر، تفهّم، شیوه‌ای برای هستی انسان است، تا شیوه‌ای برای معرفت و دانستن؛ تفهّم ما عینیّت هستی ماست و هستی ما همان تفهّم ماست.

به همین سبب هایدگر، قهرمانِ غلبه بر شکاف عمل و نظر، ارزش و واقعیت، باید و هست، عین و ذهن، سوژه و ابژه، نگاه سوم شخص و نگاه اول شخص، و به طور کلّی، وجود و موجود می‌باشد.

وی از این سنت ترجیحی “معرفت جدا شده از جهان عملی و عینی اثبات گرا”، بر معرفت منتج از فعالیت عملی درگیر” فاصله می‌گیرد و اظهار می‌دارد که فعالیت ماهران درگیر و عملی، بر نظریه‌پردازی‌های عینی و اثبات‌گرا برتری دارد، زیرا قوام تفهّم و هستیِ در جهان (انسان) بر آن می‌باشد.

برای مثال در هایدگر، درک ماهیت چکش برحسب مشخصه‌های عینی ـ علمی ـ طبیعی آن مانند وزن، ضخامت، نرم کردن فلزها و…نمی‌تواند عمل چکش‌کاری را تبیین کند و این ویژگی‌ها می‌توانند تنها در ارتباط با خود عمل چکش‌کاری معنادار شوند، یعنی عمل چکش‌کاری مقدّم بر معرفت بر این نظایر می‌باشد.

ما از طریقِ “فعالیت درگیرانه” با جهان برخورد می‌کنیم. انحراف روش شناختی زمانی ایجاد می‌شود که ما این توصیفات ظاهری را با عمل درگیری آن اشتباه بگیریم. به همین دلیل هایدگر معنای نظریه در کلیّت آن را به دلیل دیدگاه چهارچوبی و محروم از واقعیتی که از فعالیت و معرفت عملی روزمره برداشت می‌شود، همواره مبتنی بر بستر خاص، نه جهان‌شمول، قلمداد می‌کند.

انسان در زندگی روزمره وقتی نیاز به تفهّم در جزء یا کلّ هستی خویش پیدا می‌کند که جهان بطور نامناسب عمل کند، یا برخی چیزها به طور صحیح عمل نکنند. هستی در رخداد است که لحظه ای پدیدار می گردد، همانطور که ابزار چکش وقتی خللی در آن وارد می شود آگاهی به نحوه هستی آن می یابیم.

تفهّم، از طریق تاویل‌گرایی یعنی پرتاپ شدن به چرخ تاویلی-تجربه زیستن روزمره در جهان، در قالب شعر و کلمات و نظایر آن بیان می‌شود. چرا که در گذشته و آینده و امکان‌های آدمی، آنچه هست در کلمات است و آنچه نیست در کلمات نیست، لذ