پاورپوینت کامل سنایی و فرهنگ ‌ ایرانی ۴۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل سنایی و فرهنگ ‌ ایرانی ۴۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل سنایی و فرهنگ ‌ ایرانی ۴۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل سنایی و فرهنگ ‌ ایرانی ۴۳ اسلاید در PowerPoint :

سنایی‌پژوهی در حوزه‌ پژوهش‌های تطبیقی و مطالعات ایران‌شناسی، فراز و نشیب‌ها و پستی و بلندی‌هایی داشته است؛ ازاین روی سنایی‌پژوهی در این حوزه، نیازمند آسیب‌شناسی جدی است و بنا به دلایلی، به‌رغم تأثیر حکیم غزنه بر فرهنگ و اندیشه‌ ایرانی، در مطالعات تطبیقی، کمتر مورد توجه قرار گرفته است. در این میان، کتاب «حکیم اقلیم عشق» نوشته‌ پروفسور دوبروین ـ استاد دانشگاه لیدن هلند ـ دریچه‌های جدیدی فرا روی پژوهشگران سنایی‌پژوهی گشوده که از نظر گستردگی، نکته‌بینی و روش‌پژوهش، بسیار درخور توجه است.

سنایی‌پژوهی در حوزه‌ پژوهش‌های تطبیقی و مطالعات ایران‌شناسی، فراز و نشیب‌ها و پستی و بلندی‌هایی داشته است؛ ازاین روی سنایی‌پژوهی در این حوزه، نیازمند آسیب‌شناسی جدی است و بنا به دلایلی، به‌رغم تأثیر حکیم غزنه بر فرهنگ و اندیشه‌ ایرانی، در مطالعات تطبیقی، کمتر مورد توجه قرار گرفته است. در این میان، کتاب «حکیم اقلیم عشق» نوشته‌ پروفسور دوبروین ـ استاد دانشگاه لیدن هلند ـ دریچه‌های جدیدی فرا روی پژوهشگران سنایی‌پژوهی گشوده که از نظر گستردگی، نکته‌بینی و روش‌پژوهش، بسیار درخور توجه است.

«سیر العباد الی ‌المعادِ» سنایی کتابی است که در غرب توجه بسیاری به آن شده است. جدا از بحث تراز اولی و جایگاهی که سنایی در ادبیات ما دارد و نقطه عطفی در شعر فارسی و حوزه ادبیات صوفیانه محسوب می‌شود، سنایی شاعر مظلومی است و جایگاهش آن‌گونه که باید و شاید، شناخته نشده است. آن چیزی که وی را بارز و برجسته می‌کند، به روزگارش برمی‌گردد؛ یعنی به نظر می‌رسد در سده پنجم و ششم قمری، یک جریان فرهنگی وجود دارد و آن «حکمت ایرانی باستانی» که جنبه اشرافی دارد، آرام آرام کم‌رنگ شده، با حکمت ایرانی ساخته می‌شود و بعد از دل آن، حکمت تصوف ایرانی بیرون می‌آید. نکته بسیار مهم این است که در اواخر سده پنجم هجری، جامعه ما با بحران و بن‌بستی فرهنگی روبروست و کار اساسی سنایی، دمیدن نفس و روح جدید به این جامعه است. اگر در آن دوره سنایی را نداشتیم، جامعه ما با بحران بسیار ناگوارتری روبرو بود. وی با واردکردن مفاهیم صوفیانه در شعر و ادب و دمیدن روح و نفس جدید به ادبیات، ما را از آن بن‌بست نجات می‌دهد.

دو وجه تقریباً متضاد مدح و نقد در شعر سنایی هست. وجود مضامین مدحی و ستایشی از یک طرف و مضامین صوفیانه و عارفانه از طرف دیگر در آثار او، بدین جهت است که خود او نیز در حالت برزخی قرار داشته است؛ چون در سده شش هنوز ضدیت با مفاهیم اشرافی پررنگ نشده و این دوسویی شعر سنایی، بیانگر این موضوع است که جامعه ما، مانند نوزادی در حال تحول است و سنایی نقطه عطفی در این دوره است. نقد اجتماعی در کنار مفاهیم صوفیانه و مداحانه در شعر سنایی همگی بیانگر آن است که شعر حکیم غزنوی یک شعر چندساحتی، چندبُعدی و چندسویه است؛ به همین روست که سنایی روح حاکم بر شعر سده ششم هجری می‌شود.

حوزه تمدنی ایران

جایگاه سنایی در حوزه مباحث ایران‌شناسی و بررسی‌های تطبیقی موضوع مهمی است. حوزه ایران‌شناسی که در سده‌های پیش مطرح بوده، بخشی از حوزه شرق‌شناسی بوده و دایره بحثهای ایران‌شناسی هم بسیار گسترده بوده است. یکی از این حوزه‌های بنیادین، «مباحث و مطالعات ایران‌شناسی در ادبیات» است. مطالعات ایران‌شناسی با حوزه تمدنی ایران ارتباط دارد و صرفاً نمی‌توانیم آن را در حوزه جغرافیایی محدود ایران در نظر بگیریم. توجه به حوزه تمدنی، به جای حوزه جغرافیایی از اهمیت بسیاری برخوردار است. از مسائلی که امروزه با آن مواجه هستیم، این است که کشورهایی که هویت تاریخی مستقل کهنی ندارند، ادعا می‌کنند که برخی ادیبان و دانشمندان ایرانی متعلق به آنهاست. یکی از مشکلات اساسی که در این باره داریم، به این برمی‌گردد که حوزه تمدنی ایران را تعریف نکرده‌ایم؛ چون چنین تعریفی از حوزه تمدنی ایران نداریم و در حوزه جغرافیایی تعریف می‌کنیم، درنتیجه با مشکل اساسی نظیر این مسئله مواجه می‌شویم که مثلا مولانا متعلق به افغانستان است یا ایران یا ترکیه؟

ایران‌شناسی در دو بخش ایران‌شناسان غیرایرانی و ایرانی‌ها تقسیم شده است. ایران‌شناسی تا به حال پنج دوره را پشت سر گذاشته است و ما در دوره پنجم به سر می‌بریم، که دوره گسترش و توسعه تحقیقات ایران‌شناسی توسط غربی‌ها، غیرغربی‌ها و ایرانی‌هاست. این دوره به چند علت اهمیت به‌سزایی دارد: یکی به علت مبادلات علمی و فرهنگی. علت دیگر همکاری‌هایی است که میان ایران‌شناسان داخلی و خارجی صورت گرفته است. اعزام شماری از پژوهشگران غیر ایرانی و اروپایی به ایران و تقویت توانایی مالی حوزه‌های ایران‌شناسی در خارج از کشور، از دیگر دلایل آن است. همچنین بخش عمده، بارز و برجسته که حوزه ایران‌شناسی را، به‌ویژه در شصت سال اخیر خیلی پررنگ و برجسته کرده، برپایی کرسی زبان و ادبیات فارسی در خارج از کشور است.

ما در مجموع، حدود ۲۵ کرسی زبان فارسی در کشورهای دیگر داریم. افسوس که در سه سال اخیر با این مشکل اساسی روبرو شده‌ایم که استادان ایرانی به دلیل مشکلات ارزی، رغبتی به اعزام به این کشورها ندارند و وقتی چنین مشکلی داشته باشیم، یقیناً در ایران‌شناسی و آموزش زبان فارسی در آن سوی مرزها مشکل خواهیم داشت. ما وقتی از آموزش زبان فارسی در یک کشور دیگر حرف می‌زنیم، یعنی انتقال فرهنگ و هویت ایرانی و جالب است که هر زمان در هر کشوری، سفارت‌های ایران از کرسی‌های زبان فارسی حمایت کنند، آن کرسی خیلی موفق عمل می‌کند؛ اما به محض اینکه پشتیبانی و حمایت آنها برداشته شود، تعداد دانشجویان این حوزه افت می‌کند.

جایگاه سنایی در حوزه‌های ایران‌شناسی

مبحث ایران‌شناسی در گذشته در کشورهای اروپایی و غربی مطالعه شده است. نخستین کسی که وارد حوزه تاریخ ادبیات در مباحث و مطالعات ایران‌شناسی شده، هرمان اته ـ پژوهشگر و شرق‌شناس آلمانی ـ است. کارهایی که پژوهشگرانی مثل اته یا ادوارد براون در اواخر قرن ۱۹ و اوایل قرن ۲۰ میلادی انجام داده‌اند، تا حد زیادی از رویکرد تذکره نویسی متأثر بوده که نخستین نمونه‌های تاریخ ادبیات ماست؛ یعنی کار اساسی اته که در نوع خودش بسیار قابل توجه است، آشناکردن ما با رویکردهای جدیدی در تاریخ‌ادبیات‌نویسی است. او به تاریخ ‌ادبیات فارسی به عنوان دانشی نگاه می‌کند که برآمده از هویت و فرهنگ ایرانی است.

تصحیح دستنویس‌ها و نسخه‌های خطی، زندگینامه‌نویسی و تاریخ‌ادبیات‌نویسی چهار مرحله اولیه ایران‌شناسی است. ما تا پیش از دوره چهارم، اساساً چیزی به نام نقد، تحلیل و ارزیابی در تذکره‌های گذشته نداشتیم و از این نظر اته پیشگام این‌گونه روشهاست. بعد از او، براون و تاریخ‌اد