پاورپوینت کامل موسیقی مذهبی امروز، بهنجار یا ناهنجار؟ ۴۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل موسیقی مذهبی امروز، بهنجار یا ناهنجار؟ ۴۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل موسیقی مذهبی امروز، بهنجار یا ناهنجار؟ ۴۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل موسیقی مذهبی امروز، بهنجار یا ناهنجار؟ ۴۹ اسلاید در PowerPoint :

امیل دورکیم جامعه شناس فرانسوی معتقد است: «شعائر و مراسم دینی، وحدت اجتماعی را تقویت می‌کند و جوانان را با هنجارهای رفتاری قبیله‌ای آشنا می‌سازد.» به زعم وی چون سنن و آداب دینی در مراسم مذهبی با شورآفرینی‌های ویژه همراهند، کنشگران با این شورآفرینی نوعی احساس تطهیر و نزدیکی به خدا می‌کنند.

نگاهی به تاریخچه موسیقی مذهبی در ایران و آسیب شناسی عزاداری در دوره کنونی

امیل دورکیم جامعه شناس فرانسوی معتقد است: «شعائر و مراسم دینی، وحدت اجتماعی را تقویت می‌کند و جوانان را با هنجارهای رفتاری قبیله‌ای آشنا می‌سازد.» به زعم وی چون سنن و آداب دینی در مراسم مذهبی با شورآفرینی‌های ویژه همراهند، کنشگران با این شورآفرینی نوعی احساس تطهیر و نزدیکی به خدا می‌کنند.

می‌توان مذاهب و ادیان را الهام‌دهنده اشکال مختلف هنری دانست که هنرمند با مکاشفه و کسب آگاهی برای بیان واقعه‌ای مذهبی و به واسطه نبوغ هنری خویش، خالق اثری هنری می‌شود. هنر می‌تواند در اشکال مختلف ظاهر شده و احساسات مخاطبین را در قالب اشکال هنری به تصویر بکشد، این وابستگی میان مذهب و هنر نه تنها در میان ایرانیان که در تمام مذاهب قابل لمس و مشاهده است. اما موسیقی و نیایش‌های دینی به دلیل اشتراکاتی که با یکدیگر دارند و عابدان، نیایش‌های خود را با جملاتی موزون بیان می‌کنند، به تمرکز درونی و احساس رضایت قلبی دست‌یافته و سبب می‌شود تا هنر موسیقی رابطه تنگاتنگی با مذهب داشته باشد؛ کمااینکه بررسی موسیقی در ادوار مختلف این نکته را ثابت کرده که این هنر طی سالیان و از قدیم الایام رابطه خوبی با مذهب داشته است چراکه بیان‌کننده باورها، خواست‌ها و حالات روحی و برانگیزاننده احساسات انسان‌ها بوده و از این رو نمی‌توان آن دو را از یکدیگر منفک دانست.

جوامع متفاوت در سراسر جهان برای اجرای مراسم مذهبی و دینی خود شیوه‌های گوناگونی را اتخاذ می‌کنند؛ شیوه‌هایی که در هریک از آنها رنگ و بوی هنر جاری‌ است. شعر، موسیقی، حرکات موزون، نقاشی و موارد بسیار دیگری که متاثر از مذاهب اقوام مختلف می‌تواند چهره‌ای نو به خود گرفته و در قالب سوگواره‌های مذهبی به مخاطب ارایه شود. در ایران نیز اجرای مراسم مذهبی آداب و اصول خاص خود را دارد که در این میان شعر و موسیقی بیش از سایر هنرها مورد توجه قرار می‌گیرد. همواره با نزدیک شدن به ایام عزاداری، صدای نوحه و مداحی از گوشه و کنار خیابان‌ها شنیده می‌شود. صداهایی که از میان آنها می‌توان رگه‌هایی هر چند اندک از موسیقی دستگاهی را یافت تا ثابت کند دو نوع موسیقی ایرانی و مذهبی ارتباط تنگاتنگی با یکدیگر داشته و موسیقی مذهبی برآمده از موسیقی دستگاهی است که به دلیل ممنوعیت‌ها و محدودیت‌ها در ادوار مختلف در قالب «نوحه» یا «تعزیه» تبلور کرده است.

مطالعه تاریخ این سرزمین نشان می‌دهد موسیقی مذهبی از قدیم‌الایام در ایران رواج داشته است. حجاری‌ها، نقوش برجسته، آثار گلی و متون ایلامی جملگی حاکی از این است که موسیقی به خصوص در مراسم مذهبی و اهدای قربانی از روزگار باستان مرسوم و مورد توجه بوده است؛ آنچنان که از دوران ساسانیان، اجرای موسیقی در زمان نیایش و انجام تشریفات دینی برای ایجاد فضایی روحانی و معنوی همواره در دستور کار قرار می‌گرفت. علاقه حاکمان ساسانی و همچنین توجه مردم به موسیقی در زندگی روزمره به اندازه‌ای بود که این هنر در مراسم مذهبی نیز وارد شد چنان که «اوِستا» را به شکل سرودهای مذهبی می‌خواندند. آوازخوانان، دور معبد آتش جمع می‌شدند و روزی پنج بار سرودهای مذهبی دیگر را که از اوستا انتخاب می‌شد با آهنگ می‌خواندند. این آوازخوانان را همیشه از میان جوانان انتخاب می‌کردند و لباس‌های مخصوص سفید یا ارغوانی به تن می‌کردند. (غفاری، ۱۳۹۳: ۴) احترام به موسیقی و موسیقیدان اما محدود به دوره‌ای خاص در تاریخ ایران نشده و در ادوار مختلف، این هنر و فعالان آن مورد تکریم قرار می‌گرفتند؛ آنچنان‌که بهرام گور (۴۳۸-۴۲۰) به دلیل تمایل و بستگی فراوانش به موسیقی، این گروه را در طبقه‌بندی اول و هم‌تراز با بزرگان کشور قرار داده بود. این روش توسط جانشینان وی نیز عملی و مراعات شد. (بیانی، ۱۳۲۰: ۱۵) بستگی و تمایل شدید بهرام به موسیقی، مورد بحث بسیاری از مورخان بوده است.

اما پس از ورود اسلام برخی محدودیت‌ها و تغییر نگرش‌ها در این حوزه باعث شد تا موسیقی دچار تحولات عظیمی شود که گاه اثرات مثبتی نیز در موسیقی پدیدار ساخت. شاید بتوان مهم‌ترین تاثیر اسلام بر موسیقی را افزوده شدن ماهیت ماوراءالطبیعه و روحانی به آن دانست. در حالی‌که در مقایسه با موسیقی هندوستان که با وجود برخورداری از ماهیت مذهبی، جسم انسان به واسطه اسبابی همچون رقص تحت‌تاثیر قرار می‌گیرد. موسیقی ایرانی سبب اعتلای روح و پرواز به بالا می‌شود (میلر، ۱۳۷۵) تاثیر حضور اعراب در موسیقی ایران به اندازه‌ای بود که این هنر مورد توجه مردم عرب نیز قرار گرفت و این لذت از موسیقی ایرانی به اندازه‌ای بود که تصمیم به آموختن آن گرفتند و برای یادگیری هنر موسیقی و آواز، به ایران سفر کردند. یکی از افرادی که به نفوذ موسیقی ایرانی در میان اعراب کمک کرد «عیسی‌بن‌عبدالله» برده مادر عثمان است که به دلیل معاشرت با ایرانیان قطعات موسیقی ایرانی را آموخته و با مهارتی تمام آنها را در ساخته‌های خود به کار می‌بُرد.

«صائب خطیر» دیگر هنرمند عرب زبانی بود که از آوازهای محلی ایرانی وام گرفته و شروع به ساخت نخستین اثر عربی با آهنگی آرام به نام «ثقیل» کرد. او که از پدری ایرانی بود، بعدها اجازه یافت تا در محضر خلیفه آواز بخواند.

«سعیدبن ملحبه» دیگر موسیقیدان عرب بود که موسیقی ایران را در موسیقی عرب وارد کرد. وی، تصادفا چند کارگر ایرانی را در کعبه دید که در هنگام کار ساختمانی آواز می‌خوانند و با الهام از آن با سفر به سوریه و ایران، برای آواز عربی نت موسیقی تدوین کرد. (همان)

با اینکه موسیقی از دیرباز در ادیان مختلف جایگاه خاصی داشته و در مراسم دینی از آن استفاده‌های متعددی شده است اما دوران رشد و بلوغ موسیقی کنونی مذهبی را می‌توان زمان حکومت «شاه‌عباس صفوی» دانست. از آنجا که دوران صفویه را می‌توان عصر «دین‌سالاری» نامید و با توجه به آنکه بنیان این سلسله مقتدر بر پایه تشیع بنا نهاده شده است؛ از همین رو حاکمان، به فراخور علاقه‌مندی‌شان به هنر در بسط و گسترش هنر اسلامی اهتمام ورزیدند.

معماری، مینیاتور، کاشیکاری و نقاشی از جمله هنرهایی بود که در کنار موسیقی رنگ و بوی مذهبی به خود گرفت و پایه‌گذار سبکی نو در هنر ایرانی شد. ناگفته نماند با وجود رواج هنر اسلامی در سراسر ایران پس از حمله اعراب، موسیقی دچار پسرفت عمیقی شده و ارایه آن سال‌ها ممنوع بود. این ممنوعیت در دوران صفویه نیز به حدی مشهود است که به گواه تاریخ و شهادت مورخان، شاه تهماسب صفوی، یکی از موسیقیدانان زمان خود را که معلم پسرش سلطان حیدر میرزا بود به ‌دار آویخت و دستور قتل کلیه نوازندگان و خوانندگان را صادر کرد. در این دوره موسیقیدانان از بیم جان خود، دست از هنر کشیده یا هنر خود را مخفی می‌کردند؛ از این‌رو فرصت برای فعالیت افرادی که مقام و منزلت این هنر را درک نمی‌کردند مهیا و در نتیجه موسیقی به قهقرا کشیده شد. (اصلانی، ۱۳۹۶)

اما بر خلاف شاه تهماسب و برخی شاهان صفویه که ضربه مهلکی به پیکره هنر وارد کردند، دوره شاه عباس یکم را می‌توان یکی از پر رونق‌ترین ادوار تاریخ حکومت صفویه در ایران دانست. شاه‌عباس همچون پدرش به هنر و ادبیات علاقه‌مند بود همین مهم نیز باعث شد