پاورپوینت کامل درباره سیدحسن کسایى (ناى افسونگر دوران) ۵۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل درباره سیدحسن کسایى (ناى افسونگر دوران) ۵۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل درباره سیدحسن کسایى (ناى افسونگر دوران) ۵۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل درباره سیدحسن کسایى (ناى افسونگر دوران) ۵۰ اسلاید در PowerPoint :

سیدحسن کسایى که در زادگاهش اصفهان، او را با عنوان محبت‌آمیز و پر احترام «آقا حسن» می‌شناسند از استادان برجسته موسیقی ایرانی و نوازنده سرشناس نِی و سه‌تار بود. مشکل بتوان تصور کرد که موسیقى ایرانى، و به‌ویژه «نى» بدون او چه وضعى می‌توانست داشته باشد…

سیدحسن کسایى که در زادگاهش اصفهان، او را با عنوان محبت‌آمیز و پر احترام «آقا حسن» می‌شناسند از استادان برجسته موسیقی ایرانی و نوازنده سرشناس نِی و سه‌تار بود. مشکل بتوان تصور کرد که موسیقى ایرانى، و به‌ویژه «نى» بدون او چه وضعى می‌توانست داشته باشد…

– متولد: اصفهان ـ ،۱۳۰۷

– درگذشت ۲۵ خرداد ۱۳۹۱

– فرزند حاج سیدمحمد جواد کسایى

– تعلیم نزد استادان: مهدى نوایى، ابوالحسن صبا و… نزدیک بیست استاد دیگر

– برجسته‌ترین نى نواز تاریخ موسیقى معاصر و از برجسته‌ترین سه تارنوازان ، با سبک شخصى

– اجرا در رادیو اصفهان و رادیو تهران (تا سال۱۳۵۶)؛ و ده‌ها اجرا در شهرهاى مختلف ایران و جهان

– ضبط صدها ساعت برنامه تک‌نوازی و هم‌نوازی

– کسائی رواج و رونق لقب «استاد» را «ترافیک استاد» می‌نامید. چیزی که موسیقی را به راه خطا می‌کشاند

– حسن کسائی در اصفهان سال‌ها مکتب‌دار موسیقی اصفهان در رشته‌های نی، سه‌تار و آواز بوده است

– کسائی، در سن ۲۰ سالگی نخستین اجرای تک‌نوازی نی خود را در دستگاه همایون در تئاتر اصفهان به صحنه برد و یک سال بعد قطعه معروف سلام را در دستگاه چهارگاه ساخت که از معروف‌ترین قطعات موسیقی ایرانی به شمار می‌رود.این قطعه بعدها توسط حسین علیزاده در آلبوم صبحگاهی با سازبندی و ارکستراسیونی حجیم بازسازی شد.

– کسائی، در سال ۱۳۲۹ برای اولین بار نی را به ارکستر برد و با ارکستر رادیو ارتش اصفهان همکاری خود را شروع کرد.

– آثار:

یکی از مهم‌ترین آثار کسائی، قطعه معروف سلام در دستگاه چهارگاه است که از معروف‌ترین قطعات موسیقی ایرانی به شمار می‌رود.برخی از آلبوم‌های او:

نای نی

نای جان

یاران زنده رود (با صدای تاج اصفهانی)

به اصفهان رو (با صدای تاج اصفهانی)

شاخه گل ۶ (با صدای غلام‌حسین بنان)

شاخه گل ۹ (با صدای غلام‌حسین بنان)

شاخه گل ۱۶ (با صدای غلام‌حسین بنان)

گفتگوی نی و عود

گفتگوی نی و تار

دختر گُل‌فروش (با صدای علی جهاندار)

درباره ایشان: از موسیقى تا سکوت (بزرگداشت نیم‌قرن فعالیت موسیقى) به کوشش محمدجواد کسایى. تهران، نشر نى، ۱۳۸۱.

سید علیرضا میرعلى نقى: گاه اتفاق می‌افتد که حادثه‌ای، پدیده‌ای یا فردى، چنان محتوم و قطعی است که نه عدمش را تصور توان کرد و نه نظیرى را براى آن می‌توان در نظر گرفت. بعضى افراد، آفریده می‌شوند تا مأموریتى کاملاً مشخص و یکتا را به انجام برسانند و جز در این هاله تقدیرى در هیچ موقعیت دیگرى قابل‌تصور نیستند. یهودى مترهین (۱۹۹۸ـ۱۹۱۶) ویولونیست نامى قرن بیستم به سادگى گفته است: «تقدیر من» ویولونیست شدن بود و جز این نمی‌توانست باشد.» همتاى وى در مشرق زمین، نایى اعظم، سیدحسن کسایى که در زادگاهش اصفهان، او را با عنوان محبت‌آمیز و پر احترام «آقا حسن» می‌شناسند، از همین فرمان تقدیر، پیروى کرده است. مشکل بتوان تصور کرد که موسیقى ایرانى، و به‌ویژه «نى» بدون او چه وضعى می‌توانست داشته باشد. بسیارى از هنرمندان بزرگ هستند که می‌توان موسیقى را بی‌وجود آن‌ها و آثار آن‌ها در نظر گرفت. یعنى با ساخته‌هایشان، باغ موسیقى رنگین‌تر می‌شود اما نبود نشان، سقف و ستونى از بناى موسیقى را فرونمی‌ریزد. استاد کسایى از جسیم ترین ستون‌های موسیقى هنرى ایران است.

همه می‌گفتند «حسن» در آواز نابغه خواهد شد. این گفته مربوط به سال‌های پیش از بلوغ جسمانى او بود. صداى لطیف و حساس او که از درونى شوریده و زیباشناس برمی‌خاست و گوش موسیقایى کم‌نظیر او، رؤیاى خواننده شدن را در ضمیر حسن کوچک، پروراند. آن دوران، عصر سلطنت تاج اصفهانى بر آواز اصفهان بود. تاج و طاهرزاده و ادیب، با حاج سید جواد کسایى، مرد مقتدر تجارت و پدر هنرشناس «آقا حسن» رفت‌وآمد داشتند. اصفهان سال‌های ۱۳۲۷ ـ ۱۳۰۷ بهشت شعر و موسیقى اصیل ایرانى بود. صداى سازوآواز ده‌ها هنرمند خلاق و با قریحه در زمین و آسمان آن شهر طنین‌افکن بود و معلوم است که این صداهاى خوش در ضمیر حساس کودکى باآن‌همه استعداد، چه اثرى خواهد داشت. حسن کوچک از کودکى مورد لطف و محبت استاد ابوالحسن صبا بود و خود او از آن دوران با لحن شیرین و پرحسرت یاد می‌کند. بعد از بلوغ، صداى او شکست و دورگه شد و رؤیاى خواننده شدن به باد رفت. ققنوس افسانه‌ای یک بار سوخت و خاکستر شد و از خاکسترش، بزرگ‌ترین نایى هفتادسال اخیر موسیقى ایران، برآمد. نى، نزدیک‌ترین ساز به نفس انسانى است و نواختن آن ـ که کارى است مشکل ـ به‌نوعی شبیه آواز خواندن است.

به اشاره پدر، آقا مهدی نوایى (فوت: ۱۳۲۴) تعلیم او را به عهده گرفت. در آن هنگام، او به‌عنوان شاگرد نایب اسدالله نى نواز افسانه‌ای عصر قاجار، در اصفهان شهرت داشت و همراه صداى پروانه (۱۳۱۱ـ۱۲۸۹) نیز صفحاتى پرکرده بود.

تعلیم حسن کوچک نزد ندایى زیاد طول نکشید ولى هنوز هم این استاد بزرگ، از اولین معلم خود با سپاس و تکریم یاد می‌کند. اولین تک‌نوازی‌های او در رادیو، قبل از سال‌های ۱۳۲۷ ـ ۱۳۲۵ است که گویا با دستگاه ریل در منزل پر می‌شد و نوار را براى پخش به رادیو می‌فرستادند. در این سال‌ها، او وقت خود را به خودآموزى و تجربه‌های منحصربه‌فردش گذراند و با ریاضت‌های طولانى در نوازندگى و ساخت و پرداخت نى، به فوت‌وفن‌هایی رسید که شاید قسمت هیچ‌کس دیگر نبود. رفاه خانوادگى و هوشیارى پدر که دریافته بود فرزندش فقط براى همین مقصود آفریده‌شده است، به رشد و تعالى و بسیار یارى کرد و او را هنرمندى آزاد و مستقل و درون‌گرا بار آورد. حسن کسایى نیز مثل اکثر نوابغ دیگر، بیشتر مدیون شور و شوق و تلاش و ریاضت و استعداد خویش است، هرچند که خود از راه اخلاق و رسم ادب و حرمت، و بر «قدر استاد نکو دانستن» اصرار و ابرام فراوان کند. حادثه بزرگ زندگى او، آشنایى مجدد با استاد بزرگ ابوالحسن صبا بود؛ آن‌هم در سن رشد و تشخیص و جوانى و جوشش استعداد او. استاد ابوالحسن خان صبا، نى زدن را به حسن کسایى جوان نیاموخت، کارى بس مهم‌تر انجام داد و گوش درونى او را به دهلیزهاى دیگرى از موسیقى گشود که هیچ‌کس جز استاد صبا نمی‌توانست این کار را انجام دهد. کسایى جوان نزد صبا، با معلومات و ظرافت‌ها و رموزى از موسیقى آشنا شد که شاید اگر در اصفهان مانده بود، هرگز در سن جوانى به کشف آن‌ها نمی‌رسید، تأثیر شخصیت والاى ابوالحسن خان صبا ـ استاد در هنر و اسوه در اخلاق و انسانیت ـ در روح نایى جوان، خارج از حد تصور و حدس است. استاد کسایى، آن‌گونه که از «صبا» یاد می‌کند از هیچ استاد دیگر یاد نمی‌کند. مکرر این جمله را از او شنیده‌اند. «هرچه دارم از استاد صباست.» مرحومه منتخب خانم اسفندیارى، همسر صبا، می‌گفت هر وقت صداى نى کسایى از رادیو پخش می‌شد، صبا سرش را به دیواره رادیو (محل بلندگو) تکیه می‌داد و آرام‌آرام می‌گریست. همان سال‌ها (۱۳۳۲) مجله موزیک ایران عکس تمام‌قد او را با لباس خوش‌دوخت و نایى بلند و هیئتی برازنده چاپ کرد و از او به‌عنوان استاد نام برد. در عصر و زمانه‌ای که این لقب و این لغت آسان مصرف نمی‌شد و هیچ هنرمند بزرگ زیر پنجاه سال، صاحب این عنوان نبود. آوازه کسایى از سال ۱۳۲۷ در تمام ایران پیچید و تک‌نوازی او خواهان فراوان داشت. از مردم عادى کوچه و بازار تا استادى سخت‌گیر مثل روح‌الله خال