پاورپوینت کامل آیا رضاخان مبدع سربازگیری به شیوه جدید بود؟ ۳۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل آیا رضاخان مبدع سربازگیری به شیوه جدید بود؟ ۳۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل آیا رضاخان مبدع سربازگیری به شیوه جدید بود؟ ۳۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل آیا رضاخان مبدع سربازگیری به شیوه جدید بود؟ ۳۵ اسلاید در PowerPoint :

با روی کار آمدن حکومت صفوی در دوران پس از مغول، شاهد حضور اولینها در تاریخ ایران هستیم. شکل‌گیری ارتشهای بزرگ، منظم و تا اندزه‌ای آشنا به فنون جدید جنگی که برای نخستین‌بار در دوره شاه عباس صفوی شکل گرفت، یکی از همین اولینهاست.

سربازگیری در تاریخ ایران معاصر؛

با روی کار آمدن حکومت صفوی در دوران پس از مغول، شاهد حضور اولینها در تاریخ ایران هستیم. شکل‌گیری ارتشهای بزرگ، منظم و تا اندزه‌ای آشنا به فنون جدید جنگی که برای نخستین‌بار در دوره شاه عباس صفوی شکل گرفت، یکی از همین اولینهاست. با این حال، با گذر زمان هرچه کشورهای اروپایی همسو با سایر حوزه‌ها، به دنبال تقویت و منظم کردن ساختار نظامی خود برآمدند، توجه به این مسئله در بافت سیاسی‌ ـ ‌اجتماعی ایران نادیده گرفته شد، تا اینکه شکستهای سنگین از ارتش روسیه در دوران فتحعلی‌شاه که علاوه بر خسارتهای مالی، منجر به از دست دادن بخشی از سرزمینمان نیز شد، توجه به اصلاح اساسی در ساختار نظامی ایران را آشکار ساخت. از همین رو، نوسازی در ساختار نظامی ایران و به طور مشّخص، توجه به شیوه‌های جدید سربازگیری از آن زمان آغاز شد و کم کم تکامل یافت. آنچه مسلّم است، سربازی و سربازگیری ابداع رضاشاه نبود و این مسئله از حدود صدسال پیش از روی کار آمدن وی آغاز شد و در انتها به شیوه‌ای تبدیل شد که تحت عنوان سربازگیری رضاشاهی معروف شده است. هدف ما از نگارش این یادداشت، بررسی تاریخی شیوه سربازگیری و نوسازی نیروی نظامی در ایران می‌باشد.

آغاز تحولات سربازگیری در ایران

اگر بپذیریم که ایران دوران صفوی، از منظر تجاری، سیاسی و نظامی قدرتمندترین حکومت پس از حمله مغول به ایران محسوب می‌شود، باید اذعان داشت که نخستین تلنگر ضعف ساختار نظامی منسجم نیز در همان زمان زده شد. شکست ایران صفوی در جنگهای چالدران از لشکر عثمانی که تجهیزات نظامی به مراتب بهتری از ارتش ایران داشتند، این نگرانی را ایجاد کرد که برای ادامه حیات در دوران جدید، باید فنون نظامی نیز ارتقا یابد. این حس ضعف نظامی با شروع دوران قاجار و حرکت سریع کشورها به سمت پیشرفت و توسعه، و نخستین جنگهای ایران و روس، هویدا شد. شکست ایران در جنگهای ایران و روس در زمان فتحعلی‌شاه ، این واقعیت را نزد سیاسیون آشکار کرد که نظام سیاسی ـ اجتماعی و به تبع آن سازمان نظامی ایران فرسوده است و چنانچه همسو با عصر جدید حرکت نکنیم، امنیت ملی ایران به طور جدی به خطر خواهد افتاد. در همین زمان بود که برای نخستین بار، افرادی همچون عباس‌میرزا که در آن برهه مقام نایب‌السلطنه را در اختیار داشت با کمک افرادی از جمله، قائم مقام و پس از آن امیرکبیر، در تلاش برای بهبود وضعیت نظامی ایران برآمدند. عباس میرزا که پیش از این با اعزام افرادی برای تحصیل و یادگیری علوم جدید به فرنگ، بر اهمیت نوسازی در تمامی ابعاد کشور پی برده بود، با استخدام مربیان و کارشناسان نظامی اروپایی تلاش کرد اصلاحات لازم در ساختار نظامی کشور را آغاز نماید. در اینجا باید به این مسأله اشاره شود که تا پیش از این، مفهومی تبا عنوان سرباز، ارتش و نیروی رسمی نظامی وجود نداشت. نحوه آماده شدن سپاه برای جنگ با دشمنان بدین شکل بود که همزمان با وقوع جنگ، افرادی که تحت امر رؤسای طوایف بودند جمع‌آوری ‌شده و به کمک حکومت مرکزی می‌آمدند. بر این اساس باید گفت به‌جز گارد مخصوص سلطنتی که با فنون نظامی آشنایی داشته و برای این جایگاه تربیت یافته بودند، سایر نظامیان ایران مجموعه‌ای از سواران بومی و نامنظم و حتی گاهی اوباشی بودند که در اختیار رؤسای قبایل قرار داشتند و فقط به هنگام جنگ در اختیار دولت قرار می‌گرفتند.۱

همان‌طور که گفته شد، شکست ایران در جنگهای ده‌ ساله با روسیه، نخستین جرقه‌های اصلاحات ساختار نظامی در ایران را ایجاد کرد. عباس میرزا و میرزا ابوالقاسم قائم مقام، همزمان با اصلاحات در سایر حوزه‌های سیاسی، اقتصادی، آموزشی و فرهنگی، اصلاحات در ساختار نظامی کشور را نیز آغاز کردند. هرچند عباس میرزا به معنای امروزین اقدامی برای سربازگیری نکرد ولی ورود مستشاران نظامی فرانسوی برای آموزش سپاه ایران در زمان وی صورت گرفت و همین مسئله مقدمه‌ای شد برای اصلاحات بنیادی در ساختار نظامی ایران. پس از عباس میرزا، امیرکبیر به بهترین شکل راه وی را ادامه داد. وی پس از نشستن بر مسند صدارت در دوره ناصرالدین‌شاه، در نخستین اقدام تلاش کرد اصلاحات صورت گرفته در دوره عباس میرزا را ادامه دهد و در صدد بهبود آنها برآید. هرچند به ظاهر امیرکبیر تمام تمرکز و توجه خود را بر امور آموزشی، فرهنگی و تحصیلی گذارده بود، ولی باید اذعان داشت که وی بیش از هر چیزی اقدام به نوسازی ارتش نمود و بیشترین وقت و توان خود را در این حوزه صرف کرد.۲

از سربازگیری امیرکبیر تا تصویب قانون سربازگیری مشروطه‌خواهان

امیرکبیر بر این باور بود که ارتش روح کشور است و پیش از هرگونه تلاش برای اصلاح و رفورماسیون در ساختار سیاسی و اجتماعی کشور، باید نیروی نظامی و ارتشی کارآمد و قوی ایجاد کرد. به باور وی، مهمترین اصل در حکومتداری، حفظ و ارتقای امنیت داخلی و ملی است و بدون وجود یک ارتش منظم و مقتدر، رسیدن به این هدف ممکن نخواهد بود. بر همین اساس وی در کنار توجه به آموزش نظامیان و ورود تجهیزات نظامی به کشور، برای نخستین‌بار اقدام به سربازگیری از نقاط مختلف کشور نمود. تا پیش از این، مفهوم سربا