پاورپوینت کامل داستان این خطوط دلبرانه مهجور ۳۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل داستان این خطوط دلبرانه مهجور ۳۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل داستان این خطوط دلبرانه مهجور ۳۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل داستان این خطوط دلبرانه مهجور ۳۳ اسلاید در PowerPoint :

نمایشگاه دستخط، گزیده آثار سه هنرمند تثبیت شده خوشنویسی غلامحسین امیرخانی، علی شیرازی و مجتبی ملک‌زاده در فرهنگسرای نیاوران در حالی برگزار شد که در فضای هنر امروز ایران خوشنویسی جایگاهی شایسته و متناسب با ارزش‌های خود ندارد. در اواخر قاجار و اوایل دوره پهلوی به دلیل کمرنگ شدن زمینه کاربردی و ورود فضای فرهنگی ایران به دوره‌ای متفاوت و متأثر از جریان مدرنیزاسیون، خوشنویسی کم رمق شد

چالش‌ها و فراز و فرودهای هنر خوشنویسی در گذر زمان

نمایشگاه دستخط، گزیده آثار سه هنرمند تثبیت شده خوشنویسی غلامحسین امیرخانی، علی شیرازی و مجتبی ملک‌زاده در فرهنگسرای نیاوران در حالی برگزار شد که در فضای هنر امروز ایران خوشنویسی جایگاهی شایسته و متناسب با ارزش‌های خود ندارد. در اواخر قاجار و اوایل دوره پهلوی به دلیل کمرنگ شدن زمینه کاربردی و ورود فضای فرهنگی ایران به دوره‌ای متفاوت و متأثر از جریان مدرنیزاسیون، خوشنویسی کم رمق شد و به عنوان جریان فرعی و بیشتر در خدمت اندک زمینه کاربردی در صنعت چاپ یا زینت رجال و یادآور سنتی فرهنگی به حیات خود ادامه داد؛ هر چند در اواسط دهه ۴۰ اندیشه احیای هنرهای ملی منجر به تأسیس انجمن خوشنویسان ایران شد، اما غلبه گفتمان مدرن مجالی به حیات پویای خوشنویسی کلاسیک نداد. با انقلاب اسلامی که به نوعی داعیه احیای سنت‌های فرهنگی و همگام با دین را داشت و گفتمان هنر مکتبی و بعدها هنر سنتی بر فضای هنر غالب شد، خوشنویسی وارد دنیای جدیدی شد. این فضای فرهنگی متأثر از غلبه گفتمان هنر دینی در نظام جدید که از سویی رونق دوباره خوشنویسی را در پی داشت، زمینه ساز چالش‌های جدید نیز شد. به نظرم این چالش‌ها در روابط درون گروهی خوشنویسی و همچنین نسبت خوشنویسی با فضای فرهنگی و هنری کشور تأثیر منفی گذاشت. از جمله چالش‌هایی که به نوعی در رشد و تعریف خوشنویسی در این چهار دهه مؤثر بودند و ضرورت باز تعریف یا بازشناسی خوشنویسی را ایجاد کردند، عبارتند از: غلبه تعریف هنر مبتنی بر نگرش مدرن در شناخت هنرهای تجسمی ایران، حمایت فضای متأثر از انقلاب و نهاد دین از خوشنویسی، شیوه تعلیم و حضور خوشنویسی در نظام آموزشی ؛ غفلت انجمن خوشنویسان از معرفی ارزش‌های محتوایی خوشنویسی.

گفتمان‌های فرهنگی و جریان‌های هنری ایران

هر چند فضای فرهنگی در اوایل انقلاب بشدت متأثر از سنت‌های دینی بود و هنر مکتبی ارمغان این نگرش، اما بعد از مدتی جریان نسبتاً پرقدرتی هنر را مبتنی بر تعریف مدرنیستی می‌شناخت، حداقل در فضای خارج از حاکمیت. این تعریف مبتنی بر نقد مدرنیستی، اساساً هنرهای سنتی را واجد ارزش هنری نمی‌دانست و حتی هنرهای سنتی منبعث از دین هم تحت تأثیر هنر انقلابی در حاشیه قلمداد شدند. خوشنویسان متأثر از این فضا برای هماهنگی و به قولی امروزی شدن دست به تجربیات گوناگون زدند. زیرا خوشنویسان قدرت دفاع از هنر خود را نه در مقابله با هنر انقلابی و نه در مقابله با هنر مدرن نداشتند. جریان پویا در هنر هم به خوشنویسی اهمیت چندانی نداد. خوشنویسی اما بعد از ایجاد انجمن در سال ۴۵ صاحب تشکیلاتی شده بود که بعد از انقلاب گسترش یافت. در اولین کنگره سراسری انجمن خوشنویسان ایران در رامسر در سال ۱۳۶۶ قریب ۶۰۰ خوشنویس دارای مدرک ممتاز شرکت کرده بودند. به نظر می‌رسد این تشکیلات راه خوشنویسی را از جریان کلی هنر ایران جدا کرد. با وجود انسجام تشکیلاتی، اما خوشنویسی از انسجام درونی در جهت بازتعریف خود مبتنی با شرایط نو برخوردار نبود و در مواجهه با نقد، پویا عمل نکرد. همچنین ساختار سنتی حاکم بر فضای خوشنویسی نقد از درون را هم برنمی‌تابید. بنابراین هر چند از نظر کمیت رونق گرفت، اما جریانی رو به افول بود و هرگز شادابی دهه ۶۰ و دهه ۷۰ دیگر در فضای خوشنویسی تجربه نشد؛ در صورتی که قابلیت این را داشت که گفتمان ویژه‌ای را از نظر محتوایی در هنر ایران بازتولید کند. این دیدگاه که ساختار نقد در هنر بعد از انقلاب حتی در حوزه هنر دینی متأثر از نقد مدرنیستی است، در آثاری که به تحلیل هنر ایران در دوران معاصر پرداخته‌اند هویداست. در دو اثری که به نقد و تحلیل هنر ایران معاصر می‌پردازند، (هنر معاصر ایران) و (گفتمان‌های فرهنگی و جریان‌های هنری ایران) خوشنویسی و نگارگری هیچ حضوری ندارند و نوع نگاه بر سایر هنرها هم متأثر از نگرش مدرنیستی است. به همین نسبت منتقدین خوشنویسی هم متأثر از این فضا بودند و هرگز تلاشی در جهت شناخت ارزش‌های آن بروز ندادند در صورتی که خوشنویسی می‌توانست بر مبنای تعاریف نو از هنر، بر هویت مستقل خود مبتنی بر حضور نوعی معنی و با معیارهای زیبایی شناختی خاص خود شناخته شود.

هنر انتزاعی، هنری معنوی

ما در ایران با افراطی‌ترین رویکرد و درک از هنر مدرن روبه‌رو بودیم و هنوز هم روبه‌روییم به همین دلیل هم نگاه مدرنیستی اساساً قادر به تحلیل این وجه از خوشنویسی نشد، زیرا این رویکرد هیچ نسبتی بین معنویت و هنر را برنمی‌تابد. البته گره خوردن معنویت مبتنی بر قرائت دینی از هنر که شکل رسمی نیز پیدا کرده بود بر هجمه و از طرفی بر غفل