پاورپوینت کامل تعریف‌های جوانمردی به پارسی ۴۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تعریف‌های جوانمردی به پارسی ۴۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تعریف‌های جوانمردی به پارسی ۴۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تعریف‌های جوانمردی به پارسی ۴۱ اسلاید در PowerPoint :

پیدایش طریقه یا مذهب جوانمردی در ایران و ماهیت این طریقه هنوز به‌درستی شناخته نشده است.۱ قدیم‌ترین اسنادی که در اختیار داریم، مربوط به قرن سوم هجری است. می‌دانیم که در این قرن، در شهرهای خراسان، گروه‌هایی بودند که «جوانمرد» یا «جوامرد» خوانده می‌شدند. جوانمردان در میان کسبه و عیّاران بودند و از زاهدان و قُرّایان و مؤمنان خشک ظاهری متمایز بودند.

پیدایش طریقه یا مذهب جوانمردی در ایران و ماهیت این طریقه هنوز به‌درستی شناخته نشده است.۱ قدیم‌ترین اسنادی که در اختیار داریم، مربوط به قرن سوم هجری است. می‌دانیم که در این قرن، در شهرهای خراسان، گروه‌هایی بودند که «جوانمرد» یا «جوامرد» خوانده می‌شدند. جوانمردان در میان کسبه و عیّاران بودند و از زاهدان و قُرّایان و مؤمنان خشک ظاهری متمایز بودند. این مطلب را در داستان‌هایی که در بار جوانمردان در کتاب‌های صوفیان نقل شده است، می‌توان ملاحظه کرد. نخستین آثاری که در بار جوانمردی و تعریف آن نوشته شده است، به زبان تازی بوده است. در این کتاب‌ها و همچنین گاهی در کتاب‌های پارسی‌ای که در قرن پنجم و بعد از آن نوشته شده است، از معادل تازی جوانمردی یعنی «فتوت» استفاده شده است؛ ولی به‌درستی معلوم نیست که طریقه و مذهبی که جوانمردان در قرنهای دوم و سوم در شهرهای خراسان یا شهرهای دیگر ایران داشتند، ابتدا جوانمردی خوانده می‌شده است یا فتوت؛ ولی زبانی که جوانمردان ایرانی بدان تکلم می‌کردند، پارسی بوده و آنچه در باب جوانمردی گفته‌اند و تعریف‌هایی که کرده‌اند، به زبان پارسی بوده است. این مطالب بعداً به عربی ترجمه شده و در کتاب‌های صوفیان ثبت شده است.

در کتاب‌های صوفیانه و به طور کلی کتاب‌های دینی قرنهای سوم و چهارم و پنجم که به زبان عربی نوشته شده است، گاهی بازمانده‌هایی از مطالب اصلی دیده می‌شود. برخی از این مطالب را که در کتاب‌های صوفیه بوده است، من در مقاله دیگر معرفی کرده‌ام.۲ در اینجا می‌خواهم چهار تعریف فتوت یا جوانمردی را که در قرنهای سوم و چهارم و پنجم به زبان پارسی شده است، نقل و گاه توضیح دهم. این پارسی‌گویی‌ها به دلیل آن است که مترجمان نکت ظریفی در اصل پارسی جمله دیده‌اند که احساس می‌کردند اگر آن را به عربی ترجمه کنند، دقت و ظرافتی که در آن نکته هست، از دست می‌رود. این مطلب در مورد برخی از جملات پارسی در آثار عربی حکیم ترمذی صدق می‌کند. در مورد جوانمردی هم چندین جمله پارسی هست که در آثار عربی و همچنین برخی از آثار پارسی قدیم حفظ شده است. این جملات اغلب در تعریف و توصیف مفهوم جوانمردی یا جموامردی است.

قدیم‌ترین جمل پارسی در تعریف جوانمردی از یکی از جوانمردان نشاپور در قرن سوم است، به نام نوح عیّار.۳ نوح اگرچه عیار بوده، ولی در عین حال جوانمرد هم شناخته شده است. ظاهراً عیاری و جوانمردی در قدیم با هم مرتبط بوده‌اند. تعریفی که نوح از جوامردی کرده است، در کتابی عربی درج شده که نه مؤلف شناخته شده است و نه عنوان کتاب. این تعریف بر اساس شش حرف کلم جوامرد است و ناگزیر می‌بایست به پارسی نقل شود: «قال نوح بالفارسیه: جوامردی شش چیز است: جیم از جود است و واو از وفاست و الف از امانت است و میم از مروت است و را از رحمت است و دال از دیانت است. هر کس که این چیزها در صحبت ندارد، او را از جوامردی نصیب نیست.»۴

در بار نوح حکایتی هم نقل شده است که در ضمن به برخی از خصوصیات جوانمردان در نشاپور اشاره شده است. این حکایت در بار ملاقات نوح با رئیس مذهب اهل ملامت یعنی حمدون قصار (ف. ۲۷۱) است که در جامع خودش به عنوان حمدون گازر او را می‌شناختند. این گازر مرقعه می‌پوشید و مرقعه مخصوص اهل طریقت بود. حمدون می‌پرسد: «جوانمردی چیست؟» و نوح می‌پرسد که کدام جوانمردی؟ جوانمردی من یا تو؟ این پرسش و پاسخ را به دو صورت مختلف در دو کتاب پارسی نقل کرده‌اند. اصل گفتگو یقینا به پارسی بود و به نظر می‌رسد که منابع ما هم آنها را از دو منبع پارسی نقل کرده‌اند یا شاید هر دو آنها را از دهان‌ها شنیده و نقل کرده‌اند. ابتدا روایت قدیم‌تر که از کشف‌المحجوب علی بن عثمان هجویری است: «از نوادر حکایات وی (یعنی حمدون قصار) یکی آن است که گوید: روزی اندر جویبار حیر نیشاپور می‌رفتم. نوح نام عیاری بود به فتوت…»۵

روایت دوم از کتاب روضه‌الفریقین ابوالرجاء خمرکی است: «در نیشاپور خواجه‌ای بوده است او را نوح عیّار گفته‌اند. یکی از جمله پیران او را بدید، گفت: ای نوح، جوانمردی چیست؟ گفت: ای شیخ، از جوانمردی ما می‌پرسی یا از جوانمردی اهل طریقت؟ پیر گفت: من خود ندانسته‌ام که جوانمردی دو قسم است. هر دو قسم بگوی.

قال: جوانمردی ما که دست از آستین قبا بیرون داریم، آن است که هر چه گوئیم که بکنیم، بکنیم و هر چه گوئیم نکنیم، نکنیم، و اگرچه بیم هلاک بود. فامّا جوانمردی آنها که سر از گریبان مرقع بر آورده‌اند: هر چه به خاطر ایشان بگذرد که از آن شرم دارند به قیامت، نکنند.»۶

روایت فوق را یکی از نویسندگان مروی که اصلا اهل چاچ (تاشکند کنونی) بوده، نقل کرده است. اتفاقا تعریف دیگری از جوانمردی به زبان پارسی از یکی از مشایخ قدیم شهر تاشکند، به نام ابوبکر الشاشی، در کتابی عربی هم نقل شده است. این کتاب روضه‌المریدین است که به قلم نویسنده‌ای همدانی به نام ابن یزدانیار همدانی (ف. ۴۷۲) نوشته شده است. روضه‌المریدین یکی از کتاب‌های جامع صوفیه در بار علم تصوف است، شبیه کتاب‌های المع سراج و تهذیب خرگوشی و رسال قشیریه. در این کتاب مانند رسال قشیریه بابی در بار فتوت نوشته شده است و با وجود اینکه سراسر کتاب به عربی است، ولی فقط دو تعریف به پارسی از دو تن از مشایخ قدیم پشت سر هم در باب فتوت نقل شده است: یکی ابوعمرو بیکندی بخاری و دیگری از ابوبکر چاچی: «قال ابوعمرو البیکندی بالفارسیه: جوانمردی سه چیز است: بار کشیدن بی نالیدن، و فریاد رسیدن بی منت، و مهر داشتن بی مهر جستن.»

این سه چیز را تک تک شاید در تعریف‌های دیگران هم مشاهده کنیم؛ مثلا در مورد بار کشیدن از قول جنید نقل کرده‌اند که فتوت را به احتمال زلل‌الاخوان تعریف کرد. یا از قول یکی دیگر مشایخ نقل کرده‌اند که مروت را به ترک منت تعریف کرد؛۷ اما کنار هم قرار دادن این سه خصلت (تحمل و ایثار و مهربانی)، بدون انتظار و توقع عوض و پاداش چیزی بوده است که ابن‌یزدانیار نمی‌خواسته با ترجم آن از دست بدهد. جمله دگر از ا