پاورپوینت کامل انواع ادبی در عصر مشروطیت ۶۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل انواع ادبی در عصر مشروطیت ۶۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل انواع ادبی در عصر مشروطیت ۶۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل انواع ادبی در عصر مشروطیت ۶۱ اسلاید در PowerPoint :

شعر شرقی را به گون فرنگان از دیدگاه مضمون و محتوا تقسیم‌کردن، کار دشواری است؛ زیرا مرز معانی در شعر شرقی اسلامی (فارسی، عربی، ترکی) سخت به هم آمیخته است و به علت توجه بیش از حدی که شاعران ما نسبت به مسأل قالب داشته‌اند، تداخل مضامین و معانی را در قوالب مختلف شعر فارسی و عربی و ترکی نمی‌توان نادیده گرفت.

شعر شرقی را به گون فرنگان از دیدگاه مضمون و محتوا تقسیم‌کردن، کار دشواری است؛ زیرا مرز معانی در شعر شرقی اسلامی (فارسی، عربی، ترکی) سخت به هم آمیخته است و به علت توجه بیش از حدی که شاعران ما نسبت به مسأل قالب داشته‌اند، تداخل مضامین و معانی را در قوالب مختلف شعر فارسی و عربی و ترکی نمی‌توان نادیده گرفت. در یک قصیده گاه چندین حوز معنوی به هم می‌آمیزد، یا در یک غزل، چندگونگی زمینه‌ها به حدی است که نمی‌توان آن را در یک بخش خاص محدود کرد. ادب مشروطیت نیز مانند دیگر آثار ادبی ادوار گذشت ما، به‌دشواری در قالب تقسیم‌بندی‌های مضمونی می‌گنجد؛ اما اگر ناگزیر باشیم از این که آثار ادبی این عهد را از این نظرگاه نیز مورد مطالعه قرار دهیم، به ناچار باید از بعضی نکته‌ها چشم‌پوشی کرد و به کلیات مسائل پرداخت.

از نظر تنوع حوز مضمون، شعر مشروطیت، یکی از کامل‌ترین ادوار شعری ماست،‌ همچنان که نثر آن نیز چنین است؛ زیرا مجموع انواعی را که پیش از آن در سراسر ادوار ادب ما رواج داشته، به نوعی شامل است به ضمیم بعضی از انواع که به گونه‌ای خاص در ادب این دوره احیا شده و یا اصولا به وجود آمده است؛ از قبیل شعر نمایشی یا نوعی شعر میهنی.

شعر حماسی و ملی در عصر مشروطیت

شعر حماسی در ادب پارسی، سابقه‌ای دیرینه دارد. نخستین آثار ادبی زبان فارسی، بیشتر در حوز حماسه بوده است. از «قصید مُحَبَّر» مسعودی مروزی که صاحب «البدء و التاریخ» از آن یاد کرده تا «گشتاسپنام» دقیقی و پس از آن «شاهنام» فردوسی و «گرشاسپنام» اسدی تا دور بعد و بعدها که حماسه‌های دینی و تاریخی جای حماسه‌های ملی را می‌گیرد. به هر حال با توسّعی که ناگزیریم در مفهوم حماسه قائل شویم، نوع شعر حماسی نوع جاری و ساری ادب فارسی بوده است.

در عصر قاجاریه، قبل از دور مشروطیت، چند حماسه‌سرای معروف داریم که عبارتند از: فتحعلی‌خان صبا و سروش؛ اما زمین حماسی کار ایشان بیشتر تا حدی است که به نوعی شعر رزمی پرداخته‌اند و این حداقل تصوری است که می‌توان از شعر حماسی داشت. گرچه به تعبیر دقیق کلمه، اصولا اطلاق حماسه بر آنها دشوار است. آنچه در این بخش به عنوان رنگ حماسی شعر مشروطه از آن یاد می‌شود، برعکس دوره‌های قبل که مفهوم رزم و جنگ را فقط دربار آن باید ملاک حماسی بودن قرار داد، بیشتر شور قومی و احساس غرور ملی است، خواه در جام شعری رزمی جلوه‌گر شود و خواه به گون یک فریاد؛ فریادی که به هر حال با زندگی و حیات جامعه و آرمان‌ها و آرزوهای مشترک تود مردم سر و کار دارد. بدین جهت است که باید همین جا یادآوری کنیم که بدین ترتیب در نظر ما، مقصود از شعر حماسی، مفهومی ترکیبی است؛ مفهوم حماسه در معنی

epic

و حماسه در معنی شعر رزمی و حتی حماسه در مفهوم عربی و قدیمی آن ‌که در حماس ابوتمام نمونه‌های آن را می‌توان دید؛ یعنی شعری که در آن به گونه‌ای روح تَحَمُّس۱ جلوه‌گر شود.

اگر حماسه را به معنی عامّی که شامل هم انواع مذکور باشد بگیریم، ادب مشروطیت سرشار از حماسه است؛ زیرا حاصل دوران شکفتگی حس قومیت و ناسیونالیسم در ایران است. البته این قومیت جلوه‌گاه‌های متفاوت دارد، گاه به صورت «قومیت اسلامیه» جلوه می‌کند؛ چنان‌که در آثار سیداشرف‌الدین حسینی و ادیب‌الممالک و ادیب پیشاوری می‌توان دید، و گاه به صورت قومیت ایرانی، چنان‌که در آثار عشقی و عارف و فرخی یزدی و لاهوتی.

شعر غنایی در ادب مشروطیت

اگر شعر غنائی را به معنی شعر عاشقانه محدود کنیم، از این منظر، شعر مشروطیت بسیار ضعیف است و بالطبع باید نیز چنین باشد؛ زیرا در شرایطی که جامعه درگیر با مسائلی از نوع بیدادگری و زندان و شکنجه و تبعید و غارت است، مجالی برای غزل و غنا و شعرهای عاشقانه نیست.

شاعرانی که در این دوره به غزل و شعر عاشقانه پرداخته‌اند، هیچ کدام شعر درخشانی به وجود نیاورده‌اند. مگر بعضی که غزل سیاسی گفته‌اند و در مورد ایشان به طور جداگانه باید بحث کنیم. غزل این دوره، غزلی است بی‌نهایت مبتذل و تکراری، به حدی که هیچ حالت عاطفی خاصی برای اولین بار نمی‌توان یافت که در غزل این دوره مطرح شده باشد، یا شاعر به بیان تصویری و نکته‌ای بپردازد که در غزلش تازگی داشته باشد. از نسل قبل از مشروطیت چند غزلسرا داریم که با تمام شهرت و اعتباری که دارند، هیچ چیز تازه‌ای بر غزل نیفزوده‌اند: فروغی بسطامی، نشاط اصفهانی و یغمای جندقی از این سه شاعر که بهترین غزلسرایان دوره قبل از مشروطیت هستند، غزلسرای تواناتری در عصر مشروطیت ظهور نکرده است، مگر صفای اصفهانی و حبیب خراسانی که شعرشان از جهاتی بر شعر آن سه تن ترجیح دارد.

صفای اصفهانی به علت توجه به موسیقی خاص در شعرش توانسته نیمه‌اسلوبی در تغزل و غزل به وجود آورد که بسیاری از شاعران هم‌عصر خود از قبیل ادیب نیشابوری را تحت تأثیر خود قرار داده است؛ چنان که در غزل:

ما زمر فقرا از روز در تعبیم

خورشید اختر روز، ما آفتاب شبیم

بر این غزل‌گونه ادیب:

ما صوفیان صفا از عالم دگریم

عالم هم صوَر و ما واهب‌الصّوَریم

تأثیر گذاشته و در غزل:

تجلی‌گه خود کرد خدا دید ما را

در این دیده بیایید و ببینید خدا را

بر غزل:

میازار از این بیش خدا را دل ما را

بیندیش ز آه دل درویش،‌ خدا را

ادیب نیشابوری تأثیرگذاشته و غزل معروف:

دل بردی از من به یغما، ای ترک غارتگر من

دیدی چه آوردی ای دوست از دست دل بر سر من

او یکی از خوش‌آهنگ‌ترین غزلهای عصر مقارن مشروطیت است؛ همچنین بعضی غزلهای دیگرش که بیشتر از نظر تازگی وزن مورد توجه شاعران این دوره و دوره بعد قرار گرفته است.

حبیب خراسانی به خاطر صبغ عرفانی غزلهایش در ادب این دوره، قابل ملاحظه است و نوع غزلهایش از حالت و لطفی تجربی برخوردار است، بدین معنی که وی هیچ گاه نخواسته ـ برخلاف تمام معاصران خود ـ شعری بگوید که از حالتی درونی سرچشمه نگرفته باشد.

خصوصیت مشترک غزلهای این دوره توجهی است که گویندگانْ بیشتر به قالب و زبان شعری سعدی دارند. حال و هوای عاشق و معشوق همان حال و هوای کلیشه‌ای دوره قبل و دوره‌های قبل است. حتی به اندازه گویندگان دوره صفوی و سبک هندی هم شاعران در آوردن صور خیال توانائی ندارند! تغزل‌ها، نزدیک به تغزل‌های فرّخی و معزّی است.

نوع برجسته‌ای که از شعر غنائی در این دوره وجود دارد، غزل سیاسی است. منظور از «غزل سیاسی» شعری است که در قالب غزل و نوع تعبیرات تثبیت‌شده در غزل گفته می‌شود، اما خالی از اشاراتی به اوضاع اجتماعی و سیاسی روز نیست. این گونه شعر در ادب فارسی رواج داشته و شاید در غزلهای بسیاری از استادان غزل، این گونه غزلها بتوان یافت؛ ‌اما استاد مسلّم غزل سیاسی در ادب فارسی، حافظ است و برای کسانی که از محیط اجتماعی و سیاسی زندگی او آگاهی داشته باشند، یک یک اشارات و رمزهای او همگی دارای معانی سیاسی است؛ چنان که در غزلهای [زیر] این صبغ سیاسی آشکار است:

دو یار زیرک و از باد کهن دو منی

فراغتی و کتابی و گوش‌ چمنی

و غزل:

یاد باد آن که سر کوی توام منزل بود

دیده را روشنی از خاک درت حاصل بود

و غزل:

اگرچه باده فرح‌بخش و باد گلبیز است

به بانگ چنگ مخور می‌ که محتسب تیز است

در عصر مشروطیت، یک بار دیگر غزل سیاسی رواج گرفت و اغلب شاعران این عصر که غزل سروده‌اند، هرکدام یکی دو غزل از نوع غزل سیاسی دارند؛ اما فرد شاخص این شیوه که در انتهای این دوره نیز قرار دارد، فرخی یزدی است که غزلهایش هم از نظر کلیت شعری و هم از نظر برخورداری از زبان پخته و موسیقی درست و تعبیرات زنده، قابل توجه است. فرخی بسیاری از مشکلات سیاسی عصر خود را ـ که ادام دور مشروطه است ‌ـ به استادانه‌ترین بیانی تصویر کرده است. اشارات و کنایات سیاسی او همگی، برای کسانی که با تاریخ اجتماعی و سیاسی عصر او آشنایی دارند، زنده و گویاست؛ چنان‌که در غزلهای:

سوگواران را مجال بازدید و دید نیست

بازگرد ای عید از زندان، که ما را عید نیست

و غزل:

سر و کار من اگر با تو دل‌آزار نبود

این همه کار من سوخته‌دل، زار نبود

بسیار و چه بسیار نکته‌ها را بازگو کرده است و اگر کسی بتواند به جستجوی حوادثی که وی این غزلها را در پی آن حوادث سروده، بپردازد، بسیاری از لطایف شعر او آشکارتر خواهد شد. او که در عهد کنترل شدید مطبوعات و سانسور تند سیاسی، بهترین آثار شعری خود را سروده، ‌چه خوب از عهده برآمده که به زبان غزل، مجموع دردهای جامع خویش را بازگو کند. همین درگیری با سانسور، خود سبب شده است که وی از صراحت شعرهای خویش بکاهد و درنتیجه لطف و زیبایی و کلیت غزلهایش ـ به نسبت اکثریت قریب به‌اتفاق معاصرانش ‌ـ بیش و بیشتر شود، به‌حدی که وی، به یک حساب، سرآمد غزلسرایان عصر مشروطه و ادام آن به‌شمار آید.

تصنیف در دنبال بحث از غزل سیاسی، نوع دیگری از شعر غنائی را‌ ـ که به اعتبار جنب