پاورپوینت کامل مهر، ماه مهربانی و دانایی ۵۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مهر، ماه مهربانی و دانایی ۵۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مهر، ماه مهربانی و دانایی ۵۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل مهر، ماه مهربانی و دانایی ۵۵ اسلاید در PowerPoint :

انّ المعلّم و الطّبـیب کلاهُما

لاینصحان کلامُهما، لم یُکرّما

فاصبر بدائک ان جفوْت طبیبه

واقنَع بجهلک ان جفوت معلما

ترجمه: آموزگار و پزشک را گرامی بدار که چون گرامی نداری، دانش و تجربه خود را ارزانی نخواهند داشت. با دردمندی خود بساز، چنانچه پزشک را بیازاری و به نادانی خود قانع باش اگر معلم را بیازاری!

انّ المعلّم و الطّبـیب کلاهُما

لاینصحان کلامُهما، لم یُکرّما

فاصبر بدائک ان جفوْت طبیبه

واقنَع بجهلک ان جفوت معلما

ترجمه: آموزگار و پزشک را گرامی بدار که چون گرامی نداری، دانش و تجربه خود را ارزانی نخواهند داشت. با دردمندی خود بساز، چنانچه پزشک را بیازاری و به نادانی خود قانع باش اگر معلم را بیازاری!

همراه بودن نام معلم و طبیب در لابلای متون نظم و نثر فارسی با جلوه و جلای خاصی دیده می‌شود؛ چنان‌که در دو بیت عربی بالا نیز نام این دو بزرگوار در کنار هم ذکر شده است.

شاد باش ای عشق خوش سودای ما

ای طبیب جمله علتهای ما

ای دوای نخوت و ناموس ما

ای تو افلاطون و جالینوس ما

(مثنوی، دفتر اول)

در اینجا منظور مولوی از افلاطون، معلم یا پزشک روح و مقصود از جالینوس، طبیب یا پزشک جسم است.

در ناف دو علم بوی طیب است و آن هر دو: فقیه یا طبیب است

می‌باش طبـیب عیـسوی‌هـش اما نـه طبـیب آدمـی‌کـش

می‌بـاش فقـیه عالم‌افـروز اما نـه فقـیه آدمـی‌سـوز

(نظامی گنجوی)

که باز در اینجا فقیه، معلم روح است و طبیب، معالج جسم. تعلیم و تربیت یا آموزش و پرورش موضوعی است بسیار ظریف، حساس، پرمخاطره و شیرین که در تمام ادوار عالم، انسان متفکر به نوعی به آن اندیشیده است. از کوچکترین و ابتدایی‌ترین اندرزی که پدر، مادر یا اقوام با فرزند دارند، تا پیشرفته‌ترین و قوی‌ترین درسهایی که برجسته‌ترین استادان جهان در بزرگترین دانشکده‌های تعلیم و تربیت عرضه می‌دارند، هر دو ریشه در تربیت و تعلیم دارند.

ادب

از گذشته‌های دور و تا امروز، در ایران، واژه ادب، به مجموعه دانش‌ها و رفتارها، اطلاق می‌شده است. این واژه در معانی مختلف از قبیل «فرهنگ، دانش، هنر، حسن معاشرت، حسن محضر، آزرم، حرمت، پاس، تأدیب و تنبیه» (فرهنگ معین) و از همه مهمتر «نظم» بیان می‌گردیده است. ضمن اینکه علوم مختلف ادبی نیز ذیل کلمه ادب می‌آمده و به مجموعه آن علوم «ادبیات» می‌گفته‌اند. نظم، نگهدارنده جامعه، زندگی و کائنات است.

از خدا جوییم توفیق ادب

بی‌ادب محروم گشت از لطف رب

از ادب پر نور گشته است این فلک

وز ادب معصوم و پاک آمد ملک

(مولوی)

در قرون گذشته، معلم را «ادیب» می‌گفتند. ادیب کسی بود که بتواند تمام دانش‌های روز را تدریس کند،‌ از ادبیات، صرف و نحو، هنرها، علوم قرآنی، فیزیک، نجوم، ریاضیات و غیره؛ بنابراین ادیب، معلمی توانا و قادر بر تدریس تمام علوم بود.

گر به سخن درآورم، عشق سخن‌سرای را

بر سر و دوش بردهی گریه های ‌های را

درس ادیب اگر بود زمزمه محبتی

جمعه به مکتب آورد طفل گریزپای را

(نظیری نیشابوری)

پس علاوه بر تدریس، درس معلم زمزمه محبتی و مشوق یادگیری نیز بود. همه هستی‌ها و کائنات براساس نظم و ترتیب پایدارند،‌ به طوری که هیچ چیز در طبیعت فاقد نظم نیست. میلیون‌ها سال است که نظام آفرینش بدون اندکی سستی و تغییر به حیات خود ادامه داده و میلیون‌ها سال دیگر نیز برقرار خواهد بود. جامعه انسانی نیز چنین است. بدان‌گونه که اگر ادب و فرهنگ که پدیدآورنده نظم هستند، از کسی قومی یا جامعه‌ای رخت بربندد گستاخی، جسارت و هرج و مرج پدید می‌آید.

چون طهارت نبوَد، کعبه و بتخانه یکی است

نبود خیر در آن خانه که عصمت نبود

«حافظا»، علم و ادب ورز که در مجلس شاه

هر که را نیست ادب، لایق صحبت نبود

در آثار مکتوب بازمانده از علما و دانشمندان گذشته و امروز ما، معمولا علم و ادب را همراه و دوش به دوش هم می‌بینیم. محصول علم زمانی پدیدار خواهد شد که ادب به کارگیری آن در وجود عالم و دانشمند باشد. چه بسیار دارندگان علم که ادب استفاده رساندن از آن را نمی‌دانند. تقوای علم و ادب نیز از جمله مواردی است که باید مورد توجه قرار گیرد.

عام نادان پریشان روزگار بهْ ز دانشمند نا پرهیزگار

کان به نابینایی از راه اوفتاد

وین دو چشمش بود و در چاه اوفتاد

ادب، دانستن مفاهیمی است که به وسیله آنها از انواع خطا، احتراز به عمل آید. درباره هنر نیز همین مفهوم صادق است که هنر، نتیجه گرفتن از دانایی است. پس اگر ادب را دانایی بنامیم، وسیله نتیجه گرفتن از آن را، هنر نام می‌گذاریم. از قدیم، ادب را به دو گونه تقسیم کرده‌اند، ادب نفْس و ادب درس ادب نفس ذاتی و طبیعی است که در نهاد انسان سرشته شده است. اخلاق پسندیده و نیکو، طرز معیشت و درست‌زیستن در بین مردم، رفتار، کردار و همه سیرت‌های پسندیده یا ناپسند. ادب درس اکتسابی است و به آنچه در مدرسه و مکتب و دانشگاه یا مدرسه اجتماع به دست می‌آید، گفته می‌شود؛ بنابراین می‌توانیم به گونه‌ای ادب نفس را تربیت یا پرورش و ادب درس را تعلیم یا آموزش بنامیم.

امروز تلاش و کوشش متخصصان تعلیم و تربیت بر آن است که چه راههایی بیابند تا فرد بهتر پرورش و آموزش یابد. بسیاری به تألیف و تصنیف آثار و کتب متعدد در این زمینه پرداخته‌اند؛ اما اگر دقیقا در نظریه‌های بزرگان تعلیم و تربیت جهان دقت کنیم، به رگه‌ها و گوشه‌هایی از تفکرات تربیتی می‌رسیم که بزرگان علم و ادب ما قرنها پیش از این اظهار داشته‌اند؛ مثلا اصل پاداش و تشویق که دانشمندانی نظیر «پروفسور هال» و «اسکیز» در قرن اخیر اعلام داشته‌اند، صدها سال پیش در کلام «خواجه نصیر» و «غزالی» و دیگران جاری شده است و یا نظریه «ثرندایک» که مبتنی بر اصل تحریک و پاسخ است و یا نظرات دیگر نوابغ قرون اخیر در تعلیم و تربیت همه دارای سیلان‌هایی است که ما آن را در افکار و آثار متقدمان خود می‌بینیم؛ برای مثال می‌توان بین گفتار دو متفکر، یکی امام محمدغزالی که حدود نهصدسال پیش می‌زیست و دیگری «جان دیویی» متفکر قرن بیستم، مقایسه‌ای نمود با توجه به اینکه غزالی در زمانی بود که هیچ‌گونه وسایل مدرن و امکانات و مدرسه‌های پیشرفته امروزی وجود نداشت و دیویی در قرن پیشرفت‌های علمی و آزمایشگاه‌های مجهز و دستگاه‌های سنجش هوش و استعداد و ابزار اندازه‌گیری‌های مختلف و مدارس مجهز زندگی می‌کرد.

غزالی گفته است: «کودک امانت است نزدیک پدر و مادر و دل پاک او گوهری نفیس است و ساده و خالی است از همه نقشها و صورت‌ها و قابل است به همه نقشها و مایل است به هر جانب که گردانند.»۱ دیویی پس از نهصدسال گفته است: گاهی ما به پرورش ذهن عقیده داشته و از ‌آنجا که این پرورش مراحل مختلف دارد، باید یک تغییر اساسی در اصول تعلیم و تربیت امروزی قائل شویم و مسلم است که انتخاب و طبقه‌بندی مواد تحصیلی باید اتکا به فعالیت ذهن کودک در مراحل مختلف تحصیلی صورت گیرد، نه آنکه معلومات ساخته و پرداخته معینی به مغز کودک فرو رود.۲

خواجه نصیرالدین طوسی در کتاب عظیم «اخلاق ناصری» که در سال۶۳۳ق تألیف نموده، درباره رفتار و اخلاق و تهذیب و تربیت در بخش تهذیب اخلاق و تدبیر منزل مفصلا سخن به میان آورده است:‌ «چون فرزند در وجود آید، ابتدا به تسمیه او باید کرد به نامی نیکو؛ چه، اگر نامی ناموافق بر او نهند، مدت عمر از آن ناخوشدل باشد و چون رضاع (شیرخوارگی) او تمام شود، به تأدیب و ریاضت اخلاق او مشغول باید شد پیشتر از آنکه اخلاق تباه فرا گیرد؛ چه، کودک مستعد بوَد و به اخلاق ذمیمه میل بیشتر کند به سبب نقصانی و حاجاتی که در طبیعت او بوَد و در تهذیب اخلاق او، اقتدا به طبیعت (استعداد) او باید کرد؛ یعنی هر قوت که حدوث او در بنیت کودک بیشتر بود، تکمیل آن قوت مقدم باید داشت… و اول چیزی از تأدیب او آن بود که از مخالطت اضداد که مجالست و ملاعبه ایشان مقتضی افساد طبع بود نگاه دارند چه نفس کودک ساده باشد و قبول. صورت از اقران خود زودتر کند و باید که او را بر محبت کرامت، تبّنه (آگاهی) دهند.»۳

خواجه نصیر آداب تربیت دین و محاسن اخبار و اشعار و آداب شریف، طعام خوردن، احتراز از سخنان زشت، منع از خوابیدن بسیار استماع سخن بزرگان، آداب سخن گفتن، آداب حرکت و سکون و خلاصه انجام همه آداب و رفتار نیک و پرهیز از مذمومات را در کتاب خود توصیه نموده است.همچنین در زمینه تربیت و تعلیم «قابوسنامه» کیکاووس بن اسکندر (درگذشته ۴۶۲ق)، سیاست‌نامه خواجه نظام‌الملک طوسی(د۴۸۰ق) «لطایف الامثال» رشیدالدین وطواط (د۵۷۳ق) «لطایف الحکمه» سراج الدین محمود ارموی (۵۹۴ـ۶۸۲ق)، «کیمیای سعادت» امام محمد غزالی (۴۵۰ـ ۵۰۵ق)، «احیای علوم دین» او و دهها اثر دیگر را می‌توان نام برد.

اما در ادبیات اخلاقی و تعلیمی، تنها منحصر به نثر نیست، بلکه در زمینه شعر، توسعه و گسترش آن به مراتب از نثر بیشتر است. در آثار فردوسی، ناصر خسرو، نظامی، سعدی، جامی، بهار، پروین، ایرج و به صورت گسترده و در جام جم اوحدی و اشعار محتشم و حتی گرشاسب‌نامه اسدی طوسی و دیوان جمال‌الدین عبدالرزاق اصفهانی و شاعران فراوان دیگر به طور پراکنده به اشعار تعلیمی و اخلاقی بر