پاورپوینت کامل روشنفکران و روحانیان، از اتحاد تا ستیز در دوران قاجار ۶۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل روشنفکران و روحانیان، از اتحاد تا ستیز در دوران قاجار ۶۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل روشنفکران و روحانیان، از اتحاد تا ستیز در دوران قاجار ۶۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل روشنفکران و روحانیان، از اتحاد تا ستیز در دوران قاجار ۶۴ اسلاید در PowerPoint :

سرانجام طرح نظامنامه در جلسه ۱۳ رجب ۱۳۲۴ به تأیید و تصویب رسید و شاه آن را در ۱۹ رجب امضا نمود و منتشر شد. بدین قرار اصل انتخابات صنفی اعلام گردید . جلسه «انتخاب وکلای مجلس شورای ملی» در همان مدرسه نظام تشکیل گردید و از هر یک از طبقات شش گانه که عبارت بودند از اشراف فئودال (اعیان و درباریان)، تجار ، ملاکین و روحانیون و چند تن از پیشه وران و اصناف، از هر کدام چند تن ، به عنوان «معرف و نماینده» طبقه خود معین شدند که در جلسه های انتخاباتی حاضر می گشتند.

سرانجام طرح نظامنامه در جلسه ۱۳ رجب ۱۳۲۴ به تأیید و تصویب رسید و شاه آن را در ۱۹ رجب امضا نمود و منتشر شد. بدین قرار اصل انتخابات صنفی اعلام گردید . جلسه «انتخاب وکلای مجلس شورای ملی» در همان مدرسه نظام تشکیل گردید و از هر یک از طبقات شش گانه که عبارت بودند از اشراف فئودال (اعیان و درباریان)، تجار ، ملاکین و روحانیون و چند تن از پیشه وران و اصناف، از هر کدام چند تن ، به عنوان «معرف و نماینده» طبقه خود معین شدند که در جلسه های انتخاباتی حاضر می گشتند. دولت آبادی در کتاب حیات یحیی مینویسد : «خلاصه تا روز چهاردهم شعبان پنجاه و چند نفر در تهران انتخاب میشوند و قرار است روز پانزدهم شعبان که عید مولود صاحب الزمان است ، روز افتتاح رسمی مجلس شورا باشد ولی به دو ملاحظه تأخیر میشود یکی به ملاحظه تمام نشدن انتخابات و دیگر آنکه روز افتتاح مجلس عید مخصوص باشد و با عید مذهبی تداخل نشود» . نکته مهم این مطلب است که صرف نظر از پایان نیافتن انتخابات، ملاحظه ی تداخل پیدا نکردن افتتاحِ « مجلس شورای ملی» با یکی از «اعیاد مذهبی» ، هم در کار بوده است . ملاحظه ای که آدمیت آنرا از سر «تعارض» بین روشنفکران با روحانیت تفسیر کرده است. و با توجه به علنی شدن ستیز بین طرفین، هیچ بعید نیست که اینگونه باشد . (۴۰). و بدینگونه مجلس شورای ملی ایران در ۱۸ شعبان ۱۳۲۴ (۱۹۰۶ میلادی ) با نطق مظفرالدین شاه افتتاح یافت. در آن ایام وی بسیار سخت بیمار بود و هر لحظه انتظار مرگش میرفت . به هر حال در همان سال زمانی که زنده بود اولین قسمت قانون اساسی که به حقوق اساسی و وظایف مجلس اختصاص داشت به تأیید خودش رسید. اما «متمم قانون اساسی» یکسال بعد ، به توشیح شاه جدید یعنی محمد علی رسید . محمد علی وارث مرتجع مظفرالدین شاه ، در واقع از پاییز سال ۱۹۰۶ به نام و جای پدرش که سخت بیمار بود امور مملکت را اداره میکرد ، و کوشش فراوان داشت تا حقوقی را که به موجب فرمان مشروطیت به مجلس داده شده بود به انحاء مختلف محدود سازد. (۴۱). چرا که در مجلس شورای ملی و قانون اساسی اش، تمام قدرت میبایست از آن ملت باشد و از جایگاه ملت ناشی شود. و قدرت شاه ، توسط مجلس شورای ملی، محدود شود. هر چند که در آن ایام تعریفی که قانون اساسی از «ملت» در نظر دارد، شامل حال تمامی افراد بالغ و اقشارِ اجتماعی نمی شود. یعنی نه شامل حال زنان میشد و نه افرادی که از سرمایه اقتصادیِ کافی برخوردار نبودند ؛ به بیانی دقیق تر زارع بی زمین و یا کارگر کارخانه و یا شاگرد مغازه و حجره . آدمیت می نویسد :

«در نظامنامه انتخاباتی ، رأی دهندگان شامل طبقات ششگانه زیر بودند : شاهزادگان ؛ اعیان و اشراف ؛ علما و طلاب؛ تجار؛ ملاکین و فلاحین، اصناف؛ هویت احتماعی سه طبقه اول به مأخذ عرف و عادت مشخص بود. از اینرو برای آنان ضابطه ای در نظر نگرفته بودند. تجار به طبقه ای اطلاق می گردید که “حجره و تجارت معینی داشته باشند” ؛ اصناف “باید از اهل صنف و کار معین صنفی داشته باشد” . ملاکین و فلاحین ، مَلاک به معنای “ارباب ملک” به کار میرفت و فلاح مرادف بود با «زارع» . نکته اینجاست که در نظام انتخاباتی ، مفهوم فلاح یا زارع در واقع دلالت داشت بر خرده مالک؛ رعیت و برزگرِ بدون ملک و آب را در بر نمی گرفت. یعنی به موجب دستور نامه انتخاباتی حق رأی برای ملاکین و فلاحینی شناخته شده بود که صاحب ملکی باشند و دست کم هزار تومان بیرزد. صاحبان مستغلات هم که بهای مستغلاتشان کمتر از هزار تومان نبود « در حکم ملاکین » به شمار می رفتند. ( این معنی در نظامنامه تصریح نرفته ، اما در نخستین اعلان انتخابات که حاکم تهران منتشر کرد، آمده است). بهرحال ، زارعین و روستائیانی که از خود ملکی نداشتند ، یا اگر چیزکی داشتند که به مأخذ هزار تومان نمی ارزید ، از حق انتخاب کردن محروم بودند. مباحثات مجلس حکایت از این نمیکند که حق نمایندگی این طبقه برزگران مطرح گشته باشد. اما از آنجا که در هیأت مجموع طبقه «ملاکین و فلاحین » عنصر ملاکان بزرگ قدرت و اعتبار محلی داشتند ، نمایندگی آن طبقه به طور کلی در انحصار همان عمده مالکان قرار می گرفت. و از رده «فلاحین» کمتر امکان داشت که نماینده ای انتخاب گردد. مجلس به این جنبه قضیه توجه پیدا کرد. [و بدین ترتیب ] از مجلسیان نُه تن از حق نمایندگی فلاحین دفاع کردند که جملگی از صف وکلای ترقیخواه و رادیکال بودند. پیشرو آنان محقق الدوله گفت : “در خصوص وکیل زارعین و فلاحین چند ماه بنده زحمت کشیدم ، ممکن نشد که یک هیأتی جمع شده وکیل انتخاب نمایند. باید مجلس رأیی در این خصوص بدهد ” . صدیق حضرت که ریاست دفترخانه مجلس را هم به عهده داشت متذکر شد : اعلان انتخاباتی زارعین در بلوکات توزیع گردیده است، اما خود اهالی “حاضر نشدند” . به عقیده سیدالحکما: ” هر جایی که نایب الحکومه دارد باید از نایب الحکومه خواست که به وقت معین از هر دهی یکنفر را معین کرده بفرستند” . پیشنهاد دکتر ولی الله خان این بود : « به ریش سفیدان و کدخدایان ایشان اطلاع داده ، جمع شوند برای انتخابات. هر گاه در بین خودشان شخصی قابل هست و وکیل کردند فبها. و ِالا از اینجا کسی را انتخاب می نمایند ” (یعنی مجلس رأسا به انتخاب برآید). به قول مخبرالملک : ” فعلا از چند ناحیه اطراف تهران (حضرت عبدالعظیم ، شمیران ، ورامین و شهریار) هر کدام یک وکیل فلاحین انتخاب شوند” . به علاوه او هیچ مانعی نمیدید که مجلس به موجب اختیار قانونی خود چند کرسی تازه برای نمایندگان زارعین اختصاص دهد ـ از آنکه نظامنامه مقرر داشته که : مجلس مختار است “لدی الاحتیاج” تا دویست وکیل انتخاب کند. سخن حسام الاسلام بیشتر به شعار سیاسی می ماند تا به فکر عملی: “رییس سلسله وجوه فلاحین و زارعین هستند که به ما نان می دهند اگر از آنها انتخاب نشود بی فایده است”. این نکته جویی از اسدالله میرزا بود که مبادا انتخاب نماینده فلاحین از حد مأخذی که در نظامنامه ذکر گرده است بگذرد، وگرنه “من مانع انتخاب کردن وکیل آنها نیستم.” (…) از گفتگوی مجلس بر می‌آید که دشواری عمده در انتخاب نماینده زارعین این بود که طبقه زارع هنوز هشیاری اجتماعی نیافته ، از دایره فعالیت سیاسی دور مانده بود . این درست توجیه می کند عدم مشارکت طبقه برزگران و روستانشینان را در تکیوین حرکت مشروطه خواهی . تمایل کلی آن نمایندگان ترقیخواه این بود که به هر حال فلاحین را به حوزه فعالیت اجتماعی وارد کنند. احتشام السلطنه حکم مجلس را اعلام کرد که : وکیل حضرت عبدالعظیم به زارعین اختصاص داده شود و این “اضافه بر مأخذ نیست” . در ضمن او اصل قضیه نمایندگی زارعین را به کمیسیون انتخابات احاله کرد که مورد تحقیق قرار دهند. این کمیسیون مأموریت داشت که در تمام انتخابات عقب افتاده ی ولایات پیشنهاد عملی تهیه کند» . (۴۲).

به هر حال از دید برخی مورخان و تحلیل گران ، مجلس شورای ملی در دورِ اول (قبل از به توپ بستنش به فرمان محمد علی شاه و تعطیلی آن) ، با همه نواقصی که داشت ، فی المثل محرومیت زنان از حقوق انتخاباتی (۴۳) ، «هم از لحاظ ترکیب نمایندگان و هم از لحاظ خصلت عمل و فعالیت خود نسبت به ادوار بعدی تقنینیه مترقی ترین مجلس بود» (۴۴) . شاید به این دلیل مهم که در آن زمان، نه تنها حکومت قانونمند در حال شکل گیری بود و انحصارگرایی اشراف و اعیان را اگر نگوییم به کلی برچیده بود، حداقل، به کمترین میزانِ تفاوت رسانده بود ، بلکه کلیه امکاناتی را که به حکومتهای امپریالیستی اجازه غارت منابع و ذخائر ایران را میداد حداقل در آن ایام از میان برداشته بود . به طوری که به موجب متمم قانون اساسی، واگذاری امتیازات ، گرفتن قرضه ، و یا انعقاد هر گونه قراردادی و همچنین تأیید موافقت نامه ها با دولتهای خارجی، بدون موافقت مجلس تماماً ممنوع اعلام شده بود (۴۵).

رایین معتقد است که این دوره از مجلس شورایملی را بایستی دوران «آزمایش اجرای حکومت پارلمانی در ایران» نامید (۴۶ ) . و این بدین معنی است که نباید از یاد ببریم این مجلس ، نخستین تجربه «هشیاری سیاسی و اجتماعی» و همچنین نخستین تجربه «آزادی بیان » ملت ایران است . و به همین دلیل هم میتواند محل تصمیمها و عملکردهایی نامطلوب و حتی آسیب زننده به نهال تازه روییده ی نهضت مشروطه باشد. رایین و آجودانی هر دو این نظر را دارند که اگر طی یکسالی که مجلس در کار خود بود، نمایندگان «اعتدال» را پیشه خود می کردند و بین رادیکالهای روحانی و آزادیخواهان تندروی انقلابی دشمنی و ستیزه جویی رخ نمیداد ، خیلی از وقایعی که منجر به تعطیلی مجلس شد ، صورت نمیگرفت : «مردمی که تشنه حکومت پارلمانی و عدالتخانه و “حکومت قانون و عدلیه” بودند ، یکسال بعد آزادی را به صورت هرج و مرج دیدند و به تدریج دو دسته “اعتدالی” و “افراطی” از بین آزادیخواهان و مشروطه طلبان به وجود آمد. در این دوره بود که “نیروی انقلابی” [مشی مسلحانه] پایه گذاری شده و بمب سازان قفقازی و گرجی که حیدر عمو اوغلی یکی از سران آنها بود، در آن شرکت داشتند. متأسفانه تندرویهای نیروهای انقلابی و دیگر دستجات افراطی ، صدمات بزرگی به سیر مشروطیت ایران وارد آورد. چون در آن دوران هنوز حکومت پارلمانی نضج نگرفته بود ، هرگاه اعتدال بیشتری رعایت میشد ، قدرت استبداد به فاصله کمی بر نیروی آزادی چیره نمیگردید و اساس آنرا موقتاً در هم نمیریخت (…) برا