پاورپوینت کامل داوری زیبایی‌شناسانه ۴۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل داوری زیبایی‌شناسانه ۴۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل داوری زیبایی‌شناسانه ۴۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل داوری زیبایی‌شناسانه ۴۳ اسلاید در PowerPoint :

در زیبایی‌شناسی تحلیلی معاصر، دو پرسش مهم درباره احکام زیبایی‌‌شناسانه وجود داشته است: یکی اینکه چگونه باید احکام زیبایی‌شناسانه را از دیگر احکام متمایز ساخت؟ پاسخ به این پرسش، نیاز کاملا مبرمی است هنگامی که یک حکم زیبایی‌شناسانه و یک حکم غیرزیبایی‌شناسانه درباره موضوع واحد، با هم ناسازگار باشند. در چنین موردی، ظاهراً می‌توان حکم کرد که موضوع ارزش زیبایی‌شناسانه دارد؛ ولی افزون بر این، مثلا به لحاظ اخلاقی، یا به لحاظ کاربرد عملی موضوع، می‌توان درباره‌اش داوری منفی داشت. یک پرسش ناشی از این بیان، آن است که آیا ارزش منفی حکم غیرزیبایی‌شناسانه، باید برحکم زیبایی‌شناسانه فرضاً ناب، تأثیر بگذارد؟

در زیبایی‌شناسی تحلیلی معاصر، دو پرسش مهم درباره احکام زیبایی‌‌شناسانه وجود داشته است: یکی اینکه چگونه باید احکام زیبایی‌شناسانه را از دیگر احکام متمایز ساخت؟ پاسخ به این پرسش، نیاز کاملا مبرمی است هنگامی که یک حکم زیبایی‌شناسانه و یک حکم غیرزیبایی‌شناسانه درباره موضوع واحد، با هم ناسازگار باشند. در چنین موردی، ظاهراً می‌توان حکم کرد که موضوع ارزش زیبایی‌شناسانه دارد؛ ولی افزون بر این، مثلا به لحاظ اخلاقی، یا به لحاظ کاربرد عملی موضوع، می‌توان درباره‌اش داوری منفی داشت. یک پرسش ناشی از این بیان، آن است که آیا ارزش منفی حکم غیرزیبایی‌شناسانه، باید برحکم زیبایی‌شناسانه فرضاً ناب، تأثیر بگذارد؟

دیگر پرسش مهم که لااقل از سده هجدهم به این سو مطرح بوده است، به واقع دو پرسش است: اولا‌ آیا احکام زیبایی‌شناسانه عینی‌اند یا ذهنی؟ و ثانیا آیا احکام زیبایی‌شناسانه را می‌توان اثبات کرد یا در غیر این صورت با اسناد و مدارک مستند ساخت؟

برخی فیلسوفان به شیوه‌ای نسبتاً عجیب و غریب معتقد بوده‌اند که گرچه این قبیل احکام ذهنی‌اند، در عین حال، اثبات‌پذیرند. دیوید هیوم نمونه‌ای از آنهاست. در مقابل، دیگر فیلسوفان معتقد بوده‌اند که گرچه این قبیل احکام در اصل عینی‌اند، ولی قابل اثبات به شیوه‌های متعارف نیستند. فرانک سیبلی مدافع برجسته این دیدگاه بوده است. نظریه‌ بدیهی‌تر، از آن امانوئل کانت است که بر طبق آن احکام زیبایی‌شناسانه هم ذهنی‌اند و هم تأیید [و اثبات]شان از راههای بین‌الاشخاصی، محال است.

هیوم معتقد بود که می‌توان داوران خاصی را به عنوان افرادی برخوردار از ذوقِ معتبر، شناسایی کرد و سپس واکنش‌های ذهنی (سوبژکتیو) ایشان به موضوعات را معیارِ ارزیابی موضوعات قرارداد. وقتی چنین داورانی آنچه را که هیوم «حکم مشاعر همگانی» خوانده است، صادر می‌کنند، و احتمالا منظور این است که آنها در لذت‌بردن از یک موضوع اجماع دارند، در آن صورت لذت‌بردن از آن موضوع، به یک معنا، لااقل با احتمالِ متعارف، به عنوان رویه صحیح، تأسیس و تثبیت می‌شود و هر داوری که این لذت را درک [و احساس] نکند، نقصانی در ذوقش وجود دارد.

در مقابل، کانت معتقد بود که هیچ‌گونه تأییدی برای حکم آدمی امکان‌پذیر نیست؛ زیرا همراهی با واکنش دیگر داوران یا اختلاف با آنها، منطقاً بلاموضوع است. این تصور که چیزی به صراحت حکم زیبایی‌شناسانه خوانده شود، ظاهراًٌ نخستین‌بار در سده هجدهم مطرح و به دست کانت به تفصیل صورت‌بندی شد.

منظور کانت از «حکم زیبایی‌شناسانه» یک حکم مبتنی بر احساس بود. کانت مخصوصا به توصیف احکام احساس‌بنیاد اهتمام داشت؛ یعنی به احکامی اهتمام داشت که در آنها [نخست] یک شئ زیبا را زیبا می‌یابیم و سپس نشان می‌دهیم که به‌حق می‌توان احکامی از این دست را به رغم ناتوانی از اثبات شان، صادر کرد. کانت در اعتقاداتش مبنی بر اینکه این احکام ذهنی‌اند (یعنی منبعث از احساس صاحب حکم یا مبتنی بر احساس اویند)، با یک سنت متقدم‌تر همراه است.

برجسته‌ترین مدافع این سنت هیوم بود، هر چند این که کانت دقیقاً تا چه حد با نوشته‌های هیوم درباره این موضوع آشنا بوده، اگر اصولا آشنا بوده باشد، همچنان موضوعی فیصله نایافته است. در عین حال کانت احتمالا اثر متقدم‌تر فرانسیس‌ هاچسن را که اثری در حال و هوای هیوم است، می‌شناخته گواینکه به لحاظ فلسفی کمتر از آثار هیوم قانع‌کننده است؛ اما در تحولات بعدی اندیشهرتصور حکم زیبایی‌شناسانه، این سوبژکتیویته احساس‌بنیاد، در قیاس با توصیف کانت از این که چگونه داور زیبایی‌شناس به موضوع حکم خویش توجهر عنایت می‌کند، کم‌اهمیت‌تر بوده است.

ماهیت سوبژکتیو احکام مربوط به زیبایی، در سده هجدهم مخصوصاً برای هیوم و کانت، بدیهی می‌نمود، چندان که هیچ یک بر اثبات این مفهوم استدلال نمی‌کردند، بلکه صرفاً‌ آن را مفروض می‌گرفتند. در حقیقت، ریشه‌شناسی واژه

aesthetic

حکایت از آن دارد که یک حکم زیبایی‌شناسانه باید ذاتاً مرتبط با یک احساس باشد. این اصطلاح یونانی معمولاً ناظر به ادراک حسی است، ولی اینک بر احساسات به طور کلی، و به‌ویژه بر احساس لذّت، دلالت می‌کرد. هیوم از اصطلاح

aesthetic

استفاده نمی‌کند و فقط از به‌کارگیری ذوق در تشخیص زیبایی سخن می‌گوید؛ ولی او نیز همانند کانت مسلّم می‌گیرد که همه احکام مربوط به زیبایی از احساس لذت حاصل شده برای داور، ناشی می‌شود.

به اعتقاد هیوم، اصطلاح «زیبایی» با هیچ ویژگی عینی اشیا منطبق نیست و بنابر این ممکن نیست که این احکام به یک شیوه سرراست، صحیح یا ناصحیح باشند. در عین حال معتقد بود که می‌توان این قبیل احکام را بر حسب توافق با احکام داوران و متناسب با آن موضوع، توجیه کرد. این سرمشق‌های ذوق (که به اعتقاد او واکنش‌های ایشان «معیار ذوق» است)، از طریق تشخیص درخشان، بی‌تعصب‌شان، نسبت به همه اوصاف موضوعات مورد داوری، شناسایی می‌شوند. هیوم معتقد بود که راهی برای معاینه یک شئ از بابت زیبایی آن، وجود ندارد؛ زیرا «زیبایی»، نشان هیچ صفت یک شئ نیست، بلکه از طریق بررسی تجربی می‌توان معلوم کرد که آیا یک داور خاص، داور مثال‌زدنی ر شاخص است یا نه. کانت در توصیف چیزی که از آن به «حکم ذوقی محض» تعبیر می‌کرد، تصور متفاوتی داشت. معتقد بود که داور باید به هر کاربردی که شئ ممکن است داشته باشد، به هر مفهومی که درباره شئ اطلاق می شود، یا به هر منفعتی که ممکن است داور در آن شئ داشته باشد، هیچ توجهی نکند؛ بنابر این حکم باید کاملا بی‌غرضانه و از هر اندیشه‌ای که شئ را به هر چیز دیگری مرتبط می‌سازد، آزاد باشد. این حکمی درباره موضوع به خودی خود و در حد ذات خویش است.

کانت ابتدا احکام زیبایی‌شناسانه صادرشده درباره موضوعات طبیعی را توصیف می‌کند (مثال اصلی وی یک گل سرخ زیباست)، و سپس این قبیل احکام را به آثار هنری تعمیم می‌دهد. بدین‌سان عملاً آثار هنری موفق را (که در