پاورپوینت کامل دروازه، بنایی که به تاریخ پیوست ۳۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل دروازه، بنایی که به تاریخ پیوست ۳۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل دروازه، بنایی که به تاریخ پیوست ۳۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل دروازه، بنایی که به تاریخ پیوست ۳۰ اسلاید در PowerPoint :

پس از انتخاب تهران به‌عنوان پایتخت ایران، چگونگی شکل‌گیری ساختار شهری و سپس توسعه حصار و برج و باروهای آن، از جمله مهم‌ترین دستاوردهای معماری در پایتخت نوپای ایران بود. هرچند براساس مستندات تاریخی سابقه ساخت قدیمی‌ترین حصار و دروازه در تهران به سده دهم هجری بازمی‌گردد، اما پس از انقراض دولت صفویه و در روزگار افشاریه و زندیه، به‌دلیل درگیری‌ها و جنگ‌های متوالی توجهی به حصار و دروازه‌ های این شهر نشد و به مرور رو به خرابی رفتند.

پس از انتخاب تهران به‌عنوان پایتخت ایران، چگونگی شکل‌گیری ساختار شهری و سپس توسعه حصار و برج و باروهای آن، از جمله مهم‌ترین دستاوردهای معماری در پایتخت نوپای ایران بود. هرچند براساس مستندات تاریخی سابقه ساخت قدیمی‌ترین حصار و دروازه در تهران به سده دهم هجری بازمی‌گردد، اما پس از انقراض دولت صفویه و در روزگار افشاریه و زندیه، به‌دلیل درگیری‌ها و جنگ‌های متوالی توجهی به حصار و دروازه‌ های این شهر نشد و به مرور رو به خرابی رفتند. با آغاز سلطنت قاجار و مشخصاً با روی کار آمدن فتحعلی‌شاه، تعمیراتی در آنها به عمل آمد و برای نخستین‌بار دروازه‌های تهران به یکی از عناصر کالبدی در فضای شهر و به نمادی مهم برای پایتخت ایران بدل شدند. دروازه‌های تهران به‌عنوان یکی از قدیمی‌ترین نمادهای شهری در ایران، همواره مورد توجه پژوهشگران حوزه معماری و طراحان شهری و پژوهشگران تاریخ هنر و معماری دوره قاجار بوده است. این دروازه‌ها که امروز تنها نام برخی از آنها در خاطره شهر باقی مانده، روزگاری مکان عمومی کلیدی در تجربه شهرسازی ایران در آغاز راه مدرنیته بوده‌اند. در دوره ناصری تهران (پایتخت نوپای ایران) مرکز قدرت سیاسی، فرهنگی و اقتصادی کشور بود و تبدیل به کانون مهمی برای رشد بازرگانی و مبادله کالا و خدمات شد، در نتیجه ساختار شهر بر مبنای «نظام حرکت خطی بازار» و براساس شیوه سازماندهی مسیر راه‌های اصلی پیرامون شهر و خیابان‌های داخلی دستخوش تحولاتی اساسی گردید. در این میان شکل‌گیری نظامی نوین در محل قرارگیری دروازه‌های دوازده‌گانه باعث شد تا ورودی‌های مرکز قدرت – که محل عبور و مرور کاروان‌ها، هیأت‌های سیاسی و اقتصادی داخلی و خارجی و مردم بودند، با سبک معماری خاص خود، به نمادی از میزان توسعه اقتصادی و مشروعیت سیاسی حاکمان بدل شود. از سوی دیگر تبیین جایگاه این دروازه‌ها به‌عنوان بناهایی نمادین، در حالی که آستانه‌ای برای گذر شهروندان بودند، تداعی‌کننده هویت مدنی و خاطره جمعی شهری تهرانی‌ها در دوره قاجار و البته اولین نشانه برای مسافرانی بود که به پایتخت ایران نزدیک می‌شدند.

دروازه‌های تهران از لحاظ ماهیت کارکردی، فضایی ارتباطی به شمار می‌آمدند؛ ارتباط میان فضای محصور شهر و محیط پیرامون، به همین جهت ساختار این بناها خود تابع ملاحظات و سلسله مراتب کارکردی و اجتماعی ویژه‌ای بود. علاوه بر این دروازه‌های تهران در دوره قاجار عاملی مهم در نظارت بر ارتباطات و حفظ انتظامات شهری و در زمان کشمکش‌های مذهبی یا سیاسی وجود این دروازه‌ها بسیار کارآمد بود. اما یکی از جالب‌ترین مشاغل مرتبط با دروازه‌های تهران، «دروازه‌بانی» بود، چراکه این دروازه‌ها بهترین محل برای وصول مالیات و عوارض از کاروان‌ها و تجار به حساب می‌آمدند و به همین خاطر در دروازه‌های اصلی و پرتردد شهر مانند دروازه شاه عبدالعظیم، دروازه خراسان و دروازه قزوین اتاقک‌های گوشواره در داخل بنای دروازه برای اقامت دروازه‌بانان ساخته شده بود.

شایان ذکر است که مأموران دروازه‌ها دو نوع بودند: مأموران اخذ عوارض و مأموران تفتیش کالای قاچاق. عایدات دروازه‌ها به اجاره یک نفر بود که همه ساله به او واگذار می‌شد، به این معنی که از طرف دروازه‌بانان مبلغی به‌عنوان اجاره به دربار پرداخت می‌شد. رسمی که در بیشتر شئون حکومتی و گمرکات و هر محل درآمد مشابهی در ایران آن زمان انجام می‌گرفت. هرچند امروز با بررسی اسناد و کتابچه‌های دستنویس به جامانده از ثبت و ضبط مربوط به یادداشت‌های ورود و خروج مترددین سلطنتی، بازرگانان و مردم و انواع محصولات و کالاها از دوره ناصری، می‌توان میزان درآمد برخی از این دروازه‌بانان را محاسبه کرد.

اما تهران پیش از دوره ناصری صاحب حصار و دروازه بود که از آن به حصار صفوی (طهماسبی) یاد می‌شود و تا روی کارآمدن ناصرالدین شاه تعداد این دروازه‌ها شش دروازه بود. در زمان، ناصرالدین شاه تهران وسعت زیادی گرفته بود و نمی‌توانست در حصار کوچک طهماسبی باقی بماند، لذا به دستور ‌شاه شهر گسترش فراوانی یافت.