پاورپوینت کامل انحصار نخبگانی و حلق? تنگ مشاهیر علوم انسانی ۳۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل انحصار نخبگانی و حلق? تنگ مشاهیر علوم انسانی ۳۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل انحصار نخبگانی و حلق? تنگ مشاهیر علوم انسانی ۳۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل انحصار نخبگانی و حلق? تنگ مشاهیر علوم انسانی ۳۰ اسلاید در PowerPoint :

ماجرای نوشتن این یادداشت از آنجا آغاز شد که قرار شد به همراه چند دوست به‌صورت داوطلبانه کارهایی را جهت ارتقای روحیه و نشاط علمی در دانشگاه رازی انجام دهیم. یکی از این فعالیت‌ها دعوت از اساتید مشهور در حوز علوم انسانی بود؛ کاری که گرچه می‌دانستیم کار راحتی نیست، اما فکر نمی‌کردیم این‌قدرها هم مشکل باشد.

نقدی بر هدررفت سرمایه‌های انسانی در حوز علوم انسانی

ماجرای نوشتن این یادداشت از آنجا آغاز شد که قرار شد به همراه چند دوست به‌صورت داوطلبانه کارهایی را جهت ارتقای روحیه و نشاط علمی در دانشگاه رازی انجام دهیم. یکی از این فعالیت‌ها دعوت از اساتید مشهور در حوز علوم انسانی بود؛ کاری که گرچه می‌دانستیم کار راحتی نیست، اما فکر نمی‌کردیم این‌قدرها هم مشکل باشد.

با هر استاد و محقق مشهور در حوزه‌های مختلف علوم انسانی (فلسفه، جامعه‌شناسی، علوم سیاسی، الهیات، اقتصاد و…) که تماس می‌گرفتیم و از ایشان برای شرکت در یک برنام سخنرانی یا گفت‌وگو -در بازه زمانی یک ترم- دعوت می‌کردیم، به‌ندرت موفق می‌شدیم که از ایشان موافقت بگیریم؛ زیرا غالباً چنان برنامه‌های فشرده‌ای داشتند و از جاهای گوناگون دعوت می‌شدند که برخی از ایشان واقعاً نمی‌توانستند وقتی را به ما اختصاص دهند و هم اینکه شاید برخی چنین فکر می‌کردند تا مادامی‌که می‌توانند در تهران جلسه و سخنرانی داشته باشند چه ضرورتی دارد که برای شرکت در برنامه‌های دانشگاه‌های شهرستان‌ها برنامه‌ریزی کنند. برخی از ایشان صراحتاً اعلام می‌کردند که در هیچ برنامه‌ای که بیرون از شهر تهران باشد شرکت نمی‌کنند و حتی برخی از ایشان فقط در برنامه‌هایی شرکت می‌کنند که بانی آن دانشگاه تهران باشد. اگر بر بزرگان حوز الهیات و دین‌پژوهی این نقد وارد است که کمتر از شهر قم بیرون می‌روند، همین نقد بر اساتید مشهور علوم انسانی وارد است که چرا کمتر از شهر تهران بیرون می‌روند.

گرچه این پدیده‌ای قابل تأمل بوده و نیازمند بحث و گفت‌وگو است، اما محل بحث بنده تحلیل این موضوع نیست، بلکه در گیرودار این تماس گرفتن‌ها و هماهنگ کردن‌ها با خود می‌اندیشیدم که آیا تمام امکان‌ها و سرمایه‌های انسانی ما در حوز علوم انسانی همین افراد معدود است؟ کسانی که در حوزه‌های مختلف علوم انسانی مطالعه و پیگیری مستمر دارند و یادداشت‌ها و مقالات و کتاب‌ها را رصد می‌کنند، می‌دانند که پاسخ این پرسش مثبت نیست. جوانان و افراد گمنام زیادی در حوز علوم انسانی وجود دارند که صاحب اندیشه و ایده بوده و سخنان قابل عرضه‌ای برای جامع ایرانی و دانشگاهی دارند. جوانانی که گاه خوش‌فکرتر و صاحب ایده‌های بیشتر و کارآمدتری نسبت به افراد شناخته‌شده هستند.

اما مشکل اینجاست که ما دچار انحصار نخبگانی هستیم و حلق مشاهیر علوم انسانی بسیار تنگ است. مشکل ما فقط انحصارطلبی در سیاست و سیاست‌ورزان نیست، همین مشکل را ما در نهاد علم هم داریم. مشکل اینجاست که وضعیت کلان کشور و سیاست‌گذاری علمی کشور به‌گونه‌ای نیست که این افراد جوان یا گمنام بتوانند در یک سیر طبیعی وارد حلق مشاهیر و نخبگان شوند. مسئله و مشکل اصلی ما نبود صاحبان فکر و ایده در حوز علوم انسانی نیست، بلکه مشکل ما ضایع کردن و استفاده نکردن از این سرمایه‌ها است.

مسئله این است که بزرگ و مشهور شدن در حوز علوم و خصوصاً علوم انسانی خودبه‌خود کاری دشوار و زمان‌بر است. وقتی این صاحب موقعیت و تریبون شدن به سیاست و قدرت هم پیوند می‌خورد کار برای برخی دشوارتر می‌شود. بسیاری از جوانانی که در حوز علوم انسانی صاحب ایده بوده و حرف برای گفتن دارند و یا اهل اندیشه بوده و استعداد تبدیل شدن به یک متفکر برجسته و متوسط را دارند، به خاطر دلایل معیشتی و سیاسی و مدیریت علمی کشور و… شناخته نمی‌شوند و استعدادهای ایشان شکوفا نمی‌شود. در کشور ما حتی آن هنگام که سخن از فرار مغزها می‌شود و یا مسائل مربوط به نخبگان محل توجه قرار می‌گیرد، غالباً مقصود نخبه‌های رشته‌های ریاضی و تجربی است.

در چنین وضعیتی، مشاهیر و بزرگان علوم انسانی باید این را از وظایف خود بدانند که اگر جوانی را می‌بینند که صاحب استعداد بوده و خوش‌فکر و خوش‌ایده است اما دست روزگار و سیاست نمی‌گذارد که او مطرح شود یا دیدگاه‌هایش شنیده شود و یا این کار با سرعت بسیار کندی اتفاق می‌افتد، تلاش کنند که نام و مطالب ایشان را مطرح کنند و بخشی از موقعیت و سرمای اجتماعی‌شان را برای معرفی و مطرح نمودن این افراد اختصاص دهند؛ و به این کار به‌عنوان یک وظیف فرعی و یا یک فضل نگاه نکنند، بلکه دغدغ ایشان باشد و هریک از ایشان این رسالت را برای خود تعریف کند که چند جوان خوش‌ف