پاورپوینت کامل انسان و زمان ۱۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل انسان و زمان ۱۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل انسان و زمان ۱۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل انسان و زمان ۱۷ اسلاید در PowerPoint :

انسان زمان را می‌فهمد و با آن زندگی می‌کند. زمان و زمانمندی چنان با هستی و فهم او قرین است که می‌گوید: «تو گم شدی در من یا من گم شدم در تو؟‌ای زمان!» (حسین پناهی). اینکه زمان در درون ماست یا بیرون ما، خود مساله‌ای رازآلود است. در ژرفنای زندگانی ما، آنچه هست در گذر است.‌گذاری که هم در درون آن و هم ناظر آن هستیم.

به مناسبت برگزاری سمینار «زمان در چند افق»

انسان زمان را می‌فهمد و با آن زندگی می‌کند. زمان و زمانمندی چنان با هستی و فهم او قرین است که می‌گوید: «تو گم شدی در من یا من گم شدم در تو؟‌ای زمان!» (حسین پناهی). اینکه زمان در درون ماست یا بیرون ما، خود مساله‌ای رازآلود است. در ژرفنای زندگانی ما، آنچه هست در گذر است.‌گذاری که هم در درون آن و هم ناظر آن هستیم. ازآن‌جهت که در درون آنیم، محکوم به تغییر و زوال و پیری و آنگاه نقطه پایانی بر این گذار هستیم! درست در این منظر، خود را در برابر زمان عاجز می‌یابیم و ناتوان از نگاه‌داشتن یک دم، می‌سراییم: «زمان بیکرانه را، تو با شمار گام عمر ما مسنج! برای او دمی است این درنگ درد و رنج!» (هوشنگ ابتهاج). گاه نیز خود را بر فرق زمان ایستاده می‌بینیم، ازآن‌جهت که ناظر آنیم. در درون زمان غوطه می‌‌خوریم اما گذشته و حال و آینده را یکجا تصور می‌نماییم. اینکه زمان را در کلیتش در‌یابیم، این معنا را به ما منتقل می‌کند که ما از زمان فراتریم. خود را بر فرق زمان و زمانه می‌بینیم و می‌گوییم: «زمان محتاج و مسکین تو باشد/تو را حاجت به دوران و زمان نیست» (مولانا).

ما در درون خود دوگانه ثبات و تغییر را می‌یابیم. از «من» که ناظر به زمان است آگاهیم و آنگاه همین «من» را در فرآیند زمان اسیر می‌بینیم. پای این دوگانه را به ساحت هستی می‌کشانیم و مهم‌ترین سوال متافیزیک سنتی را مطرح می‌کنیم: رابطه امر زمان‌مند و امر بی‌زمان چیست؟ این سوال از نخستین دقایق فلسفه یونان شکل گرفته است. زمان همچون تصویر ابدیت است، اما خود ابدی نیست. افلاطون می‌گوید: «صانع چون خواست جهان نظم لازم را به دست آورد و بیش از پیش شبیه او شود، از ابدیت که هست، تصویری ساخت که همواره در حرکت است، و این تصویر متداوم همان زمان است» (رساله تیمائوس). اما اگر ما توانسته‌ایم ثبات را در درون خود بیابیم، آیا نباید زمان را هم در درون خود یافته باشیم؟

تفاوت مهمی وجود دارد میان دو دیدگاه درون‌گرایانه نسبت به زمان: یکی زمان را ناشی از شمارش ذهنی حرکت می‌داند، و آن دیگری زمان را مقوله اساسی فهم و بنیاد شناسایی معرفی می‌کند. بخش اعظمی از تاریخ اندیشه، مشحون