پاورپوینت کامل بازپرداختی از آراء محمدعلی مرادی درباره مسأله‌ ایران ۳۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل بازپرداختی از آراء محمدعلی مرادی درباره مسأله‌ ایران ۳۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل بازپرداختی از آراء محمدعلی مرادی درباره مسأله‌ ایران ۳۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل بازپرداختی از آراء محمدعلی مرادی درباره مسأله‌ ایران ۳۹ اسلاید در PowerPoint :

این نیک بختی را داشتم که در چند سال آخر عمر دکتر محمدعلی مرادی ارادتم در حلقه ایشان باشد و بارها مجالست‌های طولانی فردی یا جمعی در خدمتشان داشتیم. گاهی تا پاسی از شب گذشته در مجالست و هم صحبتی بودیم و من در حد وسعم از گفتارش بهره می‌گرفتم. دیر وقت‌ها هم رانندگی می‌کردم و ایشان را به منزلش می‌رساندم و باز هم در طول مسیر صحبت می‌کردیم.

این نیک بختی را داشتم که در چند سال آخر عمر دکتر محمدعلی مرادی ارادتم در حلقه ایشان باشد و بارها مجالست‌های طولانی فردی یا جمعی در خدمتشان داشتیم. گاهی تا پاسی از شب گذشته در مجالست و هم صحبتی بودیم و من در حد وسعم از گفتارش بهره می‌گرفتم. دیر وقت‌ها هم رانندگی می‌کردم و ایشان را به منزلش می‌رساندم و باز هم در طول مسیر صحبت می‌کردیم. یکبار هم جسارت کردم و با لحن اعتراض با نام بردن از اشخاصی به ایشان گفتم؛ این تیغ نقدهای شما در مورد اهل علم و اهل دانشگاه خیلی مخرّب است و بسیاری از ساخته‌ها را ویران می‌کند. اما او به تبسم گفت، من همه‌ این اشخاص را که تو گفتی دوست دارم و برای‌شان احترام قائلم و در جوانی از بعضی از آنها آموخته‌ام، اما ما مشکلات بنیادین داریم و یکی از راه‌های فهمیدن و حل کردن این مشکلات، نقد آنها است.

او زمانی می‌گفت؛ من تا ۳۰ سالگی در کار عمل و مبارزه و انقلاب بودم و فعّال حزب توده بودم و تا پای اعدام هم پیش رفتم. اما در سی سالگی خودم را یک «شکست خورده» یافتم که جز انبانی از حیرت و درد و سؤال، چیزی نداشتم. می‌گفت؛ ما می‌‌‌‌‌‌خواستیم جهانی را مهربان کنیم، اما خود نتوانستیم با هم مهربان باشیم. اینکه، چرا کسانی که دوش به دوش هم برای آزادی ملت و میهن جانفشانی کرده بودند، رو در روی هم ایستادند؟ این پدیده برای من دردناک بود. می‌گفت؛ من می‌خواستم بدانم، چطور می‌شود کاری کرد که دیگر چنین اتفاقی نیفتد؟ پس کجا می‌توانستم پاسخ این پرسش‌هایم را که چون خوره در جانم افتاده بود، بیابم. می‌گفت؛ از اینجا به بعد احساس کردم باید به کار نظر و فلسفه روی بیاورم و عمرم را در فهمیدن و توضیح دادن این پرسش‌ها و مشکل‌ها صرف کنم.

از این زمان او هجرت خود به آلمان را آغاز کرده بود، تا اندیشیدن و بازپرسیدن و فلسفیدن و معلّمی را بیاموزد. او می‌گفت: من در آلمان تحصیلاتم را از کالج به لیسانس تا فوق لیسانس و دکتری ادامه دادم، دلیل این کارم این بود که به دنبال مدرک گرفتن نبودم، من در آنجا به دنبال پاسخ پرسش‌هایم بودم و جوانی بودم که در خانواده‌ای مذهبی به دنیا آمده بود و در انقلاب رشد یافته بود و آن روز آرمان هایش را از دست رفته می‌دید، برای من مهم بود که؛ چرا در حوادث دهه ۶۰ و جنگ تحمیلی این همه خون ریخته شد؟

بنابراین الزامات زمانه از یک جایی او را متوجه کرده بود؛ دوران ما دوران ویژه‌ای است و ما در تجدد و مدرنیته زندگی می‌کنیم و ما نسبتی اساسی با این دوران و مشکلات و خوشی‌های آن داریم، از این رو تجدد و مدرنیته برای او جدی شده بود. پس او اگر می‌خواست، پاسخی برای پرسش‌های خود پیدا کند، باید زمانه مدرن و تجدد را به صورت فلسفی فهم می‌کرد و این تازه آغاز راه جدیدی بود که او در سی سالگی انتخاب کرده بود و او باید می‌فهمید؛ مدرنیته و تجدد چیست؟ و ما چگونه می‌توانیم در این دورانْ زندگی خود را از نو به سامان برسانیم؟

مرادی در جایی گفته بود: «پایه دوران جدید بر «مَنِ اندیشنده» استوار شده است. وقتی دکارت متافیزیک را نقد کرد، گفت من می‌خواهم بنا را بر «من» بگذارم. این من فقط مال غرب نیست، ما هم در سنت‌مان داشتیم، ابن‌سینا و دشتکی و سایرین روی این من فکر می‌کردند، اما ما از این من غافل شده‌ایم. منی که غربی‌ها به آن سوبجکتیویته (سوژه) می‌گویند. این من یک چیز ضد دین نیست، کسانی که رفتند آنجا و درست درس نخواندند، مثل آقای فردید و داوری و دینانی و خیلی‌های دیگر، اینها تفاوت فلسفه و عرفان را درک نکردند. فلسفه «من» را پیدا می‌کند تا بر پایش بدارد و عرفان «من» را می‌یابد تا نابودش سازد. شما با عرفان نمی‌توانید حقوق و ورزش و بازار و دولت، سازمان دهید. نمی‌توانید به فوتبالیست بگویید تو عارفانه بیندیش و فوتبالت را هم بازی کن و گل هم که می‌زنی مشتت را در هم بفشار و دست افشانی کن.

پس این «من» که به واسطه شناخت مستقیم و بی‌واسطه‌اش از خویشتن، مهمترین ابزار شناخت خویش و به بیان در آوردن آن بود، راه تجدید آگاهی و تجدید اراده و تجدید کنش را باز کرد و راه خروج از عصر قدیم و ورود در عصر جدید را هموار کرد.

اما این مَن یک وظیفه اساسی دیگر هم داشت که باید به اجتماع و تاریخ می‌اندیشید. این من باید خود را از جهان فارغ کند و از آن فاصله بگیرد و بپرسد: جهان کجا است؟ ایران کجا است؟ من در کجا راجع به جهان حرف می‌زنم؟ در کجا راجع به ایران حرف می‌زنم؟ مناسبات ایران و جهان چیست؟ اینها از سنخ پرسش فلسفی هستند و فقط با «تفکر مفهومی» می‌توان پاسخی به آنها یافت. پس راه این نو شدن یکی همان سوژگی و ظهور منِ اندیشنده بود. ساختن آن منی که از افق دید خودش، مثلاً از زاویه دید ایران به جهان نگاه کند، و دیگری آن تفکر مفهومی است. تفکر مفهومی ابزار اندیشه فلسفی است.

به قول کانت مفاهیم امر بیرونی نیستند، بلکه ذهن آنها را از طریق خود انگیختگی (

Spontaneitat

) برمی‌سازد. هگل نیز به این ضرورت رسید، برای رسیدن به آگاهی، دانش باید به گونه‌ای سیستماتیک ارائه شود و او دانش را سیستمی از مفاهیم طراحی کرد. اما تفکر مفهومی در هایدگر بحث دو و چندجانبه و تفاهم متقابل و پیدا کردن راه حل است، چون برساخت مفهوم از زبان ‌آغاز می‌شود. اگر از این منظر تئوریک به وضعیت اندیشه در ایران نگاه کنیم به گونه‌ای به «زوال» تفکر مفهومی می‌رسیم.

از این رو پروژه من خوانش متن‌های اصلی است، این متن‌های اصلی کمک می‌کنند ما به این زوال پایان دهیم. من فکر می‌کنم ما باید به دوران جدید وارد شویم تا بتوانیم کتاب افلاطون و ارسطو را بخوانیم. راهبرد من این است که چگونه می‌توان این متن‌ها را در متن ایرانی «خوانش» کرد؟ چگونه می‌توان آن‌ها را د